- to brytyjski zespół założony 27.10.1964 roku w Londynie.
Jego początkowymi członkami byli wiodący wokalista Roger Daltrey, gitarzysta i piosenkarz Pete Townshend, basista i piosenkarz John Entwistle i perkusista Keith Moon. Są uważani za jednego z najbardziej wpływowych zespoołów rock'owych XX w., którzy sprzedali 100.000.000 nagrań na całym świecie. Wkład w muzykę rock'ową zawiera rozwój wzmacniaczy Marshall'a, dużych megafonów, użycie syntezatora, Entwistle'a i Moon'a style grania, Townshend'a wsparcie i technika kabla zasilającego gitarę i rozwój rock opery. Są przytaczani jako wpływ dla wielu hard rock'owych, punk rock'owych i mod zespołów, a ich utwory są nadal puszczane.
Zespół ukształtował się ze wcześniejszego zespołu o nazwie The Detours i zaczęli istnieć jako część ruchu pop art i mod włącznie ze sztuką autodestrukcji oraz niszczenie gitar i perkusji na scenie. Ich pierwszy single jako The Who, "I Can't Explain" z '65 roku, uplasował się na liście Top 10 w Wielkiej Brytanii, a po nim nastąpiły single, które również uplasowały się na liście przebojów: "My Generation" ('65), "Substitute" i "Happy Jack" z ('66). W czerwcu '67 roku wystąpili na Monterey International Pop Festival i wydali "I Can See For Miles" ich jedyny singiel, który uplasował się na liście Top 10. Ich koncepcyjny album z 17.05.1969 roku pt. "Tommy" zawierał singiel pt. "Pinball Wizzard" i odniósł suckes wśród krytyków i na rynku.
Kolejne występy na Woodstock'u i The Isle Of Wight wraz z albumem koncertowym pt. "Live At Leeds" ustanowiły ich reputację jako uznany rockowy występ. Sukces wywarł presję na wiodącym autorze tekstów Townshend'zie i kontynuacja "Tommy", "Lifehouse", została porzucona. Utwory z tego projektu ustanowiły "Who's Next", który zawiera "Won't Get Fooled Again", "Baba O'Riley" i "Behind Blue Eyes". Wydali kolejny koncepcyjny album pt. "Quadrophenia" by uczcić swoje mod korzenie i nadzorowali adapcje filmową "Tommy". Nadal wykonywali występy przed wielką publicznością zanim w '76 roku przeszli w stan przedwypoczynkowy od występów na żywo. Wydanie albumu pt. "Who Are You?" zostało przyćmione śmiercią Moon'a, która nastąpiła krótko po.
Kenney Jones zastąpił Moon'a i zespół wznowił trasę koncertową i wydawł filmową adaptacje pt. "Quadrophenia" i retrospektywny dokumentalny film pt. "The Kids Are Alright". Po tym gdy Townshend się zespołem znużył w '83 roku doszło do rozłamu. Zespół okazyjnie się reaktywował jak chociażby na występ Live Aid w '85 roku, dwudziestopięciolecie istnienia w '89 roku i trasa "Quadrophenia", która nastąpiła w '96 i '97 roku. Pełna reaktywacja rozpoczęła się 29.10.1999 roku z perkusistą Zak'iem Starkey. Po śmierci Entwisle'a, która nastąpiła 27.06.2002 roku plany do nowego albumu pt. "Endless Wire" zostały odłożone aż do 2006 roku. Od Entwistle'a śmierci zespół nadal występował i dawał koncerty bardzo często ze Starkey'm za perkusją, Pinem Palladino na basie i Simon'em Townshend będącego przy drugiej gitarze i chórkach. 6.12.2019 roku zespół wydał album pt. "Who" i odbywał trasę ze symfoniczną orkiestrą.
Historia
Tło
Pierwotni członkowie Roger Daltrey, Pete Townshend i John Entwistle dorastali w Acton, Londynie i uczęszczali do Acton Country Grammar School. Pete'a ojciec, Cliff, grał na saksofonie, a matka, Betty, podczas II WŚ śpiewała w dziale rozrywki Royal Air Force i oboje wspierali jego zainteresowanie Rock'n'Roll'em. Pete i John zaprzyjaźnili się w na drugim roku szkoły średniej Acton County Grammar School i uformowali zespół tradycyjno jazz'owy. John również grał na waltorni bywszy członkiem orkiestry symfonicznej w szkole położonej w Middlesex. Oboje interesowali się rock'iem, a szczególnie Townshend ubóstwiał "Move It" debiutancki singiel Cliff'a Richard'a. Entwistle przeszedł na gitarę, ale się z nią borykał z powodu długich palców po tym gdy usłyszał Duane'go Eddy zmienił na bas. Nie mógł sobie na bas pozwolić w konsekwencji czego zbudował swój własny. Po Acton County Townshend uczęszczał do Ealing Art College ruch który później opisał jako wyjątkowo wpływowy dla ruchu The Who.
Daltrey, który był o rok wyżej przeprowadził się z Shephard's Bush do bardziej robotniczej klasy, Acton. Miał problem w dopasowaniu się w szkole i odnalazł się w gangach i Rock'n'Roll'u. W wieku piętnastu lat został wydalony i znalazł pracę jako budowlaniec. W '59 roku uformował zespół o nazwie The Detours zespół, który przeistoczy się na The Who. Grali profesjonalne gig'i jak chociażby na korporacyjnych i ślubnych uroczystościach, a Doltrey miał na oku zarówno finanse jak i też muzykę.
Daltrey przypadkowo zauważył Entwistle'a na ulicy niosącego bas i zrekrutował go do The Detours. W połowie '61 roku Entwistle zasugerował Townshend'a jako gitarzystę, Daltrey na gitarze wiodącej, on na basie, Harry'ego Wilson'a za perkusją, a Colin'a Dawson'a na wokalach. Zespół wykonywał utwory The Shadows i The Ventures szeroki wachlarz przeóbek utworów z zakresu pop i jazz. Daltrey był brany pod uwagę jako główny w zespole w nawiązaniu do wypowiedzi Townshend'a "załatwiał sprawy jak on chciał". W połowie '62 roku Doug Sandom zastąpił Wilson'a gdzie był starszy od reszty członków, żonaty i bardziej doświadczonym muzykiem przez dwa lata grającego pół profesjonalnie.
Z powodu częstych starć z Daltrey'em Dawson opuścił zespół po czym na krótko został zastąpiony przez Gabby'ego Connolly. Daltrey zajął stanowisko wiodącego piosenkarza. Poprzez Entwistle'a wsparcie Townshend został jedynym gitarzystą. Za pośrednictwem Townshend'a matki, Betty, zespół uzyskał menadżerski kontrakt z lokalnym promotorem Robertem Druce, który zaczął wynajmować zespół jako wspierający. Na The Detours wywarli wplyw wykonawcy, których wspierali, jak chociażby Screaming Lord Such, Cliff Bennett & The Rebel Rousers, Shane Fenton & The Fentones i Johnny Kidd & The Pirates. The Detours szczególnie interesowali się The Pirates, ponieważ również posiadali jednego gitarzystę, Mick'a Green, który zainspirował Townshend'a do połączenia rytmicznej i wiodącej gitary w swoim stylu. Entwistle'a bas stał się bardziej wiodącym instrumentem grającego melodie. W lutym '64 roku The Detours dowiedzieli się o istnieniu Johnny Devlin & The Detours i zmienili swoją nazwę. Townshend i jego współlokator Richard Barnes spędzili noc nad rozważniem nazw skupiając się nad motywem przewodnim żartobliwych ogłoszeń zawierających "No One" (tł. nikt) i "The Group" (tł. grupa). Townshend preferował "The Hair" (tł. Włosy), a Barnes lubił "The Who" (tł. Kto), ponieważ 'posiadało popowe grzmotnięcie". Następnego ranka Daltrey wybrał "The Who".
1964- 78
Początek kariery
Zanim The Detours przemianowali się na The Who znaleźli regularne gig'i jak chociażby w Oldfield Hotel, Greenford, White Heart Hotel, Acton,Goldhawk Social Club w Shepherd's Bush i Notre Dame Hall w Leicester Square. Druce, który był ich menadżerem został zastąpiony przez Helmut'a Gorden, który z nimi i Chris'em Parameinter'em zabezpieczyli sobie przesłuchanie dla Fontana Records. Parameinter dopatrzył się problemów z perkusją i w nawiązaniu do Sandom Townshend od razu się na niego rzucił i groził wyrzuceniem jeżeli jego styl grania natychmiast się nie polepszy. Sandom zniesmaczony opuścił zespół, ale został namówiony by pożyczyć swoją perkusję każdemu potencjalnemu zastępcy. Przez kolejne 14 lat Sandom i Townshend nie zamienili słowa.
Podczas gig'u ze zastępującym perkusistą, który odbył się pod koniec kwietnia w Oldfield zespół pierwszy raz spotkał Keith'a Moon'a. Moon dorastał w Wmbley i od '61 roku grał na perkusji. Występował z półprofesjonalnym zespołem o nazwie The Beachcombers i chciał na pełen etat. Moon zagrał z nimi kilka utworów przy czym złamał pedał od basu i rwąc membranę bębna. Zaimponował im energią i entuzjazmem i zaproponowali mu te stanowisko. Jeszcze kilka razy Moon wystąpił z The Beahcombers, ale terminy się skolidowały i postanowił poświecić się The Who. The Beahcombers przesłuchali Sandom'a, ale nie zrobił na nich wrażenia po czym kontakt się urwał.
Zespół zmieniał menadżerów do momentu aż natrafili na Peter'a Meaden'a. To on zadecydował, że by reprezentowałć w Brytanii poszerzającego się modruchu, który zawierał modę, skutery i rodzaje muzyki jak chociażby R'n'B, soul oraz modern jazz. Przemianował zespł na The High Numbers, odział w rzeczy mod, zabezpieczył drugą bardziej korzystną sesję w wytwórni Fontana i napisał tekst do obu stron ich singla pt. "Zoot Suit"/ "I'm The Face" by zaapelować do członków ruchu mod. Melodia do utworu pt. "Zoot Suit" została zapożyczona z utworu pt. "Misery" The Dynamics, a "I'm The Face" wybrzmiewa Slim'a Harpo "I Got Love If You Want It". Mimo że Meaden próbował promować singiel nie dostał się na listę Top 50 i zespół wrócił do swojej ówczesnej nazwy, The Who. Zespół- żaden z nich, który grał na swoim instrumencie konwencjonalnie- zaczął poprawiać swój wizerunek na scenie; Daltrey zaczął używał kabla od swojego mikronu jako bicz i od czasu do czasu skakał w tłum, Moon podrzucał pałeczki w czasie gry; Townshend podskakiwał po scenie i grał na gitarze na spsób szybko poruszającego się wiatraka udając, że strzela do publiczności z maszynowego pistoletu lub stał wysoko z podniesionymi rękoma by pozwolić swojej gitarze wytwrzać sprzężenie zwrotne w posturze nazywanej "człowiek ptak".
Meaden został zastąpiony przez dwóch producentów filmowych, Kit'a Lambert'a i Chris'a Stamp'a. Byli w poszukiwaniu młodych nie posiadających kontraktu zespołów rockowych o których mogli nakręcić film i widzieli zespół w Realway Hotel, Wealdstone, które stało się ich stałym miejscem występów. Lambert odniósł się do Townshend'a przeszłości w szkole artystycznej i zachęcił do pisania utworów. W sierpniu Lambert i Stamp nakręcili promocyjny film zawierający zespół występującego w Railway. Zespół zmienił swój styl grania na soul, R'n'B i przeróbki Motown i utworzyli slogan "Maximum R'n'B".
W czerwcu '64 roku podczas koncertu w Railway Townshend nieumyślnie złamał głowę swojej gitary bywszym na niższym suficie sceny. Rozłzłoszczony poprzez śmiech publiczności roztrzaskał instrument na scenie po czym wziął kolejną gitarę i kontynuował występ. Kolejnego tygodnia publiczność była chętna zobaczyć powtórkę wydarzenia. Moon zobowiązał się wywrócić perkusję poprzez konpięcie i tym samym autodestrukcja stała się częścią zespołu występów na żywo.
Pierwsze single i "My Generation"
Pod koniec '64 roku zespół stawał się popularny w londyńskim Marquee Club i entuzjastyczna recenzja pojawiła się w "Melody Maker". Lambert i Stamp przyciągneli uwagę amerykańskiego producenta Shel'a Talmy'ego, który był producentem The Kinks. Townshend napisał utwór pt. "I Can't Explain", który umyślnie brzmiał jak The Kinks "All Day And All Of The Night" by przyciągnąć Tallmy'ego uwagę. Tallmy widział zespół na próbach i był pod wrażeniem. Zawarł z nimi konktrakt, a nagrania sprzedał oddziałowi Decca Records znajdującego się w Ameryce co oznaczało, że ich wcześniejsze single zostały wydane w Wielkiej Brytanii poprzez Brunswick Records, która była jedna z oddziałów należących do Decca dla amerykańskich wykonawców. Utwór pt. "I Can't Explain" został nagrany 11.1964 roku w Pye Studios mieszczącego sie w Marble Arch wraz z Ivy League jako chórek, a Jimmy Page grał gitarę fuzz'ową na stronie B do utworu pt. "Bald Headed Women".
"I Can't Explain" stało się popularne poprzez pirackie stacje radiowe jak chociażby Radio Caroline. Były istotne dla zespołów w czasie gdy nie było komercyjnych stacji radiowych w Wielkiej Brytanii, a BBC Rdaio puszczało niewiele utworów popowych. Zespół zyskał dalsze nagłośnienie po tym gdy wystąpili w programie telewizyjnym pt. "Ready Steady Go!". Lambert i Stamp zostali wyznaczeni by znaleźć "typowych nastolatków" i zaprosili stałych słuchaczy grupy będących członkami Goldhawk Social Club. Entuzjastuyczny odbiór w telewizji i regularne puszcanie w pirackim radiu w '65 roku pozwoli singlowi na powolnie wspinanie się na listy przebojów do momentu aż uplasowało się na Top 10. Kolejny singiel pt. "Anyway, Anyhow, Anywhere" zawiera odgłosy gitary jak chociażby pick sliding i toggle switching i sprzeżenie zwrotne, które było tak niekonwencjonalne, że z początku zostało przez filię Decca w Stanach Zjednoczonych odrzucone. Singiel uplasował się na miejscu #10 listy przebojów w Wielkiej Brytanii i został wykorzystany jako motyw w programie telewizyjnym pt. "Ready Steady Go!".
Przeistoczenie się na zespół tworzącego przeboje z pierwotnych materiałów co zostało przez Lambert'a poparte nie odpowiadało Daltrey'emu i do sesji nagraniowej przeróbek utworów R'n'B nie doszło. Reszta członków zespołu poza Moon'em i Entwistle'em, którzy wspólnie spędzali czas w nocnych klubach położonych w West End of London. Podczas trasy koncertowej w Danii, która odbyła się zespół nastał ciężki okres czego kulminacją było gdy Daltrey wrzucił do toalety Moon'a amfetaminę po czym niego się rzucił. Od razu po powrocie do Wielkiej Brytanii Daltrey został wyrzucony, ale został na nowo przyjęty pod warunkiem, że zespół stał się demokracją bez jego dominującego przywództwa. W tym czasie zespół pozyskał Richard'a Cole jako technicznego pracownika.
Kolejny singiel pt. "My Generation" został wydany 29.10.1965 roku. Townshend napisał go jako powolny blues, ale po kilku nieudanych próbach przeistoczył się w bardziej energiczny utwór z solowym basem granego przez Entwistle'a. W utworze zostały wykorzystane sztuczki jak chociażby jąkanie, które symuluje mowę mod'a będącego pod wpływem amfetaminy oraz dwie kluczowe zmiany. W wywiadach Townshend uparcie twierdził, że tekst "Hope I Die Before I Get Old" nie miał być dosłownie interpretowany. Plasując się na miejscu drugim list przebojów w Wielkiej Brytanii jest zespołu tamże najwyżej notowanym utworem. Pośród oryginalnego materiału napisanego przez Townshend'a zawierającego tytułowy utwór i "The Kids Are Allright" album zawiera kilka przeróbek James'a Brown'a z sesji odbywszych się na początku tamtego roku, które Daltrey preferował.
Po singlu pt. "My Generation" poróżnili się z Talmy'm co oznaczało nagły koniec ich nagraniowego kontraktu. Wynikająca z tego prawna zajadłość skutkowała tym, że Talmy posiadał prawa do pierwotnych taśm co zapobiegało ponowne wydanie albumu przed 2002 rokiem. Zespół zawarł kontrakt z wytwórnią należącą do Roberta Stigwood'a Reaction i wydali singiel pt. "Substitute". Townshend odparł, że napisał utwór o kryzysie tożsamości i jako parodię utworu The Rolling Stones pt. "19th Nervous Breakdown". Był to pierwszy singiel przedstawiającego go grającego dwunastostrunową akustyczną gitarę. Talmy podjął kroki prawne dotyczące strony B, "Instant Party" czego skutkiem było, że singiel został wycofany. Nowa strona B pt. "Waltz For A Pig" została przez The Graham Bond Organisation pod pseudonimem "The Who Orchestra" nagrana.
26.08.1966 roku wydali utwór pt. "I'm A Boy" opowiadającego o chłopcu odzianego jako dziewczyna zaczerpnietego z nieudanej kolekcji utworów nazwanych "Quads"; "Happy Jack" i E.P.- kę pt. "Ready Steady Who", która związała ich z regularnymi występami w "Ready Steady Go!". W zespole nadal panował konflikt; Moon wraz z Entwistle'em spóźnili się na gig w programie "Ready Steady Go!" podczas którego wystąpili wraz z Bruce'em Johnston'em z The Beach Boys. Podczas grania utworu pt. "My Generation" Townshend zaatakował Moon'a swoją gitarą; Moon doznał obrażeń, podbite oko i siniaki po czym opuścili zespół, ale zmienili zdanie i po tygodniu ponownie dołączyli. Moon nadal szukał innej pracy, a Jeff Beck wziął go do swojego utworu pt. "Beck's Bolero" by grał na perkusji (wraz z Page'em, Jones'em i Hopkins'em), "ponieważ starał się trzymać Keith'a z dala od The Who".
"A Quick One" i "The Who Sell Out"
By złagodzić finansową presję na zespole Lambert zaranżował wydarzenie pisania tekstów, które zaangażowało wszystkich członków do napisania dwóch utworów do następnego albumu. Entwistle napisał "Boris The Spider" oraz "Whiskey Man" i znalazł niszę jako drugi autor tekstów. Zespół stwierdził, że potrzebuje wypełnić dodatkowe 10 minut po czym Lambert zachęcił Townshend'a do napisania dłuższego kawałka pt. "A Quick One, While He's Away". Album został zatytułowany "A Quick One" (a w Stanach Zjednoczonych "Happy Jack") i uplasował się na miejscu 4. list przebojów w Wielkiej Brytanii. 22.04.1967 roku został wydany singiel pt. "Pictures Of Lily", który w Wielkiej Brytanii uplasował się na liście Top 5.
23.12.1966 roku nastąpiła ostatnia emisja programu "Ready Steady Go!" ruch mod stawał się niemodny, a The Who konkurowali z zespołami tj. Cream i The Jimi Hendrix Experience. Lambert i Stamp uświadomili sobie, że sukces w Stanach Zjednoczonych był dla przyszłości zespołu najważniejszy i zorganizowali wydarzenie z Frankiem Barsaloną na krótką wycieczkę po Nowym York'u. Ich występy, które nadal obejmowały rozwalanie gitar i wywracanie perkusji poprzez kopnięcie były mile widziane doprowadziły do ich pierwszego głównego występu na Monterey Pop Festival w Stanach Zjednoczonych. Zespół, głównie Moon nie przepadał za hippiesowskim ruchem i uważał, że ich agresywny występ będzie ostrym kontrastem do spokojniej atmosfery festiwalu. Hendrix również wystąpił i miał zamiar roztrzaskać swoją gitarę na scenie. Townshend wyzwał Hendrix'a i oskarżył go o kradzież jego występu po czym nadal się sprzeczali kto jako pierwszy ma wyjść na scenę przy czym The Who wygrali sprzeczkę. Zespół zabrał wynajęty sprzęt na festiwal; Hendrix przywiózł swój konwencjonalny zestaw z Wielkiej Brytanii włącznie z pełnym zestawem firmy Marshall. W nawiązaniu do wypowiedzi biografa, Tony'ego Fletcher'a, Hendrix brzmiał "o wiele lepiej niż The Who to było żenujące". ich występ na Monterey dał im uznanie w Stanach Zjednoczonych, a "Happy Jack" uplasował się na liście TOP 30.
Tuż po Monterey wyruszyli w trasę po Stanach Zjednoczonych wraz z Herman's Hermits. Byli prostym zespołem, który zażywał narkotyki i robił żarty. Związali się z Moon'em, który chciał się dowiedzieć, że wiśniowe petardy w Alabamie były legalnie do nabywacia. Moon zdobył reputację niszczyciela pokoi hoteli będąc na trasie ze szczególnym zainteresowanie wysadzania w powietrze toalet. Entwistle powiedział, że pierwsza wiśniowa petarda, którą odpalili "zrobiła dziurę w walizce i krześle". Moon przypomniał swoją pierwszą próbę by spuścić toaletą "Cała ta porcelana latająca w powietrzu było niezapomnianym przeżyciem. Nigdy sobie nie uświadomiłem, ze dynamit był tak mocny". Po gig'u w Flint. Michigan, który odbył się 23.08.1967 roku w Moon'a 21. urodziny załoga spowodowała zniszczenia w hotelu w wysokości $24.000, a na dodatek Moon wybił sobie przedniego zęba. Daltrey później odparł, że występ zjednał zespół i jako wspierający występ mogliby się pojawić i dać krótki występ bez większych zobowiązań.
Po trasie Herman's Hermits The Who nagrali swój kolejny singiel pt. "I Can See For Miles", który Townshend napisał w '66 roku, ale unikał sesji do momentu gdy był pewny, że zostanie dobrze wyprodukowany. Townshend nazwał go "ostatecznym nagraniem The Who" i był rozczarowany gdy uplasował się tylko na miejscu 10. list przebojów w Wielkiej Brytanii. W Stanach stał się ich najlepiej rozchodzącym nagraniem i uplasował na miejscu 9. Ponownie wyruszyli w trasę po Stanach Zjednoczonych, ale tym razem z The Animals włącznie z występem w programie pt. "The Smothers Brothers Comedy Hour" udając, że śpiewają "I Can See For Miles" i "My Generation". Moon przekupił pracownika sceny by umieścić petardy w swojej perkusji, który załadował dziesięciokrotną ilość oczekiwanej ilości. Wynikająca z tego detonacja wyrzuciła Moon'a z podstawki, a jego ramię zostało rozcięte poprzez lecący kawałek talerza. Townshend'a włosy zostały przypalone, a w lewym uchu zaczęło dzwonić, na dodatek kamera i monitor studyjny zostały zniszczone.
Kolejny album to "The Who Sell Out"- album koncepcyjny oddający hołd pirackiemu radiu, które 14.08.1967 roku przez The Marine, &c., Broadcasting (Offences) Act 1967 zostało prawnie zakazane. Zawierało dowcipne slogany oraz kpiące reklamy między utworami, oraz mini rock operę pt. "Rael" i "I Can See For Miles". Zespół ogłosił się jako grupę należącą do pop art i dlatego spostrzegali reklamę jako formę sztuki, nagrali szeroki wachlarz radiowych reklam jak chociażby milkshake'i w puszkach i American Cancer Society wbrew rosnącemu antykonsumpcyjnemu etosowi hipisowskiej kontrkultury. Townshend oświadczył "poza sceną nie zmieniamy się. My żyjemy pop art". Później tego samego roku Lambert i Stamp założyli wytwórnię Track Records dystybuowana przez Polydor. Zawarli również kontrakt z Hendrix'em, na przełomie lat 70- ych Track stała się ważna dla wszystkich produkcji zespołu w Wielkiej Brytanii.
19.01.1968 roku wraz z The Small Faces wyruszyli w trasę po Australii i Nowej Zelandii. Zespoły miały kłopoty z lokalnymi władzami, a "New Zealand Truth" nazwała ich "nieumytymi, śmierdzącymi, zapijaczonymi nieudacznikami". Po incydencie, który miał miejsce podczas lotu do Sydney zostali na krótko w Melbourne aresztowani po czym zmuszeni do opuszczenia kraju; premier John Gorton wysłał do nich telegram pisząc by do Australii nigdy nie powrócili. Nie powrócą tam aż do 28.07.2004 roku. W pierwszym półroczu kontynuowalli trasę po Stanach Zjednocoznych i Kanadzie.
Tommy, Woodstock, Isle of Wight and Live at Leeds
W '68 roku zaczęli przyciągać uwagę podziemnej prasy. Townshend przestał zażywać narkotyki i zainteresował się nauką Meher'a Baby. W sierpniu udzielił wywiadu redaktorowi naczelnemu czasopisma "Rolling Stone" Jann'owi Wener'owi opisując dokładnie projekt nad fabułą nowego albumu i jego powiązania z nauczaniem Baby. Podczas sesji album przeszedł przez kilka nazw jak chociażby "Deaf Dumb", "Blind Boy" i "Amazing Journey"; Townshend zadecydował "Tommy", który opowiada o życiu głuchego, głupiego chłopca i jego próbach komunikacji z innymi. Niektóre utwory jak chociażby "Welcome" i "Amazing Journey" zostały zainspirowanego naukami Baby, a inne powstały z obserwacji wewnątrz zespołu. "Sally Simpson" opowiada o fanie, który próbuje wdrapać się na scenę podczas gig'u The Doors, "Pinball Wizard" został tak napisany, że dziennikarz "The New York Times", Nick Cohn, który jest entuzjasta pinball'u dal albumowi dobrą recenzję. Townshend później odparł "chciałem historię Tommy'ego by mieć kilka poziomów... rock'owych singli i poziom większej koncepcji" zawierającego duchowe przesłanie, że zarówno chciał być zabawionym. Album był przewidziany w '68 roku jako bożonarodzeniowe wydanie, ale sesja się przedłużała po tym gdy Townshend zadecydował zrobić podwójny album opisać historię wystarczająco intensywnie.
Pod koniec roku, 18 m- cy od czasu trasy zaowocowało dobrze wyszkolonego i zgranego zespołu grającego na żywo co było ewidentne gdy zagrali "A Quick One While He's Away" w specjalnym programie pt. "The Rolling Stones Rock and Roll Circus". Stones'i uważali swój występ za nijaki i nigdy go nie wyemitowali. Przez rok The Who nie wydał albumu i nie skończył sesji do "Tommy", która w '69 roku dobrze szła i była w weeknd'y przeplatana gig'ami. Lambert był kluczową postacią, która utrzymywała zespół w koncentracji i ukończeniu albumu i napisał scenariusz by pomóc zrozumieć historię i jak utwory do siebie pasowały.
Album odniósł sukces wśród krytyków o którym "Life" napisało "dla czystej mocy, wynalazku i świetności występu "Tommy" przewyższa wszystko co kiedykolwiek wyszło ze studia nagraniowego". "Melody Maker" oświadczyło "Z pewnością The Who są teraz zespołem przeciwko któremu wszyscy inni mają być osądzani". Daltrey jako piosenkarz znacząco się poprawił i ustanowił szablon rockowych piosenkarzy w latach '70- ych poprzez zapuszczenie długich włosów i noszenie rozpiętej koszuli na scenie. Townshend zaczął nosić roboczy kombinezon i buty marki Dr. Martens.
W niedzielę, 17.08.1969 roku o 5:30 otworzyli Woodstock Festval pomijając fakt, że byli niechetni i odgórnie zażądali $13.000. Zespół miał wystąpić w sobotę nocą (16.08.), ale festwal się spóźnił, a oni aż do 5 rano nie pojawili się na scenie; większość utworów, które zagrali pochodziły z albumu pt. "Tommy". Podczas ich występu przewodniczący Yippie, Abbie Hoffman, przerwał występ by wygłosić polityczną mowę o areszcie John'a Sinclair; Townshend wygonił go ze sceny krzycząc: "Spierdalaj z mojej pierdolonej sceny!" Podczas utworu pt. "See Me, Feel Me" słońce wyszło prawie jak na zawołanie; Entwistle później odparł "Bóg był naszym oświetleniem". Na koniec Townshend w stronę publicznościł rzucił swoją gitarę. Występ został profesjonalnie nagrany jako audio i video, a kawałki pojawiły się na filmie pt. "Woodstock", "The Old Grey Whistle Test" i "The Kids Are Allright".
Woodstock był brany pod uwagę jako kulturowo istotny, ale wobec występu zespół był krytyczny. Pracownik techniczny, John "Wiggie" Wolff, który zorganizował wypłatę dla zespołu, opisał jako "bałagan". Daltrey oświadczył to jako "najgorszym gig'iem który [oni- w myśli, niewypowiedziane] kiedykolwiek zagrali, a Townshend powiedział "Myślałem, że cała Ameryka zwariowała". Bardziej przyjemny występ nastąpił kilka tygodni później, pod koniec sierpnia (29.- 31.) '69 roku na Isle Of Wight Festival, który odbył się w Anglii, który Townshend opisał jako "świetny koncert" dla zespołu. Bardziej przyjemny występ nastąpił kilka tygodni później 29.08.1969 roku o nazwie "Isle Of Wight Festival" w Anglii, który Townshend opisał jako "świetny koncert dla" zespołu. W nawiązaniu do Townshend'a wypowiedzi pod koniec gig'u Isle Of Wight pole pokryte było śmiećmi pozostawionych przez fanów (które pracownicy zespołu pomogli zebrać), które było inspiracją do wersu "teenage wasteland" (czyt. tinejdż łejstlend) pochodzęgo z singla pt. "Baba O 'Riley".
W '70 roku zespół był spostrzegany jako jeden z najlepszych i najbardziej popularnych rockowych zespołów, którzy grają na żywo, Chris Charlesworth opisał ich koncerty jako "prowadzącyh do rodzaju rock nirvany o której większość zespołów może tylko pomarzyć". Zadecydowali, że live album pomógłby zademonstrować jak podczas ich gig'ów inne było brzmienie do "Tommy"'ego.i zabrali się do słuchania godzinnych nagrań, które zakumulowali. Townshend wzdrygnął się przed perspektywą zrobienia tego i zażądał spalenia wszystkich taśm. Zamiast tego zarezerwowali dwa występy, jeden w Leeds, który odbył się 14.02.1970 roku, a kolejny nastepnego dnia w Hull z zamiarem nagrania live albumu. Problemy techniczne pochodzące z gig'u danego w Hull'u doprowadziły do użycia gig'u danego w Leeds, który doprowadził do tytułu "Live At Leeds". Przez kilku krytyków jak chociażby "The Independent", "The Telegraph" i "BBC" album jest postrzegany jako jednym z najlepszych albumów na żywo wszechczasów.
Trasa koncertowa "Tommy" zawierała występy w europejskich operach i widziano jak The Who stał się pierwszym rockowym występem, który zagrał w Metropolian House, New York City. 21.03.1970 roku wydali singiel pt. "The Seeker", który uplasował się na liscie TOP 20 w Wielkiej Brytanii kontynuując temat wydawania singli oddzielnie od albumów. Townshend napisał ten utwór by uczcić pospolitego mężczyznę będącego kontrastem do utworów znajdujących się na "Tommy". Trasa obejmowała ich drugi występ na Isle Of Wight Festival. Rekordowa obecność w Anglii, którą Guinness Book Of Records oszacował m/w na 600.000, a 700.000 ludzi, koncert rozpoczęli 30.08. o 2:00 w nocy.
"Lifehouse" i "Who's Next"
"Tommy" zapewnił zespołu przyszłość i sprawił, że stali się milionerami. Reakcja członków była różnorodna- Daltrey i Entwistle prowadzili spokojne życie, Townshend był zażenowany co doprowadziło do sprzeczności z ideałami Meher'a Baby, a Moon frywolnie wydawał.
Pod koniec lat '70- ych Townshend planował kontynuację "Tommy: Lifehouse" co miało być multimedialnym projektem symbolizującego związek między artystą, a publicznością. W swoim domowym studiu rozwijał pomysły tworząc warstwy syntezatorów, a teatr Young Vic mieszczący się w Londynie został zarezerwowany na serię eksperymentalnych koncertów. Townshend podchodził do gig'ów z optymizmem, reszta członków zespołu była tylko szczęśliwa dając ponownie gig'i. Ostatecznie reszta narzekała, że projekt był za bardzo skomplikowany i powinni nagrać kolejny prosty album. Sprawy się pogorszyły po tym gdy Townshend dostał nerwowwego załamania i porzucił "Lifehouse". Entwistle był pierwszym członkiem, który wydał solowy album pt "Smash Your Head Against The Wall".
Sesja nagraniowa w Record Plant, Nowym York'u, która miała miejsce w marcu '71 roku została porzucona po tym gdy Lambert'a uzależnienie od twardych narkotyków kolidowało z możliwością do produkcji. W kwietniu zespół wznowił produkcję z Glyn'em Johns'em. Większość materiału znajdującego się na albumie to "Lifehouse"- materiał z jednym niepowiązanym utworem pt. "My Wife", który został nagrany na albumie pt. "Who's Next". W Wielkiej Brytanii album uplasował się na miejscu 1., a 4. w Stanach Zjednoczonych. "Baba O'Riley" i "Won't Get Fooled Again" są wczesnym przykładem wykorzystania syntezatora w rock'u z udziałem keyboard'ów granych w rzeczywistym czasie poprzez organy Lowrey'ego w utworze pt. "Won't Get Fooled Again". Był to dalszy proces z wykorzystaniem syntezatora VCS3. Początek utworu pt. "Baba O'Riley" został zaprogramowany na syntezatorze opartym na istotnych statystykach Meher'a Baby i utwór zawiera skrzypce grane przez Dave'a Arbus'a. Album odniósł sukces zarówno u krytyków jak i też na rynku i od RIAA dostał trzy razy Platinum. Przez kolejne lata zespół kontynuował wydawanie materiał powiązany z "Lifehouse" jak chociażby single "Let's See Action", "Join Together" i "Relay".
Powrócili odbywać trasy i "Baba O'Riley" oraz "Won't Get Fooled Again" stały się ulubionymi utworami publiczności. 6.11.1971 roku odbyli koncert w Rainbow Theatre Londynie trwajacy trzy noce, a później tego samego miesiąca dali koncert w Stanach Zjednoczonych gdzie Robert Hilburn z "Los Angeles Times" opisał ich jako "najlepszy wystep na Ziemi". 12. grudnia w Civic Auditorium, San Francisco trasa została nieco przerwana po tym gdy Moon po przedawkowaniu brandy i barbituran nad swoją perkusją zemdlał. Pozbierał się i kontynuował gig grając swoją zwykłą determinacją.
"Quadrophenia", "Tommy" film i The Who w Liczbach
Po trasie "Who's Next" i czasie potrzebnym do napisania dalszego ciągu Townshend nalegał, że zespół zrobi długą przerwę po tym gdy od moentu istnienia zespołu nie przestali koncertować. Aż do maja '72 roku zespół nie prowadził żadnych aktywności po tym gdy rozpoczęli pracę nad nowym zaplanowanym albumem pt. "Rock Is Dead- Long Live Rock!", ale bywszych niezadowolonych z nagrań porzucili sesje. Napięcie zaczęło się wyłaniać po tym gdy Townshend myślał, ze Daltrey chciał zespół przynoszący zyski, a Daltrey myślał, że Townshend'a projekty stawały się pretensjonalne. Moon'a zachowanie stawało się coraz bardziej destruktywne i problematyczne przez ekscesywne picie, żażywanie nakrkotyków i ochotę imprezowania i dawania koncertów. Daltrey przeprowadził audyt finansów grupy i odkrył, że Lambert i Stamp nie prowadzili wystarczającej dokumentacji. Uważał, że nie są już skutecznymi menadżerami przez co Townshend i Moon się sprzeczali. Po krótkiej europejskiej trasie pozostałą część '72 roku wraz z Lou Reizner'em spędzili pracując nad orkiestrową wersją "Tommy".
W '73 roku rozpoczęli sesję nagraniową albumu "Quadrophenia" opowiadającego o mod'ach i ich subkulturze na tle starć z Rocker'ami na początku lat 60- ych w Wielkiej Brytanii. Album opowiada o chłopcu o imieniu Jimmy, który przechodzi osobisty kryzys i jego związek z rodziną, kolegami i subkulturą mod. Muzyka zawiera cztery przewodnie motywy odzwierciedlając cztery osobowości The Who. Townshend grał na wielościeżkowym syntezatorze, a Entwistle grał kilka części nałożonych warstw waltorni. Do czasu nagrania albumu związek między członkami, a Lambert'em i Stemp'em nieodwracalnie się załamał czego skutkiem było, że Bill Curbishley ich zastąpił. Album uplasował się na miejscu drugim listy przebojów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych.
Trasa koncertowa pt. "Quadrophenia" rozpoczęła się 28.10.1973 roku w Stoke- on- Trent, Staffordshire, Wielkiej Brytanii i z miejsca została osaczona problemami. Daltrey przystawał przy tym, że Townshend chciałby by keyboard'zista Joe Cocker'a, Chris Stainton, dołączył do zespołu odbywającego trasę. Jako kompromis Townshend zebrał partie syntezatora i keyboard'a na taśmach podkładowych, ponieważ ta technika okazała się skuteczna w "Baba O'Riley" i "Won't Get Fooled Again". Niestety technologia nie była tak zaawansowana by podołać zapotrzebowaniom muzyki, na dodatek próby tras zostały przerwane z powodu kłótni, której kulminacą było to, że Daltrey uderzył pięścią Townshend'a powalając go. podczas gig'u w Necastle taśmy doszczętnie nie działały i rozwścieczony Townshend przywlókł inżyniera nagraniowego, Bob'a Pridden, na scenę wrzeszcząc na niego przewróciszwszy kopnięciem wszystkie wzmacniacze częściowo niszcząć taśmy podkładowe. Występ został porzucony na rzecz "oldie" zestawu pod koniec którego Townshend roztrzaskał swoją gitarę, a Moon kopnięciem przewrócił perkusję. "The Independent" opisał gig jako jeden z najgorszywch wszechczasów. 20.11.1973 roku rozpoczęli trasę koncertową w Cow Palace, Dalty City, Kalifornia; podczas "Won't Get Fooled Again" i "Magic Bus" Moon zemdlał. Townshend zapytał publiczność "Czy ktoś potrafi grać na perkusji?- Mam na myśli dobrze". Mężczyzna o imieniu i nazwisku Scot Halpin wypełnił resztę występu. Po koncercie w Montrealu zespół (spowodał sporo szkód w swoim hotelowym pokoju, włącznie ze zniszczeniem antycznego malowidla oraz wbicie marmurowego stołu w ścianę do tego stopnia, że federalne jednostki prawa ich aresztowały.
W '74 roku na dobre zaczęły się prace nad filmem pt. "Tommy'. Robert Stigwood zasugerował Ken'a Russell jako reżysera, którego wczesną pracę Townshend podziwiał. Film został obsadzony gwiazdami, włącznie z nimi (The Who), David Essex zgłosił się na tytułową rolę, ale zespół namawiał Daltry'ego by ją zagrał. W obsadzie wzięli udział Ann- Margret, Oliver Reed, Eric Clapton, Tina Turner, Elton John oraz Jack Nicholson. Przez większą część roku Townshend wraz z Entwistle'em pracował nad ścieżką dźwiękową zajmując się większością oprzyrządowania. Moon przeprowadził się do Los Angeles więc wykorzystywali sesyjnych perkusistów, włącznie z Kenney'm Jones (który później do nich dołączy). Elton John zatrudnił swój własny zespół by zagrać "Pinball Wizard". kręcenie zaczęło się w kwietniu i trwało aż do sierpnia. W filmie pojawiło się 1.500 statystów.
Premiera filmu odbyła sie 18.03.1975 roku przy owacjach na stojąco. Townshend był nominowany do nagrody Academy Award for Best Original Score. "Tommy" został pokazany podczas Cannes film Festival w '75 roku, ale nie w głównym konkursie. Wygrał nagrodę podczas rozdania nagród w kategorii Rock Movie Of The Year (tł. Rockowy Film Roku) podczas pierwszego corocznego rozdania nagród Rock Music i w pierwszym miesiącu wygenerował $2.000.000. Ścieżka dźwiękowa uplasowała się na miejscu drugim list przebojów czasopisma "Billboard".
Praca nad "Tommy"'m zajęła większość czasu w '74 roku, a koncerty zostały ograniczone do programu odbywszego się 31.05.1976 roku w Valley przed publicznością liczącą 80.000 fanów i kilka występów w Madison Square Garden odbywszych się 14.06.1974 roku. Pod koniec roku wydali album pt. "Odds & Sods" z niewydanym materiałem, który zawierał kilka utworów z porzuconego "Lifehouse"- projektu.
W '75 roku Daltrey i Townshend mieli rozbierzne zdania o przyszłości zespołu i w wywiadach udzielonych czasopismu "NME" wzajemnie się krytykowali. Daltrey był szczęśliwy, że zespół (The Who) uratował go przed byciem blacharzem, ale był niezadowolony z Townshend'a, że źle grał; Townshend odbierał poświęce grupy jako uniemożliwienie wydania solowego materiału. Kolejny album pt. "The Who By Numbers" zawierał introspektywne utwory napisane przez Townshend'a, które opowiadają o rozczarowaniu, jak chociażby "However Much I Booze" i "How Many Friends"; przypomniały jego późniejszą solową karierę. Utwór pt. "Success Story" napisany przez Entwistle'a przedstawił humorystyczne spojrzenie na przemysł muzyczny, a "Squeeze Box" stał się przebojem jako singiel. Od października odbywali trasę grając nowe utwory i kilka z "Quadrophenii" oraz wskrzesili kilka utworów z albumu pt. "Tommy". Trasa po Ameryce Pn. rozpoczęła się w Houston, Texas przy publiczności liczącej 18.000 w The Summit Arena i był wspierany przez Toots & The Maytals. 6.12.1975 roku ustanowili rekord dając największy koncert na stadionie Pontiac Silverdome przy publiczności liczącej 78.000 osób. 31.05.1976 roku dali kolejny koncert w San Fernando Valley, który został wpisany do Księgi Rekordów Guinness'a jako najgłośniejszy koncert świata mierzący 120 dB. Townshend miał dość koncertowania, a Entwistle uważał występy u szczytu popularności.
"Who Are You" i Śmierć Moon'a
Po trasie w '76 roku większość kolejnego Townshend wziął przerwę by spędzić czas z rodziną. Odkrył, że były menadżer Beatles'ów i The Rolling Stones'ów, Allen Klein, kupił udziały w jego firmie wydawniczej. Doszło do porozumienia, ale Townshend był zdenerwowany i rozczarowany faktem, że Klein próbował przywłaszczyć sobie jego utwory. Townshend udał się do The Speakeasy Club gdzie spotkał fanów Sex Pistols, Steve'a Jones'a, Paul'a Cook i swojego zespołu. Po wyjściu w drzwiach zemdlał gdzie policjant powiedział, że nie zostanie aresztowany jeżeli potrafi stać i chodzić. Owe wydarzenia były inspiracją do kolejnego albumu pt. "Who Are You".
We wrześniu '77 roku zespół zebrał się ponownie, ale Townshend ogłosił, że w najbliższej przyszłości nie będzie żadnych występów decyzja, którą Daltrey poparł. W tym momencie Moon był tak chory, że zespół przyznał, że trudno mu będzie podołać koncertowaniu. Jedyny gig tamtego roku był nieoficjalny występ odbywszego się 15. grudnia w Gaumont State Cinem, Kilburn, Londynie, który został nagrany do dokumentalnego filmu pt. "The Kids Are Allright". Przez 14 miesięcy zespół nie występował, a ich występ był tak kiepski, że materiał filmowy nie został wykorzystany. Szczególnie Moon'a styl grania był bez entuzjazmu i przybrał sporo na wadze, chociaż Daltrey później oznajmił: "nawet w jego najgorszych momentach Keith Moon był niesamowity".
Sesja nagraniowa "Who Are You" rozpoczęła się w styczniu '78 roku. Daltrey i Johns spierali się o produckję jego wokali, a Moon'a gra była tak marna, że Daltrey wraz z Entwistle'em rozpatrywali by go wyrzucić. Moon'a gra się polepszyła, ale w jednym utworze pt. "Music Must Change" został zastąpiony, ponieważ w 6/8 czasu nie mógł grać. 25.05.1978 roku nagrali kolejny film w Shepperton Sound Studios do "The Kids Are Allright". Ten występ był silny i kilka ścieżek zostało użytych w filmie. Był to ostatni gig w którym Moon z zespołem zagrał.
Album został wydany 6.08.1978 roku i stał się ich największym i najlepiej sprzedającym się albumem aż do tej pory plasując się w Wielkiej Brytanii na #6, a Stanach Zjednoczonych #2 miejscu list przebojów. Zamiast koncertować to Daltrey, Townshend oraz Moon udzielili serię promocyjnych telewizyjnych wywiadów, a Entwistle pracował nad ścieżką dźwiękową do "The Kids Are Allright".
6.09.1978 roku Moon pojawił się na uroczystości zorganizowanej przez Paul'a i Lindę McCartney by święcować 42. urodziny Buddy'ego Holly'ego. W trakcie powrotu do domu zażył 32 tabletki klometiazolu, które zostały przepisane by zwalczyć skutki uboczne odstawienie alkoholu. Kolejnego ranka zemdlał i został znaleziony martwy.
1978- 1983
Dzień po śmierci Moon'a Townshend wydał oświadczenie" "Jesteśmy bardziej zdeterminowany niż kiedykolwiek by działać dalej i chcemy by dusza zespołu dla której Keith tak sporo się przyczynił nadal działała mimo że żadna ludzka istota nie zastąpi jego miejsca". Perkusista Phil Collins mający chwilową przerwę od Genesis po tym gdy jego pierwsze małżeństwo się nie powiodło był na luźnym końcu i został zapytany by zastąpić Moon'a, ale Townshend zapytał już Kenny'ego Jones'a, który wcześniej grał już z The Small Faces i The Faces. W listopadzie '78 roku Jones stał się oficjalnym członkiem zespołu. John "Rabbit" Bundrick dołączył do występów jako nieoficjalny keyboard'zista. 2.05.1979 roku powrócili na scenę odbywając koncert w Rainbow Theatre, Londynie po czym odbył się Cannes Film Festival we Francji i pięć koncertów w Madison Square Garden (13., 14., 16., 17., 18.09.1979 roku).
W tym samym roku został wydany film pt. "Quadrophenia".
"Quadrophenia" był wtedy reżyserowany. Został wyżeżyserowany przez Franc'a Roddam w jego przyszłym reżyserskim debiucie i posiadał czyste aktorstwo niż muzyczne numery jak chociazby "Tommy". John Lydon był brany pod uwagę do roli Jimmy'ego, ale zagrał go Paul Daniels, Sting zagrał jego kolegę i członka ruchu mod The Ace Face. Ścieżka dźwiękowa była występem na zespołu nagraniu, na oryginalnym albumie nie wziął udział, za to w nowo napisanym materiale. Film odniósł kasowy i wśród krytyków sukces w Wielkiej Brytanii i zwrócił się do wzrastającego odrodzonego ruchu mod. Wywarli wpływ na The Jam i krytycy zauważyli zbieżnoiść między Townshend'em, a Paul'em Weller'em.
W '79 roku film został ukończony Jest retrospektywnym spojrzeniem na karierę zespołu, zawiera materiał pochodzący z Montery, Woodstock i Pontiac oraz wycinki z "The Smother Brothers" i "Russell Harty Plus". Moon zmarł tydzień po tym gdy zobaczył wstępny montaż z Daltrey'm. Film był ostatnim nagraniem, który zawiera występ w Shepperton i jego grającego w niemym filmie przedstawiającego jego grającego poraz ostatni na perkusji.
17.12.1979 roku byli trzecim zespołem tuż po Beatles'ach oraz The Band, którzy pojawili się na okładce "The Time". Artykuł napisany przez Jay Cocks'a mówi, że zespół pozostał w tyle, przetrwał i zdeklasował wszystkich swoich rówieśników będących w rock'owych zespołach.
Tragedia w Cincinnati
Była to tragedia spowodowana przez tłum, która miała miejsce 3.12.1979 roku podczas występu w Riverfront Coliseum (obecnie znane pod nazwą Heritage Bank Center) w Cincinnati, Ohio podczas którego pośpiech zmierzających na koncert znajdujących się przy wejściu do Coliseum był skutkiem śmierci jedenastu osób.
Tło
Byli podczas swojej światowej trasy dających koncert w Stanach Zjednoczonych 3.12.1979 roku, która rozpoczęła się we wrzesniu z siedmioma występami rozdzielonymi między The Capitol Theatre w Passaic, New Jersey i Madison Square Garden w New York City. Była to pierwsza trasa tuż po śmierci perkusisty Keith'a Moon z byłym perkusistą The Small Faces, Kenney Jones'em, który oficjalnie go zastąpił. Po tym zaczerpnęli trochę przerwy i 30.11 1979 roku podjęli na nowo trasę w audytorium Detroit Masonic Temple. Koncert w Cincinati był trzecią częścią trasy tuż po występie w Pittsburgh Civic Arena.
Bilety rozeszły się w nakładzie 18.348 sztuk.
Podsumowanie występów
Początkowo przez stację radiową ludzie dowiedzieli się, że posiadacze biletów powszechnego wstępu zostaną wpuszczeni o 15:00 i z tego powodu o 17:00 utworzył się pokaźny tłum. Mimo, że oczekiwano otwarcie wszystkich drzwi równicześnie ostatecznie otworzyły się dwie pary drzwi po prawej stronie głównego wejścia. Po tym gdy publiczność weszła na stadium przez owe otwarte drzwi reszta czekająca przed pozostałymi drzwiami ponownie zaczęła się pchać.
Po krótkim okresie czekania i pukania w drzwi oraz okienka znajdujące się tuż obok tłum przyjął, że żadne z pozostałych drzwi nie zostaną otwarte. O około 19:15 sytuacja zaczęła się nasilać. Sprzeczne doniesienia sugerowały, że zmierzający słyszeli albo bardzo opóźniony test ścieżki dźwiękowej filmu pt. "Quadrophenia" zamiast utworu otwierającego. Tak czy inaczej tłum wychodził z założenia, że zaczęli wcześniej grać niż było zaplanowane. W tym momencie tłum rzucił się i pchał w dwie pary drzwi, które zostały otwarte. To spowodowało, że wiele osób zostało stratowanych podczas gdy niektóre doznały poważnych obrażeń. Jedenaście osób nie było w stanie uciec przed napierającym na nich gęstym tłumem na skutek czego zmarli poprzez uduszenie. Kolejne dwadzieścia sześć osób doznały obrażenia.
Urzędnicy straży pożarnej radzi menadżerowi zespołu, Bill'owi Curbishley'owi by odwołał koncert, ale przekonał ich na kontynuację występu by uniknąć dalszej paniki. Koncert odbył się według planu, a członkowie dowiedzieli się o tragedii tuż po występie. Lata później Pete Townshend przypomniał swoje uczucia po występie:
"Przeszedłem przez dwie fazy. Jedna z nich, oczywiście, to ogromne zdenerwowanie oraz zaniepokojenie. A kolejne to niesamowite zdenerwowanie tym, że graliśmy podczas gdy to miało miejsce".
Kolejnej nocy w CBS Evening News prowadzonych przez Walter'a Conkite został wyemitowany długi fragment tragedii w którym to analizował przemoc na rockowych koncertach. Podczas ich kolejnego koncertu w Buffalo odbywszego się 4.12.1979 roku Roger Daltrey zwrócił się do masy:
"Ostatniej nocy straciliśmy wiele rodzin. Ten występ jest dla nich".
Po latach Townshend oznajmił, że ma żal, że opuścił Cincinnati kontynuując trasę komentując koncert w Buffalo:
"Jesteśmy w złym mieście. Znajdujemy się w Buffalo".
Jedenaście osób, które zginęły to:
Walter Adams, Jr., lat 22, Trotwood Peter Bowes, lat 18, Wyoming, Ohio Connie Sue Burns, lat 21, Miamisburg Jacqueline Eckerle, lat 15, Finneytown David Heck, lat 19, Highland Heights, Kentucky Teva Rae Ladd, lat 27, Newtown Karen Morrison, lat 15, Finneytown Stephan Preston, lat 19, Finneytown Philip Snyder, lat 20, Franklin Bryan Wagner, lat 17, Fort Thomas, Kentucky James Warmoth, lat 21, Franklin
Następstwa
Tego samego miesiąca burmistrz Providence, Rhode Island, Vincent Albert "Buddy" Cianci Jr. anulował zaplanowany koncert w Providence Civic Center. Stało się tak pomimo faktu, że wydarzenie w Providence miało przydzielone miejsce. W 2012 roku powrócili i uznali bilety z '79 roku.
Rodziny ofiar pozwały zespół, organizatora koncertu, Electric Factory Concerts, i miasto Cincinnati. Pozew zbiorowy złożony w imieniu dziesięciu rodzin został w '83 roku rozstrzygnięty przyznając każdej z rodzin zmarłych m/w $150.000 ($389.800). Rodzina Peter'a Bowes'a zrezygnowała ze zbiorowego pozwu i później zawarła ugodę na nieujawniona kwotę. Około $750.000 ($1.948.800 dziś) miało zostać podzielonych między dwudziestusześciu rannych. 27.12.1979 roku miasto Cincinnati również narzuciło zakaz na nieoznakowane siedzenia z niewielkimi wyjątkami, który trwał przez kolejne 25 lat.
Incydent stał się tematem książki pt. "Are The Kids All Right? The Rock Gereation And Its Hidden Death Wish" napisaną przez John'a Grant'a Fuller'a, jak i też drugiego sezonu serialu pt. "WKRP in Cincinnati" zatytułowanego "In Concert".Był również inspiracją do filmu pt. "Pink Floyd- The Wall", którego premiera odbyła się 14.07.1982 roku na której Pete Townshend był obecny.
W sierpniu 2004 roku miasto Cincinnati na stałe uchyliło przez siebie nałożony wieloletni zakaz zajmowania nieprzydzielonych miejsc dwa lata po tym gdy tymczasowo zrobiono wyjątek dla mającego odbyć się koncertu Bruce'a Springsteen'a. Celem uchelnia zakazu było przyciągnięcie większej liczby znanych wykonawców. Jednak obecnie miasto nakazuje, że na jedną osobę musi przypadać 300m2 i liczba sprzedanych biletów na każde wydarzenie jest odpowiednio dostosowywana.
Paul Wertheimer, który w czasie tragedii pełnił funkcję pierwszego urzędnika informacji publicznej służył w grupie zadaniowej d/s kontroli tłumu, a potem w '92 roku założył Crowd Management Strategies doradcza firma mieszcząca się w Los Angeles.
3.12.2009 roku 30 lat po tragedii stacja radiowa WEBN wyemitowała retrospektywną audycję poświęconej temu wydarzeniu zawierającej fragmenty z relacji prasowych z '79 roku.
P.E.M. Memorial zostało ustanowione by uczcić pamięć osób, którzy stracili życie podczas oczekiwania wejścia na koncert. W każdą pierwszą sobotę grudnia miejscowi muzycy grają w P.E.M. Memorial. Darmowy koncert zawiera stare i nowe utwory by zwiększyć świadomość funduszu stypendialnego P.E.M. Trzy spośród jedenstu osób uczęszczały do Finneytown Highschool- Stephan Preston, Jackie Eckerle oraz Karen Morrison. Trzy stypendia są co roku przyznawane dla kwalifikujących się seniorów Finneytown Highschool, którzy podejmują wyższe wykształcenie w sztuce lub muzyce na akredytowanym uniwersytecie lub wyższej szkole. 2.07.2018 roku Roger Daltrey odwiedził Finneytown High School mieszczącej się w Fontainebleau Terrace i spotkał się z grupą członków rodzin osób straconych i które przeżyły. Później Daltrey wraz z rodzinami oznajmili, że spotkanie przyniosło wielką dozę spokoju i uzdrowienia.
1.10.2014 roku Pearl Jam dał koncert w tym samym mieście i przeżył tę samą tragedię. Tym którzy zginęli zadedykowali przeróbkę utworu The Who pt. "The Real Me". 30.06.2000 roku Pearl Jam doświadczyli podobnej tragedii podczas gdy dziewięć osób zostało przygniecionych w trakcie koncertu w Roskilde Festival.
W przededniu 35. rocznicy tragedii burmistrz Cincinnati, John Craney, obiecał, że w 2015 roku w miejscu tragedii postawi historyczny znak. Komitet składający się z trzech ocalałych osób (Mike Babb, Thomas Brown, Rick Schwitzer) oraz jedna członki rodziny ofiary Teva Ladd (Kasey Ladd) odegrali kluczową rolę w postawieniu pomnika. 3.12.2015 roku w US Bank Arena (jak wtedy było znane) został uroczyście otwarty pomnik.
Całkowity epizod serialu pt. "Roadies" został zadedykowany wydarzeniu z '79 roku. Odcinek pt. "The City Whose Name Must Not Be Spoken" (czyt. De Syti Huz Nejm Mast Not Bi Społken) (tł. "Miasto, którego nazwy nie można wymawiać") przedstawia roadies (czyt. rałdis) fikcyjnego zespołu wykonującego wiele rytuałów po tym gdy ktoś w autobusie wspomina Cincinnati.
Owe wydarzenie zostało omówione w podcaście pt. "My Favourite Murder" (łt. "Mój ulubiony morderca") przez Karen Kilgariff w 166. odcinku wydanym 28.05.2019 roku.
W czterdziestą rocznicę tragedii telewizja Cincinnati WCPO wyemitowała dokumetalny film pt. "The Who: The night that changed Rock" opowiadającym o incydencie i jego następstwach, który zawierał wywiady z ocalałymi, członkami rodzin, Daltry'm oraz Townshend'em. Film dokumentalny i oddzielnie wiadomości przeprowadzone przez WCPO TV były pierwszymi wywiadami przeprowadzonymi z Daltrey'm i Townshend'em wyłącznie na temat katastrofy w Cincinnati.
W 2019 roku ogłosili plany występu w Cincinnati, który odbył się 23.04.2020 roku w BB&T Arena w Northern Kentucky Univeristy, chociaż koncert został z powodu pandemii COVID- 19 przesunięty. W dokumentalnym filmie, który został wyemitowany w rocznicę tragedii Pete Townshend oznajmił, że: "Musimy do Cincinnati powrócić, , wiecie, że to zrobimy. Tak prędko jak tylko możemy. To dla nas będzie tak radosna okazja i uzdrawiająca rzecz". Townshend również oznajmił, że miał żal, że zespół nie pozostał z innymi na występie w nocy kiedy to owa tragedia się stała mówiąc, że:
"Nie wybaczam nam. Powinniśmy byli zostać".
7.02.2022 roku ogłosili, że 15.05.2022 roku powrócą do Cincinnati jako część ich trasy pt. "The Who Hits Back" po Pn. Ameryce z wydarzeniem przełożonego z BB&T do TQL Stadium. Będzie to pierwszy raz gdy zagrali tamże od czasu incydentu w '79 roku.
Zmiana i rozpad
Daltrey w '80 roku zaczerpnął przerwy by pracować nad filmem pt. "McVicar" w której grał wiodącą rolę rabusia banku John'a McVicar'a. Album ze ścieżką dźwiękową to jego solowy album, mimo że wszyscy członkowie są wliczani jako muzycy wspierający, na dodatek było wydanie, które odniosło największy sukces.
16.03.1981 roku wydali studyjny album pt. "Face Dances", a 4.09.1982 roku "It's Hard".W Stanach uplasował się na liście TOP 20, a w Wielkiej Brytanii TOP10 singlem pt. "You Better You Bet", którego teledysk został poraz pierwszy na MTV pokazany, oba sprzedawał się dobrze, a drugi otrzymał pięciogwiazdkową recenzję w "Rolling Stone". Singiel pt. "Eminence Front" stałe się przebojem i stałym utworem występów. W tym czasie Townshend popadł w depresję zastanawiając się, że nie był już wizjonerem. Ponownie znalazł się w konflikcie z Daltrey'm i Entwistle'em, którzy wyłącznie chcieli odbywać trasy i grać przeboje oraz myśleli, że Townshend swoje najlepsze utwory zachował do solowego albumu pt. "Empty Glass".Jones'a styl grania na perkusji był bardzo odmienny od Moon'a co spotkało się z krytyka w zespole. Townshend na krótko uzależnił się od heroiny zanim w '82 roku się pozbierał i za pomocą Margaret Patterson wyszedł na prostą.
Townshend chciał by zespół przestał odbywać trasy i stał się studyjnym zespołem, Entwistle groził odejściem mówiąc: "Nie zamierzam zejść z drogi... niewiele mogę z tym zrobić, chyba, że oni zmienią swoją postawę". Townshend nie zmienił swojej postawy więc wyruszyli w pożegnalną trase koncertową po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie wraz z The Clash jako zespół wspierający kończąc 17.12.1982 roku w Toronto.
Townshend spędził część '83 roku na pisaniu materiału do studyjnego albumu bywszy dłużnym Warner Bros. Records wynikającego z kontraktu zawartego w '80 roku, ale uważał, że nie był w stanie stworzyć muzyki odpowiedniej dla zespołu i pod koniec '83 roku zapłacił za siebie i Jones'a by być z kontraktu zwolnionym. 16.12.1983 roku podczas konferencji prasowej Townshend oznajmił, że odchodzi z zespołu ostatecznie kończąc jego działalność.
13.07.1985 roku wystąpili podczas koncertu "Live Aid" odbywszego się na Wembley Stadium w Londynie. Podczas planu ciężarówka transmisyjna BBC wysadziła bezpiecznik tymczasowo przerywając transmisję. 8.02.1988 roku podczas gali rozdania nagród Brit Award w Royal Albert Hall zespół otrzymał nagrodę The British Phonographic Industry's Lifetime Achievement. Krótki zestaw, który zagrali wraz z Jones'em był ostatnim gdy to był oficjalnym członkiem zespołu do 2014 roku.
Trasa w '89 roku
Wraz z Simon'em Phillips'em za perkusją i Steve'em "Boltz" Bolton'em jako drugi gitarzysta 21.06.1989 roku wyruszyli w reaktywacyjną trasę pt. "The Kids Are Alright". W '87 roku Townshend ogłosił, że cierpiał na tinitusa i na przemian grał akustyczną, rytmiczną oraz wiodącą gitarę aby chronić swój słuch. Bilety na ich dwa występy na Sullivan Stadium w Foxborough, Massachusetts, Stanach Zjednoczonych rozeszły się w nakładzie 100.000 sztuk w mniej niż 8 godzin przebijając ówczesne rekordy ustanowione przez U2 i David'a Bowie'ego. Trasa została na krótko zakłócona poprzez gig w Tacomie, Washington gdzie Townshend na scenie się w dłoń zranił. Niektórzy krytycy nie lubili tych w nadmiarze wyprodukowanych tras oraz rozszerzonego składu nazywając to "The Who na lodzie". Stephen Thomas Erlewine z AllMusic oznajmił, że trasa "prawie nieodwracalnie zszargała reputację The Who". Trasa zawierała większość utworów pochodzących z albumu pt "Tommy" oraz wykonawców jak chociażby Phil Collins, Billy Idol i Elton John.
Częściowa reaktywacja
17.01.1990 roku zostali wprowadzeni do Rock'n'Roll Hall Of Fame. Grupa ma wyróżnioną kolekcję w sali muzeum włącznie z aksamitnym garniturem należącego do Moon'a, Entwistle'a bas marki Warwick oraz membranę bębna z '68 roku.
W '91 roku nagrali przeróbkę utworu Elton'a John'a pt. "Saturday Night's Allright (For Fighting)", który znalazł się na oddającym hołd albumie pt. "Two Rooms: Celebrating the Songs of Elton John & Bernie Taupin". Było to ostatnie studyjne nagranie zawierające Entwisle'a. 24.02.1994 roku pięć dni przed Daltrey'a 50- ymi urodzinami dali dwa koncerty w Carnegie Hall, Nowy York. Koncert obejmował gościnne występy Entwistle'a oraz Townshend'a. Mimo, że trzej żyjący członkowie się pojawili wspólnie wraz z resztą wystąpili na końcowym utworze pt. "Join Together". Wtedy odbywał trasę z Entwistle'em, Zak'iem Starkey'm, który zają miejsce za perkusją oraz Simon'em Townshend'em, który zastąpił brata jako gitarzystę.
Ponowna formacja
Odrodzenie "Quadrophenii"
23.04.1996 roku Townshend, Entwistle oraz Daltrey wraz z głównymi gośćmi tj. Eric Clapton, Bob Dylan i Alanis Morissette w Hyde Park, Londynie dali "największy koncert na przestrzeni dwudziestu lat". Narratorem występu był Daniels, który wcielił się w Jimmy'ego główną postać filmu pt. "Quadrophenia" z '79 roku. Było to pierwsze przedstawienie na żywo "Quadrophenii" w swojej całej okazałości. Pomimo technicznych trudności spektakl zaowocował występem trwającego sześć nocy w Madison Sqwuare Garden oraz trasą po Stanach Zjednoczonych i Europie na przełomie '96 i '97 roku. W większośći Townshend grał na akustycznej gitarze, ale ostatecznie został spersfadowany by zagrać kilka razy na elektrycznej. W '98 roku zajęli 9. miejsce na liście VH1 pt. "100 najświetniejszych artystów Rock'n'Roll'a".
Występy charytatywne i Entwistle'a śmierć
30. i 31.10.1999 roku od '85 roku poraz pierwszy zagrali w pięcioczłonkowym składzie w Shoreline Amphitheatre, Stanach Zjednoczonych gdy to Bundrick zasiadł za keyboard'em, a Starkey perkusją. Pierwszy występ w Las Vegas na MGM Grant Garden Arena był częściowo przez telewizje i internet transmitowany oraz został wydany jako DVD pt. "The Vegas Job". Później zagrali akustyczne koncerty podczas występu Neil'a Young'a "Bridge School Benefit" w Shoreline Amphitheatre, Mountain View, Kalifornii, a potem odbyły się gig'i w House Of Blues, Chicago oraz dwa charytatywne koncerty zagranych w święta Bożego Narodzenia O2 Shepherd's Bush Empire (ówcześnie znane pod nazwą Shepherd's Bush Empire) w Londynie. krytycy byli zachwyceni widokiem odmłodzonego zespołu z podstawowym składem porównywalnego do tras w latach 60- i 70- ych. Andy Green z "Rolling Stone" w artykule nazwał trasę z '99 lepszą niż ostateczną z Moon'em w '76 roku.
Od 6.06. do 30.10.2000 roku odbywali trasy po Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych głównie dla przychylnych recenzji kończąc charytatywnym wystepem w Royal Albert Hall, który był dla Teenage Cancer Trust z gościnnymi występami Paul'a Weller'a, Eddie'ego Vedder'a, Noel'a Gallagher'a, Bryan'a Adams'a oraz Nigel Kennedy. Stephen Thomas Erlewine opisał ten gig jako "wyjątkowy reaktywacyjny koncert". 20.10.2001 roku wystąpili pod szyldem "The Concert for New York City at Madison Square Garden", który był koncertem dla rodzin strażaków oraz policjantów, którzy stracili życie bywszych podczas zamachu na World Trade Center 11.09.2001 roku podczas którego również czasopismo "Forbes" było obecne i opisało ich występ jako "oczyszczenie" dla obecnych organów ścigania. 4.04.2022 roku
Od 27. do 31.01.2002 roku odbyli koncert w Portsmouth oraz Watford, które były rozgrzewką przed koncertami odbywszymi się 7. i 8.02. w Royal Albert Hall oraz trasą odbywszej się 27.06. w Stanach Zjednoczonych. 27.06. w przededniu pierwszego występu Entwistle został znaleziony martwy w Hard Rock Hotel, Las Vegas gdzie zażył kokainę podczas rozpustnej nocy, którą spędził z tamtejszą striptiserką.
Okres po Entwistle'u: Trasy oraz "Endless Wire"
Entwistle'a syn, Christopher, wydał oświadczenie wspierania zespołu decyzję by kontynuować. Trasa po Stanach Zjednoczonych rozpoczęła się 17.02.2022 roku w The Hollywood Bowl z koncertującym basistą Pinem Palladinem. Townshend zadedykował występ Entwisyle'owi i zakończył kolażem jego zdjęć.Strata pierwotnego członka zespołu zmusiła Townshend'a do nowego oszacowania relacji między nim, a Daltrey'm, która w ciągu kariery zespołu została napięta. Uznał, że ich przyjaźń była istotna co ostatecznie doprowadziło do napisania i nagrania nowego materiału.
By zwalczyć bootleg'owanie zaczęli poprzez stronę wydawać serie na który grali koncerty i dawali bisy. W oficjalnym oświadczeniu zostało napisane: "by zaspokoić zapotrzebowanie zgodzili się wydać ich oficjalne nagrania na szczytne cele". 30.03.2004 roku wydali "Old Red Wine" oraz "Real Good Looking Boy" (w którym zagrał Pino Palladino oraz Greg Lake na basie), które znalazły się na singlowej antologiii pt. "The Who: Then and Now" oraz wyruszyli w osiemnastosniową trasę po Japonii, Australii, Wielkiej Brytanii, i Stanach Zjednoczonych włącznie z powrotem w Isle Of Wight. Później tego samego roku "Rolling Stone" uplasowało ich na miejscu 29. swojej listy pt. "100 Najświetniejszych Artystów Wczechczasów".
W 2005 roku ogłosili, że pracowali nad nowym albumem. Na swoim blogi Townshend opublikował nowelę pt. "The Boy Who Heard Music" co rozwinęło sie w mini opere pt. "Wire & Glass" ustanawiając szkielet albumu. Został wydany 30.10.2006 roku był to pierwszy pełny studyjny album zawierającego nowy materaił od 4.09.1982 roku gdy to został wydany album pt. "It's Hard" oraz zawierał zespołu pierwszą mini operę od utworu pt. "Rael' wydanego w '67 roku. W Stanach Zjendoczonych uplasował się na miejscu 7., a w Wielkiej Brytanii na miejscu 9. list przebojów. W kwietniu 2006 roku został zaproszony by dołączyć do Oasis, a w listopadzie do The Who, ale odmówił i podzielił czas między nimi dwoma.
14.09.2007 roku został wydany dokumentalny film pt. "Amazing Journey: The Story Of The Who" zawierający niewydany materaił z '70 roku, występ w Leeds oraz z '67 roku w Raiway Hotel gdy występowali jeszcze pod nazwą The High Numbers. 8.02.2009 roku film był nominowany do nagrody Grammy.
29.10.2006 roku odbywali trasę wspierającą "Endless Wire" włącznie ze festiwalem pt. "BBC Electric Proms" odbywszego się 29.10.2006 roku w Roundhouse, Londynie bywszych główną atrakcją podczas Glastonbury Festival odbywszego się 22.06.2007 roku oraz w przerwie połowy meczu Superbowl XLIV odbywszego się 7.02.2010 roku oraz bywszych kończących występ podczas ceremonii olimpiady zakończonej 12.08.2012 roku w Londynie. 6.11.2012 roku wydali "Live At Hull".
"Quadrophenia and More"
Była to ich trzecia trasa zawierająca album pt. "Quadrophenia". Przedstawiony jako "Quadrophenia & More" zagrali wszystkie utwory z tego albumu po których nastąpił wybór ich najświetniejszych utworów. Zanim wyruszyli w trasę dali specjalny występ zamykającego letnią olimpiadę w 2012 roku.
Historia
Zespół dał swój pierwszy koncert od charytatywnego występu odbywszego się 13.01.2011 roku w Hammersmith Apollo, Londynie podczas ceremonii zamykającej Letnie Igrzyska Olimpijskie zakończonych 12.08.2012 roku podczas którego zagrali kompilację trzech utworów: "Baba O'Riley", "See Me, Feel Me" oraz "My Generation". Kilka tygodni wcześniej ogłosili dwuetapowy występ, który poraz trzeci będzie zawierał album pt. "Quadrophenia". Po wydaniu oryginalnego albumu odbyli trasę koncertową, ale ich użycie taśm wspierajacych do powielania ich złożności muzycznych sprawiło problemy gdy taśmy niesprawnie działały i mieli trudność współgrania z nimi. Od '96 do '97 roku odbyli ponowną trasę obejmującą rock operę, ale tym razem z o wiele lepeszym sukcesem.
18. lipca pojawiło się ogłoszenie na oficjalnej stronie zespołu oraz mediach społecznościowych i zbiegło się z dokumentalnym filmem promującego album zatytułowanym "The Who: Quadrophenia- Can You See The Real Me?" Film dokumentalny został wyświetlony 24. lipca w wybranych teatrach Stanach Zjednoczonych, a dzień później w Kanadzie. Film objął nigdy niewyświetlany materiał z ich pierwszej Quadrophenii trasy włącznie z filmem otwierającym trasę w San Francisco, Californii w którym Keith Moon dwa razy zemdlał i został przez Scott'a Halipn'a zastąpiony bywszego członka masy, który zajął Moon'a miejsce. Bilety dla oficjalnego fanklubu dostały możliwość nabycia biletów 20. lipca. Posiadacze American Express otrzymali datę przedsprzedarzy 23. lipca. Ogólna sprzedaż biletów ruszyła 27. lipca. W ostatecznym dniu trasy odbywszej się w 2013 roku oznajmili, że uznają bilety z anulowanej trasy odbywszej się w Providence, Rhode Island w '79 roku. Bilety zostały uhonorowane podczas ich ostatecznej trasy w Providence 2013 roku.
Do tych występów zachowali basistę Pino Palladino oraz gitarzystę/ członka chórków Simon'a Townshend'a, lecz rozstali się z wieloletnim keyboard'zistą John'em "Rabbit"'em Bundrick'iem. Keyboard'zista, Chris Stainton, który wziął udział w sesji albumu pt. "Quadrophenia" dołączył do nich by odbyć trasę zamykającą ceremonię letniej olimpiady oraz początkowo miał zamiar dołączyć do tras, ale wycofał się by odbyć trasę z Eric'iem Clapton'em. Zamiast jego to dołączyli keyboard'ziści John Corey oraz Loren Gold wraz z również keboard'zistą oraz aranżerem Frank'iem Sims'em oraz sekcja instrumentów dętych. Z powodu urazu ścięgna perkusista Zak Starkey musiał opuścić sześć występów od 5. do 14.02.2013 roku i na ten czas Scott Devours go zastąpił, który kilka lat wcześniej z Daltrey'm występował. Podczas trasy po Europie w czerwcu oraz lipcu Devours ponownie Starkey'a zastąpi. Zespół dołączył do dodatkowego występu jako część 12- 12- 12: The Concert For Sandy Relief odbywszego się pod koniec części trasy odbywszej się pod koniec 2012 roku w Madison Square Garden i to samo zrobili dla charytatywnego wydarzenia w Theatre At Madison Square Garden dającego charytatywny koncert dla Teen Cancer America wraz z Elvis'em Costello odbywszego się pod koniec 2013 roku bywszego segmentem trasy po Ameryce Pn.
Nagrania na żywo
Występ odbywszy się 8.07.2013 roku na Wembley Arena (ostatnia trasa) został wydany jako "Quadrophenia Live In London".
Członkowie trasy
Pierwotni członkowie:
Roger Daltrey – wiodące wokale, harmonijka, gitara akustyczna, tamburyn Pete Townshend – wiodąca gitara, akustyczna, wokale John Entwistle – bas (poprzez audio oraz archiwalnych filmów na 5:15 nagranego 27.11..2000 roku w Royal Albert Hall) Keith Moon – wokale (poprzez audio oraz archiwalnych filmów w utworze pt. "Bell Boy" nagranego 18.05.1974 roku w Charlton)
Wspierający muzycy:
Zak Starkey – perkusja (poza 5–14.02.2013; 8.06.2013 – 8.07.2013) Scott Devours – perkusja (5–14.02.2013; 8.06.2013 – 8.07.2013) Pino Palladino – gitara basowa Simon Townshend – gitara rytmiczna, gitara akustyczna, wokale, (keyboard'y podczas Summer Olympics Closing Ceremony w 2012 roku) Billy Nicholls – dyrektor muzyczny, chórki (2012 Summer Olympics Closing Ceremony) Morgan Nicholls – gitara basowa (2012 Summer Olympics Closing Ceremony) Chris Stainton – pianino, keyboard'y (2012 Summer Olympics Closing Ceremony) Loren Gold – keyboard'y, chórki Frank Simes - dyrektor muzyczny, keyboard'y, chórki John Corey – pianino, keyboard'y, chórki J. Greg Miller – instrumenty dęte Reggie Grisham – nstrumenty dęte
Lista utworów granych na koncercie:
Ceremonia zamykająca Letnie Igrzyska Olimpijskie:
"Baba O'Riley" "See Me, Feel Me" "My Generation"
Trasa "Quadrophenia and More"
Trasa się problematycznie zaczęła podczas bisu pierwszego koncertu danego w Sunrise, Forydzie podczas gdy gitarzysta pete Townshend opuścił scenę w trakcie utworu pt. "You Better You Bet" twierdząc, że nie był w stanie prawidłowo słyszeć muzyki. Występ zakończył się przed czasem bez niego grających utwór pt. "Baba O'Riley". "Tea & Theatre" ostatni utwór z albumu wydanego w 2006 roku pt. "Endless Wire" ponownie zakończył większość tras podobnie jak w ostatnich latach.
Utwory napisane przez Pete'a Townshend'a to:
"I Am The Sea" "The Real Me" "Quadrophenia" "Cut My Hair" "The Punk and the Godfather" "I'm One" "The Dirty Jobs" "Helpless Dancer" "Is It In My Head?" "I've Had Enough" "5.15" "Sea and Sand" "Drowned" "Bell Boy" "Doctor Jimmy" "The Rock" "Love, Reign O'er Me" (Bis) "Who Are You" "Behind Blue Eyes" "Pinball Wizard" (nie został 3 , 5. listopada, ani 17 lutego zagrany) "Baba O'Riley" "Won't Get Fooled Again" (nie został 1 listopada zagrany) "Tea & Theatre" (rozpoczął zamykać występy 3.11., ale nie został 17.02. zagrany)
Utwory, które były sporadycznie grane to:
"The Kids Are Alright" (zagrany 3. oraz 5.11.) "Anyway, Anyhow, Anywhere" (zagrany 3.11.) "You Better You Bet" (zagrany 1.11. oraz 15.06.)
12- 12- 12: The Concert for Sandy Relief Appearance:
"Who Are You" "Bell Boy" "Pinball Wizard" "See Me, Feel Me"/"Listening to You" "Baba O'Riley" "Love, Reign O'er Me" "Tea and Theatre"
"WHO Cares" Teen Cancer America Benefit
"Who Are You" "The Kids Are Alright" "Behind Blue Eyes" "Pinball Wizard" "5.15" "Drowned" "You Better You Bet" "Love, Reign O'er Me" "Baba O'Riley" "Won't Get Fooled Again"
Data
Miasto
Kraj
Wydarzenie
Obecność
Przychód Brutto
Ameryka Pn.
1.11.12
Sunrise
Stany Zjednoczone
BB&T Center
7,814 / 8,430
$676,550
3.11.12
Orlando
Amway Center
8,209 / 9,682
$691,889
5.11.12
Duluth
Arena at Gwinnett Center
7,576 / 9,264
$623,136
8.11.12
Greenville
BI-LO Center
7,256 / 8,913
$524,953
9.11.12
Greensboro
Greensboro Coliseum
7,631 / 8,970
$635,192
11.11.12
Pittsburgh
Consol Energy Center
8,318 / 9,603
$681,724
13.11.12
Washington D.C.
Verizon Center
9,808 / 10,853
$880,986
14.11.12
Brooklyn
Barclays Center
11,567 / 11,624
$890,974
16.11.12
Boston
TD Garden
11,927 / 12,135
$966,739
20.11.12
Montreal
Kanada
Bell Centre
8,591 / 10,412
$639,260
21.11.12
Ottawa
Scotiabank Place
7,145 / 9,011
$589,005
23.11.12
Toronto
Air Canada Centre
12,334 / 12,974
$1,153,610
24.11.12
Detroit
Stany Zjednoczone
Joe Louis Arena
10,783 / 12,652
$909,095
27.11.12
Minneapolis
Target Center
7,154 / 7,691
$513,964
29.11.12
Rosemont
Allstate Arena
21,380 / 22,858
$1,783,368
30.11.12
2.12.12
Nashville
Bridgestone Arena
9,596 / 9,941
$742,965
5.12.12
New York City
Madison Square Garden
13,217 / 13,217
$1,296,908
6.12.12
Nevark
Prudential Center
10,936 / 11,494
$930,461
8.12.12
Philadelphia
Wells Fargo Center
13,460 / 13,460
$1,279,110
9.12.12
Uncaseville
Mohegan Sun Arena
5,059 / 5,059
$565,552
12.12.12[A]
New York City
Madison Square Garden
N/A
N/A
28.01.13
Anaheim
Honda Center
8,338 / 10,138
$771,655
30.01.13
Los Angeles
Staples Center
11,634 / 11,634
$1,014,474
1.02.13
Oakland
Oracle Arena
11,676 / 11,676
$1,029,917
2.02.13
Reno
Reno Events Center
5,782 / 5,782
$689,322
5.02.13
Sandiego
Valley View Casino Center
7,693 / 8,829
$688,144
6.02.13
Glendale
Jobing.com Arena
6,770 / 7,585
$638,613
8.02.13
Las Vegas
The Joint
5,418 / 5,418
$968,169
10.02.13
12.02.13
Denver
Pepsi Center
8,863 / 10,519
$815,544
14.02.13
Tulsa
BOK Center
7,216 / 9,822
$687,485
16.02.13
Lousville
KFC Yum! Center
10,673 / 13,791
$999,694
17.02.13
Columbus
Value City Arena
10,938 / 12,075
$953,777
19.02.13
Hamilton
Kanada
Copps Coliseum
9,112 / 10,774
$856,002
21.02.13
Uniondale
Stany Zjednoczone
Nassau Veterans Memorial Coliseum
11,285 / 11,285
$999,950
22.02.13
Atlantic City
Boardwalk Hall
12,324 / 12,417
$1,083,091
24.02.13
Manchester
Verizon Wireless Arena
6,615 / 7,793
$658,170
26.02.13
Providence
Dunkin' Donuts Center
7,138 / 7,790
$682,034
28.02.13
New York City
The Theater at Madison Square Garden (Teen Cancer America Benefit)
[A]- ten koncert był częścią "12-12-12: The Concert for Sandy Relief"
Brutto:
2012: $16.900.000 z 21 występów 2013: $25.500.000 z 30 występów Całkowita dostępna kwota brutto: $42.400.000 z 51 występów
50- ęciolecie The Who i więcej
31.10.2013 roku Townshend ogłosił, że zespół w 2015 roku odbędzie swoją ostateczną trasę koncertową występując w miejscach gdzie nigdy wcześniej nie zagrali. Daltrey wyjaśnił, że trasa nie była powiązana z 50- sięcioleciem zespołu oraz zasygnalizował, że wraz z Townshend'em rozważali nagrania nowego materiału. Daltrey oświadczył, że:
"Nie możemy na zawsze odbywać tras, może być rozpoczęta, ale będzie miała charakter ostateczny".
14.06.2014 roku Kenney Jones ponownie dołączył do The Who by wraz z Jeff'em Beck, Procol Harum oraz Mike'iem Rutherford'em odbyć charytatywny gig dla Prostate Cancer w Hurtwood Polo Club, Wielkiej Brytanii. Później tego miesiąca ogłosili plany na światową trasę wraz z możliwe towarzyszącym albumem. Jeszcze w tym samym miesiącu ogłosili plany światowej trasy z możliwie towarzyszącym albumem. 25.09.2014 roku wydali utwór pt. "Be Lucky", który znalazł się na kompilacji pt. "The Who Hits 50!" 10.11.2014 roku wydali virtual reality aplikację współstworzoną przez Daltrey'a syna, Jamie'ego, zawierającą wydarzenia oraz zdjęcia z historii zespołu.
26.06.2015 roku byli główną atrakcją występu podczas British Summer Time w Hyde Park, Londynie w którym wzięły udział wykonawcy tj. Paul Weller, Kaiser Chiefs, Johnny Marr, Gaz Coombes, The Rifles, Vintage Trouble, St. Paul & The Broken Bones, Sugarmen, Sleaford Mods, Slydings, Standard Lamps oraz Rival State, dwa dni później wzięli w Glastonbury Festival udział. Townshend zasugerował "Mojo", że to może być ostatni gig zespołu w Wielkiej Brytanii. Wszystkie studyjne albumy włącznie z "The Who Hits 50!" zostały wydane w wersji winylowej by zbiegły się z 50- ęcioleciem zespołu. Wszystkie osiem występy w Stanach Zjednoczonych we wrześniu 2015 roku zostały odwołane po tym gdy Daltrey doznał wirusowego zapalenia opon mózgowo- rdzeniowych Po tym zdarzeniu Townshend obiecał, że zespół pwróci "siloniejszy niż kiedykolwiek".
11.06.2016 roku zespół wyruszył w trasę pt. "Back To The Who Tour 51!" bywszej kontynuacją tras poprzednich lat. Trasa obejmowała ponowną wizytę na The Isle Of Wight Festival (znajdującego się w Seaclose Park, Newport) odbywszej się tego samego dnia. Po trzynastu koncertach trasa zakończyła się występem podczas festiwalu "Desert Trip" (tł. Podróż po pustyni") w Empire Polo Club Indio, Kalifornii odbywszego się 16. października. W listopadzie ogłosili pięcidniową trasę po Wielkiej Brytanii, która odbędzie się następnego kwietnia (ówcześnie zaplanowane na sierpień i wrzesień) i będzie zawierała pełny wystep na żywo przedstawiający album pt. "Tommy". Pięciodniowa trasa została przemianowana na "2017 Tommy & More" i zawierała najszerszą selekcję z albumu od '89 roku. Pierwsze wstępne występy w Royal Albert Hall dla Teenage Cancer Trust odbywszych się 30.03. oraz 1.04. zawierały pełny album "Tommy".
11.01.2019 roku ogłosili trasę pt. "Moving On! Tour". 7. maja w Grand Rapids, Michigan rozpoczęła się trasa, ale ze względu na występ w Houston, Teksasie odbywszego się 26.09.2019 roku po którym Daltrey stracił głos została przerwana. Przez pandemię COVID- 19 pozostała część trasy została zawieszona.
6.12.2019 roku na przestrzeni trzynastu lat wydali pierwszy studyjny album pt. "Who", który cieszył się uznaniem krytyków.
Gdy ich brzmienie z każdym albumem się rozwijało to, a ich publiczność z każd trasą się rozszerzała Entwistle oraz Townshend będących wspieranych przez inżyniera Bob'a Pridden'a stali się sławni popzrzez stałą zmianę swojego sprzętu używanego na scenie. Townshend zmieniał swój sprzęt na prawie każdą trasę, a Entwistle'a jeszcze częściej. Keith grał na różnych perkusjach da się to na "Pictures Of Lilly" zauważyć, która została wyprodukowana przez Premier Percussion składająca się z półtora sprzętu co było środkiem ostrożności wobec jego skłonności do niszczenia części na scenie. W '67 roku Townshend utworzył termin "power pop" w celu okreslenia ich stylu. Tak jak ich rówieśnicy zespół był pod wpływem Hendrix'a przybycia, szczególnie gdy spotkali się z The Experience na Monterey. To oraz ciągnąca się trasa umocniło zespołu brzmienie. W studiu zaczęli rozwijać lżejsze kawałki począwszy od "Tommy" i dalej oraz zwrócili swoja uwagę bardziej w kierunku albumów niż singli.
Na początku lat 70- ych ich brzmienie zawierało syntezatory szczególnie na "Who's Next" oraz "Quadrophenia". Mimo, że zespoły wykorzystywały syntezatory wcześniej to byli pierwszym zespołem, który włączył brzmienie do podstawowej struktury rock'a. W "By Numbers" zespołu styl powrócił do bardziej standardowego rock'a, ale na "Face Dances" syntezatory odzyskały popularność.
Townshend oraz Entwistle byli istotni w tworzeniu ekstremalnych objętości oraz zniekształcaniu standardowych rock'owych praktyk. Byli perwszymi adaptatorami wzmacniaczy Marshall. Entwistle był pierwszy, który dostał dwa głośniki o rozmiarze 4x12, a tuż po nim Townshend. Zespół używał sprzężenia wzrotnego jako część ich gitarowego brzmienia zarówno na występach jak i też sesjach nagraniowych. Od maja '67 roku przeszedł ze 100 W- owych wzmacniaczy Sound City L- 100 bywszych dostosowywane przez Dave'a Reeves'a, a w '70- ym roku na Hiwatt. Byli pierwsi, którzy do live gig'ów wykorzystali 1000W system nagłośnieniowy co doprowadziło do konkurencji między zespołami jak chociażby The Rolling Stones oraz Pink Floyd.
W przeciągu całej swojej kariery członkowie The Who powiedzieli, że ich dźwięk na żywo nigdy nie został uchwycony na płycie tak jak chcieli. Gig'i na żywo oraz publiczność zawsze była dla zespołu ważna. "Irish" Jack Lyons powiedział, że:
"The Who nie byli żartem, byli cholernie prawdziwi, a my też".
Wokale
Początkowo Daltrey opierał swój styl na Motown oraz Rock'n'Roll, ale od "Tommy"'ego i dalej zmierzył się z szerszą gamą stylów. Jego charakterystycznym brzmieniem wraz z zespołem, jak zauważono w '83 roku, był charakterystyczny krzyk jaki można usłyszeć pod koniec utworu pt. "Won't Get Fooled Again".
Zespół ma zauważalne wspierające chórki. Po tym gdy do utworu pt. "I Can't Explain" w celu chórku wykorzystano sesyjnych muzyków Townshend oraz Entwistle postanowili na kolejnych wydaniach być lepszymi tworząc silne wspierające harmonie. Daltrey, Townshend oraz Entwistle byli wiodącymi wokalami w różnych utworach, a od czasu do czasu dołączał Moon. Album pt. "Who's Next" zawierał kilka utworów w których to Dalrey oraz Entwistle dzielą się wiodącym wokalem, a biograf Dave Marsh rozważa kontrast między Daltrey'a silnym gardłowym tonem, a Townshend'a wyższego oraz delikatniejszego będącego albumu punktem kulminacyjnym.
Marihuana ma negatywny wpływ na Daltrey'a głos na który jak to on twierdzi ma alergię. 20.05.2015 roku w trakcie koncertu w Nasau Vetreans Memorial Coliseum wyczuł palącego się skręta i oznajmił palacza by go zgasił, albo występ "zostanie zakończony". Fan wyświadczył przysługę nie słuchając Pete'a Townshend'a rady, że "najszybszym sposobem" na zgaszenie skręta to "wsadzenie go w twoją pieprzoną dupę".
Gitary
Townshend spostrzegał się mniej technicznie niż inni gitarzyści jak chociazby Eric Clapton oraz Jeff Beck i zamiast tego chciał się wizualnie wyróżniać. Jego styl grania zaczął się rozwijać od banjo faworyzując grę od góry w dół pudła rezonansowego oraz użycia kombinacji gry plectrum oraz palcami. Jego rytmiczna gra często wykorzystywała siódme akordy oraz zawieszone czwarte i jest kojarzony z power chord'em, akord łatwy do zagrania składający się z podstawy oraz piątego, który od tamtego czasu stał się fundamentalną częścią słownika rockowej gitary. Townshend również wytwarzał głosy poprzez manipulację pokręteł znajdujących się na swojej gitarze oraz pozwalał na sprzężenie zwrotne.
Na początku kariery zespołu Townshend faworyzował gitary Rickenbacker po tym gdy pozwalały mu z łatwością na granie akordów rytmicznej gitary oraz przemieszczania szyi w tył i na przód w tył oraz przód by wykonać vibrato. Od '68 do '73 roku na wystepach na żywo faworyzował Gibson SG Special, a później używał Les Paul wykonanych na zamówienie w różnych strojeniach.
W studiu do "Who's Next" oraz dalej Townshend użył Gretsch 6120, gitary, którą używał Chet Atkins, wzmacniacza FenderBandmaster VM Head Black oraz pedał głośności marki Edwards, wszystko to dostał jako prezent od Joe Walsh'a. Townshend rozpoczął swoja karierę gitarą akustyczną i systematycznie nagrywał oraz pisał używając Gibson J- 200.
Bas
Dystynktywną częścią zespołu brzmienia była wiodąca Entwistle'a gra na basie podczas gdy Townshend koncentrował się na rytmie oraz akordach. Entwistle był pierwszy, który w '66 roku użył strun Rotosound próbując znaleźć brzmienia podobnego do pianina. Jego linia basu w "Pinball Wizard" została przez biografa The Who, John'a Atkins'a, opisana jako "swój własny wkład bez zmniejszania linii gitary, opisał jego wkład w utworze pt. "The Real Me" z albumu pt. "Quadrophenia", który został nagrany w ciągu jednej sesji jako "basowe solo z wokalami". Enttwistle'a basy zawierały przedstawienie "Frankenstein'a" złożonych z pięciu granych na Fender Precision i Jazz oraz Warwick, Alembic, Gretsch, Guild.
Perkusja
Moon dodatkowo umocnił odwrócenie tradycyjnego rock'owego instrumentarium porzez wiodącą grę na swojej perkusji. Jego styl był w konfikcie z rówieśnikami grającymi muzykę rock'ową, jak chociażby z członkiem The Kinks'ów Mick'iem Avory'm oraz The Shadows Brian'em Bennett, którzy nie brali pod uwagę tom- tom jako istotną dla muzyki rock'owej. W czerwcu '66 roku Moon przeszedł na większy zestaw Premier Red Sparkle składającego się z dwóch basowych bębnów połączonymi usztywniaczem do bębenka tom- tom. Omijał hi- hat koncentrując się na mieszance składającej się z bębnów Tom'a oraz talerzy.
Jones'a styl grania diametralnie różnił się od Moon'a. Początkowo zespół był entuzjastyczny wobec pracy z całkowicie innym perkusistą chociaż Townshend później oświadczył, że:
"My nigdy nie byliśmy w stanie zastąpić Keith'a".
Starkey znał Moon'a od dzieciństwa i to od niego dostał swą pierwszą perkusję (1975 White/ Cream Premier). Starkey był chwalony poprzez swój styl grania, który naśladuje Moon'a nie będąc jego kopią.
Pisanie utworów
Townshend skupił się na pisaniu głębokich tekstów bywszym zainspirowanym Bob'em Dylan'em, którego słowa miały do czynienia z innymi tematami niż heteroseksualnymi związkami, które w muzyce rock'owej były powszechne; w kontraście do Dylan'a intelektualizmu, Townshend uważał, że jego teksty powinny być o rzeczach z którymi dzieci mogą się identyfikować. Wcześniejszy materiał skupiał się na frustracji oraz obawy podzielanych na występach mod, którego jak to Townshend nazwał był wynikiem "poszukiwania [jego] niszy. W "The Who Sell Out" zaczął pracować jako narrator i wdrażać osoby w utwory, które w pełni w "Tommy" rozwinął, włącznie z spirytualnymi tematami na które Baba wpłynął. Od połowy lat 70- ych i później utwory miały tendencję bycia bardziej osobistymi co wpłynęło na jego decyzję by rozpocząć solową karierę.
Natomiast Entwistle'a utwory zawierały typowy czarny humor oraz ciemniejsze motywy. Jego dwa utwory ("Cousin Kevin" oraz "Fiddle About") pojawiły się, ponieważ Townshend nie wierzył, że potrafi pisać tak samo "obrzydliwe" utwory jak Entwistle.
Osobiste związki
Zespół był odbierany, że ma marny osobisty związek. W początkowym składzie Sandom był pacyfistą i łagodził spory. Moon w odróżnieniu był wybuchowy jak Daltrey oraz Townshend. Entwistle był za bierny by w sporach brać udział. Zespół ustanowił swoją reputację na żywo oraz scenie po części z niepewności oraz agresji wśród jego członków, a Townshend sobie przypomniał, że wszystkie decyzje powoinny być demokratycznie podjęte, "ponieważ my nigdy się nie zgadzaliśmy".
Jedyna prawdziwa przyjaźń w The Who w ciąglu lat 60- ych była między Entwistle'em, a Moon'em. Podzielali humor oraz zamiłowanie do chodzenia do klubów. Dziennikarz Richard Green zauważył "chemię zabawy, która wykraczałaby poza żartobliwość". Ich związek nieco zmalał gdy Entwistle 23.06.1967 roku z Alison Wilse wziął ślub mimo, że nadal na trasach się spotykali. Podczas gdy Moon niszczył toalety w hotelach Entwistle wyznał, że "stał za nim z zapałkami'.
W prasie często się sprzeczali, chociaż Townshend oznajmił, że spory były w prasie wzmacniane, a zespół po prostu miał trudności z dojściem do porozumienia w różnych kwestiach. "Tommy" wpłynął na korzyść Townshend'a oraz Daltrey'a pozostania w zespole, ponieważ byli pierwotnymi autorami tekstów oraz późniejszej obecności na scenie, ale nawet to nie sprawiło, że byli bliskimi przyjaciółmi. Oboje głównie w połowie lat 70- ych sprzeczali się o kierunek zespołu. W czasie bycia członkiem zespołu Jones był podmiotem sporadycznej krytyki z Daltrey'a strony.
Entwisle'a śmierć była dla Townshend'a oraz Daltrey'a szokiem i doprowadziła do ponownego ocenienia ich związku. Townshend oznajmił, że od tamtego czasu on oraz Daltrey stali się bliskimi przyjaciółmi W 2015 roku Townshend potwierdził, że ich przyjaźń była nadal silna dodając ich akceptację wzajemnej różnorodności "doprowadziła nas do na prawdę prawdziwej oraz pełen współczucia związku, który może być opisany jako miłość".
Dziedzictwo oraz wpływ
The Who to jeden z najbardziej wpływowych zespołów XX w. ich pojawienie się na Monterey oraz Woodstock'u pomogło im dać reputację jako jeden z najświetniejsztch rock'owych występów i byli przypisywani jako początek "rock opery". Na całym świecie sprzedali ponad 100.000.000 nagrań.
Ich wkład w rock zawiera power chord, poruszanie strunami na styl młynu oraz użycie niemuzycznych instrumentów jak chociażby sprzężenie zwrotne. Już od swoich początkowych dni zespół wpłynął na modę obejmując pop art oraz wykorzystanie Union Jack do ubioru. Incydent z roztrzaskaną gitarą, który miał miejsce w czerwcu '64 roku w Railway Hotel został ujęty w "50 Momentów, które zmieniły historię Rock'n'Roll'a" napisanego przez czasopismo pt. "Rolling Stone".
Od 9.01.1966 roku Pink Floyd zaczęli używać sprzężenia zwrotnego podczas swoich występów bywszych zainspirowanymi The Who, których rozważali jako kształtujący wpływ. Krótko po przyjeździe do Londynu w '66 roku Jimi Hendrix odwiedził muzyczny sklep żądając konfiguracji wzmacniacza podobnej do Townshend'a oraz manipulował elektrycznymi głosami, które to Townshend zapoczątkował. Beatles'i byli fanami i szczególnie w połowie lat 60- ych obcowali z Moon'em. W lecie '65 roku Paul McCartney powiedział, że The Who są "najbardziej ekscytującą rzeczą wokół oraz został zainspirowany do napisania utworu pt. "Helter Skelter" w zespołu "ciężkim stylu". John Lennon zaadoptował styl gitary akustycznej w utworze pt. "Pinball Wizard" do utworu pt. "Polythene Pam".
Zespołu głośne występy wpłynęły na pojawieinie się hard rock'a oraz heavy metalu. Zespoły wykonujące proto punk oraz punk rock jak chociażby MC5, The Stooges, Ramones, Sex Pistols, The Clash oraz Green Day cytują The Who jako wpływ. Wpłyneli na początek kariery zespołu Queen, gitarzysta Brian May odniósł się do nich znajdują się "wśród naszych ulubionych zespołów". Wpłyneli na zespoły wskrzeszające mod szczególnie The Jam, który pomógł innym zespołom bywszych pod wpływem The Who stać się populanymi. Również wpływli na hard rock'owe zespoły jak chociażby Guns N' Roses. W połowie lat 90- ych wpłynęli na zespoły Britpopowe jak chociażby zarówno Blur, Oasis, jak i też zespół wykonujący pop punkPanic! At The Disco.
Zainspirowali wiele zespołów oddających hołd; Daltrey poparł The Whodlums, którzy zbierali pieniądze na Teenage Cancer Trust. Wiele zespołów przerabiało ich utwory; wersja Elton'a John'a utworu pt. "Pinball Wizard" uplasowała się na miejscu 7. listy przebojów w Wielkiej Brytanii.
Media
Podczas przerwy w latach 80- oraz 90- ych Townshend rozwinął swoje umiejętności jako wydawca by być od zespołu finansowo niezależnym bez odbywania sesji czy tras. Skontrował krytykę "wyprzedania siebie" mówiąc, że licencjonowanie utworów innym mediom pozwala na szerszą ekspozycję oraz poszerza urok zespołu.
Amerykańskie dramatyczne seriale CSI (Las Vegas, Miami, New York, Cyber oraz Vegas) zawierają utwory zespołu jako motyw przewodni odtwarzane w następującej kolejności "Who Are You", "Won't Get Fooled Again", "Baba O'Riley" oraz "I Can See For Miles". Ich utwory były również użyte w innych popularnych amerykańskich serialach, jak chociażby "The Simpsons" oraz programie pt. "Top Gear", który wyświetlił odcinek prezenterów mających zadaanie bycia roadie'em dla zespołu.
Filmy oparte na muzyce rock'owej tj. "Almoust Famous", "School Of Rock" oraz "Tenacious D In The Pick Of Destiny" odwołują się do zespołu oraz zawierają ich utwory oraz inne filmy jak chociażby "Apollo 13" (który użył "I Can See For Miles") oraz Austin Powers: Szpieg, który Nie Umiera Nigdy" (który użył urywek utworu pt. "My Generation" nagranego dla BBC). Kilka utworów pojawiło się w grze pt. "Rock Band" oraz jego kontynuacji.
"The New York Time Magazine" umieściło ich utwory pośród stu artystów, który materiał jak mówią inni został zniszczony w Universal Studios pożarze.
Nagrody oraz nominacje
11.10.2006 roku w nocy odebrali pierwszą co roczną nagrodę Freddie Mercury Lifetime Achievement podczas inauguracji National Live Music Awards. 8.02.1988 roku otrzymali "Nagrodę Za Całokształt Twórczości" z rąk BPI, a 21.02.2001 roku otrzymali nagrodę z rąk Grammy Foundation za kreatywny wkład w wybitne artystyczne znaczenie w dziedzinie nagrywania. W '98 roku "Tommy" został wprowadzony do Rock'n'Roll Hall Of Fame, rok później utwór pt. "My Generation", a w 2007 roku "Who's Next". W 2009 roku "My Generation" został wybrany w celu zachowania w United States Recording Registry. "Baba O'Riley", "Go To The Mirror!", "I Can See For Miles" oraz "My Generation" zostały zawarte w "The Rock and Roll Hall Of Fame's 500 Utworów, które ukształtowały Rock and Roll". 22.04.1993 roku wersja utworu pt. "Tommy" pochodzącego z albumu pt. "The Who's Tommy" przedstawiona na deskach Broadway'u wygrała pięć statuetek Tony oraz trzy nagrody "Drama Desk" podczas gdy 10.04.1997 roku wersja przedstawiona w Lonydnie otrzymała trzy nagrody. Podobnie filmowa adaptacja "Tommy" wygrała w kategorii "Rock Movie Of The Year' (tł. Rock'owy Film Roku) w pierwszym rozdaniu odbywszego się w '75 roku. 28.02.1974 roku utwór pt. "5:15" od "NME" otrzymał nagrodę ."Best Bristish Single". Podobnie w '78 roku Keith Moon otrzymał z rak "NME" nagrodę w kategorii "Najlepszy Perkusista". Nastepnego roku otrzymali nagrodę pt. "Quadrophenia" w kategorii "Film Roku". W 2005 roku otrzymali nagrodę The Nordoff Robbins Silver Clef Award za swój wybitny wkład w muzykę.
Podczas 31. ceremonii rozdania nagród w 2008 roku , która odbywa się corocznie 7.12. Townshend wraz z Daltrey'm otrzymał nagrodę Kennedy Center Honors; pierwszy rock'owy zespół, który dotychczas otrzymał taka nagrodę. VH1 Rock Honors 2008 oddał hołd zespołowi występem Pearl Jam, Foo Fighters, The Flaming Lips, Incubus oraz Tenacious D. 12.03.2011 roku Roger Daltrey otrzymał nagrodę "Der Steiger" za doskonałość w muzyce. 9.11.2011 roku Daltrey wraz z Townshend'em otrzymał nagrodę Classic Album za "Quadrophenia" z rąk Classic Rock Roll Of Honor Awards w Roundhouse, Londynie, Anglii.
6.09.2012 roku ogłoszono, że Pete Townshend zostanie uhonorowany prestizową nagrodą Les'a Paul podczas dwudziestejósmej TEC Award, która była 25.01.2013 roku i odbywa się co roku. W nawiązaniu do wypowiedzi Michael'a Braunstein'a kierownika Les Paul Foundation, który powiedział:
"Pete Townshend uosabnia obie opcje magie gitary oraz techniczną sprawność w studiu i podczas występów. Jest prawdziwym oryginalnym i naturalnym wyborem by zostać uhonorowanym nagroda Les'a Paul".
Nagrody za albumy
Siedem albumów uplasowało się na liście czasopisma "Rolling Stone' pt. "500 Najświetniejszych Albumów Wszechczasów" więcej niż którykolwiek inny wykonawca poza Beatles'ów, Bob'a Dylan'a, The Rolling Stones'ów oraz Bruce'a Springsteen'a. 15.09.2021 została opublikowana lista pt. "500 Najświetniejszych Utworów Wszechczasów" na której uplasowały się "Baba O'Riley", "My Generation" oraz "Won't Get Fooled Again" na miejscach #159, #232 oraz #295. ponadto "My Generation" oraz "I Can See For Miles" uplasowały się na miejscu 3. oraz 10. listy pt. "Twoje ulubione brytyjskie inwazyjne utwory" ustanowionej przez czytelników, a dokumentalny film pt. "The Kids Are Allright" uplasował się na miejscu 5 listy ustanowionej przez czytelników. "Baba O'Riley" uplasował się na miejscu #11 listy pt.."Top 100 Klasycznych Rockowych Utworów" ustanowionej przez czasopismo pt. "Ultimate Classic Rock", a "My Generation" na miejscu 6. listy pt. "Top 100 Perkusyjnych Utworów". 5.01.2009 roku VH1 uplasowało "Won't Get Fooled Again" oraz "My Generation" na miejscu 6. oraz 37. swojej listy pt. "100 Najświetniejszych Hardrock'owych Utworów" przeprowadzonej w 2009 roku. W 2006 roku "The Guardian" uplasowało "My Gneration" na miejscu 36. swojej listy pt. "50 albumów, które zmieniły muzykę". Nagroda pt. "Album Roku- 1971" została przyznana "Who's Next" przez stronę pozostawszym skomentowanym "możliwie kompletny rockowy album w historii "Who's Next" ma prawie wszystko". Czasopismo pt. "Guitar World" uplasowało "Who's Next" na miejscu 23. swojej listy pt. "Top 50 Najświetniejszych Gitarowych Albumów". Czasopismo pt. "Q" uplasowało "I Can't Explain" na miejscu 24. swojej listy pt. "50 Najbardziej Ekscytujących Dźwięków Wszechczasów" przeprowadzonej w 2002 roku. Podobnie w akniecie przeprowadzonej w 2003 roku z czytelnikami przez czasopismo "Q" "Who's Next" został uplasowany na miejscu 63, a trzy lata później na miejscu 56. swojej listy pt. "100 Najswietniejszych Albumów Wszechczasów". W 2007 roku "Q" uplasowało album pt. "Live At Leads" na miejscu 6. swojej listy pt. "20 Najgłośniejszych Albumów Wszecczasów", podczas gdy w 2011 roku "NME" uplasowało je na miejscu 3.swojej listy pt. "10 Najświetniejszych Live Albumów". W '74 roku "NME" uplasowało "Tommy" oraz "My Generation" na miejscach 16. i 22.swojej listy pt. "Top 100 pisarzy czasopisma NME" bywszej przeprowadzonej w '74 roku. Podobnie "My Generation" w '65 roku dostało miano "najlepszy debiutancki album w roku", a jego utwór o identycznym tytule uplasował się na liście "75 Dźwięków, które definiują "Rock'n'Roll". W 2007 roku strona zajmująca się videogrami IGN uplasowała "Quadrophenię" na miejscu #1 swojej listy pt. "Najświetniejszych Albumów Klasycznego Rock'a Wszechczasów". W nawiązaniu do strony znanej z sporządzania baz danych oraz list "Best Of" przeznaczonej dla albumów "Who's Next" uplasowało się na miejscu 2. w rankingu "Najlepszych albumów z 1971 roku", 7. listy "Najlepszych Albumów Lat 70- ych", a 25. "Całkowicie Świetny Album" ustanawiając tym samym ich najbardziej udanym albumem w ich karierze.
Nagrody dla zespołu
Zajmują miejsce 3. na liście pt. "Top 50 Klasycznych Rockowych Zespołów" przeprowadzonej przez Dotdash Meredith. "Rolling Stone" również uplasowało ich na miejscu 29. swojej listy pt. "100 Najświetniejszych wykonawców wszechczasów' oraz 3. swojej listy pt. "10 Najświetniejszych Występów Wszechczaszów" wywodzącej się z ankiety bywszej przeprowadzonej w 2011 roku wśród czytelników.The Who zajmuje miejsce 2. listy pt. "50 Najświetniejszych występów na żywo Wszechczasów" przeprowadzonej przez czasopsimo pt. "Classic Rock". "Yahoo Voices" uplasowało zespół na miejscu 3. swojej listy pt. "Top 10 Najświetniejszych Rockowych Zespołów Wszechczasów". W '98 roku zajęli miejsce 9. listy pt. "100 Najświetniejszych Wykonawców Wszechczasów" przeprowadzonej przez VH1. Później 13. w 2010 roku, a 8. listy pt. "100 Najświtniejszych Hardrockowych Wykonawców" przeprowadzonej przez VH! w 2000 roku. "Q" uplasowało ich na miejscu 7. swojej listy pt. "50 Zespołów, które musisz zobaczyć zanim umrzesz". Podobnie uplasowali gig danego University Of Leeds w '70 roku na liście "Najlepsze Gig'i wszechczasów"..Strona plasuje ich na miejscu 13. swojej listy pt. "Najświetniejsze Zespoły Wszechczasów" (opierając się tylko na miejscach list przebojów albumów oraz punktów). Przez kilka lat Księga Rekordów Guinness'a uplasowała ich na liście pt. "Najgłośniejszym zespołem świata", którzy dali koncert wynoszący 126 dB w odległości 32m od głośników podczas koncertu danego 31.05.1976 roku w The Valley. Strona plasuje ich na miejscu 14. listy pt. "Najbardziej uznanym artystą wszechczasów".
Osobiste nagrody
Każdy z pierwotnych człoków zespołu osobiście uzyskał uznanie w przeciągu całej swokek muzycznej kariery. Roger Daltrey uplasował się na miejscu 61. listy pt. "100 Najświetniejszych Piosenkarzy" przeprowadzonej przez "Rolling Stone" w 2011 roku. Pete Townshend uplasował się na miejscu 3. listy pt. "Najlepsi Gitarzyści" przeprowadzonej przez Dave'a Marsh'a ujętej w "The New Book Of Rock Lists". Na miejscu 10. listy pt. "To 50 Gitarzystów" przeprowadzonej przez stronę oraz tym samym czasopisma "Rolling Stone" odświeżonej listy pt. "100 Najświetniejszych Gitarzystów" w 2011 roku. W ankiecie przeprowadzonej w 2000 roku czasopismo pt. "Guitar" nazwało John'a Entwistle'a "Basistą Tysiąclecia". J. D. Considine uplasował Entwisle'a na miejscu 9. swojej listy "Top 50 Basistów" oraz w ankiecie przeprowadzonej w '74 roku wśród czytelników przez "Creem" został nazwany "drugim najlepszym basistą" W 2011 roku Entwistle dostał miano "Nr. 1 Basista Wszechczasów" w ankiecie przeprowadzonej wśród czytelników przez "Rolling Stone". Gibson uplasował Entwisle'a na miejscu 7. swojej listy pt. "Top 10 metalowych oraz hard rock'owych basistów" przeprowadzonej we wrześniu '12 roku. Keith Moon uplasował się na miejscu 1. listy Dave'a Marsh'a pt. "Nowa Książka Rock Listy" pt. "50 Najświetniejszych Perkusistów Rock'n'Roll'a". Podobnie uplasował się na miejscu 2. lsty pt. "Najlepsi Perkusiści Wszechczasów" przeprowadzonej w ankiecie wśród czytelników przez "Rolling Stone" oraz 10. w ankiecie pt. "Top 10 Zmarłych Gwiazd Rock'a" przeprowadzonej w 2011 roku.
- to brytyjski zespół założony 27.10.1964 roku w Londynie.
opery". Na całym świecie sprzedali ponad 100.000.000 nagrań.
