Jeff Beck

Szczegóły

Odsłony: 752

właśc. Geoffrey Arnold Beck (ur. 24.06.1944 w Wallington, Anglia- zm. 10.01.2023 w East Sussex, Anglia). Wzbił się dzięki rozgłosu The Yardbirds po czym gdy stał się frontman'em The Jeff Beck Group i Beck, Bogert & Appice.

W '75 roku przeszedł głównie na instrumentalny styl ze skupieniem się na innowacyjnym brzmieniu i jego wydania obejmowały style obejmujące blues rock, hard rock, jazz fusion i mieszankę gitarowego rock'a i elektroniki.

Jest uważany za największego gitarzę w historii muzyki, który pojawił się trzy razy na okładce "Rolling Stone" bywszy opisanego jako "jednym z najbardziej wpływowych wiodących gitarzystów w muzyce rock". Często jest nazywanym "gitarzystą gitarzysty". Mimo, że nagrał 2 przebojowe albumy (w '75 i '76 roku) jako solo ani ustanowił czy utrzymał komercyjny sukces wielu swoich rówieśników czy kolegów z zespołów. Jednak nagrywał z wieloma wykonawcami.

Zdobył wiele pochwał ze strony krytyków i sześć razy zdobył nagrodę Grammy w kategorii najlepsze instrumentalne wykonanie rock'a i raz w kategorii najlepsze instrumentalne wykonanie pop'u.

Młodość

Jest synem Arnolda i Ethel Beck i przyszedł na świat na Demesne Road położonej w mieście Wallington, Londynie na ul. nr. 206. Jako dziesięciolatek śpiewał w kościelnym chórze. Uczęszczał do Sutton Manor School i Sutton  East Country Secondary Modern School.

Beck powołał się na Les'a Paul jako pierwszego grającego elektryczną gitarę, który mu zaimponował.Odparł, że pierwszy raz elektryczną gitarę usłyszał gdy miał 6 lat i w radiu usłyszał Paul'a grającego utwór pt. "How High The Moon". Zapytał swoją matkę co to było. Po czym gdy odparła, że to elektryczna gitara i to wszystkie sztuczki na niej odparł "To dla mnie". Cliff Gallup, który był wiodącym gitarzystą wraz z Gene'em Vincent i The Blue Caps również wywarli na nim wpływ., a następnie B. B. King i Steve Cropper. Uważa Lonnie Mack za "rockowego gitarzystę, który niesłusznie został pominięty i wywarł na nim główny wpływ i jeszcze wielu innych".

Jako nastolatek uczył się grać na wypożyczonej gitarze i kilka razy próbował zbudować swój własny instrument najpierw poprzez sklejanie i skręcanie pudeł po cygarach na korpus oraz nieoszlifowany słupek, który był przeznaczony na szyję z liniami kontrolnymi modeli samolotów i progami, które były po prostu namalowane.

Po ukończeniu szkoły uczęszczał do Wimbledom College Of Art po którym na krótko został zatrudniony jako malarz i dekorator, konserwator zieleni na polu golfowym  i jako samochodowy lakiernik. Jego siostra, Annetta, zapoznała go z Jimmy'm Page'em jeszcze w czasach gdy oboje byli nastolatkami.

Kariera

Lata 60

Podczas gdy nadal uczęszczał do Wimbledon College Of Art Beck grał w kilku zespołach jak chociażby w '62 roku w Screaming Lord Sutch & The Savages podczas gdy odbywali sesję nagraniową "Dracula's Daughter"/ "Come Back Baby" dla Oriole Records.

W '63 roku po tym gdy Ian Stewart z The Rolling Stones zapoznał go z R'n'B uformował zespół Nightshift z którym grał w 100 Club położonego w Oxford Street i dla Picadilly Records nagrał singiel pt. "Stormy Monday", który był wsparty przez utwór pt. "That's My Story". W '63 roku dołączył do The Rumbles, który powstał w Croydon w którym na krótko był wiodącym gitarzystą grając utwory Gene'a Vincent i Buddy'ego Holly gitarowe style. Pod koniec '63 dołączył do Tridents, zespołu powstałego w Chiswick. "Oni byli moim miejscem, ponieważ w pełni grali R'n'B coś na styl Jimmy'ego Reed'a i to doładowaliśmy sprawiając, że było naprawdę rock'owe. Odszedłem z tego mimo, że był to tyllko dwunastobarowy blues". Był sesyjnym gitarzystą do singla zespołu Fitz & Startz pt. "I'm Not Running Away" ze stroną B pt. "So Sweet"  wydanego przez Parlophone w '64 roku.

W marcu '65 roku Beck został zwerbowany przez The Yardbirds by objąć stanowisko Eric'a Clapton'a z polecenia sesyjnego muzyka Jimmy'ego Page'a, który był ich pierwszym wyborem. They Yardbirds nagrali większość utworów, które uplasowały się na liście TOP 40 w czasie Beck'a 20- omięsięcznego okresu bycia, który był krótki, ale znaczący w czasie gdy zespół pozwolił mu tylko na jeden pełny album, który stał się znany pt. "Roger The Engineer" (w Stanach Zjednoczonych zatytułowany "Over Under Sideways Down", który został wydany 15.07.1966 roku. 16.05.1966 roku Beck nagrał instrumentalny utwór zatytułowany "Beck's Bolero". Na dwunastostrunowej rytmicznej gtarze Page wspierał raczej jego niż członków The Yardbirds, Keith Moon na perkusji, John- Paul Jones na basie i Nicky Hopkins przy pianinie. 21.06.1966 roku Page dołączył do The Yardbirds, najpierw na basie, póżniej na drugiej wiodącej gitarze. Owe duo wiodących gitar zostało nagrane zostało nagrane podczas gdy grali adaptacje utowru pt. "Train Kept A Rollin'", które zostało ujęte przez Michelangela Antonioni'ego w filmie zatytułowanym "Blow Up" z '66 roku.

Podczas trasy w Stanach Zjednoczonych Beck został wyrzucony za stałą nieobecność podczas koncertów- jak i też problemy spowodowane przez jego perfekcjonizm i wybuchowy temperament. W '67 roku dla producenta muzyki pop, Mickie'ego Most'a, nagrał dwa solowe single "Hi Ho Silver Lining" i "Tallyman" na których został jego wokal zawarty. Później uformował The Jeff Beck Group w którego skład wchodził Rod Stewart na wokalach, Ronnie Wood na basie, Nicky Hopkins na pianinie i Aynsley Dunbar na perkusji (później zastąpiony przez Micky'ego Waller'a).

Zespół wyprodukował dwa albumy dla wytwórni Columbia Records (Epic w Stanach Zjednoczonych) "Truth" i "Beck- Ola".  "Truth" został wydany pięć miesięcy przed pierwszym albumem Led Zeppelin, który zawiera utwór pt. "You Shook Me" napisanego przez Willie'ego Dixon'a i najpierw nagranego przez Muddy'ego Waters'a również przerobionego przez Led Zeppelin z podobną aranżacją. Dobrze się sprzedawał (plasując się na miejscu 15. listy przebojów "Billboard"). "Beck- Ola" widział zmianę perkusisty Mick'a Waller'a na Tony'ego Newman'a i mimo, że dobrze się przyjął nie odniósł ani komercyjnego, ani u krytyków sukcesu. Niechęć w połączeniu z incydentami podczas tras doprowadziłą do rozpadu zespołu w lipcu '69 roku.

W swojej autobiografii Nick Mason wspomina, że w '67 roku Pink Floyd chciał rekrutować Beck'a na stanowisko gitarzysty tuż po odejściu Syd'a Barrett'a, ale "żaden z nas nie miał nerwów by go zapytać". W '69 roku po śmierci Biran'a Jones'a, zapytano go o dołączenie do The Rolling Stones.

Po rozłamie jego zespołu Beck wziął udział w "Music From Free Creek" projekt supersesji opisany jako "A.N. Other" i do czterech utworów przyczynił się jako wiodący gitarzysta włącznie z jednym utworem, którego był współautorem. We wrześniu '69 roku dołączył do rytmicznej sekcji Vanilla Fudge: basisty Tim'a Bogert'a i perkusisty Carmine'a Appice'a (podczas gdy byli w Anglii by rozwiązać problemy w kontrackcie), ale gdy Beck'owi pękła czaszka podczas wypadku samochodowego niedaleko Maidstone w grudniu plan został o dwa i pół roku przesuniety gdy w tym czasie Bogert i Appice uformowali Cactus. Beck później skomentował lata 60- e w swoim życiu:

"Wszyscy myślą o latach 60- ych czym na prawdę nie były. Był to okres frustracji w moim życiu. Elektroniczny sprzet po prostu nie sprostał dźwiękom, które miałem w głowie".

Lata 70- e

Gdy w latach 70- ych Beck powrócił do zdrowia rozważał nad uformowaniem zespołu wraz z Cozy'm Powell'em. Beck, Powell i producent Mickie Most polecieli do Stanów Zjednoczonych i wraz z The Funk Brothers nagrali kilka utworów w słynnym studio A należącego do Motown położonego w Hitsville, ale efekty końcowe pozostały niewydane. W kwietniu '71 roku Beck ostatecznie uformował skład nowego zespołu w który wchodzili gitarzysta/ wokalista Bobby Tench, keyboard'zista Max Middleton i basista Clive Chaman. Nowy skład występował pod szyldem starego zespołu, ale ich brzmienie od pierwszego składu zasadniczo się różniło.

"Rough & Ready" pierwszy album, który nagrali, którego Beck był współ- lub autorem sześciu z siedmiu utworów (poza tym napisanego przez Middleton'a) zawierały elemty soul'u, R'n'B i jazz'u.

Drugi album pt. "Jeff Beck Group" został nagrany w TMI, Memphis, Tennessee z tym samym składem. Beck zatrudnił Steve'a Cropper'a jako producenta, a album wykazał się silnym wpływem muzyki soul, pięć z dziewięciu utworów były przeróbkami amerykańskich wykonawców. Jednym z nich to "I Got To Have A Song" było jednym z czterech kompozycji Stevie'ego Wonder'a przerobionych przez Beck'a. Krótko po wydaniu drugiego albumu zespół został rozwiązany, a Beck'a zarząd wydał oświadczenie, że 

"Fuzja owych stylów muzyki różnych członków była sukcesem jeżeli chodzi o indywidualnych muzyków, ale oni nie odnieśli wrażenia, że to doprowadziło do stworzenia nowego stylu muzycznego o takiej sile, której pierwotnie poszukiwali".

Później Beck podjął współpracę z basistą Tim Bogert i perkusistą Carmine Appice, który stał się dostępny tuż po rozłamie Cactus, ale w sierpniu '72 roku nadal odbywał koncerty pod szyldem The Jeff Beck Group by wywiązać się z zobowiązań zawartych w kontrakcie podpisanego z jego organizatorem ze składem zawierającego Bogert, Appice, Middleton i wokalistę Kim'a Milford'a. Po sześciu wsytępach został zastąpiony przez Bobby'ego Tench'a którego z Wielkiej Brytanii przyprawodzono drogą powietrzną.dla występu w Arie Crown Theatre Chicago i resztę trasy, która zakończyła się w Paramount North West Theatre, Seattle. Tuż po trasie Tench i Middleton opuścili zespół z czego wyłoniło się power trio Beck, Bogert & Appice. Appice wraz z Bogert'em przejęli stanowisko wokalne, a od czasu do czasu dołączał Beck.

We wrześniu '72 roku nadal jako "The Jeff Beck Group" zostali uwzględnieni na plakacie Rock A The Oval, który wyznaczył początek charmonogramu trasy po Wielkiej Brytanii, Holandii i Niemiec. Kolejna trasa rozpoczęła się w październiku '72 roku w Hollywod Sportatorium na Florydzie w Stanach Zjednoczonych, a zakończyła się 11.11.1972 roku w The Warehose, Nowym Orleanie. 6.04.1973 roku został wydany album pt. "Beck, Bogert & Appice". Podczas gdy krytycy uznali zespołu instrumentalną sprawność album nie odniósł komercyjnego sukcesu poza przeróbką utworu Stevie'go Wonder'a pt. "Superstition".

3.07.1973 roku dołączył do David'a Bowie'ego by zaśpiewać utwory pt. "The Jean Genie"/ "Love Me Do" i "Around & Around". Przedstawienie zostało nagrane na kasetach video i sfilmowane, ale żadne z tych wydanych wersji nie zawierało Beck'a. W październiku '73 roku nagrał utwory do albumu Michael'a Fennelly'ego pt. "Lane Changer" i uczęszczał na sesjach z Hummingbird, zespół wywodzący się z Jeff Beck Group, ale nie przyczynił sie do ich pierwszego albumu.

Na początku stycznia '74 roku Beck, Bogert & Appice dali koncert w Rainbow Theatre jako część trasy po Europie. We wrześniu tego samego roku koncert był transmitowany w amerykańskim programie pt. "Rock Around The World". To ostatnie nagranie było zapowiedzią materiału przeznaczonego na drugi studyjny album zawartego na bootleg'u pt. "At Last Rainbow". Utwory "Blues Deluxe" i "BBA Boogie" pochodzące z tego koncertu zostały później włączone do kompilacji Jeff Beck pt. "Beckology".

Beck, Bogert & Appice został rozwiązany w kwietniu '74 roku zanim ukończono ich drugi studyjny album. Ich live album pt. "Beck, Bogert & Appice Live In Japan" nagrany podczas ich trasy po Japonii w '73 roku do lutego '75 roku nie został wydany przez Epic/ Sony.

Po kilku miesiącach udał się do Underhill Studio i spotkał zespól UPP, który zwerbował jako wspierający zespół do jego występu w programie pt. "Guitar Workshop" nadawanego przez BBC w sierpniu '74 roku. Wyprodukował i grał na ich albumie noszącego nazwę zespołu i drugim zatytułowanym "This Way UPP" chociaż jego wkład został nieuwzględniony. W październiku  zaczął nagrywać instrumentalne utwory w AIR Studios wraz z Max'em Middleton'em, basista Phil'em Chen i perkusista Richard'em Bailey wykorzystując George'a Martin'a jako producenta i aranżera.

Z tych sesji wywiódł się Jeff Beck'a solowy album pt. "Blow By Blow" i zaprezentował jego techniczna sprawność w jazz- rock'u. Album uplasował się na miejscu czwartym list przebojów i jest najbardziej dochodowym wydaniem. Jest wybredny i niezadowolony jeżeli chodzi o nakładnie warstw i często niezadowolony ze swoich solów i często powracał do AIR Studios do momentu aż osiągnie swój cel. Kilka miesięcy po sesji nagraniowej producent George Martin otrzymał telefon od Beck'a, który chciał ponownie nagrać solową sekcję. Martin bywszy speszonym odparł:

"Wybacz, Jeff, ale nagranie znajduje się już na półkach!"

Zebrał członków na trasę koncerową po Stanach Zjednoczonych poprzedzając małym i niezapowiedzianym gig'iem w The Newlands Tavern, Peckham, Londynie. Od kiwetnia do maja '75 roku odbywał trasy wspierając The Mahavishnu Orchestra zachowując Max'a Middleton'a przy keyboard'ach, ale z nową rytmiczną sekcją skłądającej się z basisty Wilbur'a Bascomb'a uznanego sesyjunego perkusisty Bernarda "Tretty" Purdie'ego.

Podczas koncertu w Cleveland, Ohio (Music Hall) odbywszego się w maju '75 roku był sfrustrowany wcześniejszą wersją talk box'u, którego użył podczas przygotowania Beatles'ów utworu pt. "She's A Woman" i tuż po zerwaniu struny ze sceny rzucił swoją legendarną Stratocaster, którą posiadał będąc członkiem The Yardbirds. To samo uczynił z talk box i zakończył koncert grając na Les Paul bez talk box'u. Podczas owej trasy dał koncert na festiwalu rockowym Yuya Uchida pt. "World Rock Festival" garjąc osiem utworów z Purdie'm. Na dodatek dał koncert gitarow- perkusyjny grając z Johnny'm Yoshinaga'm, a pod koniec dołączył do live jam'u z basistą Felix'em Pappalardi'm, członka Mountain, i wokalistą Akira "Joe" Yamanaką członka Flower Travellin' Band. Występ tylko z nim i Purdie'm został nagrany i wydany.

Powrócił do studia by nagrać "Wired", który zjednał byłego kompozytora i perkusistę The Mahavishnu Orchestra, Naradę Michael'a Walden'a i keyboard'zistę Jana Hammer'a. Do albumu została wykorzytana fuzja jazz- rock'owa, która brzmiała podobnie do produktu jego kolaborantów. By promować album połączył siły z Jan Hammer Group dając koncerty tym samym wspierając Alvin'a Lee w The Roundhouse odbywsze się w maju '76 roku zanim wyruszył na światową trasę trwającą siedem miesięcy. Rezultatem tego był live album pt. "Jeff Beck With The Jan Hammer Group Live".

Od tego momentu stał się wygnańcem podatkowym i zamieszkał w Stanach Zjednoczonych pozostając tam aż do swojego powrotu do Wielkiej Brytanii, który nastąpił jesienią '77 roku. Wiosną '78 roku rozpczął próby z byłym basista Return To Forever, Stanley'em Clarke i perkusistą Gerry'm Brown'em by wystąpić na Knebworth Festival, ale zostało anulowane po tym gdy Brown odszedł. W listopadzie '78 roku odbywał trasy po Japonii trwające trzy tygodnie z ad hoc uformowanym zespołem składającym się z Clarke'a i nowicjuszy Tony'ego Hymas'a (keyboard'y) i Simon'a Phillips (perkusja) pochodzączego z zespołu Jack'a Bruce'a.

Później rozpoczęła się sejsa nagraniowa nowego albumu w studiu należącego do The Who, Ramport Studios mieszczącego się w Londynie i przez cały '79 rok była sporadycznie kontynuowana, której owocem był album pt. "There & Beck" wydanym w czerwcu '80 roku. Zawierał trzy utwory napisane i nagrane z Jan'em Hammer'em podczas gdy pięć zostały napisane przez Hymas'a. Stanley Clarke został zastąpion przez Mo Foster'a zarówno na albumie jak i też kolejnych trasach. Jego wydanie poprzedziła ekstensywna trasa po Stanach Zjednoczonych, Japonii i Wielkiej Brytanii.

Lata 80- e

W '81 roku podczas benefisu zorganizowanego przez Amnesty International o nazwie "The Secret Policeman's Other Ball" wykonał serie historycznych występów na żywo wraz ze swoim The Yardbirds poprzednikiem Eric'iem Clapton'em. Razem zagrali "Crossroads", "Further On Up The Road" i jego własną aranżację utworu Stevie'go Wonder'a pt. "Cause We've Ended As Lovers". Wystąpił również jako gwóźdź programu podczas występu wszystkich gwiazd grając wraz z Clapton'em, Sting'iem, Phil'em Collins, Donovan'em i Bob'em Geldof. Jego wkład został zauważony w powstałym albumie i filmie, które w '82 roku osiągnęły swiatowy sukces. Kolejny benefis o nazwie "The ARMS Concert" dla osób z stwardnieniem rozsianym był jam'em danym przez Beck'a, Clapton'a i Page'a. Zagrali utwory "Tulsa Time" i "Layla". W lipcu '85 roku wydał album pt. "Flash" z udziałem różnych wokalistów, ale szczególnie byłego kolegę z zespołu Rod'a Stewart'a wykonującego swoją interpretację utworu Curtis'a Mayfield'a pt. "People Get Ready". Wcześniej wymieniony utwór również został wydany jako singiel, który stanie się przebojem. Do utworu został nagrany teledysk, który na MTV osiągnął spora oglądalność. W tym samym czasie wspólnie odbyli trasy koncertowe, ale do jednoczesnej trasy koncertowej nigdy nie doszło. Podczas wprowadzania Stewart'a do Rock And Roll Hall Of Fame w '92 roku Beck odbył przemówienie wprowadzenia mówiąc o nim "Odbyliśmy związek miłości połączonej z nienawiścią- on kochał mnie, a ja go nienawidziłem". W tym samym czasie Beck odbył kilka gościnnych występów z innymi wykonawcami włącznie z filmem pt. "Twins" w którym to grał gitarę z piosenkarką Nicolette'ą Larson.

Po czteroletniej przerwie powrócił do muzyki instrumentalnej wydając album pt. "Jeff Beck's Guitar Shop" pierwszy album cechujący Beck'a jako fingerstyle guitarist porzucjąc plectrum playing style. Był to jego trzeci i ostateczny album wydany w latahc 80- ych. Większość nieczęstych i sporadycznych sesji powiązana była z długotrwałą walką z tinitusem.

Lata 90- e

W latach '90- ych miał większą produkcję płyt. Przyczynił się do solowego albumu John'a Bon Jovi'ego pt. "Blaze Of Glory" grając główne solo tytułowego utworu utworu albumu, który został również wykorzystany jako ścieżka dźwiękowa do filmu pt. "Young Guns II". Tego samego roku był głównym wykonawcą muzyki do filmu pt. "Days Of Thunder". W '92 roku grał wiodącą gitarę na koncepcyjnym albumie Roger'a Waters'a pt. "Amused To Death", a rok później na "The Red Shoes" Kate Bush i "Love Scenes" Beverley Craven. W '92 roku zarówno nagrał instrumentalny album pt. "Frankie's House" jak i też rok później "Crazy Legs" album oddający hołd grupie z lat 50- ych wykonującej rockabilly Gene Vincent & The Blue Caps i jej wpływowego gitarzyście Cliff'owi Gallup.

Odbył próbe z Guns N' Roses przed ich koncertem w Paryżu, który odbył się 6.06.1992 roku, ale nie wziął udziału w aktualnym koncercie z powodu tinitusa spowodowanego przez mocne uderzenie talerzy przez Matt'a Sorum sprawiając, że był tymczasowo głuchy. W '92 roku The Yardbirds przez The Edge zostali wprowadzi do Rock And Roll Hall Of Fame. W Beck'a zaakceptowanej przemowie żartobliwie zauważył, że:

"Ktoś mi powiedział, że tej nocy powinienem być dumny... Ale nie jestem, ponieważ mnie wykopali... Tak na prawdę zronili... Pieprzyć ich!"

W '93 roku zagrał raz z Paul'em Rodgers'em  z Bad Company na albumie pt. "Muddy Water Blues: A Tribute To Muddy Waters". Kolejny album pt. "Who Else!" został wydany 16.03.1999 roku, jego pierwszy krok w stronę elektroniki opartej na gitarze. Album wyznaczył jego pierwsza współpracę z żeńskim wykonawcą, Jennifer Batten, w odbywaniu tras, pisaniu i nagrywaniu jak i też gdy poraz pierwszy pracował z innym gitarzystą na swoim własnym materiale od momentu grania w The Yardbirds. W 2001 roku kontynuował pracę z Batten podczas trasy w 2001 roku, która odbyła się po wydaniu albumu pt. "You Had It Coming".

Lata 2000

Zdobył swoją trzecią nagrodę Grammy w kategorii "Best Rock Instrumental Performance" za utwór pt. "Dirty Mind" z albumu pt. "You Had It Coming".

Utwór pt. "Plan B" pochodzącego z albumu pt. "Jeff" dał mu czwartą nagrode Grammy w kategorii "Best Rock Instrumental Performance" i był dowodem na to, że nowy elektryczno- gitarowy styl, który w poprzednich dwóch albumach wykorzystał będzie nadal dominował. 25.07.2003 roku rozpoczął trasę koncertową B. B. King'a i wziął udział w koncercie Eric'a Clapton'a pt. "Crossroads Guitar Festival", który odbył się 4.06.2004 roku na stadionie Cotton Bowl w Dallas, Texas'ie. Ponadto w 2004 roku przyczynił się do utworu Toots & The Maytals pt. "54- 46 Was My Number" pochodzącego z albumu pt. "True Love", który zdobył nagrode Grammy w kategorii "Best Reggae Album".

25.04.2007 roku wystąpił wraz z Kelly Clarkson do jej wersji utwory Patty Griffin pt. "Up To The Mountain" podczas charytatywnej edycji programu pt. "Idol Gives Back" bywszego częścią American Idol. Występ został nagrany na żywo po czym niezwłocznie został wystawiony na sprzedaż. Tego samego roku ponownie wystąpił na "Crossroads Guitar Festival" zorganizowanego przez Clapton'a występując z Vinnie'm Colaiutą, Jason'em Rebello i wtedy dwudziestojednoletnią basistką Tal'ą Wilkenfield.

Na początku 2009 roku ogłosił światową trasę koncertową i pozostał wierny swojemu składu jak dwa lata temu grając i nagrywając w Ronnie Scott's Jazz Club w Londynie przed wykupioną widownią. Grał w utworze pt. "Black Cloud", który 16.02.2009 roku znalazł się na Morrissey'a albumie pt. "Years Of Refusal", a później tego samego roku Harvey Goldsmith został Beck'a menadżerem.

4.04.2009 roku jako solowy wykonawca został wprowadzony do Rock And Roll Hall Of Fame. Wprowadzenie zostało zapowiedziane przez Jimmy'ego Page'a. Wraz z Page'em, Ronnie'm Wood, Joe Perry'm, Flea i członkami Metallica James'em Hetfield'em, Robertem Trujillo, Larsem Ulrich, Kirk'iem Hammett i Jason'em Newsted Beck zagrał utwór pt. "Train Kept A- Rollin'".

4.07.2009 roku David Gilmour dołączył do występu w Royal Albert Hall. On i Gilmour wymieniali się solówkami grając utwór pt. "Jerusalem" i zakończyli występ utworem pt. "Hi Ho Silver Lining".

Lata 2010

10.04.2010 roku został wydany album pt. "Emotion & Commotion". Zawiera mieszankę oryginalnych i przerobionych utworów jak chociażby "Over The Rainbow" i "Nessun Dorma". Joss Stone i Imelda May dostarczyły wokale niektórych gości. 13.02.2011 roku dwa utwory pochodzące z albumu pt. "Emotion & Commotion" wygrały nagrodę Grammy w kategorii "Najlepsze Instrumentalne Przedstawienie" i utwór pt. "Hammerhead" w kategorii "Najlepszy rockowy występ". Współpracował nad utworem pt. "Imagine" do albumu, który został wydany 22.06.2010 roku pt. "The Imagine Project" Herbie'ego Hancock'a wraz z Seal'em, Pink, India Arie, Konono N^o1, Oumou Sangare i innymi i w 2011 roku otrzymał trzecią nagrodę Grammy za utwór w kategorii "Best Pop Collaboration With Vocals".

Zespół odbywający trasę koncertową w 2010 roku składał się ze zwycięzcy nagrody Grammy perkusisty Narady Michael Walden, basistki Rhondy Smith i keyboard'zisty Jason'a Rebello. 25.10.2010 roku również wydał live album zatytułowany "Live & Exclusive From The Grammy Museum". 9.06.2010 roku wraz z zespołem należącego do Imeldy May podczas koncertu w Iridium, New York City nagrał DVD zatytułowane "Rock'n'Roll Party (Honoring Les Paul)" wykonując kilka utworów Les'a Paul (wraz z "Ms May" wykonując wokale Mary Ford).

15.07.2011 roku otrzymał dwa honorowe tytuły od brytyjskich uniwersytetów (University Of Sussex i University of the Arts London) za uznanie jego "wybitny wkład na polu muzyki". 21.07.2011 roku z rąk University Of Sussex otrzymał honoris causa (przekazany przez rektora uniwersytetu Sanjeev'a Bhaskar'a) oświadczając zaszczyt uznany "za wyróżniającą się muzyczną karierę i obchodzenie związku między uniwersytetem, a Brighton Institute Of Modern Music (BIMM)".

6.06.2013 roku ogłoszono, że zagra (wraz z członkami The Beach Boys Al'em Jardine'em i David'em Marks'em) w Capitol Records zagra na solowym albumie założyciela The Beach Boys, Brian'a Wilson'a, 20.06. Wilson'a strona ogłosiła, że materiał może zostać podzielony na trzy albumy; jeden z kilkoma popowymi utworami, kolejna głównie z instrumentalnymi z Beck'iem, a ostatni z przeplatającymi się utworami nazwanym "suitą". Beck (wraz z Jardine'em i Marks'em) towarzyszył Wilson'owi podczas osiemnastodniowej trasy rozpoczętej jesienią (27.09.) 2013 roku, a zakończonej 30.10. (wcześniej dał do zrozumienia, że szanuje dzielenie sceny z Wilson'em traktuje jako wielki zaszczyt).

By wyznaczyć światową trasę koncertową w Japonii 5.04. została wydana trzyścieżkowa płytwa zatytułowana "Yosōgai"; w trakcie trasy album miał być ukończony. 8.11.2014 roku wystąpił wraz z Joss Stone na "The Royal British Legions Festival Of Rembrance" w The Royal Albert Hall. 15.07.2016 roku wydał album pt. "Loud Hailer".

16.04.2020 roku wydał nowy singiel na którym współpracuje z Johny Depp'em przedstawiuajac przeróbkę utworu John'a Lennon'a pt. "Isolation" oświadczając, że to pierwsze wydanie w ramach trwającej muzycznej wspólpracy między nimi. Przez jakiś czas wspólnie nagrywali z tym utworem, który został rok temu wyprodukowany, ale Beck wyjaśnił, że na decyzję wydania wpłynęły zamknięcia z powodu pandemii COVID- 19:

"Nie oczekiwaliśmy by wydać go tak wcześnie, ale biorąc pod uwagę wszystkie te trudne dni i prawdziwą "izolację" przez którą ludzie przechodzą w tych trudnych czasach zadecydowaliśmy, że teraz mógłby być odpowiedni moment aby wam dać go posłuchać".

Styl i wpływ

Opisany przez czasopismo pt. "Rolling Stone" jako "jednym z najbardziej wpływowych gitarzystów w rock'u". Les'a Paul, The Shadows, Cliff'a Gallup'a, Ravi'ego Shankar'a, Roy'a Buchanan, Chet'a Atkins'a, Django Reinhardt'a, Steve'a Cropper'a i Lonnie'ego Mack'a wymienił jako swoje główne inspiracje. O John'ie McLaughlin'ie powiedział:

"[On] dał nam aż tyle różnych fasetów gitar i przedstawiał nas tysiące światej muzyce poprzez połączenie muzyki indyjskiej z jazz'em i klasyczną. Powiedziałbym, że był najlepszym gitarzystą w życiu".

W nawiązaniu do wypowiedzi muzykologa i historyka, Bob'a Gulla, przypisuje się spopularyzowanie użycia w rockowej gitarze audio feedback'u i przesteru. Przed Beck'a przyjazdem gra na gitarze zwykle dopasowywała się do "czystych, jasnych i brzęczących" dźwięków z początku lat 60- ych zespołów brytyjskiej inwazji lub blues'owej estetyki afroamerykańskich wykonawców z lat 50- ych jak chociażby Muddy'ego Waters'a i Bo Diddley'a. W nawiązaniu do wypowiedzi Gulli w czasie krótkiego pobytu w The Yardbirds jego eksperymenty ze sprzężeniem wzrotnym, zniekształceniem i "fuzz" tonem " pchnęło zespół w strony które otworzą drzwi do psychodelicznego rock'a". podczas gdy Beck nie był pierwszym rockowym gitarzystą eksperymentującym z elektronicznym zniekształceniem niemniej jednak pomógł przedefiniować brzmienie i rolę elektrycznej gitary w muzyce rockowej. Współpraca z The Yardbirds i nad albumem pt. "Truth" The Jeff Beck Group z '68 roku miała owocny wpływ na heavy metal co z impetem pokazało się na początku lat 70- ych. Guilla utożsamia jedną z charakterystycznych cech Beck'a, która jest Beck'a wyczuciem wysokiego dźwięku szczególnie w wykonywaniu systemu wibrato by stworzyć dźwięki z przedziału "bomby zanurzone w nosie do subtelnych, perfekcyjnie nastrojonych harmonijnych melodii".

W nawiązaniu do wypowiedzi gitarzysty i autora Jack'a Wilkinson'a Beck jest uważany za jednego z najświetniejszych gitarzystów swojej generacji tuż obok Jimi'ego Hendrix'a i Eric'a Clapton'a otrzymując pochwały za swoją techniczną umiejętność i wszechstronną grę. Stephen Thomas Erlewine uważa go za "innowacyjnego jak Jimmy Page, estetyczny jak Eric Clapton i niemal że wizjonerski jak Jimi Hendrix", chociaż niezdolnego do osiągnięcia ich trendowego sukcesu "głównie temu bo w tak przypadkowy sposób podszedł do swojej kariery" podczas gdy częsty brak znanego piosenkarza, który by pomógł uczynić jego muzykę bardziej osiągalną. Na swoich nagranych rezultatach pracy w '91 roku Erlewine zauważył, że "jeszcze nigdy tak utalentowany muzyk posiadał tak niejednolitą dyskografię" sądząc, że w dużej mierze Beck wydał "wybitnie zmienne" solowe nagrania i tylko "kilka niesamowitych albumów". W swojej książce pt. "Christgau's Record Guide" z '81 roku ujął jako "profesjonalistę" i zakwestionował swoją zdolność do "improwizowania długich wersów lub ożywienia z odrobiną delikatności lub wykonuję to w nowoczesnym stylu", chociaż później zaobserwował "zwykłe skupienie, lojalność i konsystencja gustu".

18.12.2015 roku uplasował się na miejscu 5. listy "100 Najświetniejszych Gitarzystów" przeprowadzonej przez czasopismo "Rolling Stone". We wspólnym eseju gitarzysta Mike Campbell wyraził swoje poparcie Beck'owi za jego "genialną technikę" i "osobowość" w jego graniu dołączając szczyptę poczucia humoru wyrażone poprzez pomruk jego wah- wah efektów. Campbell również przypisał jego zasługę w poszerzaniu blues'a szczególnie na jego dwóch wspólnych albumach ze Stewart'em.

Technika i sprzęt

W latach 80- ych przestał regularnie używać plektro. Produkuje szeroki wachlarz dźwięków poprzez użycie kciuka do szarpania strun, serdeczny palec na pokretle głosności, a mały palec na strunociągu grając przez siebie podpisaną Fender Stratocaster. Przy szarpaniu struny, a później "rozjaśnianiu" dźwięku za pomocą gałki głośności tworzy unikatowy dźwięk, który pośród innych efektów przypomina ludzki głos. Na występach i w studiu używa pedału wah- wah. Eric Clapton raz rzekł: "Z Jeff'em to wszystko w jego rękach".

Wraz z Stratocaster'ami sporadycznie używa zarówno Fender Telecaster jak i też modele Gibson Les Paul. Głównie używa wzmacniaczy marki Fender i Marshall. Na początku kariery w The Yardbirds równiez używał Fender Esquire (obecnie własność Seymour'a W. Duncan'a i znajduje się w Rock And Roll Hall Of Fame, Cleveland) aż po Vox AC30. Z tym zestawem używał szeroki wachlarz fuzz'owych pedałów maszynę opóźniającą PRO Co RAT pedał zniekształcający. Przetwornik jest oparty na przetworniku marki Gibson przewiniętego przez Dunca'a i używanego przez ocaloną Telecaster nazwanego "Tele- Gib", którą zbudował jako prezent dla Jeff'a. Scott Morgan, członek The Rationals, który w pewnym momencie dzielił garderobę z They Yardbirds wspomina jak Jeff wzmocnił swoją wiodącą gitarę za pomocą Vox Superbeetle podczas użycia strun do banjo do rozwiniętej G struny na swojej gitarze, ponieważ "w tamtym momencie nie tworzyli zestawów z rozwiniętą G".

Podczas The ARMS Charity Concert w '83 roku uzywaja swoja poobijaną Fender Esquire wraz z Stratocaster z '54 roku i Jackson Soloist. Na "Crazy Legs" użył Gretsch Duo Jet, podpisaną przez siebie Stratocaster i wiele innych gitar. W 2007 roku Fender stworzył wersje Custom Shop Tribute wraz z jego poobijanej Fender Esquire, jak i też Stratocaster serię z jego Artist Signature.

Życie osobiste

W 2005 roku poslubi Sandrę Cash, a od '69 roku był wegetarianinem. Jest patronem Folly Wildlife Rescue Trust. Interesuje się samochodami typu hot rod marki Ford samodzielnie wykonując większość prac związanych z wyglądem zewnetrznym i silnikami. Blisko Wadhurst, East Sussex posiada dom.

Nagrody

Jest zwycięzcą ośmiu statuetek Grammy, pierwsza w kategorii "Best Rock Instrumental Performance" za utwór pt. "Escape" pochodzącego z albumu pt. "Flash" zagranego w '86 roku podczas 28- ego rozdania nagrody Grammy.

Nagrody Grammy

Dyskografia

Albumy studyjne:

Live albumy:

Kompilacje:

Ścieżki dźwiękowe:

Video albumy:

Single:

• "Hi Ho Silver Lining" / "Beck's Bolero" (1967, UK #14) (ponownie wydane 1972, UK #17 and in 1982, UK #62)
• "Tallyman" / "Rock My Plimsoul" (1967, UK #30)
• "Love Is Blue (L'amour est bleu)" / "I've Been Drinking" (1968, UK #23) (Jeff Beck & Jeff Beck Group)
• "Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)" / "Bed With Me" (1969, UK #12) (Donovan & Jeff Beck Group)
• "Hi Ho Silver Lining" / "Beck's Bolero" / "Rock My Plimsoul" (ponownie wydane) (1972, UK #17)
• "I've Been Drinking" / "Morning Dew" / "Greensleeves" (1973, UK #27) (Jeff Beck & Rod Stewart)
• "Cause We've Ended As Lovers" (1975)
• "The Final Peace" / "Space Boogie" (1980)
• "The Final Peace" / "Scatterbrain" / "Too Much to Lose" / "Led Boots" (1981)
• "Hi Ho Silver Lining" / "Beck's Bolero" / "Rock My Plimsoul" (ponownie wydane, również jako 7" picture disc) (1982, UK #62)
• "Ambitious" / "Escape" (1985)
• "Gets Us All in the End" (1985)
• "Stop, Look and Listen" / "You Know, We Know" (1985)
• "People Get Ready" / "Back on the Street" / "You Know, We Know" (1985, uplasował się na listach przebojów 1992 UK #49) (1985, AUS #23) (1985, US #48) (Jeff Beck & Rod Stewart)
• "Guitar Shop" / "People Get Ready" / "Behind the Veil" (1989) (Jeff Beck z Terry Bozzio i Tony Hymas)
• "Day in the House" / "Guitar Shop" (Jeff Beck z Terry Bozzio i Tony Hymas)
• "People Get Ready" / "The Train Kept A-Rollin'" (1992) (Jeff Beck & Rod Stewart) (1992, UK #49)
• Yosogai (Japan-only EP) (2014): "Why Give It Away" (with Sophie Delila) / "Loaded" / "Danny Boy" (na żywo z Imelda May)
• "Isolation" (2020) (Jeff Beck & Johnny Depp)

Występy gościnne:

Na wielu nagraniach wystąpił gościnnie, jak chociazby te wymienione:

Download	Name		Play	Size	Duration
	Cause We've Ended as Lovers Jeff Beck			3.9 MB	5:42 min
Joomla! web design Birmingham

• Lata 60
• Lata 70