Atlantic Records

Szczegóły

Odsłony: 26181

właśc. Atlantic Recording Corporation (prościej znane jako Atlantic Records) to amerykańska wytwórnia płyt założona w październiku '47 roku przez Ahmet'a Ertegün i Herb'a Abramson.

W ciągu pierwszych 20 lat działalności Atlantic zyskał reputację jednej z najważniejszych amerykańskich wytwórń specjalizujących się w jazz, R'n'B i soul wykonywanych przez Arethę Franklin, Ray'a Charles, Wilson'a Pickett, Sam and Dave, Ruth Brown i Otis'a Redding. Jego pozycja została znacznie poprawiona dzięki umowie dystrybucyjnej z firmą Stax. W '67 roku Atlantic stało się w pełni zależną jednostką Warner Bros- Seven Arts, teraz Warner Music Group i poszerzyło się o muzykę rock i pop dzieki wydawnictwom Led Zeppelin i Yes.

W 2004 roku Atlantic i jej siostrzana wytwórnia Elektra zostały włączone do Atlantic Records Group. Craig Kallman jest przewodniczącym Atlantic. Ahmet Ertegün pełnił funkcję prezesa założyciela aż do swojej śmierci, która nastąpiła 14.12.2006 roku.

Historia

Założenie i początkowa historia

W 1944 roku bracia Nesuhi i Ahmet Ertegün pozostali w Stanach Zjednoczonych podczas gdy ich matka wraz z siostrą powróciły do Turcji po śmierci ich ojca Munir'a Ertegün, który był pierwszym tureckim ambasadorem Stanów Zjednoczonych. Bracia byli fanami jazz'u i R'n'B, którzy ukolekcjonowali ponad 150.078 płyt RPM (ang. skrót: revolutions per minute, tł. obroty na minutę). Ahmet rzekomo pozostał w Waszyngtonie by podjąć podyplomowe muzyczne studia na uniwersytecie Georgetown ale zanurzył się w scenie muzycznej w Waszyngtonie i wstąpił do biznesu nagraniowego, który cieszył się odrodzeniem po wojennych ograniczeniach dotyczących szelaku używanego do produkcji. Przekonał rodzinnego dentysty, dr Vahdi Sabit, by zainwestował $10.000 i zatrudnił Herb'a Abramson, który był studentem stomatologii.

Abramson pracował na pół etacie jako menadżer/ producent A&R dla Al Green'a w wyhtwórni jazzowej National Records podpisąc kontrakt z Big Joe Turner'em i Billy'm Eckstine. W '46 roku założył wytwórnię Jubilee, ale najbardziej odnoszący sukces muzycy nie byli chętni by tam nagrywać. We wrześniu '47 roku sprzedał swoje udziały w Jubilee swojemu partnerowi, Jerry'emu Blaine i zainwestował $2.500 w Atlantic. Atlantic zostało włączone w październiku '47 roku i było prowadzone przez Abramson'a (prezydent) i Ertegün'a (vice prezydent odpowiedzialny za A&R, produkcję i promowanie). Abramson'a żona, Miriam, prowadziła wydawnictwo wytwórni, Progressive Music i pełniła większość biurowych obowiązków aż do '49 roku kiedy to Atlantic zatrudnił swojego pierwszego pracownika, księgową Francine Wakschal, która pozostała w wytwórni przez następne 49 lat. Miriam zdobyła reputację poprzez bycie twardą. Inżynier sztabowy Tom Dowd wspomniał "Tokio Róża było najmilszym imieniem jakie niektórzy ludzie dla niej mieli, a Doc Pomus opisał ją jako "niezwykle jadowitą kobietę". W przeprowadzonym wywiadzie w 2009 roku przypisywała swoją reputację chronicznemu niedoborowi środków pieniężnych firmy:

"...większość problemów jakie mieliśmy z artystami polegało na tym, że chcieli awansów i to było dla nas bardzo trudne... przez długi czas byliśmy niedokapitalizowani".

Pokój w hotelu Ritz w Manhatanie w którym mieściło się biuro wytwórni okazało się za drogie, więc przenieśli się do pokoju w hotelu Jefferson. Na początku lat 50- ych Atlantic przeniosło się z Hotel Jefferson do biura mieszczącego się na ul. 301 West 54- wartej a potem na 356 West 56- ej.

Pierwsze nagrania Atlantic zostały wydane pod koniec stycznia '48 roku i zawierały "That Old Black Magic" Tiny'ego Grimes i "The Spider" wykonywanego przez Joe Morris'a. W swoich początkowych latach Atlantic koncentrowało się na nowoczesnym jazz'ie acz kolwiek wydało kilka country i zachodnich i mówionych nagrań. Abramson wyprodukował również "Magic Records", nagranie wykonane przez dzieci z czterema utworami na każdej stronie, każdy utwór zawiera różnorodną historię, więc odgrywana historia byłaby określona przez rytm w którym wylądowała igła.

Pod koniec '47 roku James Petrilo, szef American Federation of Musicians ogłosił na czas nieokreślony zakaz wszelkiej działalności nagraniowej przez muzyków związkowych, które weszło w życie dnia 1.01.1948 roku. Działalność związkowa zmusiła Atlantic do wykorzystania prawie całego swojego kapitału aby wyciąć i zgromadzić wystarczającą ilość nagrań aby przetrwać zakaz.

Ertegün i Abramson spędzili większość późnych lat 40- ych i 50- ych w poszukiwaniu talentów. Ertegün komponował utwory pod pseudonimem "A Nugetre" włącznie z hitem Big Joe Turner'a "Chains Of Love" nagrywając je w budkach na Time Square później dając je aranżerowi czy sesyjnemu muzykowi. Wczesne wydania zawierały muzykę wykonywaną przez Sidney'a Bechet, Barney Bigard, The Cardinals, The Clovers, Frank Culley, The Delta Rhythm Boys, Erroll Garner, Dizzy Gillespie, Tiny Grimes, Al Hibbler, Earl Hines, Johnny Hodges, Jackie & Roy, Lead Belly, Meade Lux Lewis, Professor Longhair, Shelly Manne, Howard McGhee, Mabel Mercer, James Moody, Joe Morris, Art Pepper, Django Reinhardt, Pete Rugolo, Pee Wee Russell, Bobby Short, Sylvia Syms, Billy Taylor, Sonny Terry, Big Joe Turner, Jimmy Yancey, Sarah Vaughan, Mal Waldron i Mary Lou Williams.

Hitów Początek

Na początku '49 roku dystrybutor zadzwonił do Ertegün by uzyskać utwór Stick'a McGhee pt. "Drinking Wine, Spo- Dee- O- Dee", który był niedostępny w czasie zamykania poprzedniej wytwórni należacej do McGhee'ego. Ertegün znał Stick'a młodszego brata Brownie'ego McGhee z którym Stick przebywał, więc zadzwonił do McGhee braci i ponownie nagrał utwór. Gdy został wydany w lutym '49 roku stał się Atlantic'u pierwszym hitem rozchodząc się w nakładzie 400.000 kopii i uplasował się na miejscu drugim będąc tylko 6 m- cy na liście Billboard R'n'B- chociaż McGhee'em z tej sesji wyszło tylko $10 wynagrodzenia. Majątek należący do Atlantic rósł szybko: w '49 roku zostało nagranych 187 utworów, więcej niż trzy razy tyle sprzed dwóch lat i otrzymała propozycję zawarcia umowy o produkcję i dystrybucję z Columbia, która miała zapłacić Atlantic 3% tantiem za każdą sprzedaną kopię. Ertegün zapytał o tantiemy artystów, które płacił a to zaskoczyło kierownictwo Columbii czego oni nie robili i umowa została rozwiązana.

Z zalecenia nadawcy Willis'a Conover, Ertegün i Abramson odwiedzili Ruth Brown w Crystal Caverns Club w Waszyngtonie i zaprosili ją do Atlantic na przesłuchanie. Była ranna w wypadku samochodowym, który odniosła w drodze do New York City, ale Atlantic wspierało ją przez 9 miesięcy i zawarło z nią umowę. "So Long" jej pierwsze nagranie dla tej wytwórni zostało nagrane z zespołem Eddie'ego Condon'a 25.05.1949. Utwór uplasował się na miejscu 6. listy przebojów R'n'B. Brown nagrała ponad 80 utworów dla Atlantic stając się najlepiej sprzedającym, bardziej dochodowym muzykiem tamtego okresu. Tak znaczący był sukces Brown dla Atlantic, że na wytwórnię potocznie mówiono "Dom który zbudowała Ruth".

Joe Morris, jeden z pierwszych, który podpisał umowę z wytwórnią osiągnął sukces swoim utworem wydanym w październiku '50 roku pt. "Anytime, Anyplace, Anywhere", pierwsze nagranie Atlantic zostało wydane w formacie 45rpm, który firma zaczęła produkować w styczniu '51 roku. Utwór zespołu The Clovers "Don't You Know I Love You" (skomponowany przez Ertegün) stał się hitem R'n'B i nr 1 na liście przebojów we wrześniu '51 roku. Kilka tygodni później Brown'owej "Teardrops From My Eyes" stał się pierwszym nagraniem, który rozszedł się w nakładzie miliona sztuk. Ponownie uplasowała się na miejscu #1 i zajmowała to miejsce przez miesiąc (od marca do kwietnia '52) utworem "5- 10- 15 Hours". We wrześniu '52 roku "Daddy Daddy" uplasowało się na miejscu #3, a "Mama, He Treats Your Daughter Mean" z Connie Kay za perkusją uplasowało się na miejscu #1 w lutym i marcu '53 roku. Po tym gdy Brown opuściła wytwórnię w '61 roku jej kariera osłabła i by utrzymać dzieci pracowała jako sprzątaczka i kierowca autobusu. W latach 80- ych pozwała Atlantic za nieopłacone tantiemy mimo że Atlantic było z siebie dumne z tego że było sprawiedliwe dla artystów zaprzestało płacić tantiemy niektórym muzykom. Ertegün zaprzeczył temu by to było zamierzone. Brown otrzymała dobrowolną wpłatę kwoty w wysokości $20.000 i w '88 roku założyła Rhythm and Blues Foundation z darowizny otrzymanej od Ertegün'a.

W '52 roku Atlantic podpisała kontrakt z Ray'em Charles, który miał hity tj. "I Got a Woman", "What'd I Say" i "Hallelujah I Love Her So". Później tego samego roku utwór The Clovers'ów uplasował się na miejscu #2. Gdy Ertegün w '53 roku się dowiedział, że piosenkarz Clyde McPhatter został wyrzucony z Billy Ward & His Dominoes i formował The Drifters wziął ich pod umowę. Ich singiel "Money Honey" stał się największym przebojem R'n'B tego roku. Ich nagrania wzbudziły kilka kontrowersji: sugestywny utwór "Such A Night" został zakazany przez stację radiową WXYZ w Detroit, Michigan, a "Honey Love" w Memphis, Tennessee, ale oba uplasowały się na miejscu #1 listy przebojów Billboard R'n'B.

Tom Dowd

Inżynier nagraniowy i zarazem producent Tom Dowd pełnił istotną rolę w sukcesie Atlantic. Początrkowo wykonywał dla Atlantic wolny zawód, ale w ciągu kilku lat został zatrudniony jako wytwórni pełnoetatowy inżynier. Jego nagrania dla Atlantic i Stax wywarły wpły na muzykę pop. Miał więcej hitów niż George Martin i Phil Spector razem.

Atlantic było jednym z pierwszych wytwórni wykonujących nagrania w stereo: Dowd używał przenośny dyktafon, który działał równoczesnie z mono nagrywarkami, które były w studiu. W '53 roku (w nawiązaniu do Billboard) Atlantic była pierwszą wytwórnią, która wydała komercyjne LP nagrane w eksperymentalnym systemie stereo nazywanym binauralnym nagraniem. W tym systemie wykorzystywano dwa mikrofony, które były mniej więcej umieszczone w odległości (ludzkich) uszu i lewy i prawy kanał były nagrywane oddzielne jako dwa oddzielne dźwięki. Ich odtworzenie wymagało gramofonu ze specjalnym ramieniem wyposażonym w podwójne igły; dopiero ok. '58 roku system mikrorytmiczny z pojedynczym rysikiem (w którym to dwa kanały stereo zostały wycięte po obu stronach nagrania) stał się industrialnym standardem. Pod koniec lat 50- ych pojawiły się stereo LP i gramofony. Pierwsze stereo nagrania Atlantic zawierały "Lover's Question" Clyde'a McPhatter, "What Am I Living For" Chuck'a Willis, "I Cried a Tear" LaVern Baker, "Splish Splash" Bobby'ego Darin, "Yakety Yak" The Coasters i "What'd I Say" Ray'a Charles. Mimo że głównie były to 45 rpm mono single przez większość lat 50- ych Dowd gromadził swoje "równoległe" wersje stereo do przyszłego wydania. W '68 roku wytwórnia wydała "History of Rhythm and Blues", Volume 4 w wersji stereo. Wersje stereo utworów Ray'a Charles "What'd I Say" i "Nighttime Is The Right Time" zostały zawarte w zbiorze Atlantic "The Birth of Soul: The Complete Atlantic Rhythm & Blues Recordings, 1952–1959".

Studio Atlantic w Nowym Yorku było pierwszym w Ameryce, które zainstalowało wielościeżkowe taśmy nagraniowe dostarczone przez firmę Ampex. Utwór Bobby'ego Darin'a "Splish, Splash" był pierwszym utworem nagranym na ośmiościeżkowym rejestratorze. Dopiero w połowie lat 60- ych nagrania wielotaśmowe stały się normą w angielskich studiach a Abbey Road Studios należące do EMI nie zainstalowało 8- miościeżkowych dyktafonów aż do '68 roku.

Atlantic weszło na rynek ze swoim LP wcześnie: jego pierwszym było "This Is My Beloved" (marzec '49) 10" album zawierający poezję Walter'a Benton, którego narratorem był John Dall z muzyką Vernon'a Duke. W '51 roku Atlantic było jednym z pierwszych niezależnych wytwórni, które produkowało nagrania w formacie 45rpm singiel. W '56 roku było zaskoczeniem gdy format 45 rozszedł się w nakładzie 78 sztuk. W kwietniu tamtego roku Miriam (Abramson) Bienstock zgłosiła Billboard, że Atlantic sprzedawało 75% swoich singli jako 45s. W przeciągu poprzedniego roku 78s wyprzedały się lepiej niż 45s w stosunku 2 do 1.

Jerry Wexler

W lutym '53 roku Herb Abramson został powołany do U.S. Army. Przeprowadził się do Niemiec gdzie służył w Army Dental Corps mimo, że zachował swoje stanowisko jako prezydent Atlantic na pełnym etacie. W czerwcu '53 roku Ertegün zatrudnił reportera Billboard Jerry'ego Wexler. Wexler jest uznawany za pomysłodawcę określenia "rhythm and blues", który zastąpił "muzykę rasową". Został wiceprezydentem i kupił 13% akcji spółki. Wexler i Ertegün utworzyli bliskie partnerstwo wraz ze współpracą z Tom'em Dowd wyprodukowali 30 hitów R'n'B.

Sukces Wexler'a dla Atlantic był wynikiem wyjścia z jazz'u i podpisania umowy, która łączyła jazz, blues i R'n'B, tj. Ray Charles, Joe Turner i Aretha Franklin. Ertegün i Wexler uświadomili sobie, że wiele nagrań R'n'B nagranych przez czarnoskórych muzyków zostały przerobione przez białoskórych wykonawców często z większym sukcesem na liście przebojów. LaVern Baker uplasowała się na liście przobójw utworem "Tweedlee Dee" na miejscu czwartym, ale wersja rywalki wykonywanej przez Georgię Gibbs uplasowała się na miejscu drugim. utwór Big Joe Turner'a z kwietnia '54 roku pt. "Shake Rattle & Roll" uplasował się na #1 liście przebojów R'n'B, lecz na pop liście osiągnęło tylko miejsce 22. wersja wykonywana przez Bill Haley & His Comets uplasowała się na miejscu 7. rozchodząc się w nakładzie 1.000.000 kopii i stając się tym samym najlepiej sprzedającym utworem wytwórni Decca. W lipcu '54 roku Wexler i Ertegün napisali dla Cash Box prorokujący artykuł poświęcony co oni nazywali "kocią muzyką", tego samego miesiąca odnieśli swój pierwszy hit, który odniósł sukces na wielu płaszczyznach, na liście przebojów "Billboard" gdy utwór "Sh- Boom" wykonywany przez The Chords osiągnął miejsce 5. (chociaż wersja The Crew- Cuts uplasowała się na miejscu #1). W '55 roku Atlantic przegapił ważne podpisanie umowy gdy właściciel Sun, Sam Phillips, sprzedał kontrakt Elvis'a Presley'a na licytacji między wytwórniami. Atlantic zaproponowało $25.000, po czym Ertegün zauważył, że "były wszystkie pieniądze jakie wtedy mieliśmy". Zostali przelicytowani ofertą złożoną przez RCA w wysokości $45.000. W 1990 roku Ertegün zauważył, że "prezydent RCA tamtego czasu był obszernie cytowany w Variety potępiając R'n'B nazywając ją jako niemoralną. Wkrótce zaprzestał gdy RCA wzięło pod umowę Elvis'a Presley'a".

Nesuhi Ertegün

Ahmet'a starszy brat Nesuhi został zatrudniony w styczniu '55 roku. Przez kilka lat żył w Los Angeles i miał nieregularny kontakt ze swoim młodszym bratem. Gdy Ahmet się dowiedział, że Nesuhi dostał ofertę współpracy od wytwórni rywalizującej z Atlantic, Imperial Records, wraz z Wexler'em przekonał Nesuhi by zamiast iść do nich to by do Atlantic dołączył. Nesuhi stał się szefem A&R, kierował działem jazz wytwórni i stworzył listę, która zawierała Shorty Rogers, Jimmy Giuffre, Herbie Mann, Les McCann, Charles Mingus i John Coltrane. W '58 roku Atlantic była drugą niezależną wytwórnią jazz'u.

Nesuhi był również odpowiedzialny za produkcję LP. Przypisuje mu się usprawnienie produkcji, pakowanie i oryginalność LP należących do Atlantic. Usunął stare serie wynoszące po "100" i "400" sztuk 10" albumów, a jeszcze wcześniej 12" albumy z katalogu Atlantic zaczynając serię 1200", która była sprzedawana za $4,99 z utworem Shorty Rogers'a pt. "The Swinging Mr. Rogers". W '56 roku zaczął popularną serię wynoszącą '8000' (sprzedając za $3,98) za te kilka R'n'B albumów należących do wytwórni rezerwując serię 1200 dla jazz'u. Joel Dorn stał się Nesuhi'ego asystentem po tym gdy odniósł sukces po produkcji Huberta Laws albumu "The Laws Of Jazz".

Herb Abramson odchodzi

Gdy Abramson wrócił ze służby w wojsku w '55 roku uświadomił sobie, że jego miejsace zajmuje teraz Wexler, który został Ahmet'a partnerem. Abramson nie dogadywał się ani z Wexler'em ani Nesuhi Ertegün'em i powrócił ze służby w wojsku z Niemką (Barbarą Heaton), która była jego dziewczyną, czego skutkiem było przyśpieszenie rozwodu z Miriam, która była drobnym akcjonariuszem, managerem i wydawcą Atlantic.

W '58 roku stosunki między Abramson'em, a jego partnerami się pogorszyły; w grudniu '58 roku zorganizowano wykup; jego akcje zostały podzielone między Nesuhi'm Ertegün a Abramson'a byłą żoną Miriam, która w międzyczasie wyszła za wydawcę Freddie'ego Bienstock (później właściciel imperium wydawniczego Carlin Music/ Chappell Music). Abramson'a wyjazd pozwolił Ahmet'owi Ertegün przejąć stanowisko prezydenta wytwórni. Rolę innych kierowników w związku z odejściem Abramson'a pełnili Wexler jako wiceprezes zarządu i główny manager, Nesuhi Ertegün wykonawczy wiceprezes odpowiedzialny za dział LP i Miriam Bienstock jako wiceprezes i prezes wydawnictwa muzycznego Atlantic Music Progressive wraz z Wexler'em jako wiceprezesem i bracia Ertegün jako wiceprezesowie działu progresywnego.

Ekspansja

Atlantic odgrywało główną rolę w popularyzowaniu stylu, który to Jerry Wexler rhythm and blues nazywał i to przyniosło ogromne zyski. Rynek tych nagrań eksplodował pod koniec '53 roku gdy to R'n'B utwory stały się codziennością ludzi. Z okazji dziesiątych urodzin Atlantic Billboard zauważył "...rekord ze sprzedaży R'n'B powinien osiągnąć 250.000 sztuk, ale od tamtego okresu (1953- 54) wytwórnia prorokowała milionowe sprzeadże, które by się rozchodziły jak "ciepłe bułki" w zakresie R'n'B. Billboard oznajmił, że Atlantic'u "świeże brzmienie" i jakość ich nagrań, aranżacji i muzyków było wielkim postępem w stosunku do standardowych nagrań R'n'B. Przez pięć lat Atlantic "dominowało listę przebojów swoją listą wykonawców przepełnionych energią".

Na początku '54 roku Atlantic stworzył lub nabył kilka pomocniczych wytwórń, którą pierwszą była Cat Records. W połowie lat 50- ych Atlantic miała nieformalną umowę z francuską wytwórnią Barclay i te dwie firmy wymieniały się regulanie tytułami, zazwyczaj nagrania jazz'owe. Atlantic również zaczął rozpowszechniać nagrania w Wielkiej Brytanii, najpierw przez EMI na zasadzie "jednego razu". We wrześniu '55 roku Miriam Abramson udała się do Wielkiej Brytanii i podpisała umowę dystrybucyjną z Decca. Miriam wspomniała "Zajmowałabym się ludźmi, którzy na prawdę źle się czują w interesach z kobietami, więc... robilibyśmy interes bardzo szybko i mielibyśmy to za sobą".

Pomocnicza wytwórnia Atco została założona w '55 roku by zaangażować Abramson'a. Po powolnym starcie Atco odniosło znaczący sukces z Bobby Darin'em. Jego wcześniejsze wydania nie odniosły sukcesu i Abramson planował go porzucić. Po tym gdy Ertegün dał mu kolejną szansę rezultatem był utwór "Splish Splash", który to Darin napisał w 12 min. W pierwszym miesiącu utwór sprzedał się w nakładzie 100.000 kopii do momentu aż rozszedł się w nakładzie miliona sztuk. Utwór "Queens Of The Hop" uplasował się na liście Top10 obu kategorii US Pop i R'n'B listy przebojów i znalazł się na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. "Dream Lover" w Stanach uplasował się na miejscu drugim, a w Wielkiej Brytanii na pierwszym i rozszedł się w multimilionowym nakładzie. Utwór "Mack The Knife" (1959) uplasował się na miejscu #1 obu list przebojów w Stanach i Wielkiej Brytanii, sprzedał się w nakładzie 2.000.000 kopii i wygrał nagrodę Grammy w kategorii Nagranie Roku. "Beyond The Sea" stał się Darin'a czwartym z kolei utworem, który uplasował się na liście Top10 w Stanach i Wielkiej Brytanii. Podpisał kontrakt z Capitol i przeprowadził się do Holly Wood by spróbować sił w filmach, ale utwory tj. "You Must Have Been A Beautiful Baby" i "Things" przez cały '62 rok owocowały. W '65 roku Darin powrócił do Atlantic.

Leiber i Stoller

Jerry Leiber i Mike Stoller napisali "Smokey Joe's Cafe", który stał się hitem dla zespołu The Robins. Ich wytwórnia Spark została kupiona przez Atlantic, a oni zostali wynajęci jako pierwsi niezależni producenci płyt pochodzących z Ameryki, którzy byli niezależni i mogli produkować dla innych wytwórni. Dwoje członków The Robins uformowało The Coasters i nagrywało utwory dla Atlantic, tj. "Down In Mexico" i "Young Blood". "Yakety Yak" stał się Atlantic'u pierwszym utworem, który był hitem na liście pop. Leiber i Stoller również napisali dla The Drifters "Ruby Baby".

Producent nagraniowy Phil Spector przeprowadził się do Nowego York'u by pracować razem z Leiber'em i Stoler'em. Swojego fachu nauczył się w Trey Records, wytwórnia należąca do Lester'a Sill i Lee Hazelwood'a i rozpowszechnianej przez Atlantic. Sill polecił Leiber'owi i Stoler'owi Spector'a, którzy przydzielili mu produkcję "Corrine, Corrina" Ray'a Peterson i "Pretty Little Angel Eyes" Curtis'a Lee. Oba stały się hitem i Atlantic zatrudnił go na stanowisko producenta personelu. Ahmet Ertegün lubił go, jednak Leiber rzekł "Nie był sympatyczny. Był zabawny, rozbrajający- ale nie był miły". Wexler go nie lubił. Miriam Bienstock nazywała go "bólem w karku". Gdy Spector krytykował Bobby'ego Darin'a styl pisania tekstów utworów Darin wyrzucił go z domu.

Atlantic tolerowało Spector'a, ale z malejącym odwzajemnieniem. Dla The Top Notes wyprodukował "Twist and Shout", lecz jednak nie odniósł sukcesu. Autor tekstów Bert Berns nienawidził Spector'a aranżacji i myślał, że to zrujnuje utwór, więc Berns nagrał go ponownie z The Isley Brothers i utwór stał się hitem. W czasie swojego krótkiego pobytu w Atlantic Spector produkował muzykę dla LaVern Baker, Ruth Brown, Jean DuShon i Billy Storm. W '61 roku opuścił wytwórnię powracając do Los Angeles i wraz z Lester'em Sill założył Philles Records. Spector stał się jednym z wielu producentów, którzy odnieśli sukces na przełomie lat 60- ych.

Mimo że Leiber i Stoller napisali wiele popularnych utworów dla Atlantic ich relacja w '62 roku pogarszała się. Przełomowym punktem był gdy zapytali o tantiemy dla producenta. Mimo, że były przyznawane nieformalnie ich księgowy nalegał na podpisanie kontraktu i wgląd do kont Atlantic. Audyt wykazał, że Leiber i Stoller byli o $18.000 niedopłaceni. Mimo, że Leiber zastanawiał się by zaniechać sprawę Stoller wywierał na Atlantic presję by zapłacili. Wexler wybuchł i odparł, że zapłata oznaczałaby zerwaniem związku z wytwórnią. Leiber i Stoller dali za wygraną, ale mimo wszystko ich partnerstwo się zakończyło. Ich zadana praca nad kolejnym albumem The Drifters została przydzielona Phil'owi Spector.

Leiber i Stoller krótko pracowali dla United Artists, potem otworzyli Red Bird wraz z George Goldner'em. Odnieśli sukces utworami "Chapel Of Love" The Dixie Cups, "Leader Of The Pack" Shangri- Las, ale finanse Red Bird były niepewne. W '64 roku skontaktowali się z Jerry'm Wexler i zaproponowali połączenie z Atlantic. W wywiadzie przeprowadzonym w '90 roku, który odbył się odnośnie biografii Ertegün'a Wexler odmówił omówienia tej sprawy, ale Ertegün twierdził iż te negocjacje były planem by go wykupić. We wrześniu '64 roku bracia Ertegün wraz z Wexler'em byli w procesie wykupienia dwóch innych akcjonariuszy spółki, Sabit i Bienstock i była propozycja by Leiber i Stoller kupili Sabit'a udziały. Leiber, Stoller, Goldner i Wexler zasugierowali swój plan Ertegün'owi podczas spotkania przy obiedzie w Plaza Hotel w Nowym York'u. Leiber i Stoller oznajmili, że nie mieli zamiaru by go wykupić, ale Ertegün był zdenerwowany poprzez Goldner'a podejście i był przekonany, że Wexler wraz z nimi przeciwko niemu spiskuje. Wexler powiedział Ertegün'owi, że jeżeli odmówi umowa zostanie bez niego zawarta. Bracia Ertegün posiadali większość akcji podczas gdy Wexler posiadał kontrolę nad 20% firmy. Ertegün miał do końca życia żal do Leiber'a i Stoller'a, a jego stosunki z Wexler'em zostały zniszczone.

Stax

Na poczatku '59 roku Atlantic miał się tak dobrze, że niektóre zaplanowane sprzedaże zostały wstrzymane i firma cieszyła się ze sprzedaży brutto, która trwała przez kolejne dwa miesiące i wynosiła $1.000.000 tamtego lata, a to dzięki hitom wykonywanych przez The Coasters, The Drifters, LaVern Baker, Ray'a Charles, Bobby'ego Darin i Clyde'a McPhatter. Kilka miesięcy później firma przeżywała kolejną stratę dwóch największych artytstów, Bobby'ego Darin i Ray'a Charles, którzy razem byli odpowiedzialni za 1/3 sprzedaży. Darin przeprowadził się do Los Angeles i podpisał kontrakt z Capitol. Charles podpisał kontrakt z wytwónią ABC- Paramount, który zawierał większe tantiemy, umowę produkcyjną, udział w zyskach i ewentualną własność jego ówczesnych nagrań. Wexler przypomina, że "myślałem, że umieraliśmy". W '90 roku on i Ertegün kwestionowali nad zawartością umowy Charles'a, która powodowała rozłam. Ertegün pozostał przyjazny dla Bobby'ego Darin'a, który w '66 roku powrócił do Atlantic. Ray Charles powrócił do Atlantic w '77 roku.

W '60 roku dystrybutor należący do Atlantic Memphis, Buster Williams skontaktował się z Wexler'em i powiedział, że tłoczy duże ilości "Cause I Love You" duet wykonywany przez Carlę Thomas i jej ojca Rufus'a, która została wydana przez małą wytwórnię Satellite. Wexler skontaktował się ze współwłaścicielem Satellite, Jim'em Stewart, który zgodził się na wynajem nagrania dla Atlantic za $1.000 plus minimalną tantiemę- pierwsze pieniądze, które wytwórnia kiedykolwiek zarobiła. Satelite została przemianowana na Stax od pierwszych dwóch liter nazwiska założycieli, Stewart'a i Estelle Axton. Umowa oznaczała owocną ośmioletnią współpracę między tymi dwiema wytwórniami umożliwiając Stax dostęp do promocji i dystrybucji należących do Atlantic. Wexler przypomniał "My nie płaciliśmy za główne taśmy... Jim za nie płacił, a potem wysyłał nam ostateczne nagranie, a my mieliśmy je zakończyć. Nasze koszty zaczynały się na poziomie produkcyjnym- wypalanie, dystrybuowanie, promowanie i reklamowanie".

Umowa o rozpowszechnianie "Last Night" The Mar- Keys należącego do wytwórni Satellite oznaczało to, że Atlantic po raz pierwszy zaczynało marketing utworów nienależących do wytwórni Atlantic.

Atlantic zaczęło wypalanie i dystrybucję nagrań należących do Stax. Wexler wysłał Tom'a Dowd by zmodernizował sprzęt nagrywający i pomieszczenia należące do Stax. Wexler był pod wrażeniem atmasferą współpracy, która panowała w studiu Stax i przez jego zintegrowaną rasową grupę, którą to "niewyobrażalnie wspaniałym zespołem" nazywał. Zawiózł muzyków należących do Atlantic do Memphis by nagrywać. Stewart i Wexler zatrudnili Al'a Bell, dj, który pracował w stacji radiowej mieszczącej się w Waszyngtonie D.C. by przejął kontrolę nad promocją wydań wytwórni Stax. Bell był pierwszym czarnoskórym Amerykaninem, który został partnerem wytwórni.

Po godzinnym improwizowaniu przez członków house zespołu należącycego do Stax owocem był "Green Onions". Singiel został wydany w sierpniu '62 roku i stał się największym instrumentalnym przebojem roku plasując się na miejscu 1. listy przebojów R'n'B, a 3. listy przebojów pop sprzedając się w nakładzie miliona kopii. Przez kolejne pięć lat Stax wraz z pomocniczą wytwórnią Volt dostarczyli Atlantic kilka przbojów, jak chociażby "Respect" Otis'a Redding, "Knock On Wood" Eddie Floyd'a, "Hold On, I'm Commin'" Sam & Dave'a i "Mustang Sally" wykonywanego przez Willson'a Pickett.

Soul'u Lata

Aretha Franklin podpisała kontrakt z Atlantic w '66 roku po tym gdy jej poprzedni z Columbią się przedawnił. Columbia próbowała ją reklamować jako piosenkarkę jazz'ową. Jerry Wexler rzekł "my ją ponownie wsadzimi do kościoła". Szybko zdobyła sławę i była nazywana "królową soul'u". Wexler sam nadzorował produkcję w Fame Studios mieszczącym się w Muscle Shoals, Alabamie. Skutkiem było siedem kolejnych singli, które uplasowały się na obu listach przebojów US POP i Sould TOP10: "I Never Loved a Man (The Way I Love You)" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 9), "Respect" (Soul and Pop Nr. 1), "Baby, I Love You" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 4), "(You Make Me Feel Like) A Natural Woman" (Soul No. 2, Pop Nr. 8), "Chain of Fools" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 2), "Since You've Been Gone" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 5) i "Think" (Soul Nr. 1, Pop Nr. 7).

Pod koniec '61 roku piosenkarz Solomon Burke wyprawił niezapowiedzianą wizytę w biurze Jerry'ego Wexler'a. Wexler był fanem Burke'a i długo czekał by wziąć go pod kontarkt, więc  gdy Burke powiedział Wexler'owi, że jego umowa z ówczesną wytwórnią się przedawniła Wexler odpowiedział: "Twój dom. Dziś biorę ciebie pod umowę". Pierwszym utworem, który Wexler wraz z Burk'iem wyprodukował był "Just Out Of Reach", który stał się wielkim hitem we wrześniu '61 roku. Krzyżówka soul'u/ country i zachodniego brzmienia poprzedziła Ray'a Charles'a podobne przedsięwzięcie o ponad 6 miesięcy. Burke stał się stałym najlepiej sprzedającym piosenkarzem przez połowę lat 60- ych i osiągnął przeboje dla Atlantic w '68 roku. W '62 roku muzyka folkowa kwitła i wytwórnia była bardzo blisko podpisania kontraktu z Peter, Paul & Mary; mimo, że Wexler i Ertegün bardzo za nimi gonili w ostatniej minucie umowa przepadła, a oni później odkryli wydawcę Artie'ego Mogul, który zapoznał ich managera Alberta Grossman'a kierownikowi wytwórni Warner Bros. Herman'owi Starr, który złożył trio nieodpartą ofertę, która dała im pełną kontrolę twórczą nad nagrywaniem i pakowaniem ich muzyki.

Brytyjska Inwazja, która miała miejsce w połowie lat 60- ych doprowadziła Atlantic do zmiany brytyjskiego dystrybutora. Decca odrzuciła dostęp do swoich brytyjskich występów, które zazwyczaj pojawiały się w Stanach w londyńskich wytwórniach należących do Decca. W '66 roku Atlantic podpisał umowę licencyjną z Polydor, która zawierała zespół Cream, której debiutancki album został wydany przez Atco w '66 roku. W '67 roku grupa pojechała do Atlantic studia mieszczącego się w New York City by nagrać "Disraeli Gears" z Tom'em Dowd; uplasował się na liście TOP5 LP w Stanach i Wielkiej Brytanii singlem "Sunshine Of Your Love" plasując się na miejscu 5. listy HOT100 Billboard. Wexler zaniechał rozwój w muzyce pop nazywając muzyków "the rockoids". W latach 70- ych Atlantic zyskał idąc w stronę muzyki rock podpisując kontrakt z Bad Company, Led Zeppelin i Yes.

Przejęcie przez Warner Bros.- Seven Arts

Pomimo ogromnego sukcesu Atlantic cieszyła się swoimi artystami i umową zawartą ze Stax w '67 roku Jerry Wexler był poważnie zaniepokojony rozpadem starego zamówienia złożonego przez niezależne wytwórnie i w trosce o przyszłość wytwórni zaczął agitować aby sprzedać je większym firmom. Prezydent wytwórni Ahmet Ertegün nadal nie miał ochoty by sprzedać, ale równowaga sił się zmieniła od momentu gdy w '62 roku przejęcie skończyło się fiaskiem; Atlantic'u pierwotny inwestor dr Vahdi Sabit i mniejszościowy akcjonariusz Miriam Bienstock zostali wykupieni we wrześniu '64 roku i inny wspomniany partner, Nesuhi Ertegün, ostatecznie został przekonany by stanął po stronie Wexler'a. Od momentu gdy oboje posiadali większość akcji Ahmet był zobowiązany zgodzić się na sprzedaż.

W październiku '67 roku Atlantic została sprzedana Warner Bros.- Seven Arts za $17.500.000, mimo, że wszyscy partnerzy później doszli do wniosku, że to był jednak słaby interes, który bardzo zaniżył prawdziwą wartość Atlantic. Początkowo Atlantic i Atco działały całkowicie odseparowane od innych wytwórni należących do grupy a kierownictwo  Warner Bros. Records i Reprise Records nie ingerowało w podział muzyki od momentu gdy cierpiący dział filmowy tracił pieniądze, podczas gdy dział nagrań Warner eksplodował- w połowie '68 roku zainteresowanie nagrywaniem i publikowaniem wynosiło 74% całkowitego zysku grupy.

Sprzedaż Atlantic Records aktywowała klauzulę w porozumieniu o dystrybucję ze Stax Records wzywającej do renegocjacji umowy dystrybucyjnej i w tym momencie partnerzy Stax odkryli, że umowa dała Atlantic własność wszystkich nagrań Stax dystrybuowanych przez Atlantic. Nowi właściciele wytwórni Warner odmówili własności nagrań należących do Stax, więc umowa dystrybucyjna zakończyła się w maju '68 roku. Atlantic nadal posiada prawa do nagrań należących do Stax, których był dystrybutorem w latach 60- ych.

W wyniku przejęcia wpływ Jerry'ego Wexler'a gwałtownie zmalał; jak sam przyznał on i Ertegün rządzili Atlantic'iem jako "najwyżsi despoci", ale w nowej strukturze korporacyjnej nie był skłonny zaakceptować przekazania odpowiedzialności, która dyktowała mu jego rola wykonawcza. Zraził sie również do "rockoid'alnych" białych występów, które szybko stały się wytwórni najbardziej dochodowymi surowcami i przygnębiony szybko zanikającą fortuną, którą dawały mu występy czarnoskórych wykonawców, których bronił były m.in. Ben E. King i Solomon Burke. Wexler ostatecznie zdecydował się przeprowadzić z Nowego York'u do Florydy. po jego odejściu Ertegün- który w małym stopniu był zamieszany w afery biznesowe Atlantic'u- przejął decydującą kontrolę nad wytwórnią i szybko stał się główną siłą w rozwijającej się grupie Warner music.

W '68 roku Atlantic założyło nową zależną wytwórnię Cotillion Records. Pierwotnie wytwórnia została założona jako punkt sprzedaży muzyki blues i deep southern soul; jej pierwszy singiel wersja Otis Clay'a "She's About A Mover" był przebojem R'n'B. Katalog wytwórni Cotillion szybko rozszerzył się o progresywny rock, folkowy rock, gospel, jazz i komedię. W '76 roku wytwórnia zaczęła skupiać się na disco i R'n'B. Wśród swoich występów byli również wykonawcy zaczynający po Curtis'ie Mayfield jak np. Impressions, Slave, Brook Benton, Jean Knight, Mass Production, Sister Sledge, The Velvet Underground, Stacy Lattisaw, Lou Donaldson, Mylon LeFevre, Stevie Woods, Johnny Gill, Emerson, Lake & Palmer, Garland Green, The Dynamics, The Fabulous Counts i The Fatback Band. Cotilion była również odpowiedzialna za rozpoczęcie kariery Luther'a Vandross, który nagrywał dla tej wytwórni jako członek tria Luther. Cotllion również wydał potrójny album ze ścieżką dźwiękową filmu Woodstock festival, który odbył się w '70 roku. Od '70 roku było również dystrybuowane przez wytwórnię Embryo Records założona przez jazzowego flecistę Herbie'ego Mann'a po tym gdy jego wcześniejszy kontrakt z Atlantic wygasł.

Poza założeniu Cotillion Atlantic zaczęła rozszerzać swoją własną listę dodając rock, soul/ rock, rock progresywny, brytyjskie zespoły, piosenkarzy/ autorów tekstów. Dwie artystki dostały osobisty kontrakt z Wexler'em, których album został wydany w '69 roku, Dusty Springfield (Dusty In Memphis) i Lotti Golden (Motor- Cycle), mimo że Golden również miała bliski stosunek w pracy z Ertegün'em, który odegrał kluczową rolę we wzięciu ją pod kontrakt. Do '69 roku Atlantic seria 8.000 (1968- 72) składała się z R'n'B, rock, soul/rock i psychodelicznych występów. Inne wydania tego samego roku zawierały albumy Arethy Franklin ("Soul '69"), Led Zeppelin ("Led Zeppelin"), Don'a Covay ("The House of Blue Lights"), Boz'a Scaggs ("Boz Scaggs"), Roberty Flack ("First Take"), Wilson'a Pickett ("Hey Jude"), Mott The Hoople (Mott The Hoople) i Black Pearl (Black Pearl).