The Beatles

Szczegóły

Odsłony: 2828

- był to brytyjski zespół założony w Londynie 6.06.1962 roku.

Zespół, którego skład jest najlepiej znany z członkostwa John'a Lennon'a, Paul'a McCartney'a,, George'a Harrison'a i Ringo Starr'a jest uważany za najbardziej wpływowym zespołem wszechczasów.

Byli integralną częścią rozwoju kontrkultury lat 60- ych i pop muzyki jako formą sztuki. Począwszy od skiffle, beat i Rock'n'Roll lat 50- ych ich brzmienie zawierało elementy muzyki klasycznej i tradycyjny pop w innowacyjny sposób; później zespół odkrywał style muzyki z zakresu ballad, muzyki indyjskiej aż do psychodelii i ciężkiego rock'a. Jako pionierzy w nagrywaniu, pisaniu tekstów i artystycznej prezentacji The Beatles zrewolucjonowali wiele aspektów przemysłu muzycznego i byli często rozpowszechniani jako liderzy młodzieżowych i społeczno- kulturalnych ruchów.

Prowadzeni przez głównych autorów tekstów Lennon'a i McCartney'a The Beatles rozwinęli się z Lennon'a ówczesnego zespołu The Quarrymen i zbudowali swoją reputację grając przez trzy lata od 1960 roku w klubach w Liverpool'u i Hamburg'u początkowo ze Sturat'em Sutcliffe'em na basie. Przez początkowe trio składające się z Lennon'a, McCartney'a i Harrison'a przewinęło sie kilku perkusistów tym także Pete Best zanim zapytano Ringo Starr'a by w '62 roku do nich dołączył. Menadżer Brian Epstein uformował ich do profesjonalnego występu, a producent George Martin naprowadzał i rozwijał ich nagrania zwiększając ich krajowy sukces po pierwszym hicie pt. "Love Me Do", który nastąpił pod koniec 1962 roku. Z intensywnym wzrostem popularności do stopnia szaleństwa fanów określano to jako "Beatlemanię" zespół uzyskał przydomek "The Fab Four" (czyt. di feb for) (tł. super czwórki) wraz z Epstein'em, Martin'em i innym osobami, które towarzyszyły zespołowi czasem były nieformalnie nazywane "piątym Beatle'em".

Na początku '64 roku Beatles'i byli międzynarodowymi gwiazdami przodując "brytyjską inwazję" na rynku pop muzyki w Stanach Zjednoczonych łamiąc liczne rekordy sprzedaży i inspirując powróc brytyjskiej kultury. Wkrótce zadebiutowali filmem pt. "A Hard Days Night" ('64), który odniósł wśród krytów i komercyjny sukces. Od '65 roku i później tworzyli nagrania o większej złożoności jak chociażby na albumach "Rubber Soul" ('65), "Revolver" ('66) i "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" ('67) po czym odnieśli komercyjny sukces albumem pt. "The Beatles" (również znany jako "The White Album" ('68)) i "Abbey Road" z '69 roku. Zwiastując erę albumu ich sukces sprawił, że album przebił single stając się tym samym dominującą formą konsumpcji nagrań; również wzbudzili zainteresowanie masy psychodelicznymi narkotykami wschodnią religią i pomogli w rozwoju muzyki elektrycznej, sztuki i teledysków. 2.04.1968 roku założyli Apple Corps wszechstronną multimedialną korporację, która kontynuuje nadzór projektów związanych z dziedzictwem zespołu. Po rozłamie, który nastąpił 10.04.1970 roku, wszyscy czterej członkowie cieszyli się powodzeniem kariery solowej i zdarzały się częściowe reaktywacje. W '80 roku Lennon został postrzelony i zabity, a Harrison zmarł na raka płuc w 2001 roku. McCartney i Starr kontynuują muzyczną karierę.

The Beatles to najlepiej sprzedający się zespół wszechczasów z szacowaną sprzedażą 600.000.000 sztuk na całym świecie. Utrzymują rekord z największą liczbą #1 albumów na liście przebojów w Wielkiej Brytanii (15), największą liczbą #1 przebojów na liście "Billboard Hot 100" (20) i najwięjszą liczbą sprzedanych sinlgi w Wielkiej Brytanii 21.900.000 sztuk). Zespół otrzymał wiele wyrazów uznania w tym także 7 nagród Grammy, 4 nagrody Brit Award, nagrodę Academy Award (w kategorii najlepsza ścieżka dźwiękowa do filmu z '70 roku pt. "Let It Be") i 15x Ivor Novelo Award. W '88 roku zespół został wprowadzony do Rock'n'Roll Hall Of Fame, a także wszyscy czterej członkowie zostali z osobna wprowadzeni pomiędzy 1994 a 2015 rokiem. W 2004 i 2011 roku zespół uplasował się na szczyt listy "Rolling Stone" pt. "Najświetniejsi wykonawcy w historii". Czasopismo "Time" wymieniło ich wśród 100 najważniejszych ludzi XX wieku.

Historia

1956- 63: formacja, Hamburg i popularność w Wielkiej Brytanii

W marcu '57 roku wtedy szesnastoletni John Lennon z kilkoma kolegami uczęszczającymi do Quarry Bank High School w Liverpool'u uformował zespół grający muzykę skiffle. Na krótko nazwali siebie The Blackjacks zanim zmienili nazwę na The Quarrymen po tym gdy się dowiedzieli, że już inny tamtejszy zespół go używa. Krótko po tym piętnastoletni Paul McCartney tamtego lipca spotkał Lennon'a i dołączył do zespołu by grać na rytmicznej gitarze. W lutym '58 roku McCartney zaprosił swojego kolegę, wtedy piętnastoletniego George'a Harrison'a by przyglądał się zespołowi. Harrison przesłuchiwał go imponując mu swoją grą, ale początkowo Lennon myślał, że Harrison jest zbyt młody. Po miesiącu wytrwałości podczas drugiego spotkania (zaaranżowanego przez McCartney'a) Harrison grał wiodącą gitarę do instrumentalnego utworu pt. "Raunchy" na górnym piętrze autobusu w Liverpool'u, a oni pozyskali go jako wiodącego gitarzystę.

W styczniu '59 roku koledzy z zespołu Lennon'a, Quarry Bank, opuścili zespół, a on rozpoczął studia na Liverpool College of Art. Ci trzej gitarzyści nazywający siebie Johnny & The Moondogs grali rock'n'roll'a tam gdzie tylko mogli znaleźć perkusistę. Lennon'a kolega ze szkoły artystycznej Stuart Sutcliffe, który właśnie sprzedał jeden ze swoich obrazów i został przekonany by nabyć gitarę basową wraz z przychodami dołączył w styczniu '60 roku. To on zasugerował zmianę nazwy zespołu na Beatals jako hołd Buddy'emu Holly & The Crickets. Tej nazwy używali do maja do momentu gdy się przemianowali na The Silver Beatles zanim przedsięwzięli krótką trasę po Szkocji jako wspierający zespół popowego piosenkarza i kolegę z Liverpool'u Johnny'ego Gentle. Na początku lipca przemianowali się na The Silver Beatles, a 17.08.1960 roku po prostu na The Beatles.

Allan Williams, nieoficjalny menadżer Beatles'ów, załatwił im mieszkanie w Hamburg'u. W połowie sierpnia '60 roku przesłuchali i zatrudnili perkusistę Pete'a Best. Obecnie pięcioczłonkowy zespół podpisał umowę z właścicielem klubu Brunem Koschmider dotyczącą pobytu w Hamburgu, która miała wynosić  3½ miesiąca i cztery dni później opuścił Liverpool przenosząc się do Hamburg'a. Historyk Beatles'ów Mark Lewisohn pisze: "O zmierzchu 17 sierpnia wjechali do Hamburg'a w czasie gdy prostytucja się budzi... migające neonowe światła wykrzykiwały ofert różnych rozrywek podczas gdy skąpo odziane kobiety siedziały w witrynach sklepowych czekające na okazję interesu".

Koschmider przekształcił kilka striptizowych klubów na muzyczne kluby i on na początku umieścił zespół w Indra Club. Po zamknięciu Indra Club z powodu skarg dotyczące hałasu w październiku przeprowadził się do Kaiserkeller. Gdy się dowiedział, że wystąpili w konkurencyjnym klubie Top Ten Club tym samym naruszając ich kontrakt dał im wypowiedzenie trwające miesiąc i zgłosił niepełnoletność Harrison'a, który uzyskał pozwolenie na pobyt w Hamburg'u poprzez oszukanie niemieckich władz w kwestii jego wieku. Pod koniec listopada niemieckie władzie zorganizowały Harrison'a deportację. Pod koniec grudnia Lennon wrócił do Liverpool'u podczas gdy Sutcliffe ze swoją narzeczoną, Astrid Kirchherr, aż pod koniec lutego pozostał w Hamburg'u, która to zrobiła Beatles'om pierwsze półprofesjonalne zdjęcia.

W przeciągu następnych dwóch lat przez jakiś okres The Beatles zamieszkiwali Hamburg gdzie używali fenmetrazynę w celach rozrywkowych i potrzymania energii podczas ich występów, które trwały całą noc. W '61 roku podczas ich drugiego spotkania w Hamburg'u Kirchherr obcięła Sutcliffe'owi włosy na styl egzystencjalisty, który później został przyjęty przez resztę Beatles'ów. Gdy Sutcliffe zadecydował na początku tamtego roku opuściuć zespół by wznowić studiowanie sztuki w Niemczech McCartney przeszedł na bas. Aż do '62 roku producent Bert Kaempfert zawarł z obecnie nazywaną czwórką kontrakt i wykorzystywał ich jako wspierający zespół dla Tony'ego Sheridan'a, który odbywał serię nagrań dla Polydor Records. Jako część tych sesji The Beatles zawarli na rok kontrakt z Polydor'em. Przypisany jako "Tony Sheridan & The Beat Brothers" singiel pt. "My Bonnie" nagywrany 22.06. i 21.12.1961, a wydany w czerwcu '62 roku uplasował się na miejscu 32. listy przebojów czasopisma "Musikmarkt".

Po tym gdy Beatles'i zakończyli swój drugi pobyt w Hamburg'u wraz z ruchem Merseybeat cieszyli się wzrostem popularności w Liverpool'u. Jednak coraz bardziej nurzyli się monotonią licznymi występami w tych samych klubach, które odbywały się co noc. W listopadzie '61 roku podczas jednego z częstych występów zespołu w "The Cavern Club" zetknęli się z Brian'em Epstein'em tamtejszy własciciel sklepu z płytami i felietonista muzyki. Później sobie przypomniał:

"Od razu lubiłem to co słyszałem. Byli świeży i byli szczerzy, i mieli to co myślałem, że było rodzajem prezencji... predyspozycją do bycia gwiazdą".

Epstein zabiegał o zespół przez kilka kolejnych miesiący, a w styczniu '62 roku wyznaczyli go jako swojego menadżera. Na początku i w połowie '62 roku Epstein poszukiwał sposobu by uwolnić The Beatles z ich obowiązań związanych z umową zawartą z Bert Kaempfert Productions. ostatecznie wynegocjował o mięsiąc wczejszejsze wydanie w zamian za ostateczną sesję nagraniową w Hamburg'u. W drodze powrotnej do Niemiec odbywszej się w kwietniu zrozpaczona Kirchherr spotkała ich na lotnisku by przekazać wiadomość o śmierci Sutcliffe'a, która nastąpiła poprzedniego dnia na skutek wylewu krwi do mózgu.

Epstein rozpoczął negocjacie z wytwórniami płyt by uzyskać kontrakt. By zabezpieczyć kontrakt w Wielkiej Brytanii Epstein negocjował o wczesne zakończenie zespołu z Polydor w zamian za więcej nagrań wspierając Tony'ego Sheridan'a. Po przesłuchaniu, które nastąpiło w Nowy Rok Decca Records odrzuciła zespół mówiąc: "Gitarowe grupy tracą na popularności, panie Epstein". Jednak trzy miesiace później producent George Martin zawarł kontrat między zespołem, a wytwórnią Parlophone należącej do EMI.

Martin'a pierwsza sejsa nagrania z The Beatles miała miejsce w Abbey Road Studios należącej do EMI 6.06.1962 roku. Od razu poskarzył się Epstein'owi na temat gry Best'a na perkusji i zasugerował, że na jego miejsce zatrudnią  sesyjnego perkusistę. Od razu rozważano nad Best'a zwolnieniem gdy w połowie sierpnia zespół zamienił go na Ringo Starr'a po tym gdy opuścił Rory Storm & The Hurricanes aby do nich dołączyć. Sesja nagraniowa, która nastąpiła 4.09. w EMI zaowocowała utworem "Love Me Do" ze Starr'em na perkusji, ale tydzień później do sesji nagraniowej niezadowolony Martin zatrudnił perkusistę Andy'ego White'a, który wyprodukował nagrania pt. "Love Me Do", "Please, Please Me" i "P.S. I Love You".

Początkowo Martin dla zespołu pierwszego singla wybrał wersję Starr'a utworu "Love Me Do" z myślą, że kolejne wydania będą zawierały wersję "White" ze Starr'em grającym tamburyn. Wydany na początku października "Love Me Do" uplasował się na miejscu #17 listy przebojów "The Record Retailer". Ich telewizyjny debiut pojawił sie później tego miesiąca wraz z występem na żywo w regionalnym dziennikarskim programie "People and Places". Po tym gdy Martin zasugerował ponowne nagranie "Please, Please Me" w szybszym tempie pod koniec listopada sesja studyjna zaowocowała tym nagraniem z czego dokładnie przewidział "Właśnie zrobiliście swój pierwszy nr. 1".

W grudniu '62 roku The Beatles zakończyli swój piąty i ostateczny pobyt w Hamburg'u. W '63 roku uzgodnili, że wszyscy czterej członkowie przyczynią się wokalnie do swoich albumów- włącznie ze Starr'em poza jego ograniczonej skali wokalu by potwierdzić bycia członkiem zespołu. Lennon i McCartney założyli partnerstwo w zakresie pisania tekstów i ze wzrostem popularności zespołu ich dominująca współpraca ograniczyła Harrison'a możliwości jako wiodącego wokalisty. By zmaksymalizować zespołu komercyjny potencjał Epstein zachęcił ich do przyjęcia profesjonalnego podejścia do występów. Lennon przypomniał jego słowa:

"Spójrz, jeżeli na prawdę chcesz dostać się do tych większych miejsc to musisz się zmienić- zaprzestać jedzenia na scenie, zaprzestać przeklinania, zaprzestać palenia"...

Lennon odparł:

"Ubieraliśmy się jak chcieliśmy, na scenie i poza nią. Chciał nam powiedzieć, że dżinsy nie były szczególnie eleganckie i czy w ogóle damy radę założyć odpowiednie spodnie, ale nie chciał byśmy od razu wyglądali kwadratowo. Chciał byśmy mieli własne poczucie indywidualności".

1963- 66: Beatlemania i trasy koncertowe

Beatlemania to fanatyzm, który miał miejsce w latach 60- ych wokół brytyjskiego zespołu. W październiku prasa przyjęła termin "Beatlemania" by opisać sceny wielbienia przez osoby, które pojawiły się na ich koncertach. Od początku '64 roku ich trasy koncertowe po świecie były opisywane na równi z histerią i piskiem kobiecych fanów zarówno podczas koncertów jak i też podróż zespołu. Komentatorzy porównywali intensywność pochlebiania do gorliwości religijnej i fantazji kobiet o masturbacji. Wśród przejawów kultu podobnego do bóstwa fani podchodzili do nich w wierze, że posiadają nadprzyrodzone leczące moce.

W lutym '64 roku zespół przybył do Stanów Zjednoczonych i ich występ w "The Ed Sullivan Show" został obejrzany przez około 73.000.000 ludzi. Tamże ich natychmiastowa popularność rozwinęła ich międzynarodową renomę i ich bezprecedensowa dominacja sprzedaży nagrań znalazła odzwierciedlenie w wielu innych krajach. Koncert w New York Shea Stadium, który odbył się 15.08.1965 roku był to pierwszy raz kiedy do tego celu użyto tak wielkiego stadionu i przy publiczności liczącej 55.000 ludzi ustanowił rekord frekwencji i generowania dochodów. By chronić przed ich fanami zespół zazwyczaj na koncerty jeździł opancerzonym autem. Od końca tamtego roku zespół objął klipy promujące ich single aby uniknąć trudności z osobistymi występami w programach telewizyjnych. Ich album z grudnia '65 roku pt. "Rubber Soul" zaznaczył głęboką zmiane w dynamice między fanami, a artystami, jako że wiele fanów ubiegało się docenić tę progresywną jakość w wyglądzie, tekstów i brzmienia zespołu.

W '66 roku John Lennon spostrzegł, że zespół stał się "bardziej popualrny niż Jezus". Wkrótce potem gdy zespół odbywał trasę po Japonii, Filipinach i Stanach Zjednoczonych członkowie byli zamieszani w bunt tłumu, przemoc ostry polityczny bunt i grożby zamachu. Sfrustrowani restrykcjami beatlemanii i nie będący w stanie grać nad krzyczącymi fanami zespół zaprzestał koncertować i stał się jedynie studyjnym zespołem. Ich popularność i wpływ rozszerzały się na różnych społecznych i politycznych arenach, podczas gdy Beatlemania trwała od tamtego czasu w mniejszej skali aż do członków solowych karier.

Beatlemania prześcignęła wszelkie poprzednie przykłady ubóstwiania przez fanów pod względem intensywności i możliwości. Początkowo fanami były młode dorosłe kobiety, czasem nazywane "teenyboopers" i ich zachowanie było lekceważone przez wielu komentatorów, szczególnie konserwatywnych. W '65 roku ich zakres fanów zawierał słuchaczy, którzy tradycyjnie stronili od popkultury napędzanej przez młodzież, która pomagała budować mosty między entuzjastami muzyki folkowej i rock. W latach 60- ych Beatlemania była tematem analiz przeprowadzanych przez psychologów i socjologów; w '97 roku nauka uznała ten fenomen za wczesną demonstrację protofeministycznej dziewczęcej siły. Przyjęcie kolejnych ról muzyki pop- szczególnie boy band'ów- naszkicowało porównanie do Beatlemanii, chociaż żaden z nich nie powtórzył rozległości i głębokości bycia fanem Beatles'ów, ani ich kulturowego wpływu.

Interpretacje i prekursorzy

Od '63 roku zespół dostarczył jedną z pierwsych możliwości żeńskim nastolatkom w Wielkiej Brytanii by wyeksponować się siłą i publicznie wyrazić pożądanie, podczas gdy zespołu wizerunek sugerował znieważenie dorosłych, opiń i pojęcie rodziców o moralności. W opisie autora i muzyka Bob'a Stanley zespołu ojczysty przełom reprezentował "ostateczne wyzwolenie" dla nacji nastolatków i zbiegł się z końcem obowiązkowej służby wojskowej, grupa efektywnie zasygnalizowała zakończenie II Wojny Światowej w Wielkiej Brytanii".

W 1840 roku fani węgierskiego pianisty i kompozytora Franz'a Liszt'y okazywali poziom fanatyzmu podobnego do Beatles'ów. Poeta Heinrich Heine by to opisać wymyślił określenie "Lisztomania". Pewnego razu w '64 roku stało się międzynarodowym fenomenem gdy Beatlemania przewyższyła w intensywności i osiągnęła wszelkie wcześniejsze przykłady kultu fanów włącznie z tymi, które zapewniły Elvis'owi Presley'owi i Frank'owi Sinatrze. Jednym z czynników tego rozwoju mógł być wyż demograficzny, który nastąpił po II Wojnie Światowej, który dał zespołowi większą publiczność niż Sinatra i Presley mieli dekadę temu.

W latach 60- ych u psychologów główne zainteresowanie wywołała istota długich włosów preferowanych przez Beatles'ów i zespołów, które się wyłoniły tuż po ich przełomie. Uczeni zaproponowali, że długie włosy sygnalizowały androgynię, a tym samym reprezentowali mniej groźną wersję męskiej seksualności wobec nastolatek, a także pozwalały męskim fanom patrzeć na zespół w aspekcie seksualnym, który zwykle zachowywali młodym kobietom. Inne obawy związane z seksualnością członków zespołu były te czy fryzury były projekcją ukrytej homoseksualności czy przekonanej heteroseksualności. W ich książce pt. "Re- making Love: The Feminization Of Sex" autorki Barbary Ehrenreich, Elizabeth Hess i Glorii Jacobs sprzeczały się, że zespołu reprezentacyjne garnitury sprawiały, że wyglądały mniej "wyzywająco" niż Presley'a biały pochodzący ze średniej klasy.

W lutym '64 roku w "New Statesman" Paul Johnson napisał artykuł, który twierdził, że mania była współczesną inkarnacją kobiecej histerii i że dzicy fani na koncertach Beatles'ów byli "osobami swojej generacji, które miały najmniej sczęścia, nudnymi, próżnymi, porażkami". W historii czasopisma artykuł dostał miano "najbardziej narzekającym na pokój". Badanie z '66 roku opublikowane w "British Journal Of Clinical Psychology" odrzuciło Johnson'a twierdzenie; badacze odkryli, że fani Beatles'ów nie byli bardziej skłonni do upozycjonowania się wyżej na skali histerii przeprowadzonej przez Minnesota Multiphasic Personality Investory, ani byli nietypowo neurotyczni. Zamiast tego opisali Beatlemanię jako "przemijającą reakcją głłównie młodych dorosłych kobiet wobec presji grup, które zaspokajają ich specjalne, emocjonalne potrzeby".

"Please, Please Me" i "With The Beatles"

11.02.1963 roku podczas sesji debiutanckiego LP pt. "Please, Please Me" zespół nagrał 10 utworów. Uzupełniły go cztery utwory, które pojawiły się na ich dwóch pierwszych singlach. Martin rozważał nagranie LP na żywo w "The Cavern Club", ale po zadecydowaniu, że akustyka budynku nie była adekwatna postanowił zaimitować album "live" z minimalną produkcją w "pojedynczym "maratonie sesji w Abbey Road". po umiarkowanym sukcesie "Love Me Do" singiel pt. "Please, Please Me" został wydany 11.01.1963 roku dwa miesiące przed albumem. Na każdej liście w Wielkiej Brytanii, poza "Record Retailer" gdzie zajął miejsce 2. uplasował się na miejscu #1.

Wspominając jak zespół "śpieszył by dostarczyć debiutancki album nabazgrawszy "Please, Plase Me" w jeden dzień krytyk ALLMusic Stephen Thomas Erlewine napisał: "Dekady po jego  wydaniu album nadal brzmi świeżo właśnie ze względu na swoje intensywne źródło". Lennon powiedział, że niewiele myśli pojawiło się w kompozycji; on i McCartney "pisali utwory jak The Everly Brothers, Buddy Holly, pop utwory bez dodatkowych myśli o nich niż to- by stworzyć muzykę. A słowa były prawie bez znaczenia".

Wydanym 22.03.1963 roku "Please Please Me" był pierwszym z jedenastu albumów wydanych w Wielkiej Brytanii, który uplasował się na miejscu #1. Ich trzeci singiel pt. "From Me To You" został wydany 11.04.1963 roku i rozpoczął prawie nieprzerwaną serię siedemnastu brytyjskich #1 singli włącznie ze wszystkimi poza jednego z osiemnastu, które wydali w przeciągu następnych sześciu lat. Ich czwarty singiel, który został wydany 23.08.1963 roku pt. "She Loves You" w tamtym czasie osiągnął najszybszą sprzedaż niż jakiekolwiek inne nagranie w Wielkiej Brytanii rozchodząc się w nakładzie 750.000 egzemplarzy w niecałe cztery tygodnie. Stał się ich pierwszym singlem, który rozszedł się w nakładzie 1.000.000 sztuk i do '78 roku pozostał najlepiej sprzedającym się krążkiem w Wielkiej Brytanii.

Sukces nadał medialny rozgłos na który Beatles'i nonszalancko i w komiczny sposób odpowiedzieli co przeciwstawiało się z oczekiwaniami pop muzyków tamtego okresu wzbudzając jeszcze większe zainteresowanie. W pierwszym półroczu zespół odbył trzy trasy po Wielkiej Brytanii: czterotygodniowa trasa, która rozpoczęła się w lutym zespołu pierwsza ogólnokrajowa trasa, która poprzedzała trzytygodniową trasę w marcu i od maja do czerwca. Wraz ze wzrostem popularności zapanowało szaleńcze uwielbienie grupy. Powitani hucznym entuzjazmem przez krzyczących fanów zjawisko zostało przez prasę nazwanę "Beatlemanią". Mimo że nie byli rozliczani jako leadrzy tras przyćmili amerykańskich wykonawców Tommy'ego Roe i Chris'a Montez podczas ich występów, które odbyły się w lutym i założyli, że przyjmą najwyższe ceny "według zapotrzebowania publiczności" coś czego wcześniej żaden brytyjski wykonawca nie osiągnął podczas współnej trasy z amerykańskimi wykonawcami. Podobna sytuacja miała miejsce podczas ich trasy z Roy'em Orbison'em, która trwała od maja do czerwca.

25.10.1963 roku zespół rozpoczął swoją pięciodniową trasę po Szwecji ich pierwsza trasa od występu w Hamburg'u odbywszego się w grudniu '62 roku. Podczas ich powrotu do Wielkiej Brytani, który nastąpił 31.10.1963 roku kilkaset krzyczących fanów w ulewie powitało ich na lotnisku Heathrow. Od pięćdziesięciu do stu dziennikarzy i fotografów, a także przedstawiciele BBC również dołączyli do recepcji lotniska jednym z ponad sto takich wydarzeń. Kolejnego dnia zespół rozpoczął swoją czwartą trasę po Wielkiej Brytanii, która trwała dziewięć miesięcy, jedną zaplanowano na sześć tygodni. W połowie listopada gdy Beatlemania się nasiliła przed koncertem w Plymouth policja wspomogła się strażackimi wężami by mieć masę pod kontrolą.

Przez 30 tygodni "Please, Please Me" utrzymał się na pierwszych miejscach listy przebojów "Record Retailer" po to aby zostać zastąpionym przez "With The Beatles", któy to 22.11.1963 roku został wydany aby nagrać z wyprzedzeniem 270.000 kopii. W przeciągu tygodnia krążek rozszedł się w nakładzie 500.00 sztuk. "With The Beatles", który został nagrany na przełomie lipca i października '63 roku lepiej niż swój poprzednik wykorzystał  techniki .studia. Utrzymywał się na miejscu #21 top listy będąć 40 tygodni na listach przebojów. Erlewine opisał LP jako "kontynuację najwyższego zamówienia- jedyne, które przebija oryginał".

W przeciwieństwie do wówczas standardowych praktyk EMI wydała album przed zbliżającym się singlem pt. "I Want To Hold Your Hand" wraz z pominiętym utworem aby zmaksymalizować singla sprzedaż. Album zwrócił na siebie uwagę krytyka muzyki William'a Mann'a z "The Times", który sugerował, że Lennon i McCartney byli "wyróżniającymi się angielskimi kompozytorami '63 roku". Gazeta opublikowała serię artykułów w których to Mann oferował szczegółowe analizy muzyki nadając jej powagi. Z "The Beatles" drugi album zapisał się w historii Wielkiej Brytanii, który rozszedł się w nakładzie 1.000.000 kopii liczbę, którą osiągnęła ścieżka dźwiękowa do filmu pt. "South Pacific" z '58 roku. Gdy pisali na okładce pisali notatki o albumie rzecznik prasowy zespołu, Tony Barrow, użył określenia najwyższego uznania "fabulous foursome" (czyt. febiulołs forsam), które to media powszechnie przyjęły jako "The Fab Four" (czyt. di feb for).

Pierwsza wizyta w Stanach Zjednoczonych i Brytyjska Inwazja

Wytwórnia podlegająca EMI, Capitol Records, przez ponad rok utrudniała zespołowi wydania ich w Stanach Zjednoczonych początkowo poprzez odmówienie wydania ich muzyki z ich trzema pierwszymi singlami włącznie. Równoczesne negocjacje z niezależną wytwórnią znajdującą się w Stanach Zjednoczonych, Vee- Jay w '63 roku doprowadziły do wydania niektórych, ale nie wszystkich utworów. Vee- Jay skończyła przygotowanie do albumu pt. "Introducing... The Beatles" zawierającego większość utworów należących do Parlophone z "Please Please Me", ale restrukturyzacja zarządu doprowadziła do tego, że album nie został wydany. Po tym gdy wyszło na jaw, że wytwórnia nie zgłosiła tantiem z ich sprzedaży licencja, którą Vee- Jay zawarła z EMI została unieważniona. Do nowego singla pt. "She Loves You" przyznano licencję wytwórni Swan. Utwór był kilka razy na antenie puszczany na wybrzeżu Virgini przez Gene Loving, który pracował w radiu WGH i pojawił się w segmencie "Rate-a - Record" w "American Bandstand", ale nie uzyskał rozgłosu na skalę kraju.

Epstein przyniósł Brown'owi Meggs, szefowi Capitol Records,  kopię dema "I Want To Hold Your Hand", który to zawarł z nimi kontrakt i zorganizował kampanię reklamową za $40.000. Sukces na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych się rozpoczął po tym gdy DJ Carroll James z AM stacji WWDC znajdującej się w Waszyngtonie DC w połowie grudnia '63 roku uzyskał kopię brytyjskiego singla pt. "I Want To Hold Your Hand" i zaczął w radiu puszczać. Wkrótce taśmy- kopie krążyły po innych stacjach radiowych w Stanach Zjednoczonych. To spowodowało wzrost popytu doprowadzając Capitol przyspieszonego wydania "I Want To Hold Your Hand" o trzy tygodnie. Wydany 26.12.1963 roku wraz z poprzednio zaplanowanym debiutem zespołu "I Want To Hold Your Hand" w kilka tygodni krążek rozszedł się w nakładzie 1.000.000 kopii stając się tym samym w połowie stycznia przebojem #1 w Stanach Zjednoczonych. W jego ślady Vee- Jay wydała "Introducing... The Beatles" wraz ze debiutanckim albumem Capitol pt. "Meet The Beatles!" podczs gdy Swan wznowiła produkcję "She Loves You".

7.02.1964 roku The Beatles wylatywali z Heathrow w towarzystwie m/w 4.000 osób, które machały i krzyczały podczas gdy samolot odlatywał. Po wylądowaniu na lotnisku John'a F. Kennedy'ego w Nowym York'u powitał ich hałaśliwy tłum składający się z m/w 3.000 osób. Dwa dni później dali swój pierwszy koncert na żywo w programie "Ed Sullivan Show" który był oglądany przez m/w 73.000.000 ludzi w ponad 23.000.000 gospodarstwach domowych lub 34% amerykańskiej populacji. W nawiązaniu do usługi ratingowej "Nielsen" biograf Jonathan Gould pisze, że "była to najliczniejsza publiczność, która dla amerykańskiego telewizyjnego programu została kiedykolwiek nagrana". Następnego poranka The Beatles zetknęli się w dużej mierze z negatywną krytyką konsensusu w Stanach Zjednoczonych, ale dzień później podczas ich pierwszego koncertu w Stnaach Zjednoczonych Beatlemania wybuchła w Washington Coloseum. Następnego dnia gdy wrócili do Nowego Yorku The Beatles spotkali się z kolejnym silnym przyjęciem podczas dwóch występów w Carnegie Hall. Zespół poleciał do Florydy gdzie poraz drugi pojawili się w programie "The Ed Sullivan Show" zanim wystąpili przed 70.000.000 publicznością, zanim 22.02. powrócili do Wielkiej Brytanii.

Beatles'ów pierwsza wizyta w Stanach Zjednoczonych miała miejsce kiedy to naród nadal opłakiwał zamach na prezydenta John'a F. Kennedy'ego, który miał miejsce poprzedniego listopada. Komentatorzy często nasuwają, że dla wielu, szczególnie młodych, występy Beatles'ów na nowo rozpaliły poczucie podekscytowania i możliwość, która po zamachu chwilowo zanikła i pomogła utorować drogę do rewolucyjnych zmian społecznych, które w tej dekadzie nadejdą później. Ich fryzura, nietypowo długa jak na tą erę i będąca przedmiotem kpin wielu dorosłych stała się symbolem buntu wobec rozwijającej się młodzieżowej kultury.

Popularność grupy wygenerowała niespotykane zainteresowanie brytyjską muzyką i wiele innych brytyjskich zespołów później zadebiutowało w Stanach Zjednoczonych z powodzeniem odbywając trasy przez kolejne trzy lata co było nazywane Brytyjską Inwazją. Sukces Beatles'ów odniesiony w Stanach Zjednoczonych otworzył bramy kolejnym brytyjskim grupom wykonującym muzykę beat'ową i pop jak chociażby The Dave Clark 5, The Animals, Petula Clark, The Kinks i The Rolling Stones'om by osiągnęli sukces w Ameryce. W ciągu tygodnia od 4.04.1964 roku utrzymywali się na dwunastu pozycjach listy singli Billboard Hot 100 włącznie pięciu najlepszych.

A Hard Day's Night

Brak zainteresowania wytwórnia Capitol Records przez cały '63 rok nie przeszedł bez echa i konkurent, United Artists Records, zachęcił ich wydział filmowy do zaoferowania Beatles'om umowę obejmującą obraz 3- D pierwotnie, przede wszystkim na komercyjny potencjał ścieżek dźwiękowych w Stanach Zjednoczonych. Wyreżyserowany przez Richard'a Lester "A Hard Day's Night" angażował zespół na sześć tygodni od marca do kiwetnia '64 roku grających siebie samych w komedii muzycznej. Premiera filmu odbyła się po kolei w Londynie i Nowym York'u w lipcu i sierpniu i odniósł międzynarodowy sukces, a niektórzy krytycy prównywali ich do barci Marx.

Dla północnoamerykańskiego rynku United Artists wydała pełny album zawierający ścieżkę dźwiękową łącząc utwory Beatles'ów i Martin'a orkiestrową partyturę; gdzie indziej zespołu trzecie studyjne LP "A Hard Day's Night"; na stronie pierwszej zawierał utwory pochodzące z filmu, a na drugiej nowe nagrania. W nawiązaniu do Erlewine'a wypowiedzi "album spostrzegał ich naprawdę wchodzących w samych siebie jako zespół. Ze wszystkich tych odmiennych wpływów na ich dwóch pierwszych albumach połączyły się w jasny, radosny, oryginalny dźwięk wypełnionym dzwoniącymi gitarami i porywającymi melodiami". Brzmienie "dzwoniącej gitary" było przede wszystkim produktem dwunastostrunowej elektrycznej gitary Rickenbacker należącej do Harrison'a, prototyp dany jemu przez producenta, który zadebiutował na nagraniu.

Światowa trasa w '64 roku, spotkanie z Bob'em Dylan'em i stanowisko w/s praw obywatelskich

Odbywając trasę po całym świcie w czerwcu i lipcu Beatles'i dali 37 koncertów w przeciagu 27 dni w Danii, Holandii, Hong Kongu, Australii i Nowej Zelandii. W sierpniu i we wrześniu powrócili do Stanów Zjednoczonych by dać 30 koncertów w 23 miastach. Ponownie generując intensywne zainteresowanie trasą trwającą miesiąc przyciągnęła między 10.000 a 20.000 fanów na każdy występ trwający 30 minut w miastach od San Francisco do Nowego York'u.

W sierpniu dziennikarz Al Aronovitz zorganizował dla Beatles'ów spotkanie z Bob'em Dylan'em. Odwiedzając ich w apartamencie w Nowym York'u Bob Dylan zapoznał ich z marihuaną. Gould wskazuje na muzyczne i kulturowe znaczenie tego spotkania przed którym poszczególne grupy fanów były "spostrzegane jako zamieszkujące dwa oddzielne subkulturowe światy". Dylan'a publiczność składająca się z "dzieci z college'u o artystycznych lub intelektualnych skłonnościach z rozświtającym politycznym i socjalnym idealizmem i umiarkowanym bohemicznym stylu"- dzieci w średnich szkołach lub podstawówkach, których życia były całkowicie owinięte skomercjalizowana pop kulturą telewizji, radia, pop nagrań, miłośników czasopism i modzie nastolatków. Dla wielu zwolenników Dylan'a  do wielu zwolenników Dylan'a w scenie muzyki folkowej Beatles'i byli spostrzegani jako bałochwalcy, a nie jako idealiści".

W przeciagu sześciu miesięcy od spotkania w nawiązaniu do wypowiedzi Gould'a "Lennon wykona nagrania na których to jawnie naśladował Dylan'a nosowe brzęczenie i introspektywną osobowość wokalną, a sześć miesięcy po tym Dylan rozpoczął występować ze wspierającym zespołem i oprzyrządowaniem elektrycznym i ubrany w zenicie mody Mod". W efekcie Gould kontynuuje tradycyjny podział między entuzjastami muzyki folkowej i rock "niemal że wyparował" gdy fani Beatles'ów w swoich poglądach zaczęli dojrzewać, a Dylan'a publiczność obejmowała nową pop- kulturę przez młodzeż napędzaną.

W '64 roku podczas trasy po Stanach Zjednoczonych w tamtym czasie zespół został skonfrontowany z rasową segregacją w kraju. Gdy zostali poinformowani, że wydarzenie na ich koncert, który odbył się 11 wrzesnia w Gator Bowl Jacksonville, Florydzie został zsegregowany The Beatles odparli, że nie wystapią jeżeli publiczność nie zostanie zjednana. Lennon stwierdził "My nigdy nie gramy dla podzielonej publiczności i ani myślimy teraz to rozpocząć... Szybciej stracę peiniądze za pojawienie się". Przedstawiciele władz miasta zmiękli i zgodzili się na integracyjny występ. Zespół również anulował występ w Hotel George Washington, Jacksonville, który był przeznaczony tylko dla białoskórnych. Dla swoich kolejnych występów w Stanach Zjednoczonych w '65 i '66 roku The Beatles dołączyli klauzule mówiące, że występy mają być zintegrowane.

"Beatles For Sale", "Help!" i "Rubber Soul"

W nawiązaniu do Gould'a Beatles'ów czwarty studyjny LP pt. "Beatles For Sale" dowiódł wzrastający konflikt między komercyjną presją ich światowego sukcesu, a ich kreatywnymi ambicjami. Zamierzali nagrać album, który ostatecznie został nagrany na przełomie sierpnia i października '64 roku będącym kontynuacją formatu ustanowionego przez "A Hard Day's Night", który w przeciwieństwie do dwóch pierwszych LP zawierał tylko oryginalne utwory. Na poprzednim albumie prawie wykorzystali swoje zaległości z utworów, a biorąc pod uwagę wyzwania jakimi były ciągłe międzynarodowe trasy odbiło się na ich wysiłku w pisaniu utworów, Lennon przyznał, że "materiały stały się cholernym problemem". By zakończyć album w rezultacie wybrano sześć okładek z ich bogatego repertuaru. Wydany na początku grudnia jego osiem oryginalnych kompozycji się wyróżniały dowodząc, że wzrasta dojrzałość partnerstwa Lennon- McCartney w pisaniu tekstów.

Na początku '65 roku po obiedzie z Lennon'em, Harrison'em i ich żonami dentysta Harrison'a, John Riley potajemnie dodał LSD do ich kaw. Lennon opisał to przeżycie: "To było po prostu przerażające, ale fantastyczne. Na miesiąc lub dwa byłem całkiem odurzony". Po tym on i Harrison zaczęli regularnie go zażywać do których przynajmniej Starr raz dołączył. Harrison'a zażywanie psychodelicznych narkotyków zachęciło go do medytacji i Hinduizmu. Skomentował: "Dla mnie to było jak oświecienie. pierwszy raz gdy zażyłem kwasu po prostu otworzyło coś w mojej głowie co było we mnie i uświadomiłem sobie sporo rzeczy. Nie uczyłem się ich, ponieważ już je znałem, ale tak się złożyło, że to był klucz, który otworzył drzwi aby je ujawnić. Od tego momentu miałem tak, że chciałem to cały czas mieć- te myśli o Joginach i Himalajach i Ravi'ego muzyce". Początkowo McCartney był niechętny by spróbować, ale ostatecznie pod koniec '66 roku to zrobił. Stał się pierwszym Beatle'em, który publicznie omawiał LSD oświadczając w wywiadzie dla czasopisma "Queen", że "to otworzyło mi oczy" i "zrobiło ze mnie lepszym, bardziej szczerym, bardziej tolerancyjnym członkiem społeczeństwa".

W czerwcu '65 roku wybuchła kontrowersja gdy królowa Elżbieta II mianowała wszystkich czterech krzyżem MBE (skr. ang. wyrażenia: Most Excellent Order of the British Empire) (czyt. mołst exselent orda of di brytysz empaja) po tym gdy premier Harold Wilson nominował ich do tej nagrody. W ramach protestu- w tamtym czasie to wyróżnienie było przede wszystkim przyznawane weteranom wojsokowym, działaczom społecznym- niektórzy konserwatywni odbiorcy MBE zwrócili swoje emblematy.

W lipcu został wydany film zespołu pt. "Help!", który został ponownie wyreżyserowany przez Lester'a. Opisano go jako "bezwzględna parodia Bond'a". wzbudziło mieszane reakcje wśród krytyków i zespołu. McCartney powiedział: ""Help!" był świetny, ale nie był naszym filmem- byliśmy tak jakby gościnnymi gwiazdami. To była zabawa, ale zasadniczo jako pomysł na film był trochę zły". Ścieżka dźwiękowa była zdominowana przez Lennon'a, który napisał i przeważnie miał wiodący głos w utworze, włącznie z dwoma singlami: "Help!" i "Ticket To Ride".

Album "Help!", zespołu piąte studyjny LP odzwierciedlił "A Hard Day's Night" poprzez utwory zawarte na stronie pierwszej i dodatkowe utwory z tych samych sesji na stronie drugiej. LP zawierał wszystkie oryginalne materiały zachowane do dwóch cover'ów "Act Naturally" i "Dizzy Miss Lizzy", to były dwa ostatnie covery, które zespół wniesie do albumu poza krótkiej interpretacji tradycyjnego utworu ludowego śpiewanego w Liverpol'u "Maggie Mae", który został umieszczony na "Let It Be". Zespół poszerzył użycie nakładanie wokalnych warstw na "Help!" i do niektórych aranżacji dołączyli klasyczne instrumenty, jak chociażby smyczkowy kwartet w popowej balladzie "Yesterday". Skomponowany i zaśpiewany przez McCartney'a- żaden inny Beatle nie śpiewa na tym nagraniu- "Yesterday" był inspiracją wielu przeróbek jakiegokolwiek utworu, który został kiedykolwiek napisany. Z "Help!" Beatles'i stali się pierwszą rockową grupą nominowaną do nagrody Grammy w nominacji albumu roku.

Ich trzecia trasa koncertowa po Stanach Zjednoczonych, która rozpoczęła się 15.08.1965 roku w Shea Staium, Nowy York przed publicznością liczącą 55.600 osób co było światowym rekordem- "możliwe, że jedno z najsławniejszych koncertów Beatles'ów"- według Lewisohn'a opisu. Dziewięć kolejnych udanych koncertów nastąpiło w innych amerykańskich miastach. Na koncercie w Atlancie Beatles'i dali jeden z pierwszych na żywo występów w historii kiedy na scenie wykorzystali system odsłuchowego monitoru. Pod koniec trasy spotkali się z Elvis'em Presley'em, który był fundamentalnym muzycznym wpływem zespołu, który zaprosił ich do swojego domu w Beverly Hills. 25.09.1965 roku w programie "Saturday- morning" miała premierę seria kreskówek pt. "The Beatles", która przypominała błazenadę w odcinku pt. "A Hard Day's Nights" pierwotnie trwającą dwa lata. Seria była historycznym kamieniem milowym, która jako pierwsza przedstawiła animowaną wersję prawdziwych, żyjących ludzi.

W połowie października Beatles'i weszli do studia nagraniowego; poraz pierwszy gdy nagrywali album posiadali długi spory czas bez ważniejszych zobowiązań. Do tego czasu w nawiązaniu do wypowiedzi George'a Martin'a: "Tworzyliśmy albumy raczej jak kolekcję singli. Teraz na prawdę zaczęliśmy się zastanawiać nad albumami jako sztuka samych w sobie". Wydany w grudniu "Rubber Soul" został przez krytyków okrzyknięty jako ważny krok do przodu w dojrzałości i złożności muzyki zespołu. Ich tematyczny zasięg zaczął ekspandować gdy objęli głębsze aspekty romansu i filozofii rozwój, króry kierownik NEMS Peter Brown przypisywał członkom zespołu "od teraz nawykowe użycie marihuany". Lennon nawiązał do "Rubber Soul" jako "album marihuany", a Starr odparł: "Trawka była na prawdę wpływowa we wielu naszych zmianach, szczególnie z autorami. A, że pisali rozmaity materiał różnie graliśmy". po wejściu "Help!" w muzykę klasyczną z fletami i strunami Harrison'a wprowadzenie sitara w "Nowegian Wood (This Bird Has Flown)" wyznaczyło dalszy postęp poza tradycyjnych granic muzyki pop. Gdy teksty stawały się bardziej pomysłowe fani zaczęli je studiować pod kątem głębszego znaczenia.

Pomimo, że niektóre utwory pochodzące z "Rubber Soul" były produktem Lennon'a i McCartney'a wspólnego pisania utworów album również zawierał każdego z osobna różne kompozycje, mimo temu kontynuowali wspólnie ciesząc się oficjalnym uznaniem. Utwór pt. "In My Life", którego później każdy twierdził, że jest głównym autorem jest uważany za szczyt całego Lennon- McCartney katalogu. Harrison nazwał "Rubber Soul" "swoim ulubionym albumem", a Starr odniósł się do niego jako, że to jest "odlotowe nagranie". McCartney odparł "Mieliśmy nasz słodki okres, a teraz był czas się rozwijać". Natomiast inżynier nagraniowy Norman Smith później stwierdził, że sesje nagraniowe odsłoniły wzrastający konflikt w grupie- napisał, że "starcie między John'em, a Paul'em stawało się oczywiste", napisał "o ile Paul był zainteresowany George nie mogł nikomu dogodzić". W 2003 roku "Rolling Stone" uplasowało "Rubber Soul" pątym posród "500 Najświetniejszych Albumów Wszechczasów", a Richie Underberger z AllMusic go jako "jedną z folk rockowych nagrań".

Kontrowersje, Revolver i ostateczna trasa

Od grudnia '63 roku gdy Capitol Records zaczęła wydawać na amerykański rynek nagrania Beatles'ów sprawowała całkowitą kontrolę nad formatem kompilując różne albumy wydane w Stanach Zjednoczonych z nagrań zespołu i wydając jako single utwory przez nich wybrane. 15.06.1966 roku LP wydane przez Capitol pt. "Yesterday & Today" wzbudziło oburzenie swoją okładką przedstawiającą szeroko uśmiechnięty zespół ubrany w masarskie fartuchy znajdujących się przy surowym mięsie i okaleczonych plastikowych lalek niemowląt. W nawiązaniu do wypowiedzi biografa Beatles'ów, Billy'ego Harry niesłusznie sugerowano, że to miała być satyryczna odpowiedź na to jak Capitol "wyrżnęła" amerykańską wersję albumów zespołu. Tysiące kopii LP dostało nową okładkę, która została na oryginalną naklejona; "nieobrana" kopia "pierwszego- stanu" osiągnęła wartość 10.500$ na aukcji z grudnia 2005 roku. W międzyczasie w Anglii Harrison spotkał mistrza sitara, Ravi'ego Shankar'a, który zgodził się nauczyć go grać na tym instrumencie.

Podczas trasy koncertowej na Filipinach, która odbyła się 4. lipca, miesiąc po furorze "Yesterday & Today" zespół nieumyślnie znieważyli (byłą) pierwszą damę Imeldę Marcos, która oczekiwała ich pojawienia się na śniadaniowym przyjęciu odbywszego się w Malacañang Palace. Po otrzymaniu zaproszenia Epstein w imieniu zespołu grzecznie odmówił jakoby nigdy nie było zasadą przez niego przyjmowania tak oficjalnych zaproszeń. Wkrótce się dowiedzieli, że reżim Marcos nie był przyzwyczajony by przyjąć nie jako odpowiedź. Powstałe zamieszki zagrażały zespołu i z trudnością uciekli z kraju. Niezwłocznie potem, 20. lutego, zespół poraz pierwszy odwiedził Indie.

               "                                                                                                                                                                                Teraz jesteśmy bardziej popularni niż Jezus- nie wiem co pójdzie jako pierwsze Rock'n'Roll czy chrześcijaństwo"-

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      John Lennon, '66

Prawie tak szybko gdy powrócili do domu zespół został skonfrontowany z zażartym ostrym sprzeciwem ze strony religijnych i społecznych konserwatystów (jak równiez Ku Klux Klanu) w związku z komentarzem, jaki Lennon wygłosił w marcowym wywiadzie przeprowadzonego przez Maureen Cleave. "Chrześcijaństwo odejdzie"- powiedział Lennon. "Zniknie i się skurczy. Nie potrzebuję się o to sprzeczać; mam racje i udownię, że mam rację... Jezus był w porządku, ale jego wierni uczniowie byli tępi i przeciętni. To ich przekręt jest tym co mi to rujnuje". W Anglii jego komentarze przeszły niemalże niezauważone, ale po tym gdy amerykańskie młodzieżowe czasopismo "Datebook" pięć miesięcy później je wydrukowało wznieciło to kontrowersję wśród Chrześcijan znajdujących się w ciemnogrodzie konserwatywnego regionu Ameryki. Watykan wydał protest i zakazał puszczania ich nagrań na hiszpańskich i holenderskich rozgłośniach jak i też Krajowej Stacji Radiowej znajdującej się w RPA. Epstein oskarżył "Datebook" za wyrwanie Lennon'a słów z kontekstu. Na prasowej konferencji Lennon zwrócił uwagę "Jeżeli bym powiedział, że telewizja jest bardziej popularna od Jezusa mogłoby mi to ujść na sucho". Twierdził, że odnosił się do tego jak inni ludzie spostrzegali swój sukces, ale za namową reporterów wywnioskował: "Jeżeli chcecie bym przeprosił, jeżeli to was uszczęśliwi to w porządku, przepraszam".

Wydany 5.08.1966 roku, tydzień przed zespołu ostateczną trasą, "Revolver" dla grupy był kolejnym krokiem w przód. Album zawierał wyrafinowane teksty, studyjne eksperymenty i bardzo rozszerzony repertuar muzycznych stylów obejmujący innowacyjne klasyczne smyczkowe aranżacje aż do psychodelii. Porzuciwszy zwyczajne zdjęcie grupy zainspirowane przez Aubrey Birdsley- zaprojektowana przez Klaus'a Voormann'a, kolegę zespołu od czasu w Hamburg'u- była monochromatycznym kolażem i karykaturą zespołu. Album poprzedził singiel pt. "Paperback Writer", który został przez "Rain" wsparty. Dla obu utworów nakręcono krótkie promujące filmy; opisane przez historyka Saul'a Austerlitz jako "pośród pierwszych teledysków" w czerwcu zostały wyświetlone w "The Ed Sullivan Show" i  "The Top Of The Pops".

Wśród eksperymenatlnych utowrów, które "Revolver" zawierał był "Tomorrow Never Knows" do którego tekst Lennon wziął z książki Timothy'ego leary pt. "The Psychedelic Experience: A Manual Based on The Tibetan Book of the Dead", która powszechnie znana jest jako "The Psychedelic Experience". Jego stworzenie wymagało osiem magnetofonów rozmieszczonych w budynku EMI, które każde z osobna były obsługiwane przez inżyniera lub członka zespołu, który losowo zmieniał ruch pętli taśmy podczas gdy Martin stworzył złożone nagranie poprzez wykorzystywanie nadchodzących danych. McCartney'a "Eleanor Rigby" w zauważalny sposób wykorzystał smyczkowy oktet; Gould opisuje to jako: "prawdziwy synkretyzm niedostosofującego się do rozpoznawalnego stylu lub rodzaju muzyki utworu". Harrison'a pojawienie się jako autora tekstów znalazło odzwierciedlenie w trzech jego kompozycjach pojawiających się na tym nagraniu. Pośród nich "Taxman", który rozpoczął album wyznaczył pierwszy przykład zespołu wygłaszając polityczne oświadczenie poprzez swoją muzykę. W 2003 roku "Rolling Stone" sklasyfikował "Revolver" jako trzeci album wszechczasów.

Gdy przygotowywano trasę po Stanach Zjednoczonych Beatles'i wiedzieli, że ich muzyka będzie ledwo słyszana. początkowo używali wzmacniaczy Vox AC30 później nabyli jeszcze mocniejsze 100W specjalnie dla nich przez Vox zaprojektowane gdy w '64 roku wyruszyli w większe miejsca, ale te nadal były nieadekwatne. Borykając się do ostateczności z głośnością dźwięku wydawanego przez krzyczących fanów zespół coraz bardziej się znudził rutyną występowania na żywo. Uświadamiając sobie, że ich występy nie tyczyły się już muzyki zadecydowali, że ich sierpniowa trasa będzie ostatnią.

Podczas swojej trasy nie zagrali żadnego nowego utworu. W Chris'a Ingham'a opisie byli bardzo "studyjnymi kreacjami... i nie było mowy aby czteroosobowy rock'n'roll'owy zespół pokazał na co ich stać, szczególnie przez znieczulającą ścianę krzyków fanów. "Beatles'i na żywo" i "studyjni Beatles'i" stali się całkiem innymi bestiami". Zespołu koncert, który odbył się 29.08.1966 roku w Candlestick Park, San Francisco był ich ostatnim komercyjnym koncertem. Oznaczało to koniec czterech lat zdominowanych przez niemal, że nieprzerwanego koncertowania, który zawierał ponad 1400 koncertów na całym świecie.

1966- 1970: lata w studiu

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

Uwolnieni od ciężaru koncertowania zespół objął coraz bardziej eksperymentalne podejście nagrywając "Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band", którego sejsa rozpoczęła się 24.11.1966 roku. W nawiązaniu do wypowiedzi Geoff'a Emerick nagranie albumu zajęło ponad 700 godzin. Przypomniał nacisk zespołu, że "wszystko na "Sgt. Peper" musiało być różne. Mikrofony mieliśmy w dzwonach isntrumentów dętych, a słuchawki zamienione na mikrofony przymocowane do skrzypiec. Użyliśmy wielkich prostych oscylatorów aby zmienić instrumentów prędkość i wokali, po czym podzieliliśmy taśmy na kawałki i posklejaliśmy odwrotną stroną i na odwrót. kawałki "A Day In The Life" zawierały czterdziestoosobową orkiestrę. Sesje początkowo skutkowały utworami "Strawberry Fields Forever"/ "Penny Lane", które zostały wydane 13.02.1967 roku jako podwójne single wydane na stronie A.; a LP "Sgt. Pepper" został szybko 26.05. po nich wydany. Muzyczna złożność nagrań stworzona przy użyciu stosunkowo prostej czterościeżkowej technologii nagrywania wprawiło w osłupienie współczesnych artystów. Wśród krytyków muzycznych uznanie dla tego albumu było praktycznie powszechne. Gould pisze:

"Przytłaczającym konsensusem jest to, że Beatles'i stworzyli popularne arcydzieło: bogaty, długotrwały i praca wypełniona współpracującymi geniuszami, których śmiała ambicja i zadziwiająca oryginalność radykalnie powiększyły możliwości i podniosły oczekiwania co do tego jakie może być doświadczenia słuchania muzyki pop na nagraniach. Na podstawie tego postrzegania Sgt. Pepper stał się katalizatorem wzrostu masowego entuzjazmu dla rock'a w formacie albumu, który zrewolucjonizuje oba estetykę i opłacalność nagraniowego przemysłu w sposób, który znacznie przewyższył wcześniejsze wybuchy popu wywołany przez fenomem Elvis'a w '56 roku i fenomenem Beatlemanii w '63 roku."

W wyniku "Sgt. Pepper" podziemna i głównego nurtu prasa na szeroką skalę publikowały Beatles'ów jako przywódców młodzieżowej kultury jak i też rewolucjonistów stylu życia". Album był pierwszym głównym popowo/ rockowym LP, który zawierał teksty do wszystkich swoich utworów, które pojawiły się z tyłu okładki. Tamte teksty były tematem krytycznych analiz; np. pod koniec '67 roku album był podmiotem naukowych dochodzeń amerykańskiego krytyka literackiego i profesora angielskiego Richard'a Poirier'a, który zaobserwował, że jego studenci "słuchali muzyki grupy w takim stopniu zaangażowania, który on jako nauczyciel literatury mógłby tylko pozazdrościć". Wyrafinowana okładka również przyciągnęła niemałe zainteresowanie i naukę. Kolaż wykonany przez pop artystów Peter'a Blake'a i Jann'a Haworth'a przedstawiał zespół jako fikcyjny zespół odnoszący się do tytułowego utworu albumu, który stoi naprzeciw grupie znanych ludzi. Ciężkie wąsy noszone przez zespół pokazywały rosnący styl hippisów, podczas gdy historyk kultury, Jonathan Harris opisuje ich "jaskrawo ubarwione parodie mundurów wojskowych jako świadomy "antyautorytarny i antyporządkowy" pokaz.

Sgt. Pepper przez kolejne 23 tygodnie trzymał się na szczycie listy przebojów w Wielkiej Brytanii, a przez kolejne cztery tygodnie na miejscu 1. aż do lutego '68 roku. Album rozszedł się w nakładzie 2.500.000 sztuk w przeciągu trzech miesięcy od momentu wydania początkowy sukces "Sgt. Pepper" przeywższył wszystkie poprzednie albumy Beatles'ów. Aż do XXI w. podtrzymało swoją ogromną popularność jednocześnie bijąc liczne rekordy sprzedaży. W 2003 roku "Rolling Stone" uplasowało "Sgt. Pepper" na pozycji #1 na swojej liście pt. "najświetniejsze albumy wszechczasów".

"Magical Mystery Tour" & "Yellow Submarine"

Dwa projekty filmowe o Beatles'ach stworzono w ciągu kilku tygodni od ukończenia "Sgt. Pepper: Magical Mystery Tour" film, który trwa godzinę i "Yellow Submarine" i pełnometrażowy animowany film wyprodukowany przez United Artists. Pod koniec kwietnia '67 roku zespół zaczął nagrywać dla ówczesnych członków załogi, ale później pomysł został uśpiony po tym gdy się skupili na nagrywaniu utworów dla następców. 25.06. zespół zagrał swój nadchodzący singiel pt. "All You Need Is Love" dla widzów "Our World" liczącej ok. 350.000.000, które było pierwszym globalnym łączem nadającym na żywo. Wydany tydzień później podczas "Summer Of Love" utwór został przyjęty jako hymn Flower Power. Tamtego lata zażywanie psychodelicznych narkotyków przez zespół osiagnął szczyt. W lipcu i sierpniu zespół zrealizował interesy związane do podobnych utopijnych ideologii włącznie z badaniem nad możliwością założenia gminy mieszczącej się na wyspie u wybrzeży Grecji.

24. sierpnia zespół został przedstawiony Maharishi Mahesh Yogi w Londynie. Następnego dnia udali się do Bangoru na jego rekolekcje Transcendentalnej Medytacji. 27.08. asystent ich menadżera, Peter Brown, do nich zadzwonił by poinformować, że Epstein zmarł. Koroner ogłosił przyczynę zgonu spowodowaną nieumyślnym przedawkowaniem karbitolu, chociaż krążyły plotki, że to samobójstwo. Jego śmierć spowodowała dezorientację zespołu i wypełniła go obawami o przyszłość. Lennon wspomniał: "Załamaliśmy się. Wiedziałem, że mieliśmy wtedy kłopoty. Na prawdę nie miałem jakiegokolwiek złego mniemania o naszych zdolnościach by wykonywać cokolwiek innego niż grać muzykę i byłem wystraszony. Pomyślałem: "Kurwa, mieliśmy to teraz". Harrison'a była żona Pattie Boyd przypomniała sobie, że "Paul i George byli całkowicie wstrząśnięci. Nie sądze by mogło być gorzej gdyby słyszeli, że ich własni ojcowie padli trupem. Podczas spotkania zespołu, które odbyło się we wrześniu McCartney rekomendował, że zespół zabiera się za "Magical Mystery Tour".

8.12.1967 roku w Wiekiej Brytanii ścieżka dźwiękowa "Magical Mystery Tour" została wydana jako podwójne sześciościeżkowe E.P. Był to pierwszy przykład podwójnego EP w Wielkiej Brytanii. Nagranie niosło psychodeliczny ton "Sgt. Pepper", jednak zgodnie z życzeniami zespołu opakowanie poparło pomysł, że wydanie bardziej było ścieżką dźwiękową do filmu niż kontynuacją "Sgt. Pepper". W Stanach Zjednoczonych ścieżka dźwiękowa pojawiła się z identycznie zatytułowanym LP, który również zawierał pięć utworów z ostatnich singli. W trzech pierwszych tygodniach album ustanowił rekord sprzedaży niż jakikolwiek inny LP Capitol i jest jedyną kompilacją wytwórni, która później zostanie przyjęta do zespołu oficjqalnego kanonu studyjnych albumów.

"Magical Mystery Tour" poraz pierwszy został puszczony w pierwszym dniu po świętach, Boxing Day, publiczności liczącej m/w 15.000.000. Film głównie reżyserowany przez McCartney'a  był pierwszym niepowodzeniem wśród krytyków w Wielkiej Brytanii. Przez "Daily Express" został nazwany "bezczelną krytyką", "Daily Mail" nazwała go "kolosalnym zarozumialstwem", a "The Guardian" zaszufladkował film jako "rodzaj fantastycznej moralności gry o wulgarności i cieple widza". Gould opisuje go jako "mnóstwo surowego filmowego materiału pokazującego grupę ludzi wsiadających, wysiadających i jeżdżących autobusem". Mimo że oglądalność była przyzwoita jego zła krytyka prasie spowodowała, że amerykańskie telewizje straciły zainteresowanie wyświetleniem filmu.

Zespół był mniej zaangażowany w "Yellow Submarine" co spowodowało pojawienie się zespołu jako ich samych w krótkim filmie. Premiera filmu, która odbyła się 17.07.1968 roku zawierała animowaną wersję członków zespołu i ścieżkę dźwiękową z ich jedenastoma utworami, włącznie z czterema niewydanymi studyjnymi nagraniami, które zadebiutowały w filmie. Krytycy wychwalali film za muzykę, humor i innowacyjny wizualny styl. Siedem miesięcy później został wydany LP ścieżki dźwiękowej; zawierał tamte cztery nowe utwory, tytułowy utwór (już wydany na "Revolver"), "All You Need Is Love" (wydany już jako singieli na amerykańskim "Magical Mystery Tour" LP) i siedem instrumentalnych kawałków skomoponowanych przez Martin'a.

Rekolekcje w Indiach, Apple Corps & "The White Album"

W połowie lutego '68 roku zespół udał się do aszramu należącego do Maharishi'ego Mahesh'a Yogi, który znajduje się w Rishikesh'u, Indiach by wziąć udział w trzymiesięcznej medytacji o nazwie "Guide Course" (czyt. Gajd Kurs). Ich czas spędzony w Indiach oznaczał zespołu najpłodniejszy okres dając liczne utwory, która większość została zawarta na ich kolejnym albumie. Jednak po dziesięciu dniach Starr opuścił Indie z powodu niestrawności ich jedzenia, a McCartney ostatecznie się znudził i wrócił miesiąc później. Dla Lennon'a i Harrison'a kreatywność stanęła pod znakiem zapytania po tym gdy technik elektroniki o imieniu Magic Alex zasugerował, że Maharishi próbował nimi manipulować. Po tym gdy zarzucił, że Maharishi dokonywał seksualnych zalotów do uczestniczek przekonany Lennon raptownie dwa miesiace po rozpoczęciu opuścił kurs zabierając ze sobą nieprzekonanego Harrison'a i pozostałą część towarzyszącą. W nerwach Lennon napisał cięty utwór zatytułowany "Maharishi", który został przemianowany na "Sexy Sadie" aby uniknąć potencjalnych problemów prawnych. McCartney odparł: "Popełniliśmy błąd. Myśleliśmy, że jest w nim więcej niż było".

11.05.1968 roku Lennon i McCartney udali się do Nowego York'u aby publicznie odsłonić zespołu nowe przedsięwzięcie, Apple Corps. Początkowo została założona kilka miesiecy wcześniej jako część planu skonstruowania efektywnej stawki biznesowej struktury, ale zespół następnie zapragnął poszerzyć działalność korporacji na inne zajęcia włącznie dystrybucję nagrań, działanie na rzecz pokoju i edukację. McCartney opisał Apple "trochę jak zachodni komunizm". Zespół został finansowo osuszony poprzez serię bezowocnych projektów w dużej mierze prowadzonych przez osoby towrzyszące zespołowi, którzy dostali pracę bez względu na talent i doświadczenie. Wśród swoich licznych oddziałów była Apple Electronics założona by wspierać innowacje technologiczne wraz z Magic Alex'em jako dyrektor i Apple Retailing, które w Londynie otworzyło niedługo istniejący Apple Boutique. Harrison później odparł:

"W zasadzie był to chaos... John i Paul dali się unieść pomysłowi i wydali miliony, a Ringo i ja po prostu musieliśmy się z tym pogodzić".

Od 30.05. do 14.10.1968 roku zespół nagrał album, który został zatytułowany "The Beatles" podójny LP album powszechnie znany jako "The White Album", którego okładka była pozbawiona jakichkolwiek cech. Podczas tego okresu relacje między członkami stawały się otwarcie podzielone. Starr na dwa tygodnie zrezygnował opuszczając zespół by nagrać "Back In The U.S.S.R." i "Dear Prudence" jako trio zabierawszy ze sobą McCartney'a, który zasiadł za perkusją. Lennon stracił zainteresowanie współpracą z McCartney'em, którego wkład w "Ob- La- Di, Ob- La- Da" pogardliwie "gównem babcinej muzyki" nazwał. Napięcie jeszcze bardziej się pogorszyło poprzez Lennon'a romantyczne zaobsorbowaniem z awangardową artystką Yoko Ono, który nalegał ją przyprowadzić na sesje pomimo zrozumiale przyjętego porozumienia, że partnerki nie miały do studia prawa wstępu. McCartney przypomniał sobie, że owy album "nie należał do przyjemnych by go zrobić". On i Lennon utożsamili sesje jako początek rozłamu zespołu.

Tym nagraniem zespół wykonał szerszy zakres muzycznych stylów i skończyli ze swoją niedawną tradycją dołączania kilku muzycznych stylów do jednego utworu poprzez konsekwentną pielegnację aby każdy utwór był wierny muzycznemu gatunkowi. Podczas sesji zespół zaczął wykorzystywać ośmiotaśmową konsolę co ułatwiło im układanie utworów w kawałkach, Podczas gdy członkowie często nagrywali niezależnie od siebie pozwalając albumowi reputację raczej jako zbiór solowych nagrań, a nie jednolitą aspiracją. Opisując album Lennon później odparł:

"Każda ścieżka to indywidualna ścieżka; tam nie znajduje się jakakolwiek Beatle muzyka. To John i zespół, Paul i zespół i George i zespół".

Sesje zaowocowały również dotychczas najdłuższym utworem zespołu, "Hey Jude", wydanym 24.08.1968 roku jako pojedynczy singiel wraz z "Revolution".

Wydany 22.11.1968 roku był zespołu pierwszym albumem wydanym przez wytwórnie Apple Records, mimo że EMI nadal posiadała ich nagrania. Nagranie przyciągnęło z wyprzedzeniem ponad 2.000.000 zamówień, rozchodząc się w Stanach Zjednoczonych w nakładzie prawie 4.000.000 kopii w niewiele ponad miesiąc, a jego utwory dominowały na amerykańskich listach przebojów. Treść tekstów była centrum uwagi wielu analiz kontrkultury. Poza popularnością recenzenci byli w dużej mierze zdezorientowani poprzez treść albumu i nie zdołał zainspirować poziomu krytki, który "Sgt. Pepper" posiadał. Ogólna krytyka skupiła sie na "White Album", a w 2003 roku "Rolling Stone" uplasowało go na 10. miejscu listy "Najświetniejszych albumów wszechczasów".

"Abbey Road", "Let It Be" i separacja

Mimo, że "Let It Be" było ostatnim wydaniem zespołu albumem w dużej mierze został nagrany przed "Abbey Road". Impet projektu wywiódł się z pomysłu Martin'a, który przypisał McCartney'owi, który zasugierował, że oni "nagrają album z nowym materiałem i przeprowadzą próbę, po czym zagrają poraz pierwszy przed występem na żywo- na nagraniu i filmie". Początkowo zamierzali puścić w godzinnym programie telewizyjnym pt. "Beatles At Work" (tł. "Beatles'i w pracy", podczas tego wydarzenia większość materiału znajdującego się na albumie pochodziła z sesji wykonanych w styczniu '69 roku wiele godzin, które zostały uchwycone przez reżysera Michael'a Lindsey'a- Hogg'a. Martin odparł, że owy projekt "wcale nie był przyjemnym nagraniowym doświadczeniem. Był to czas kiedy relacje między Beatles'ami znajdowały się na najniższym odpływie".Lennon nazwał tę w dużej mierze improwizowaną sesję jako "cholera... najbardziej żałosna... na świecie", a Harrison "niż wszechczasów". Przez McCartney'a i Lennona poirytowany na znak protestu Harrison przez pięć dni przestał pracować. Od powrotu groził opuszczeniem zespołu jeżeli "nie porzucą rozmów o występach na żywo" i zamiast tego nie skupią się na zakończeniu nowego albumu początkowo zatytułowanego "Get Back", używając utworów nagranych do telewizyjnego programu. Również żądał by zaniechali pracę w Twickienham Film Studios gdzie się rozpoczęły sesje i przeprowadzą się do niedawno zakończonego Apple Studio. Członkowie się zgodzili i zadecydowano by ocalić materiał do produkcji telewizyjnej do wykorzystania w długometrażowym filmie.

By złagodzić napięcia występujące w zespole i poprawić jakość i dźwięku podczas występów na żywo Harrison zaprosił keyboard'zistę Billy'ego Preston'a by wziął udział w ostatnich dziewięciu dniach sesji. Preston otrzymał od wytwórni rachunek za singiel pt. "Get Back"- jedyny muzyk, który kiedykolwiek otrzymał takie podziękowanie na oficjalnym Beatle- wydaniu. po próbach zespół nie mógł się porozumieć na miejsce by nagrać koncert odrzucając kilka pomysłów włącznie z łodzią na morzu, zakładem psychiatrycznym, pustynią w Tunezji, a Koloseum. Ostatecznie, co będzie ich końcowym występem na żywo zostało nagrane 30.01.1969 roku na dachu budynku Apple Corps znajdującego się na ul. 3 Savile Row w Londynie. pięć tygodni później  inżynier Glynn Johns, którego Lewisohn opisuje jako "nieuwzględniony producent" "Get Back" zaczął kompilować album dając "wolną rekę" jako zespołu, "ale oni umywali ręce od całego projektu".

Pomięzy członkami pojawiły się nowe napięcia odnośnie powołania finansowego doradcy, potrzeba, która bez Epstein'a stała się oczywista by zarządzać sprawami handlowymi. Lennon, Harrison i Starr preferowali Allen'a Klein'a, który był menadżerem The Rolling Stones'ów i Sam'a Cooke. McCartney chciał Lee i John'a Eastman- ojca i brata Lindy Eastman, którą McCartney poślubił 12.03.1969 roku. Nie mogli dojść do porozumienia na skutek czego oboje Klein i Eastman'y zostali tymczasowo wyznaczeni: Klein jako dyrektor handlowy, a Eastman'owie jako prawnicy. Nastąpił jednak dalszy konflikt, a możliwości finansowe zostały utracone. 8.05.1969 roku Klein został nazwany jedynym menadżerem zespołu, a Eastmen'owie zostali wcześniej zwolnieni ze stanowiska prawników zespołu. McCartney odmówił zawarcia menadżerskiego kontraktu z Klein'em, ale przez resztę członków został przegłosowany.

Martin stwierdził iż był zaskoczony gdy McCartney zapytał go o produkcję kolejnego albumu, ponieważ sesje "Get Back" były "żałosnym doświadczeniem" i myślał, "że to koniec drogi dla nas wszystkich". 2.07. zaczęły się początkowe sesje nagraniowe "Abbey Road". Lennon, którt odrzucił "stale poruszający się kawałek muzyki" format zaproponowany przez Martin'a chciał by jego i McCartney'a utwory znajdowały się na osobnych stronach albumu. Ostateczny format z indywidualnie skomponowanymi utworami znajdującymi się na obu stronach w dużej mierze składały się z kompilacji co było kompromisem zasugerowanym przez McCartney'a. Emerick zauważył, że wymiana studyjnej zaworowej konsoli do mieszania z tranzystorową daje mniej dynamiczny dźwięk pozostawiając zespół sfrustrowany cieńszym tonem i z brakiem siły uderzenia i przyczyniając się do "bardziej uprzejmego, delikatniejszego" odczucia w stosunku do ich poprzednich albumów.

4.07.1969 roku przez Beatles'a został wydany pierwszy solowy singiel: Lennon'a "Give Pece A Chance" przypisywany Plastic Ono Band. Zakończenie i zmiksowanie utworu pt. "I Want You (She's So Heavy)", które odbyło się 20.08.1969 roku była jedyną i ostateczną okazją kiedy to wszyscy czterej Beatles'i byli w jednym studiu. 8.09.1969 roku podczas gdy Starr był w szpitalu reszta członków się zebrała by omówić nagranie nowego albumu. Rozważali nad innym pisaniem utworów pod pretekstem zakończenia partnerstwa Lennon- McCartney mających cztery kompozycje od Lennon'a, McCartney'a i Harrison'a z dwoma od Starr'a i wiodący singiel o świętach Bożego Narodzenia. 20.09.1969 roku Lennon ogłosił reszcie grupie, że odchodzi z zespołu, ale zgodził się wstrzymać przed publicznym ogłoszeniem aby uniknąć osłabienia nadchodzącego albumu.

Wydany 26.09.1969 roku album pt. "Abbey Road" w przeciągu trzech miesięcy rozszedł się w nakładzie 4.000.000 kopii i przez 17 tygodni trzymał się na szczycie listy przebojów w Wielkiej Brytanii. Albumu drugi utwór, ballada pt. "Something" został wydany jako singiel- jedyna kompozycja Harrison'a, która pojawiła się pod szyldem zespołu na stronie A. "Abbey Road" otrzymał mieszane recnzje, chociaż kompilacja spotkała się z powszechnym uznaniem. Richie Undererger uważa album za "śpiew łabędzi pasujący do zespołu" zawierający "kilka z najświetniejszych harmonii, które można usłyszeć na każdym rockowym nagraniu". Muzykolog i autor Ian MacDonald nazywa album "eratycznym i często próżnym" pomimo "pozoru jedności i koherencji" oferowane przez kompilację. Martin wyróżnił go jako swój ulubiony Beatle album; Lennon powiedział, że był "kompetentnym", ale "nie posiadał jakiegokolwiek życia w sobie".

Do nadal nieukończonego albumu pt. "Get Back" ostateczny utwór Harrison'a pt. "I Me Mine" został nagrany 3.01.1970 roku. Lennon bywszy w tamtym czasie w Danii nie wziął udział. W marcu odrzucając pracę, którą John przyczynił się do projektu została przemianowana na "Let It Be", Klein wręczył sesyjne nagrania amerykańskiemu producentowi Phil'owi Spector, który niedawno wyprodukował Lennon'a solowy singiel pt. "Instant Karma". W nawiązaniu do zmiksowanego materiału Spector dokonał montażu, złączył i nałożył warstwy na kilku utworach, które były przewidziane jako "live". McCartney był niezadowolony z producenta podejścia i szczególnie nieusatysfakcjonowany hojną orkiestrą na "The Long And Winding Road", który wymagał czternastoosobowy chór i zespół składający się z trzydziestu sześciu instrumentalistów. McCartney'a żądania by cofnąć zmiany w utworze zostały zignorowane i publicznie ogłosił odejście z zespołu które nastąpiło 10. kwietnia tydzień przed wydaniem jego pierwszego solowego albumu zatytułowanego jego nazwiskiem.

8.05.1970 roku został wydany album pt. "Let It Be". Singiel na nim zaraty pt. "The Long And Winding Road" był ostatnim zespołu; został wydany w Stanach Zjednoczonych, ale nie Wielkiej Brytanii. Później tego samego miesiąca wyszedł film dokumentalny pt. "Let It Be", który wygra Academy Award w '70 roku w plebiscycie "Best Original Song Score". Krytyk "Sunday Telegraph" Penelope Gilliatt nazwała go "bardzo złym i chwytającym za serce filmem... o rozpadającym dodającym otuchy, geometrycznie doskonałego, najwyraźniej raz wiecznie młodego rodzeństwa". Kilka recenzentów stwierdziło, że niektóre z tych występów w filmie brzmiały lepiej niż ich analogiczne utwory albumu". Opisując "Let It Be" jako "jedyny album Beatles'ów powodującego przeczenie, nawet wrogie recenzje". Unterberger nazywa to "ogólnie niedocenianym", wyróżnia "kilka dobrych chwil w czystym ciężkim rock'u w "I've Got A Feeling" i "Dig A Pony" i chwali "Let It Be", "Get Back" i "folkowy" "Two Of Us" z John'em i Paul'em ze sobą harmonizującymi".

31.12.1970 roku McCartney złożył pozew o rozwiązanie partnerstwa zespołu. Długo po ich rozpadzie trwały spory prawne, a rozpad nie został sformalizowany aż do 29.12.1974 roku kiedy Lennon podpisał dokumenty rozwiązujące partnerstwo wówczas będąc ze swoją rodziną na wakacjach w Walt Disney World Resort na Florydzie.

1970- obecnie: Po rozłamie

1970

Lennon, McCartney, Harrison i Starr w '70 roku wszyscy wydali solowe albumy. Ich solowe nagrania niekiedy wiązały się z jednym lub więcej członkami. Starr'a "Ringo" ('73) był jedynym albumem zawierającym kompozycje i występy wszystkich byłych członków, choć na osobnych utworach. Z udziałem Starr'a 1.08.1971 roku Harrison dał koncert dla Bangladeszu w New York City. Inne niż niewydane improwizacje w '74 roku, później z'bootleg'owany jako "A Toot & A Snore in '74" Lennon i McCartney już nigdy po tym wspólnie nie nagrywali.

Podwójne zestawy LP zespołu najświetniejszych utworów, skompilowanych przez Klein'a, "1962- 1966" i "1967- 1970", poraz pierwszy zostały wydane pod szyldem Apple Records. Powszechnie znane jako "Red Album" i "Blue Album' w Stanach Zjednoczonych otrzymały certyfikat Multi- Platinum, a Platinum w Wielkiej Brytanii. Między '76 a '82 rokiem EMI/ Capitol wydały falę kompilacji albumów bez wkładu byłych członków zespołu, począwszy od podwójnej kompilacji pt. "Rock'n'Roll Music". jedynym, który zawierał niepublikowany materiał był "The Beatles At The Hollywood Bowl" ('77); pierwsze koncertowe nagrania wydane przez zespół; zawierały wybrany materaił z dwóch występów, które dali w '64 i '65 roku w Stanach Zjednoczonych.

Muzyka i utrzymująca się sława były wykorzystywane komercyjnie i na różne inne sposoby często poza ich kontrolą. Musical pt. "John, Paul, George, Ringo....and Bert" napisany przez Willy'ego Russell w którym gra piosenkarka Barbara Dickson rozpoczął się w Londynie. Zawierał, oczywiście za zgodą Northern Songs, jedenaście kompozycji Lennon- McCartney i jedną Harrison'a pt. "Here Comes The Sun". Zdenerwowany użyciem przez produkcję jego utworu Harrison wycofał swoje pozwolenie na jego użytkowanie. Później tego samego roku rozpoczął się musical pt. "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band On The Road". "All This And World War II" z '76 roku był niekonwencjonalnym filmem, który mieszał materiał kroniki filmowej z przeróbkami utworów zespołu wykonywanych przez wykonawców od Elton John'a i Keith'a Moon aż po The London Symphony Orchestra. Musical przedstawiony na Broadway'u pt. "Beatlemania" to nieautoryzowana nostalgia recenzji, który rozpoczął się na poczatku '77 roku i zdobył popularność wydając pięć osobnych produkcji. W '79 roku zespół pozwał producentów domagając się odszkodowania w wysokości kilku milionów dolarów. W Ingham "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" z '78 roku musicalowy film w którym występuje zespół Bee Gees i Peter Frampton w porównaniu do "Ingham" był komercyjnym fiaskiem.

Towarzysząc fali Beatles'ów nostalgii i utrzymujących się plotek o reaktywacji w Stanach Zjednoczonych w latach 70- ych kilku przedsiębiorców złożyło Beatles'om ofertę aby dali reaktywacyjny koncert. Organizator Bill Sargent jako pierwszy złożył zespołowi ofertę opiewającą na kwotę $10.000.000 aby w '74 roku dali reaktywacyjny koncert. W styczniu '76 roku podniósł stawkę do $30.000.000, a kolejnego miesiąca do $50.000.000. 24.04.1976 roku podczas programu pt. "Saturday Night Live" producent Lorne Michaels żartobliwie Baetles'om zaoferował $3.000 by podczas programu się zreaktywowali. Lennon i McCartney oglądali program na żywo w mieszkaniu Lennon'a w Dakocie, Nowy York, które znajduje się w nieiwelkiej odległości od studia NBC gdzie wyświetlono program. Pierwotni członkowie na krótko rozważali pomysł pójścia do studia i zaskoczyć Michaels'a poprzez akceptację jego propozycji, ale jednak postanowili tego nie zrobić.

1980

8.12.1980 Lennon został postrzelony i zabity przez Marka Chapman'a.na zewnątrz przy swoim mieszkaniu w New York City. Na cześć Lennon'a Harrison zmienił słowa swojego utworu pt. "All Those Years Ago". Ze Starr'em za perkusją, a McCartney'em i jego żoną Lindą jako chórek wspierający, utwór został wydany 11.05.1981 roku jako singiel. McCartney'a własna cześć pt. "Here Today" pojawiła się na albumie pt. "Tug Of War" z kwietnia '82 roku. W '84 roku Starr dołączył do McCartney'a filmu pt. "Give My Regards To Broad Street" aby w nim wystąpić i wraz z Paul'em zagrał kilka utworów będącej na ścieżce dźwiękowej. W '87 roku na albumie Harrison'a pt. "Cloud Nine" został nagrany utwór "When We Was Fab", utwór opowiadający o erze Beatlemanii.

Gdy w '87 roku albumy zespołu zostały przez EMI i Apple Corps wydane na CD na całym świecie ich katalog został ustandardyzowany ustanawiając kanon 12 oryginalnych studyjnych LP tak samo jakie wydane w Wielkiej Brytanii i wersję LP ze Stanów Zjednoczonych "Magical Mystery Tour". Pozostały materiał pochdżacy z singli i E.P.- ek, który nie pojawił się na tych trzynastu studyjnych albumach został zebrany na podwójnej składance pt. "Past Masters" z '88 roku. Poza albumu "Red" i "Blue" EMI usunęła wszystkie składanki należące do Beatles'ów- włącznie z "The Beatles At The Hollywood Bowl"- ze swojego katalogu.

W '88 roku zespół został wprowadzony do Rock'n'Roll Hall Of Fame w pierwszym roku kwalifikacji. Harrison wraz z Starr'em pojawili się z Lennon'a wdową, Yoko Ono i jego dwoma synami Julian'em i Sean'em. McCartney odmówił wzięcia udziału powołując się na nierozwiązane "różnice interesów", które sprawią, że "poczuje się jak kompletny hipokryta machający i uśmiechający się z nimi na fałszywej reaktywacji". Kolejnego roku EMI/ Capitol rozstrzygnęły trwający dekadę proces sądowy wszczęty przez zespół w sprawie tantiem rozwiewając wszelkie wątpliwości sposobu komercyjnego pakowania wcześniej niewydanego materiału.

1990

"Live At The BBC" pierwszy wydany krążek niewydanych występów zespołu pojawił się 30.11.1994 roku. Tego samego roku McCartney, Harrison i Starr wspólpracowali nad projektem "Anthology". "Anthology" była kulminacją pracy rozpoczętej w '70 roku gdy dyrektor Apple Corps, Neil Aspinall,  ich były menadżer trasowy i asystent zaczął zbierać materiał do filmu dokumentalnego pt. "The Long And Winding Road". Dokumentując ich historię we własnych słowach zespołu projekt "Anthology" zawierał kilka niewydanych nagrań zespołu. McCartney, Harrison i Starr również dodali nowe instrumentalne i wokalne części do utworów nagranych przez Lennon'a jako dema pod koniec lat 70- ych.

Od '95 do '96 roku projekt zaowocował  telewizyjnymi miniseriami, ośmioczęściowym zestawem kaset video i trzyczęściowym dwupłytowym/ trzy LP zestawem zawierającym obrazy Klaus'a Voormann'a. Dwa utwory oparte na Lennon'a demach "Free As A Bird" i "Real Love" zostały wydane jako nowe single zespołu. Wydania cięszyły się komercyjnym sukcesem, a telewizyjna seria została obejrzana przez m/w 400.000.000 ludzi. W '99 roku została  wydana rozszerzona wersja ścieżki dźwiękowej "Yellow Submarine Songtrack" aby zbiegła się z ponownym wydaniem filmu z '68 roku pt. "Yellow Submarine".

2000

Beatles'ów "1" album kompilacyjny zespołu utworów nr. 1 został wydany 13.11.2000 roku. Stał się najszybciej rozchodzacym się albumem wszechczasów, który rozszedł się w nakładzie 3.600.000 sztuk w tygodniu, a 13.000.000 w przeciągu miesiąca. Uplasował się na szczyt listy przebojów w przynajmniej 28 krajach. W kwietniu 2009 roku na całym świecie album rozszedł się w nakładzie 31.000.000 kopii.

29.11.2001 roku zmarł Harrison na skutek raka płuc z przerzutami. McCartney i Starr byli pośród tych muzyków, którzy występowali na "Concert For George" zorganizowanego przez Eric'a Clapton'a i wdowę Harrison'a, Olivię. Wydarzenie oddania hołdu miało miejsce w Royal Albert Hall w pierwsza rocznicę śmierci Harrison'a.

17.11.2003 roku został wydany album pt. "Let It Be... Naked" na nowo stworzona wersja albumu pt. "Let It Be", którego Paul McCartney produkcję nadzorował. Jedną z głównych różnic między wersją wyprodukowaną przez Spector'a było pominięcie oryginalnych smyczkowych aranżacji. W Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych uplasował się na miejscu #1. Konfiguracje albumu z '64 i '65 roku zostały wydane jako box set w 2004 i 2006 roku; "The Capitol Albums Vol. 1 & 2 zawierały obie wersje stereo i mono oparte na kompilacjach , które były przygotowane na winyl w czasie oryginalnego amerykańskiego wydania.

Jako ścieżka dźwiękowa do Cirque du Soleil pt. "Love" George Martin wraz ze swoim synem Giles zremiksował i zmieszał 130 nagrań zespołu by stworzyć co Martin nazywał "sposobem na ponowne przeżycie całkowitego muzycznego życia Beatles'ów w bardzo skondensowanym okresie". Premiera występu odbyła się 30.06.2006 roku, a "Love" zostało wydane 20.11. 4.04.2009 roku Star z McCartney'em zagrał trzy utwory podczas benefisu, który odbył się w Radio City Music Hall, Nowym York'u zorganizowanego przez McCartney'a.

9.09.2009 roku zostały ponownie wydane wszystkie poprzednie narania, które zostały poddane obszernemu procesowi cyfrowego ponownego nagraniu, który trwał cztery lata. Edycja stereo wszystkich dwunastu oryginalnych studyjnych nagranych w Wielkiej Brytanii studyjnych albumów wraz z "Magical Mystery Tour" i kompilacją "Past Masters" zostały wydane pojedynczo i jako zestaw. Druga kolecja pt. "The Beatles In Mono" zawierała ponownie nagraną wersję każdego albumu zespołu wydanego w oryginalnej wersji mono wraz ze stereo kompilacjami z '65 roku "Help!" i "Rubber Soul" (oba, które Martin zestawił dla wydania z '87 roku). Tego samego dnia przez Rock Band została wydana gra komputerowa pt. "The Beatles: Rock Band". 7.12.2009 roku katalog zespołu został oficjalnie wydany w formacie FLAC i MP3 w limitowanej edycji liczącej nakład 30.000 sztuk.

2010

Z powodu długotrwającego sporu o tantiemy Beatles'i byli jedynymi z głównych artystów, którzy podpisali umowy z internetowymi muzycznymi serwisami. Pozostały spór wynikający ze strony Apple Corps a właścicielami Apple Inc., iTunes o użytkowanie nazwy "Apple" był również częściowo odpowiedzialny za opóźnienie, mimo że w 2008 roku McCartney oświadczył, że główną przeszkodą by uczynić katalog Beatles'ów dostępnego w sieci było to, że EMI chciała to na co my nie byliśmy gotowi im dać". Oficjalny kanon trzynastu studyjnych albumów Beatles'ów, "Past Masters" i "Red" i "Blue" najświetniejszych utworów został na iTunes udostępniony.

28.09.2012 roku nagrane operacje muzyczne należące do EMI zostały sprzedane Universal Music Group. W celu nabycia EMI dla Universal Music U.E. zmusiła EMI do wydzielenia aktywów w tym Parlophone. Universal Music dostało pozwolenie na zatrzymanie katalogu The Beatles zarządzanego przez Capitol Records pod oddziałem Capitol Music Group. Całkowity oryginalny katalog albumów The Beatles równiez został w 2012 roku ponownie wydany dostepny zarówno z osobna jak i też w zestawie.

11.11.2013 roku została wydana druga część nagrań BBC zatytułowana "On Air- Live At The BBC Vol. 2". W grudniu przewidziano wydanie kolejnych 59 nagrań na iTunes. Zestaw zatytułowany "The Beatles Bootleg Recordings 1963" miał możliwość uzyskania przedłużenia praw autorskich pod warunkiem, że utwory zostaną opublikowane przynajmniej raz przed końcem 2013 roku. Apple Records wydała je 17.12. aby uniemozliwić dojścia w obieg publiczny  i później tego samego dnia zdjęła z iTunes. Reakcje fanów do wydania były mieszane z jednym blogger'em piszącym: "ci zatwardziali kolekcjonerzy Beatles'ów, którzy próbują uzyskać wszystko będą już go mieli".

26.01.2014 roku McCartney i Starr wystąpili razem na 56.Annual Grammy Award, który odbył sie w Staples Center, Los Angeles. Następnego dnia "The Night That Changed America: A Grammy Salute To The Beatles" specjalny program telewizyjny został nagrany na video w Los Angeles Convention Center's West Hall. Został wyświetlony tego samego dnia - i o tej samej porze na tym samym kanale jak- pierwszy transmitowany występ zespołu w amerykańskiej telewizji w "The Ed Sullivan Show" 50 lat wcześniej. Program zawierał występy obecnych wykonawców, którzy wykonali utwory Beatles'ów jak i też przez McCartney'a i Starr'a i wywiady przeprowadzone przez David'a Letterman'a w Ed Sullivan Theater. 23.12.2015 roku zespół wypuścił swój katalog do nadawania na różnich serwisach tj. Spotify i Apple Music.

15.09.2016 roku został wydany dokumentalny film pt. "The Beatles: Eight Days A Week". Wyreżyserowany przez Ron'a Howard prowadził kronikę karierę zespołu podczas trasy od '61 do '66 roku , od ich występów w Liverpool'u odbywszych się w "The Cavern Club" w '61 roku aż do ich ostatniego koncertu w San Francisco w '66 roku. 15.09.2016 roku film został przedstawiony na deskach teatru w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, a dwa dni później został puszczony na Hulu. Zyskał kilka nagród i nominacji włącznie z nominacją "Najlepszy Film Dokumentalny" podczas "70th British Academy Film Awards" i "The Outstanding Documentary Or Nonfiction Special" na 69- ej gali "Primetime Creative Arts Emmy Awards". 9.09.2016 roku została wydana rozszerzona, zestawiona i na nowo nagrana wersja "The Beatle At The Hollywood Bowl" aby zbiegła się z wydaniem filmu.

18.05.2017 roku stacja radiowa Sirius XM Radio rozpoczęła kanał radiowy trwający 24/7 pt. "The Beatles Channel". Tydzień później z okazji pięćdziesięciolecia został ponownie wydany album "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" z nowymi kompilacjami w wersji stereo i niewydanymi utworami. Podobne zestawy zostały wydane w listopadzie 2018 roku z okazji "The Beatles" i we wrześniu 2019 roku na cześć "Abbey Road". W pierwszym tygodniu października 2019 roku "Abbey road" powrócił na #1 miejsce listy UK Album Chart. Zespół pobił swój własny rekord albumem z najdłuższą przerwą między szczytami list przebojów gdy "Abbey Road" uplasował się na szczycie 50 lat po swoim pierwszym wydaniu.

2020

W listopadzie '21 roku "The Beatles: Get Back" film dokumentalny wyreżyserowany przez Peter Jackson'a zawiera materiał filmowy uchwycony do filmu pt. "Let It Be", został wyemitowany na Disney+ jako trzy częściowy miniserial. Książka o tym samym tytule została przed filmem 12.10.2021 roku wydana. 15.10.2021 roku została wydana super deluxe wersja albumu pt. "Let It Be".

Muzyczny styl i rozwój

W książce pt. "Icons Of Rock: An Encyklopedia Of The Legends Who Changed Music Forever" autorstwa Scott'a Schindler'a i Andy'ego Schwarz opisany jest Beatles'ów rozwój muzyczny:

" W ich początkowym wcieleniu jako radośni, dowcipni moptop'y The Fab Four zrewolucjonizowali brzmienie, styl i postawę muzyki popularnej i otworzyli drzwi Rock'n'Roll'a dla chwilowej fali brytyjskiego rock'a. Ich początkowy wpływ wystarczyłby by ustalić The Beatles jako jedną z najbardziej wpływowych sił kulturalnych ich ery, ale oni na tym nie poprzestali. Mimo, że ich początkowy styl był bardzo oryginalny, nieodparcie chwytliwą syntezą wczesnego amerykańskiego Rock'n'Roll'a i R'n'B, The Beatles spędzili resztę lat 60- ych rozwijając granice stylistycznegio rock'a konsekwentnie wyznaczając nowe muzyczne terytoria na każdym wydaniu. Zespołu wyrafinowane eksperymentowanie obejmowało rodzaje muzyki włącznie z folk- rock, country, psychodelia i barok- pop bez poświęcenia bezwysiłkowego masowego uroku ich wczesnej pracy."

W "The Beatles As Musicians" (tł. "The Beatles Jako Muzycy") Walter Everett opisuje Lennon'a i McCartney'a przeciwstawne motywacje i zwraca się do kompozycji ":

"McCartney by powiedział, że stale się rozwijał- w sensie zabawiać- skupiony muzyczny talent z uchem do kontrapunktu i innych aspektów rzemiosła w demontrowaniu powszechnie uzgodnionego wspólnego języka, który bardzo wzbogacił. I na odwrót, Lennon'a dojrzała muzyka jest najlepiej ceniona jako śmiały produkt w duzej mierze nieświadomej, poszukującej, ale niezdyscyplinowanej artystycznej wrażliwości".

Ian MacDonald opisuje McCartney'a jako "naturalnego kompozytora- twórca melodii zdolnych do istnienia poza ich harmonią". Jego melodyjne linie są charakteryzowane głównie jako "pionowe", szeoko zatrudniające szerokie interwały, które wyrażają jego "ekstrowertyczną energię i optymizm". Na odwrót Lennon'a "osiadła, ironiczna osobowość" jest odzwierciedlona w "prostopadłym" zbliżeniu charakteryzującym się minimalnymi, dysonansowymi interwałami i powtarzającymi się melodiami, które dla zainteresowania polegeją na ich harmonicznym akompaniamencie:

"Zasadniczo realista, instynktownie zachowywał swoje melodie blisko rytmom i kadencji mowy, koloryzując swoje teksty blues'owatym tonie i harmonią zamiast tworzyc melodie, które tworzyły uderzające kształty ich samych".

MacDonald chwali Harrison'a wiodącą grę na gitarze za rolę jaką odgrywają jego "charakterystycznych linii i ubarwienie kompozycji we wspieraniu Lennon'a i McCartney'a części i opisuje Starr'a jako "ojca współczesnej po/ rock'owej gry na perkusji".

Wpływy

Zespołu najwcześniejsze wpływy zawierają Elvis'a Presley'a, Carl'a Perkins'a i Chuck'a Berry'ego. podczas wspólnego podbytu zespołu wraz z Little Richard'em w Star- Club, Hamburg'u, który trwał od kwietnia do maja '62 zawiadomił ich o właściwej technice wykonywania jego utworów. O Presley'u Lennon powiedział "Nic tak na prawdę nie afektowało na mnie do momentu aż usłyszałem Elvis'a. Jeżeli by nie było Elvis'a nie byłoby The Beatles". Inne wczesne wpływy zawierają Buddy'ego Holly, Eddie'go Cochran'a, Roy'a Orbison'a i The Everly Brothers.

Beatles'i kontynuowali absorbowanie wpływów długo po swoim pierwszym sukcesie często znajdując muzyczną i tekstową możliwość poprzez słuchanie swoich współczesnych wykonawców jak chociazby Bob'a Dylan'a, The Who, Franka Zappę, The Lovin' Spoonful, The Byrds i The Beach Boys, których album z '66 roku pt. "Pet Sounds" zadziwił i -inspirował McCartney'a. W nawiązaniu do The Beach Boys'ów kreatywnego wiodącego członka Martin później oświadczył: Nikt inny nie wywarł większego wpływu na Beatles'ach jak Brian [w myśli Wilson]". Ravi Shankar, który pod koniec '66 roku wraz z Harrison'em w Indiach się uczył wywarł znaczący wpływ na jego muzyczny rozwój podczas późniejszych lat zespołu.

Rodzaje muzyki

Począwszy jako zespół wykonujący muzyke skiffle The Beatles szybko przyjęli Rock'n'Roll lat 50- ych i pomogli pionierom wykonywać Merseybeat,a ich repertuar ostatecznie się rozszerzył i włączył szeroką gamę muzyki pop. Odzwierciedlając zakres stylów zbadali, Lennon powiedział o "Beatles For Sale", "Moglibyście nazywać naszą nową Beatles country i zachodnie LP", podczas gdy Gould przypisuje "Rubber Soul" jako "instrument przy którym tłum entuzjastów muzyki folkowej namawiają na popowy obóz".

Mimo, że utwór z '65 roku pt. "Yesterday" nie był pierwszym popowym utworem zatrudniającym orkiestrowe smyczki wyznaczył zespołu pierwsze nagrane zastosowanie elementów muzyki klasycznej. Gould zauważa: "Bardziej tradycyjne brzmienie instrumentów smyczkowych pozwoliło na świeże uznanie ich talentu jako kompozytorzy przez słuchaczy, którzy skądinąd byli uczuleni na hałas perkusji i elektrycznych gitar". Kontynuowali eksperymenty ze smyczkowymi aranżacjami z różnym skutkiem; "Sgt. Pepper's" "She's Leaving Home", na przykład, jest "odlewem w fomie sentymentalnej wiktoriańskiej ballady", Gould pisze, "jego słowa i muzyka wypełniona frazesem muzycznego melodramatu".

Zespołu stylistyczny zakres rozwinął się w inną stronę wraz z ich strona B z '66 roku pt. "Rain" określony przez Martin'a Strong jako "pierwszy jawny psychodeliczne nagranie Beatles'ów". Inne psychodeliczne nagrania nastąpiły, tj. "Tomorrow Never Knows" (nagrane przed "Rain"), "Strawberry Fields Forever", "Lucy In The Sky With Diamonds" oraz "I Am The Walrus". Wpływ indyjskiej muzyki klasycznej był zauważalny w Harrison'a "The Inner Light", "Love You To" i "Within You, Without You"- Gould opisuje kolejne dwa jako próby "repliki formy ragi w miniaturze".

Innowacja była najbardziej uderzającą cechą ich kreatywnej ewolucji w nawiązaniu do historyka muzyki i pianisty Michael'a Campbell:

""A Day In The Life" streszcza sztukę i osiągnięcie Beatles'ów jak również potrafi każdy inny pojedynczy utwór. Podkreśla kluczowe cechy ich muzyki: wyobrażenie dźwięku, trwałość uporczywej melodii i zwarta koordynacja między słowami a muzyką. Reprezentuje nową kategorię utworu- bardziej wyrafinowaną od pop'u... i wyjątkowo innowacyjna. Tam dosłownie nigdy wcześniej nie było utworu- klasyczny lub wernakularny- który mieszał tak wiele odmiennych elementów z takim polotem".

Profesor filozofii Bruce Ellis Benson zgadza się:

"Beatles'i... dają nam ładny przykład jak bardzo dalekosiężne wpływy jako muzyka celtycka, R'n'B i country i zachodnia mogłaby w nowy sposób być złożona".

Autor Dominc Pedler opisuje sposób w jakim to lączyli style muzyczne:

"Daleko od poruszania się po kolei od jednego do drugiego gatunku (jak czasem wygodnie się sugeruje) grupa zachowała rownolegle swoje mistrzostwo w tradycyjnym, wpadającym w ucho przeboju podczas gdy jednocześnie tworząc rock i nakładając z szeroką gamą peryferyjnych wpływów z country aż po wodewil. Jednym z tych wątków było ich podejście do muzyki ludowej, które uformuje tak niezbędną podstawę dla ich późniejszych zderzeń z indiańską muzyką i filozofią."

Gdy osobista relacja między członkami zespołu stawała się coraz bardziej napięta ich indywidualne gusta stawały się coraz bardziej oczywiste. Minimalistyczna okładka do "The White Album" skontrastowana ze złożnością i różnorodnością jego muzyki, który obejmował Lennon'a "Revolution 9" (którego zbliżenie z musique concrète zostało wywarte przez Yoko Ono), Starr'a country utwór pt. "Don't Pass Me By", Harrison'a rockowa ballada pt. "While My Guitar Gently Weeps" i "proto- metalowy ryk" McCartney'a "Helter Skelter".

Udział George'a Martin'a

Bliskie zaangażowanie George'a Martin'a w jego rolę jako producent zrobiło z niego czołowego kandydata dla nieoficjalnego tytułu "piątego Beatle'a". Swoje klasyczne muzyczne wykształcenie stosował na różne sposoby i funkcjonował jako "nieoficjalny nauczyciel muzyki" dla rozwijajacych się autorów tekstów w nawiązaniu do Gould'a. Martin zasugerował sceptycznemu McCartney'owi, że aranżacja "Yesterday" powinna zawierać akompaniament smyczkowego kwartetu tym samym wprowadzając Beatles'ów do dotychczas nieoczekiwanego świata instrumentalnego koloru" jak opisuje MacDonald. Ich kreatywny rozwój również był umożłiwiony przez Martin'a chęci do eksperymentowania w odpowiedzi na ich sugestie jak chociażby dodawanie "czegoś barokowego" do konkretnego nagrania. Poza punktacją orkiestrowych aranżacji do nagrań, Martin często z nimi występował grając instrumenty tj. pianino, organy i instrumenty dęte.

Współpraca z Lennon'em i McCartney'em wymagała od Martin'a dostosowania się do ich różnych podejść do pisania utworów i nagrań. MacDonald komentuje "podczas gdy pracował bardziej naturalnie z konwencjonalnie elokwentnym McCartney'em wyzwanie jakim było dostosowanie się do intuicyjnego podejścia Lennon'a na ogół pobudzało go do bardziej oryginalnych aranżacji czego "Being For The Benefit Of Mr. Kite!" jest wybitnym przykładem". Martin powiedział o odrębnych stylach pisania utworów należących do dwóch kompozytorów i jego stabilizującym się wpływie:

"Porównawszy z utworami Paul'a, które wszystkie w pewnym sensie wydawałyby się pozostawać w kontakcie z rzeczywistością John'a miały psychodeliczną, niemal że mistyczną cechę... John'a metaforyka jest jedną z najlepszych rzeczy dotyczącej jego pracy- "drzewa mandarynkowe", "marmoladowe nieba", "celofanowe kwiaty", Zawsze widziałem go jako dźwiękowego Salvador'a Dali, bardziej niż jakiegoś ćpunowatego muzycznego artysty. Z drugiej strony byłbym głupi udając, że w tamtym czasie narkotyki nie odgrywały zbyt wielkiej roli w życiach Beatles'ów... oni wiedzieli, że ja w swojej roli jako dyrektor szkoły nie akceptowałem... Nie dość, że sam w to nie pasowałem, nie widziałem takiej potrzeby i nie ma wątpliwości, że jeżeli bym miał być na prochach Pepper nigdy by nie był takim albumem jakim był. Być może była to kombinacja narkotyków i ich brak, która działała, kto wie?"

Harrison powtórzył Martin'a opis o jego stabilizującej się roli:

"Myślę, że przez te lata dorastaliśmy razem, on jako pajac, a my jako walnięci; ale on był zawsze tam dla nas by tłumaczyć nasze szaleństwo- w pewnych dniach tygodnia bywaliśmy nieco awangardowi, a on był tam jako osoba prowadząca by zakomunikować przez inżynierów i dalej na taśmę".

Doświadczenie nagraniowe Beatles'ów

Beatles'ów studyjne praktyki rozwinięte w latach 60- ych i w pewnym sensie wpłynęły na sposób nagrywania muzyki pop. Niektóre z tych efektów, które stosowali były samplowanie, sztuczny wielościeżkowy zapis i wyrafinowane użycie maszyn do wielościeżkowego zapisu. Na swoich nagraniach również używali klasycznych instrumentów i gitarowych sprzężeń zwrotnych. Zespołu nastawienie do procesu nagrywania zostało przez Paul'a McCartney'a podsumowane:

"Spróbuj. Spróbuj tylko dla nas. Jeżeli będzie do dupy brzmiało, ok pominiemy to. Ale to może po prostu dobrze brzmieć. Zawsze posuwaliśmy się do przodu: Głośniej, dalej, dłużej, bardziej, inaczej".

EMI (Abbey Road)

Na poczatku lat 60- ych Abbey Road Studios należące do EMI zostało wyposażone w British Tape Recorders (BTR) (tł. magnetofon szpulowy) sprzęt wyprodukowany przez EMI, który w '48 roku został rozwinięty jako kopie niemieckich rejestratorów dźwięku używanych w czasach wojny. BTR była dwutaśmową maszyną opartą na zaworach. Nagrywanie na dwuszpulowym magnetofonie było bardzo mało możliwości na nakładanie warstw w zasadzie nagranie było jak występ na żywo.

Pierwsze dwa albumy "Please Please Me" i "With The Beatles" zostały nagrane na dwuścieżkowych BTR maszynach; z przedstawieniem czterościeżkowych maszyn, które nastąpiło w '63 roku  (pierwszym czterościezkowym nagraniem był utwór pt. "I Want To Hold Your Hand") wtedy nastąpiła zmiana w sposobie realizacji nagrań- ścieżki mogły być budowane warstwa po warstwie- zachęciając do eksperymentowania w procesie wielościeżkowego zapisu.

W '68 roku ośmiościeżkowe magnetofony stały się dostępne, ale "Abbey Road" był nieco w wolny w przyjęciu nowej technologii i kilka ścieżek (włącznie "Hey Jude") były nagrywane w innych studiach w Londynie aby uzyskać dostęp do nowych ośmiościeżkowych rejestratorów.

Zespołu ostateczny album pt. "Abbey Road" był jedynym nagranym przy użyciu tranzystorowej mikserskiej konsolety, EMI TG12345 aniżeli wcześniejszych zaworowych REDD. "Let It Be" w dużej mierze był nagrywany w Apple Studio należącego do zespołu przy użyciu pożyczonej od EMI tranzystorowej konsoli mikserskiej REDD po tym gdy projektant Magic Alex nie zdołał zrealizować zamówienia z odpowiednim stołem dla studia. Inżynier Geoff Emerick powiedział, że tranzystorowa konsola odegrała dużą rolę w kształtowaniu dźwięku "Abbey Road" pozbawionego agresywnej krawędzi konsoli zaworowej.

Personel

Sukces odniesiony przez zespół oznaczał, że EMI dała wolny dostęp do wytwórni Abbey Road- nie byli obciążani kosztami za czas będących w studiu i mogli być ile chcieli pracując nad muzyką. Sesja "Rubber Soul" rozpoczęła się ok. '65 roku zespół coraz częściej użył studia jako instrumentu w samym sobie spędzając tamże spory czas eksperymentując i pisząc. The Beatles od studia sporo żądali; rzekomo Lennon chciał wiedzieć dlaczego bas na pewnym nagraniu Wilson'a Pickett znacznie przekroczył bas na którymkolwiek nagraniu Beatles'ów. To skłoniło inżyniera EMI, Geoff'a Emerick, do wypróbowania nowych technik dla "Paperback Writer". Wyjaśnia, że utwór "był pierwszym razem kiedy słyszano dźwięk basu w pełni jego podniecenia. By uzyskać głośny bas Paul grał inny bas, Rickenbacker. Później bardziej zwiększyliśmy przy użyciu głośnika jako mikrofonu. Ustawiliśmy go bezpośrednio przed głośnikiem basowym, a ruchoma membrana drugiego głośnika dostarczała prąd".

Połączenie z tym było świadomym pragnieniem bycia innym. McCartney odparł:

"Za każdym razem chcemy zrobić coś innego. Po "Please, Please Me" zadecydowaliśmy, że dla kolejnego utworu musimy zrobić co innego... Dlaczego mielibyśmy chcieć tam wracać? To by było głupie". Chęć "zrobienia czegoś innego" pchnęło EMI technologie nagrywania poprzez przeciążenie konsoli w utworach tj. "Eight Days A Week" nawet w tym stosunkowo wczesnym okresie, utwór rozpoczyna się stopniowym rozjaśnianiem sposób, który był rzadko wykorzystywany w muzyce rock'owej. Paul stworzyłby bardziej wyrafinowane linie basu poprzez nałożenie dźwięku w kontrapunkcie do utworów Beatles'ów, które zostały wcześniej skończone. Do nowych artystycznych celów wykorzystano również nałożenie wokali w utworze pt. "Julia" wraz z John'a nakładającym się na siebie końca jednej wokalnej frazy wraz z początkiem kolejnej. W utworze pt. "I Want To Hold Your Hand" z '63 roku wprowadzili innowację używając gitar brzmiących jak organy co zostało osiągnięte poprzez ekstremalną kompresję Lennon'a rytmicznej gitary".

Inżynierowie i inni członkowie personelu donieśli, że zespół będzie chciał spróbwać wykorzystać przypadkowe zdarzenie w procesie nagrywania; "I Feel Fine" i reakcję na "It's All Too Much" oraz "Long, Long, Long" rozbrzmiewająca szklana butelka (zmierzając ku końcowi utworu) są tego przykładem. W innym przypadku zespół umyślnie bawił się sytuacjami oraz technikami, które sprzyjałyby przypadkowym efektom, np. live (i tym samym nieprzewidywalna) mieszanka audycja w brytyjskim radiu w kończącym się utworze pt. "I Am A Walrus" lub chaotyczny asamblaż utworu pt. "Tomorrow Never Knows".

Utwór zespołu pt. "You Like Me Too Much" posiada jeden z najwcześnieszych przykładów tej techniki: zespół nagrał elektryczne piano za pomocą obracającego się głośnika Leslie B- 3 należącego do organów Hammond'a wynoszącego 122 lub 122 RV, sztuczka, którą kilkakrotnie użyją. Również na utworze pt. "Tomorrow Never Knows" vokal został przesłany przez wzaczniacz Leslie'ego. Chociaż nie jest to pierwsze użycie zarejestrowanego głosu poprzez głosnik Leslie'ego teechnika zostanie później użyta przez Grateful Dead, Cream, The Moody Blues i innych.

Wszyscy członkowie mieli w domu magnetofon szpulowy marki Brenell co pozwalało im nagrywać poza studiem. Niektóre ich domowe eksperymenty zostały wykorzystane w Abbey Road i trafiły na ostateczne nagrania zwłaszcza na "Tomorrow Never Knows".

Sesyjni muzycy

Pomimo że instrumenty smyczkowe były powszechnie używane w popowych nagraniach sugestia George'a Martin'a aby użyć smyczkowego kwartetu do utworu pt. :"Yesterday" była głównym powodem rozłamu zespołu. McCartney wspominał granie dla reszty członków zespołu przy czym Starr oznajmił, że to nie miało sensu mając perkusję na nagraniu, a Lennon wraz z Harrison'em nie było sensu posiadania dodatkowych gitar. George Martin zasugerował solową akustyczna gitarę i smyczkowy kwartet.

Gdy zespołu praca się rozwijała, szczególnie w studiu klasyczne instrumenty były coraz częściej do utworów dodawane. Lennon przypomniał o dwukierunkowej edukacji; The Beatles i Martin uczyli się od siebie- George Martin zapytał czy aby słyszeli obój, a zespół odparł "Nie, który to?".

Geof Emerick udokumentował zmianę postawy do popu jako przeciwieństwo muzyki klasycznej podczas kariery Beatles'ów. Na początku kariery EMI w latach 60- ytch balans inżynierów był albo "klasyczny" albo "popowy". podobnie Paul McCartney przypomniał o dużym przełączniku na mikserskiej konsoli. Emerick również zauważył napięcie między zwolennikami muzki klasycznej a popowej- nawet jedzących oddzielnie w kantynie. Napięcie również wzrosło gdy pieniądze ze sprzedaży muzki pop pokryły koszty sesji muzyki klasycznej.

Emerick był tym inżynierem, który na utworze pt. "A Day In The Life" użył 40- stoczłonkowej orkiestry i przypomniał "konsternację" wśród członków wykonujących muzykę klasyczną gdy im powiedziano by improwizowali między najniższymi, a najwyższymi nutami ich instrumentów (mających na sobie gumowe nosy). Jednak Emerick zauważył zmiane w nastawieniu do końca tego nagrania gdy wszyscy obecni (włącznie z orkiestrą) wybuchli spontanicznym aplauzem. Emerick zapamietał ten wieczór jako "przekazanie pałeczki" między starym a nowym nastawieniem do muzyki pop.

Techniki

Wsparcie poprzez gitarę

Audio wsparcie było używane na początku lat 60- ych przez kompozytorów jak chociażby Roberta Ashley. Ashley'a utwór pt. "The Wolfman", który obszernie wykorzystuje sprzężenie zwrotne został skomponowany na początku '64 roku i nie został publicznie zagrany aż do jesieni tamtego roku. Tego samego roku gdy Ashley'a eksperymenty ze sprzężeniem zwrotnym utwór Beatles'ów pt. "I Feel Fine" nagranym 18. paźdzriernika rozpoczyna się sprzężeniem zwrotnym wyprodukowanego przez wyrwanie nuty A na gitarze basowej należącej do McCartney'a co zostało na nowo podjęte na Lennon'a półakustycznej gitarze. Od swoich poprzedników wyróżniał się bardziej złożonym gitarowym brzmieniem szczególnie na początku ciągłym szarpaną elektryczną nutą, która po kilku sekundach nabrała głośności i z impetem zabrzęczała. To było pierworodne użycie wsparcia na rock'owym nagraniu. W rozmowie podczas swoich ostatnich wywiadów- przeprowadzonego przez Andy'ego Peebles z BBC- Lennon odparł, że to było pierwsze świadome użycie wsparcia na muzycznym nagraniu. W "The Beatles Anthology" seriach George Harrison oznajmił, że wsparcie zaczęło się przypadkowo gdy gitara została umieszczona na wzmacniaczu, ale Lennon wyćwiczył jak osiągnąć ten efekt na scenie na żywo. W książce pt. "The Complete Beatles Recording Sessions" Mark Lewisohn stwierdza, że wszystkie nagrania tego utworu zawierały owe wsparcie.

Zespół kontynuował użycia wsparcia w późniejszych utworach. Na przykład utwór pt. "It's All Too Much" rozpoczyna się ciągłym gitarowym wsparciem.

Instrumenty akustyczne blisko mikrofonu

Podczas sesji utworu pt. "Eleanor Rigby", która odbyła się 28.04.1966 roku McCartney odparł iz chce uniknąć smyczków "Mancini'ego". By spełnić ten warunek Geoff Emerick umieścił smyczki blisko mikrofonu- mikrofony niemalże dotykały smyczki. George martin zalecił muzykom aby nie cofać się od mikrofonów.

Mikrofony zaczęły być umieszczane bliżej instrumentów aby wytwarzać pełniełszy głos. perkusja Duży sweter został włożony do Ringa basowego bębna aby "stłumić" dźwięk podczas gdy mikrofon od basu był bardzo blisko upozycjonowany co spowodowało, że bęben w mieszance stał się bardziej słyszalny. Utwór pt. "Eleanor Rigby" zawiera tylko McCartney'a i podwójny kwartet smyczkowy, który umieścił instrumenty tak blisko, że "muzycy byli w horrorze". W utworze pt. "Got To Get You Into My Life", instrumenty dęte zostały wyposażone w mikrofony wewnątrz otworów wydających dźwięk, a potem połączone z ogranicznikiem Farirchild'a.

W nawiązaniu do wypowiedzi Emerick'a z '66 roku to zostało rozważone za radykalnie nowy sposób nagrywania instrumentów smyczkowych; obecnie to powszechna praktyka.

Direct Input

Urządzenie Direct Input pierwszy raz zostało użyte 1.02.1967 roku przez zespół by nagrać McCartney'a bas na utworze pt. "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band". Z bezpośrednim wejściem do przetwornika gitary jest połączone z konsolą do nagrywania poprzez energetyczne dopasowanie impedancji skrzynki DI. Ken Townsend twierdzi, że tę technikę użyto pierwszy raz na świecie, chociaż niezależny producent z Londynu, Joe Meek, jest znany z tego, że wykonał to wcześniej (na początku lat 60- ych) i w Stanach Zjednoczonych inżynierownie Motown używali DI od początku lat 60- ych do gitar i basowych gitar głównie z powodu przestrzennych ograniczeń w ich małym studiu.

Manipulacja taśmami

Przejdź do głównego artykułu: Artificial Double Tracking

Artificial Double Tracking (tł.Podwójne Sztuczne Śledzienie) zostało wynalezione przez Ken'a Townsend w '66 roku podczas sesji albumu pt. "Revolver". Wraz z nadejściem czterościeżkowych nagrań stało się możliwe dublowanie wokalu przy którym wokalista śpiewa wraz z własnym wcześniej nagranym wokalem. Phil MacDonald, członek personelu studia, przypomniał, że Lennon niebardzo lubiał śpiewać utwór dwa razy- najwyraźniej ważne było by zaśpiewać dokładnie te same słowa w ten sam sposób- i po szczególnie męczącym wieczorze wypełnionym podwójnym sztucznym śledzeniem wokali pewnego wieczoru Townsend jadąc do domu "wpadł na pomysł słysząc dźwięk samochodu z przodu. Podwójne sztuczne śledzenie działa na zasadzie pobrania oryginalnego nagrania wokalnej części i jego duplikacji na kolejnym taśmowym magnetofonie, który posiada zmienną kontrolę prędkości. Manipulacja prędkości drugiej maszyny podczas grania w tle wprowadza opóźnienie między oryginalnym wokalem a jego nagraniem dająca efekt podwójnego śledzenia bez potrzeby kolejnego śpiewania.

Efekt powstał wcześniej "przez przypadek" podczas nagrywania "Yesterday" gdy głośniki posłuzyły jako sygnał dla smyczkowego kwartetu i głos McCartney'a został nagrany  w trakcie ich grania co można usłyszeć na końcowym nagraniu.

Zostało stwierdzone, że Martin'a pseudonaukowe wyjaśnienie zagadnienia ADT ("bierzemy oryginalny obraz i dzielimy na podwójnie rozwidlony kołnierz") dawszych Lennon'owi początek, który wymyślił frazę rozwidlając na nagraniach jak by to Lennon do ADT się odniósł "Ken'a kołnierz chociaż inne źródła podają, że pojęcie pochodziło z odciśnięcia palca na taśmie dostarczyło taśmę (kołnierz) by dokonać małych regulacji do etapu kopii w stosunku do oryginału.

ADT bardzo wpłynęło na nagrywanie- praktycznie wszystkie nagrania na "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" miały zabieg i nadal jest używane na szeroką skale do instrumentów i głosów. Obecnie efekt jest bardziej znany jako automatyczne podwójne śledzenie.

ADT można np. usłyszeć na wiodącej gitarze w utworze pt. "Here, The and Everwhere" i w wokalach w utworze pt. "Eleanor Rigby". Technika została później wykorzysta przez zespoły tj. Grateful Dead oraz Iron Butterfly.

Fragment utworu

Pierwsze fragmenty innych utworów pojawiły się w utworze pt. "Yellow Suvmarine" 1.06.1966 roku. Solo orkiestry dętej składa się z marszu Sousa, które zostało przez George'a Martina i Geoff'a Emerick'a skomponowane, oryginalne solo było w tej samej tonacji i zostało na taśmę przeniesione, podzielone na małe części i na nowo ułożone by ukształtować krótkie solo, które zostało do utworu dodane. 20.02.1967 roku użyto podobnej techniki do utworu pt. "Being For The Benefit Of Mr. Kite". By stworzyć próbę atmosfery cyrku pierwsza propozycja Martin'a była użycie parowych organów. Taka siła Beatles'ów była w EMI, że dzwoniono z pytaniem czy można zatrudnić kaliope i przynieść do studia. Jednak tylko automatyczne kaliope, kontrolowane przez perforowane karty, były dostępne, więc musiały zostać inne techniki użyte. Martin wymyślił pobranie nagranych próbek z kilku parowych organów dzieląc je na krótkie kawałki, "rzucając nimi w górę" i je łącząc. Zajęło to dwie próby w pierwszym podejściu kawałki przypadkowo złączyły się w ówczesną kolejność.

Bardziej oczywisty i dlatego bardziej wpływowy fragment został wykorzystany w utworze pt. "I Am The Walrus"- program nadawany na żywo przez BBC Third Programme pt. "King Lear' został 29.09.1967 roku wpleciony w utwór. McCartney również opisał straconą okazję składania fragmentów wykonanych na żywo: studio EMI było w taki sposób skonstruowane, że ścieżka echa pochodząca z komory echa mogła być odebrana z każdego kontrolnego pomieszczenia. Paul Jones odbywał sesję nagraniową w studiu podczas gdy "I Am The Walrus" był miksowany podczas czego zespół był skuszony "podebrać" (w sensie ukraść) nieco z Jones'a śpiewu i wpleść we własną mieszankę.

Synchronizacja maszyn taśmowych

Jednym sposobem na wzrost liczby utworów dostępnych do nagrania to synchronizacja dalekopisów. Od początku lat 70- ych używano kodu czasowego SMPTE do synchronizacji dalekopisów. Nowoczesne kody czasowe SMPTE kontrolowały dyktafony dostarczając mechanizm tak aby druga maszyna prawidłowo upozycjonowała taśmę i równocześnie z oryginalnym nagraniem zostanie włączone lub wyłączone. Jednak w '67 roku kod czasowy SMPTE nie był dostępny i musiano użyć innych technik.

10.02.1967 roku podczas sesji utworu pt. "A Day In The Life" Ken Townsend zsynchronizował dwie maszyny tak aby dodatkowe taśmy były dostępne do nagrania orkiestry. W wywiadzie udzielonemu ABC Geoff Emerick opisał technikę; dalekopisy należące do EMI mogłyby być kontrolowane przy użyciu zewnętrznego regulatora prędkości, który dostosowuje częstotliwość sieci zasilającej silnik. Przy użyciu tego samego regulatora do regulowania dwóch maszyn były synchronizowane. W ten sposób Townsend skutecznie wykorzystał specjalne sygnały synchronizacji nagrane przez analogowe rejestratory audio przeznaczone do stosowania w produkcji filmowej, technika, która była powszechna w zbieraniu 16mm wiadomości przy czym 50/ 60Hz ton był wysyłany z filmowej kamery do magnetofonu podczas filmowania w celu uzyskania nagrywania dźwięku z synchronizacją warg. Z tym oto prostym sposobem użytego do utworu pt. "A Day In The Life" pozycja startowa została oznaczona woskowym ołówkiem na obu maszynach i operator taśmy na oko musiał wyrównać taśmy i spróbować równocześnie nacisnąć odtwarzanie i nagrywanie każdej taśmy.

Mimo że technika była w miarę skuteczna Townsend przypomniał, że gdy próbowali użyć taśmy na innej maszynie synchronizacja została czasem utracona. George Martin twierdził, że to jest pierwszy raz kiedy dalekopisy były synchronizowane, chociaż synchronizacja SMTPE dla wideo/ audio synchronizacji została ok. '67 roku rozwinięta.

Taśmy odtwarzane wstecz

Gdy Beatles'i byli pionierami w używaniu musique concrète w muzyce pop (innymi słowy prędkość taśmy w "Tomorrow Never Knows") nagrania odtwarzane wstecz ten eksperyment przeszedł do porządku dziennego. "Rain" był pierwszym rockowym utworem zawierającym wokal nagranego od tyłu (Lennon'a śpiewającego pierwszą zwrotkę tego utworu) pojawił się niespodziewanie gdy Lennon (podczas stanowiska do wpływu marihuany) przez przypadek tyłem nałożył taśmę tego utworu na swój odtwarzać i w gruncie rzeczy tak bardzo lubiał co słyszał, że wykonał odtwarzanie od tyłu i to nałożył. Kolejnym podejściem było granie gitary od tyły w utworze pt. "I'm Only Sleeping", który zawiera podwójne solo grane od tyłu na gitarze przez George'a Harrison'a. Harrison wyćwiczył część gitary granej od przodu, nauczył się grać od tyłu i tak samo nagrał. Podobnie z nagraniami perkusji i talerzy znalazły się na nagraniu pt. "Strawberry Fields Forever". Zespołu doskonale znany sposób użycia od tyłu odtwarzanych taśm doprowadziło do plotek o przesłaniach nagranych od tyłu, włącznie z podsycaniem miejskiego mitu Paul nie żyje. Jednak tylko "Rain" i "Free As A Bird" zawierają zamierzone wokale od tyłu.

Wersja stereo utworu George'a Harrison'a pt. "Blue Jay Way" (z '67 roku "Magical Mystery Tour") również zawiera wokale nagrane od tyłu co tak naprawdę jest kopią całej składanki wykonanej od tyłu włącznie wszystkie instrumenty, które zanikają na końcu każdej frazy.

Były redatkor związany z czasopismem "Rolling Stone" Robert Greenfield porównał zespół do Picassa jako "artystów, którzy przełamali ograniczenia swojego czasu by stworzyć coś wyjątkowego i oryginalnego... W postaci muzyki popularnej nikt nigdy nie będzie bardziej rewolucyjny, kreatywniejszy i bardziej dystynktywny...". Brytyjski poeta Philip Larkin opisał ich pracę jako "czarująca, odurzająca hybryda murzyńskiego Rock'n'Roll'a z ich własnym dorastającym romantyzmem" oraz "pierwszy postęp w popularnej muzyce od czasów wojny".

Ich przyjazd w '64 roku do Stanów Zjednoczonych zapoczątkował erę albumu, historyk muzyki Joel Whitburn mówi, że sprzedaż LP szybko "wybuchła i ostatecznie sprzedaż i wydawanie singli pozostawiła w tyle" w przemyśle muzycznym. Nie tylko zapoczątkowali brytyjską inwazję w Stanach Zjednoczonych a też stali się wpływowym zjawiskiem na światową skalę. Od lat dwudziestych XX w. Stany Zjednoczone zdominowała rozrywkowa pop kultura, która rozeszła się na całym świecie poprzez filmy z Hollywood, jazz, muzykę Broadway i Tin Pan Alley i później Rock'n'Roll, który narodził sie w Memphis, Tennessee. Zespół jest uważany za ikonę brytyjskiej kultury w którego skład wchodzą młodzi dorośłi z zagranicy wymieniają zespół w grupie osób z którymi najbardziej kojarzą kulturę Wielkiej Brytanii.

Ich innowacja muzyczna i komercyjny sukces był inspiracją muzyków na całym świecie. Wielu muzyków uznało wpływ Beatles'ów i cieszyli się odniesionymi sukcesami na listach przebojów przeróbkami ich utworów. W radiu ich przybycie oznaczało początek nowej ery; w '68 roku dyrektor programu radia WABC w Nowym York'u, Sam Holman, zabronił swoim DJ- om puszczania jakichkolwiek utworów powstałych przed Beatles'ami wyznaczając granicę tego co będzie uważane za przestarzałe w amerykańskim radiu. Pomogli na nowo zdefiniować album posiadającego nieco więcej niż tylko kilka przebojów wypełnionymi "wypełniaczem" i byli prekursorami nowoczesnego teledysku. Występ na Shea Stadium, którym rozpoczęli trasę po Ameryce Pn. w '65 roku przyciągnął m/w 55.600 osób, największa liczba publiczności w historii jak na tamte czasy; Spitz opisuje wydarzenie jako "główny przełom... wielki krok na przód w przemodelowaniu przemysłu koncertowego". Naśladowanie ich styl ubierania się, a szczególnie fryzur co stało się oznaką buntu miał globalny wpływ na modę.

W nawiązaniu do Gould'a Beatles'i zmienili sposób w którym ludzie słuchali muzykę popularną i doświadczyli ich role w swoim życiu. Co rozpoczęło się jako moda Beatlemanii popularność zespołu wzrosła  do tego stopnia co było spostrzegane jako ucieleśnienie ruchu społeczno- kulturowego dekady. Jako ikony kontrkultury lat 60- ych, Gould kontynuuje, stali się katalizatorem dla bohemi i aktywizmu w przeróżnych społecznych i politycznych arenach napędzajac ruchy tj  wyzwolenia kobiet, gejów i na rzecz ochrony środowiska naturalnego. W nawiązaniu do Peter'a Lavezzoli'ego po kontrowersji z '66 roku "bardziej popularni niż Jezus" Beatles'i byli pod znaczną presją powiedzenia odpowiednich rzeczy i "rozpoczęli wspólny wysiłek propagowania wiadomośi mądrości i wyższej świadomości".

Inni komentatorzy jak chociażby Mikal Gilmore i Todd Leopold wcześniej wyśledzili rozpoczęcie ich społeczno- kulturowego oddziaływania, interpretując okres Beatlemanii szczególnie podczas ich pierwszej wizyty w Stanach Zjednoczonych jako kluczowy moment w rozwoju pokoleniowej świadomości. W odniesieniu do ich pojawienia się w "The Ed Sullivan Show":

"Pod wieloma względami wystąpienie w The Sullivan Show oznaczało początek kulturalnej rewolucji kulturalnej...  Beatles'i byli jak kosmici w '64 roku wpadli do Stanów Zjednoczonych".

W nawiązaniu do Gilmore'a:

"Elvis Presley pokazał nam jak bunt może być przekształcony w styl otwierający oczy; The Beatles pokazywali nam jak styl może mieć wpływ na objawienie kulturowe- lub przynajmniej jak pop wizja może zostać przekształcona w bezsporny konsensus".

Ustanowiony 25.06.2009 roku Światowy Dzień Beatles'ów (ang. Global Beatles Day) to coroczne święto obchodzone 25. czerwca, który czci ideały zespołu. Dzień został wybrany by uczcić dzień w którym to zespół wziął udział w programie "Our World" w '67 roku grając utwór pt. "All You Need is Love" transmitowany do międzynarodowej publiczności.

Nagrody i osiągnięcia

26.10.1965 roku królowa Elzbieta II mianowała wszystkich członków orderem kawalerskim Order Of The British Empire (czyt. Order Of Di Brytysz Empaja). W '71 zespół wygrał nagrodę Academy Award za najlepszy utwór do filmu pt. "Let It Be" z '70 roku. Odebrali 7 nagród Grammy, , 15x Ivor Novelo, 6 diamentowych albumów, jak i też 20x Albumów Multi- Platinum, 16 Albumów Platinum i 6 Gold Albumów w Stanach Zjednoczonych. W Wielkiej Brytanii zespół zdobył 4x Multi Platinum Album, 4x Platinum Album, 8x Złoty Album i jeden Srebrny. 20.01.1988 roku zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall Of Fame.

To najbardziej sprzedający się zespół w historii w '12 roku krążki rozeszły się w nakładzie 600.000.00 sztuk. Mieli więcej #1 albumów na listach przebojów w Wielkiej Brytanii i tamże sprzedali więcej singli, dokładie 21.900.000 sztuk niż jakikolwiek inny wykonawca. W 2004 roku "Rolling Stone" uplasował zespól na swojej liście "50 Najbardziej Znaczących I Wpływowych Artystów Muzyki Rock Na Przełomie Ostatnich 50 Lat". Zajęli pierwsze miejsce na liście "100 Najświetniejszych Wykonawców Wszechczasów", która w 2008 roku została opublikowana by uczcić 50- sięciolecie uplasowania na listach przebojów w Stanach Zjednoczonych. Od '17 roku są rekordzistami pod względem spośród dwudziestu utworów których większość stały się #1 przebojami na liście "Hot 100" stworzonej przez czasopismo "Billboard". RIAA potwierdza, że zespół sprzedał 183.000.000 płyt w Stanach Zjednoczonych, więcej niż jakikolwiek inny wykonawca. Zespół został umieszczony w kompilacji czasopisma "Time" na liście pt. "100 najbardziej wpływowych ludzi XX w.". W 2014 roku otrzymali nagrodę Grammy za 'całokształt twórczości".

16. stycznia każdego roku, począwszy od 2001 obchodzony jest Światowy Dzień Beatles'ów ustanowione przez UNESCO. Ta data jest bezpośrdnio powiązana z otwarcien Cavern Club w '57 roku. W 2007 roku Beatles'i stali pierwszym zespołem, który pojawił się na serii znaczków pocztowych wydawanych przez Royal Mail w Wielkiej Brytanii.

Katalog utworów

W przeciągu '69 roku katalog Beatles'ów był wydawany prawie wyłącznie przez Northern Songs Ltd. firma założona 22.02.1963 roku  przez wydawcę Dick'a James w szczególnie dla Lennon'a i McCartney'a z myślą nabycia utworów innych wykonawców. firma została założona przez James'a i jego partnera, Emmanuel'a Silver, przejmując udziały różnie opisywane jako 51% na 50% plus 1 udział. McCartney posiadał 20%. Doniesienia znów się różnią w odniesieniu do Lennon'a części- 19 lub 20%- a Epstein'a- 9 lub 10%- które otrzymał w zamian opłatę kierowaniem zespołem  W '65 roku firma weszła na giełdę. powstało 5.000.000 akcji z których to pierwotni zleceniodawcy 3.750.000. James i Silver otrzymali osobno 937.500 akcji (18,75% z 5.000.000), Lennon wraz z McCartney'em otrzymali 750.000 (15%), a Epstein'a zarząd, NEMS Enterprises, otrzymał 375.000 udziałów (7,5%). Z 1.250.000 akcji przeznaczonych na sprzedaż Harrison i Starr przywłaszczyli po 40.000. W czasie oferty akcji Lennon wraz z McCartney'em przedłużyli swój kontrakt wydawniczy wiążąc się z Northern Songs aż do '73 roku.

Harrison utworzył Harrisongs by reprezentować utwory Beatles'ów, ale zawarł kontrakt na 3 lata z Northern Songs, który dał mu prawa autorskie do jego utworów aż do marca '68 roku zawierającego "Taxman" i "Within You Without You". Prawa autorskie utworów, których Starr również był współautorem jak chociażby "Flying" i "What Goes On" również zostały przepisane Northern Songs. Po zakończeniu kontraktu z Northern Songs Harrison go nie odnowił, zamiast tego zawarł kontrakt z Apple Publishing podczas gdy od tamtego momentu zachowuje prawa autorskie swojej pracy. Tym oto sposobem Harrison przywłaszczył sobie prawa do jego późniejszych zespołu utworów jak chociażby "While My Guitar Gently Weeps" i "Something". Tego samego roku Starr założył Startling Music, która przechowuje prawa do jego utworów napisanych dla zespołu "Don't Pass Me By" i "Octopus's Garden".

W marcu '69 roku James zaplanował sprzedaż swoich i jego partnera udziałów w Northern Songs brytyjskiemu programowi telewizyjnemu Associated Television (ATV) założonego przez impresario Lew Grade bez poinformowania Beatles'ów. Następnie zespół złożył ofertę by uzyskać pakiet kontrolny by spróbować uzyskać umowę z konsorcjum firm maklerskich, które zgromadziły 14% udziałów. Do umowy nie doszło z powodu Lennon'a zastrzeżeń, który oznajmił "Mam dość bycia jebanym przez mężczyzn w garniturach siedzących na swoich grubych dupach w mieście". Pod koniec maja ATV nabył większość udziałów Northern Songs kontrolując niemal cały Lennon- McCartney katalog, jak i też każdy przyszły materiał do '73 roku. Bywszych sfrustrowanymi pod koniec października '69 Lennon i McCartney sprzedali ATV swoje udziały.

W '81 roku straty finansowe poniesione przez dominującą firmę, należącej do ATV, Associated Communications Corporation (ACC) doprowadziły do próby sprzedaży muzycznego działu. W nawiązaniu do wypowiedzi autorów Brian'a Southhall'a i Rupert'a Perry'ego Grade skontaktował się z McCartney'em oferując $30.000.000 za ATV Music i Northern Songs. W nawiązaniu do relacji danej w '95 roku przez McCartney'a, że spotkał się z Grade'em i był wyłącznie katalogiem Norythern Songs zainteresowany jeżeli Grade był kiedykolwiek skłonny "oddzielić" część ATV Music. Wkrótce potem Grade zaoferował kupno Northern Songs w wysokości $20.000.000 dając byłemu członkowi zespołu "tydzień lub dłużej" na podjęcie decyzji. Według McCartney'a relacji on i Ono odpowiedzieli ofertą w wysokości £5.000.000, która została odrzucona. W nawiązaniu do doniesień z tamtego czasu Grade odmówił oddzielenia Northern Songs i odrzucił ofertę złożonej przez McCartnbey'a i Ono w wysokości £21- 25.000.000. W '82 roku ACC zostało nabyte przez australijskiego magnata biznesowego, Roberta Holmes à Court w wysokości £60.000.000.

W '85 roku Michael Jackson nabył ATV w wysokości $47.500.000. Nabycie upowazniło go do kontroli publikacji praw do ponad 200 utworów Beatles'ów jak również 40.000 innych praw autorskich. W '95 roku w umowie, która podobno przyniosła mu $110.000.000 Jackson połączył swoje wydawnoctwo muzyczne z Sony tym samym tworząc nową firmę Sony/ ATV Music Publishing w którym miał 50% udziałów. Jackson stworzył nową firmę po czym wyceniono na $500.000.000 trzecie największe wydawnictwo na świecie. W 2016 roku Sony nabyło Jackson'a udziały Sony/ ATV pochodzące z jego majątku za $750.000.000.

Pomimo braku praw wydawniczych do większości ich utworów Lennon'a majątek i McCartney nadal otrzymują odpowiednie udziały w tantiemach autorów, które razem wynoszą 33 1⁄3% całkowitych komercyjnych wpływów w Stanach Zjednoczonych, a w innych miejscach na świecie, a w innych miejscach na świecie wahają się od 50% do 55%. Dwa z najwcześniejszych utworów Lennon'a i McCartney'a- "Love Me Do" i "P.S. I Love You"- zostały opublikowane przez Ardmore & Beechwood, wytwornię podlegającą EMI, zanim zawarli kontrakt z James'em. McCartney w '78 roku nabył ich prawa wydawnicze od Ardmore i są jedynymi utworami należących do McCarney'a firmy MPL Communications. 18.01.2017 roku McCartney złożył pozew do sądu najniższej instancji w Stanach Zjednoczonych przeciwko Sony/ ATV Music Publishing chcąc odzyskać własność swoich udziałów do katalogu utworów Lennon- McCartney począwszy od 2018 roku. Zgodnie z prawem autorskim panującym w Stanach Zjednoczonych w przypadku utworów opublikowanych przed '78 rokiem po pięćdziesięciu sześciu latach autor może odzyskać prawa autorskie przydzielonych wydawcy. W czerwcu '17 roku McCartney i Sony zgodzili się na poufną ugodę.

Listy osób związanych z zespołem

Pete Best

Ringo Starr

The Beatles

Oś czasowa

Byli Beatles'i

John Lennon

Zdjęcie	Nazwa	Okrees	Członkowie
	The Dirty Mac	Grudzień '68	John Lennon- wokale rytmiczna gitara Eric Clapton- wiodąca gitara Keith Richards- bas Mitch Mitchell- perkusja Yoko Ono- wokale Ivry Gitlis- skrzypce
	Plastic Ono Band	Czerwiec '69	John Lennon- wokale, akustyczna gitara Yoko Ono- klaskanie, tamburyn, chórki Tom Smothers- akustyczna gitara, chórki Timothy Leary, Rabbi Abraham Feinberg, Joseph Schwarz, Rosemary WoodrUff Leary, Petula Clark, Dick Gregory, Allen Ginsberg, Murray the K, Derek Taylor- chórki, klaskanie
	Plastic Ono Band	Wrzesień '69	John Lennon- wiodące wokale, rytmiczna gitara Yoko Ono- wokale Eric Clapton- wiodąca gitara, chórki Klaus Voormann- bas Alan White- perkusja
	Plastic Ono Band	Wrzesień '69	John Lennon- wiodące wokale, rytmiczna gitara Yoko Ono- wokale Eric Clapton- wiodąca gitara, chórki Klaus Voormann- bas Alan White- perkusja
	Plastic Ono Band	Wrzesień '69	John Lennon- wiodące wokale rytmiczna gitara Yoko Ono- wokale Eric Clapton- wiodąca gitara, chórki Klaus Vorman- bas Ringo Starr- perkusja
	Plastic Ono Band	Grudzień '69	John Lennon- wokale, gitara Yoko Ono- wokale Eric Clapton ("Derek Claptoe")- gitara Delaynie & Bonnie (Bilanie & Donnie)- gitara, perkusja (i przyjaciele, instrumenty dęte, perkusja) Jim Gordon ("Jim Bordom")- perkusja George Harrison ("George Harrisong")- gitara Nick Hopkins ("Sticky Topkins")- elektryczne pianino Bobby Keys ("Robbie Knees")- saksofon Keith Moon ("Kief Spoon")- perkusja Billy Preston ("Billy Presstud")- organy Klaus Voorman ("Raus Doorman")- bas Alan White ("Dallas White")- perkusja Jim Price- trąbka
	Plastic Ono Band	Styczeń '70	John Lennon- wokale, pianino, gitara George Harrison- gitara, pianino, chórki Klaus Voorman- gitara basowa, elektryczne pianino Alan White- perkusja, pianino, chórki Billy Preston- organy, chórki Yoko Ono- chórki Mal Evans- kurant, klaskanie, chórki
	John Lennon/ Plastic Ono Band	Wrzesień- Październik '70	John Lennon- wokale, gitara, pianino, organy Ringo Starr- perkusja Klaus Voorman- bas
	Plastic Ono Mothers	'74	John Lennon- gitara, wokale Yoko Ono- torba, wokale Frank Zappa- gitara, wokale Aymsley Dunbar- perkusja Bob Harris- keyboard'y Jim Pons- gitara basowa Don Preston- mini- Moog Ian Underwood- keyboard'y, drewniane instrumenty dęte Mark Volman- wokale
	John Lennon & Yoko Ono/ Plastic Ono Band with Elephanth's Memory Plus Invisible Strings	'72	John Lennon- gitary, wokale Yoko Ono- wokale Jim Keitner- bębny, perkusja Wayne "Tex" Gabriel- gitara Garry Van Scyoc- bas Stan Bronstein- saksofon, flet Adam Ippolito- pianino, organy John La Boosca- pianino Richard Frank Jr.- bębny, perkusja
	Plastic Ono Eleanth's Memory Band	'72	John Lennon- wokale, rytmiczna gitara, keyboard Yoko Ono- wokale, keyboard Jim Keitner- perkusja Wayne "Tex" Gabriel- wiodąca gitara Garry Van Scyoc- bas John Ward- bas Stan Bronstein- saksofon Adam Ippolito- keyboard'y Richard Frank Jr.- perkusja
	Plastic U.F.Ono Band	'73	John Lennon- wokale, rytmiczna gitara, keyboard'y Jim Keitner- perkusja David Spinoza- wiodąca gitara Kenneth Ascher- pianino, organy Gordon Edwards- bas Arthur Jenkins- perkusja Michael Brecker- saksofon Sneaky Pete Kleinow- gitara hawajska Rick Marrotta- perkusja
	Plastic Ono Nuclear Band	''74	John Lennon- wokale, gitara, pianino Klaus Volman- bas Jim Keitner- perkusja Nicky Hopkins- pianino Bobby Keys- saksofon Kenneth Ascher- elektryczne pianino, klawinet, melotron Arthur Jenkins- perkusja Jesse Ed Davis- wiodąca gitara Eddie Mottau- akustyczna gitara

Paul McCartney

Zdjęcie	Nazwa	Okres	Członkowie
	The Wings	sierpień '71- styczeń '72	Paul McCartney- wokale, bas, gitara, pianino, keyboard'y Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara Denny Seiwell- perkusja
	Paul McCartney & The Wings	styczeń '72- sierpień '73	Paul McCartney- wokale, bas, gitara, pianino, keyboard'y Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara Henry McCulough- gitara Denny Seiwell- perkusja
	Paul McCartney & The Wings	sierpień '73- sierpień '74	Paul McCartney- wokale, bas, gitara, pianino, keyboard'y Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara
	Wings	sierpień '74- styczeń '75	Paul McCartney- wokale, bas, gitara, pianino, keyboard'y Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara, wokale Jimmy McCulough- gitara, wokale Geoff Britton- perkusja
	Wings	styczeń '75- wrzesień '77	Paul McCartney- wokale, bas, gitara, pianino, keyboard'y Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara, wokale Jimmy McCulough- gitara, wokale Joe English- perkusja, wokale
	Wings	wrzesień '77- sierpień '78	Paul McCartney- wokale, bas, gitara, pianino, keyboard'y Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara, wokale
	Wings	sierpień '78- kwiecień '81	Paul McCartney- wokale, bas, pianino Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara, wokale Laurence Juber- gitara, wokale Steve Holley- perkusja, wokale
	Rockestra	'79	Paul McCartney- wokale, bas, gitara, pianino, keyboard'y Linda McCartney- keyboard'y, wokale Denny Laine- gitara Laurence Juber- gitara Steve Holley- perkusja David Gilmour- gitara Hank Marvin- gitara Pete Townsend- gitara John Bonham- perkusja Kenny Jones- perkusja John Paul Jones- bas, pianino Ronnie Laine- bas Bruce Thomas- bas Gary Brooker- keyboard'y Tony Ashton- keyboard'y, perkusja Speedy Acquaye- perkusja Tony Carr- perkusja Ray Cooper- perkusja Morris Pert- perkusja Howie Casey- waltornia Tony Dorsey- waltornia Steve Howard- waltornia Thaddeus Richard- waltornia
	Paul McCartney	'89- '90	Paul McCartney- wokale, bas, pianino, gitara Linda McCartney- keyboard'y, wokale Paul Wickens- keyboard'y Hamish Stuart- gitara Robbie McIntosh- gitara Blair Cunningham- perkusja
	Paul McCartney	'91- '93	Paul McCartney- wokale, bas, pianino, gitara Rusty Anderson- keyboard'y, wokale Brian Ray- gitara, bas, wokale, perkusja Paul Wickens- keyboard'y, wokale Abe Laboriel Jr- bębny, perkusja, wokale

George Harrison

Ringo Starr

Pete Best

•  
Stuart Sutcliffe

• Dyskografia
• Albumy

Zdjęcie	Tytuł	Szczegóły	Pozycja na listach przebojów							Certyfikaty
			UK	AUS	CAN	FRA	GER	NOR	US
	"Please Please Me"	Data wydania: 22.03.1963 Wytwórnia: Parlophone	1	-	-	5	5	-	-	BPI Platinum ARIA Gold MC Gold RIAA Platinum
	"With The Beatles"	Data wydania: 22.11.1963 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (CA), Odeon (FRA)	1	-	-	5	1	-	-	BPI Gold ARIA Gold BVMI Gold MC Gold RIAA Gold
	"Introducing... The Beatles"	Data wydania: 10.01.1964 Wytwórnia: Vee- Jay (US)	-	-	-	-	-	-	2	RIAA: Platinum
	"Meet The Beatles!"	Data wydania: 20.01.1964 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	1	-	-	-	1	MC: Platinum RIAA: 5 x Platinum
	"Twist And Shout"	Data wydania: 3.02.1964 Wytwórnia: Capitol (CAN)	-	-	1	-	-	-	-	MC: 3x Platinum
	"The Beatles Second Album"	Data wydania: 10.04.1964 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	1	-	50	-	1	MC: Platinum RIAA: 2x Platinum
	"The Beatles' Long Tall Sally"	Data wydania: 11.05.1964 Wytwórnia: Capitol (CAN)	-	-	1	-	-	-	-	MC: Gold
	"A Hard Day's Night"	Data wydania: 26.05.1964 Wytwórnia: United Artists (US)	-	-	1	5	-	-	1	MC: Platinum RIAA: 4x Platinum
		Data wydania: 10.07.1964 Wytwórnia: Parlophone (UK)	1	1	-	-	1	-	-	BPI: Platinum ARIA: Gold
	"Something New"	Data wydania: 20.07.1964 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	2	-	38	-	2	MC: Gold RIAA: 2x Platinum
	"Beatles For Sale"	Data wydania: 4.12.1964 Wytwórnia: Parlophone (UK)	1	1	-	-	1	-	-	BPI: Gold ARIA: Gold MCI: Gold RIAA: Platinum
	"Beatles '65"	Data wydania: 15.12.1964 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	1	80	9	-	1	MC: Platinum RIAA: 3X Platinum
	"Beatles VI"	Data wydania: 14.06.1965 Wytwórnia: Parlophone (NZ)                                          Capitol (US)	-	-	1	-	15	-	1	MC: Gold RIAA: 3X Platinum
	"Help!"	Data wydania: 6.08.1965 Wytwórnia: Parlophone (UK)	1	1	-	5	1	-	-	BPI: Platinum ARIA: Gold
		Data wydania: 13.08.1965 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	1	-	-	-	1	MC: 2x Platinum RIAA: 3x Platinum
	"Rubber Soul"	Data wydania: 3.12.1965 Wytwórnia:Parlohone (UK)	1	1	-	5	1	-	-	BPI: 2x Platinum ARIA: Platinum BVMI: Gold
		Data wydania: 6.12.1965 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	1	-	-	-	1	MC: 2x Platinum RIAA: 6x Platinum
	"Yesterday & Today"	Data wydania: 20.06.1966 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	1	-	13	-	1	MC: Platinum RIAA: 2x Platinum
	"Revolver"	Data wydania: 5.08.1966 Wytwórnia: Capitol (US)	1	1	-	5	1	14	-	BPI: 2x Platinum ARIA: Platinum
		Data wydania: 8.08.1966 Wytwóenia: Capitol (US)	-	-	1	-	-	-	1	MC: 2x Platinum RIAA: 5x Platinum
	"Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band"	Data wydania: 26.05.1967 Wytwórnia: Parlohone (UK)              Capitol (US)	1	1	1	4	1	1	1	ARIA: 4x Platinum BVMI: Platinum MC: Platinum RIAA: Diamond SNEP: Gold
	"Magical Mystery Tour"	Data wydania: 27.11.1967 Wytwórnia: Parlohone (UK)              Capitol (US)	31	48	-	2	8	13	1	BPI: Platinum ARIA: Platinum MC: 4x Platinum RIAA: 6x Platinum
	"The Beatles" ("The White Album")	Data wydania: 22.11.1968 Wytwórnia: Apple	1	1	1	1	1	1	1	BPI: 2x ARIA: 2x MC: 8x RIAA: Diamond (24x Platinum) SNEP: Gold
	"Yellow Submarine"	Data wydania: 13.01.1969 Wytwórnia: Apple (UK)                    Capitol (US)	3	4	1	4	5	1	2	BPI: Gold MC: Gold RIAA: Platinum
	"Abbey Road"	Data wydania: 26.09.1969 Wytwórnia: Apple	1	1	1	1	1	1	1	BPI: 8x Platinum ARIA: 3x Platinum BVMI: Platinum MC: Diamond RIAA:Diamond (12x Platinum) SNEP: Platinum
	"Let It Be"	Data wydania: 8.05.1970 Wytwórnia: Apple	1	1	1	5	4	1	1	BPI: Platinum ARIA: Platinum MC: 3x Platinum RIAA: 4x Platinum SNEP: Gold

•  
• Notatka:
• A^ Tabela zawiera studyjne albumy wydane w kilku krajach
• B^ "With The Beatles" został wydany w Kanadzie jako "Beatlemania! With The Beatles", a we Francji jako Les Beatles
• C^ Oryginalne wydanie w Stanach Zjednoczonych zawierało inna listę utworów niz wydanie w Wielkiej Brytanii. Podstawowy katalog opiera się na wydaniu w Wielkiej Brytanii
• D^ Album zawiera równiez utwory George'a Martina i jego orkiestry
• E^ "Magical Mystery Tour" zostało stworzone przez Capitol jako album na potrzebę amerykańskiego rynku; poczatkowo uplasował się na miejscu #31 na listach przebojów w Wielkiej Brytanii jako wydanie przyniesione ze Stanów Zjednoczonych. Zamiast tego Parlophone wydała podwójną E.P.- kę. Ostatecznie Parlophone 19.11.1976 roku wydało album w Wielkiej Brytanii. Aż do października '74 roku nie uplasował się na listach przebojów w Australii.

Albumy Live

Zdjęcie	Tytuł	Szczegóły albumu	Pozycja na listach przebojów										Certyfikaty
			Wielka Brytania	Australia	Austria	Kanada	Niemcy	Holandia	Norwegia	Nowa Zelandia	Szwecja	Stany Zjednoczone
	Live! At The Star- Club In Hamburg, Germany; 1962	Data wydania: 8.04.1977 Wytwórnia: Lingasong (UK),                           Bellaphon (D)	-	24	12	-	21	-	16	-	-	111
	The Beatles at the Hollywood Bowl A	Data wydania: 4.05.1977 Wytwórnia: Parlophone (UK),                          Capitol (US)	1	8	3	-	10	-	4	18	17	2	BPI: Gold MC: Platinum RIAA: Platinum
	First Live Recordings	Data wydania: 24.01.1979 Wytwórnia: Pickwick (US/ CAN)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	Live At The BBC	Data wydania: 30.11.1994 Wytwórnia: Parlophone (UK)                          Capitol (US)	1	2	6	2	10	2	-	4	4	3	ARIA: Platinum BPI: 2x Platinum BVMI: Gold IFPI AUT: Gold MC: 8x Platinum NVPI: Gold RIAA: 4x Platinum
	On Air- Live At The BBC (Vol. 2)	Data wydania: 11.11.2013 Wytwórnia: Apple, UM	12	28	7	7	8	6	9	31	36	7	BPI: Silver MC: Platinum
	Get Back- The Rooftop Performance	Data wydania: 28.01.2022 Wytwórnia: Calderstone Productions	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-

• Notatka: A- The Beatles at the Hollywood Bowl zostało ponownie wydane 9.09.2016 roku jako "Live at the Hollywood Bowl" do filmu dokomentalnego Ron'a Howard'a pt. "Eight Days A Week- The Touring Years".
• Kompilacje 

 Kompilacje

Zdjęcie	Tytuł	Szczegóły albumu	Pozycja na listach przebojów										Certyfikaty
			Wielka Brytania	Australia	Austria	Kanada	Francja	Niemcy	Norwegia	Nowa Zelandia	Szwecja	Stany Zjednoczone
	"The Beatles With Tony Sheridan & Their Guests"	Data wydania: 3.02.1964 Wytwórnia: MGM (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	68	-
	"Jolly Wait" [B]	Data wydania: 26.02.1964 Wytwórnia: Vee- Jay (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	103	-
	"The Beatles Beat"	Data wydania: 15.04.1964 Wytwórnia: Odeon (D)	-	-	-	-	-	6	-	-	-	-	-
	"Ain't She Sweet"	Data wydania: 5.10.1964 Wytwórnia: Atco (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"The Beatles vs. The Four Seasons"[A]	Data wydania: październik 1964 Wytwórnia: Vee- Jay (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	142	-
	"The Beatles' Story"	Data wydania: 23.11.1964 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	7	RIAA: Gold
	"The Early Beatles"	Data wydania: 22.03.1965 Wytwórnia: Capitol (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	43	MC: Platinum RIAA: Platinum
	"The Beatles"	Data wydania: kwiecień 1965 Wytwórnia: Amiga (D)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"The Beatles' Greatest"	Data wydania: 18.06.1965 Wytwórnia: Odeon (D)	-	-	-	-	-	38	-	-	-	-	-
	"The Beatles In Italy"	Data wydania: 13.07.1965 Wytwórnia: Parlophone (I)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Dans Leurs 14 Plus Grands Succès"	Data wydania: 1.09.1965 Wytwórnia: Odeon (F)	-	-	-	-	80	-	-	-	-	-	-
	"Los Beatles"	Data wydania: 19.11.1965 Wytwórnia: Odeon (Argentyna)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Greatest Hits Volume 1"	Data wydania: 7.06.1966 Wytwórnia: Parlophone (Australia)	-	11	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"A Collection Of Beatles Oldies"	Data wydania: 9.12.1966 Wytwórnia: Parlophone (UK)	7	7	-	-	5	-	12	-	-	-	-
	"Greatest Hits Volume 2"	Data wydania: 16.02.1967 Wytwórnia: Parlophone (Australia)	-	9	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"The Beatles' First"	Data wydania: 4.08.1967 Wytwórnia: Polydor (UK)	-	-	-	-	7	-	-	-	-	-	SNEP: Gold
	"Very Together"	Data wydania: 4.11.1969 Wytwórnia: Polydor (CA)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Hey Jude"	Data wydania: 26.02.1970 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	-	1	-	2	11	-	-	-	-	2	MC: 4x Platinum RIAA: 3x Platinum
	"In The Beginning"	Data wydania: 4.05.1970 Wytwórnia: Polydor (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	117	-
	"From Then To You"[B]	Data wydania: 18.12.1970 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Por Sempre Beatles"	Data wydania: 8.10.1971 Wytwórnia: Odeon (AR)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"The Essential Beatles"	Data wydania: 2.02.1972 Wytwórnia: Apple (AUS/ NZ)	-	10	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"1962- 1966"	Data wydania: 2.04.1973 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	3	9	1	38	1	2	1	5	22	3	BPI: 2x Platinum ARIA: 5x Platinum BVMI: 4x Platinum IFPI AUT: 3x Platinum MC: Diamond RIAA: Diamond (15x Platinum) SNEP: Platinum
	"1967- 1970"	Data wydania: 2.04.1973 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	2	8	1	42	1	2	2	4	23	1	BPI: 3x Platinum ARIA: 5x Platinum BVMI: 3x Platinum IFPI AUT: 3x Platinum IFPI NOR: Gold MC: Diamond (17x Platinum) RIAA: Diamond (17x Platinum) SNEP: 2x Platinum
	"Rock'n'Roll Music"	Data wydania: 7.06.1976 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	11	4	6	2	3	10	8	2	18	2	BPI: Gold RIAA: Platinum SNEP: Gold
	"Love Songs"	Data wydania: 21.10.1977 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	7	59	-	18	11	-	20	3	-	24	BPI: Silver MC: Platinum RIAA: 3x Platinum
	"Rarities"	Data wydania: 24.03.1980 Wytwórnia: Capitol (US)	71	-	-	-	-	-	-	-	-	-	BPI: Silver
	"20 Golden Hits"	Data wydania: 1979 Wytwórnia: Odeon (D)	-	-	7	-	-	4	-	-	-	-	-
	"Rarities"	Data wydania: 24.03.1980 Wytwórnia: Capitol (US)	-	27	-	26	-	-	-	43	-	21	MC: Gold RIAA: Gold
	"The Beatles Ballads"	Data wydania: 13.10.1980 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (CAN)	17	1	-	69	-	-	-	2	-	-	BPI: Gold MC: Gold
	"Rock'n'Roll Music Vol. 1"	Data wydania: 24.10.1980 Wytwórnia: Parlophone (UK), Axis (NZ), Capitol (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	MC: 2x Platinum RIAA: Platinum
	"Rock'n'Roll Music Vol. 2"	Data wydania: 24.10.1980 Wytwórnia: Parlophone (UK), Axis (NZ), Capitol (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	MC: 2x Platinum RIAA: Platinum
	"The Beatles 1967- 1970"	Data wydania: 1980 Wytwórnia: Amiga (D)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"The Beatles"	Data wydania: styczeń 1982 Wytwórnia: Amiga (D)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Reel Music"	Data wydania: 22.03.1982 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	56	26	-	19	-	-	-	-	-	19	MC: Gold RIAA: Gold
	"20 Greatest Hits"	Data wydania: 11.10.1982 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	10	52	-	50	-	-	-	4	-	50	BPI: Platinum MC: 3x Platinum RIAA: 2x Platinum
	"The Number Ones"	Data wydania: 13.05.1983 Wytwórnia: EMI (AUS)	-	1	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"The Early Tapes Of The Beatles"	Data wydania: 10.12.1984 Wytwórnia: Polydor (UK)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Past Masters Vol. 1[C]	Data wydania: 7.03.1988 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	49	79	-	-	21	-	-	-	-	149	BPI: Gold ARIA: Gold RIAA: Platinum RIANZ: Gold
	"Past Masters Vol. 2"[C]	Data wydania: 7.03.1988 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	46	75	-	-	15	-	-	-	-	121	BPI: Gold ARIA: Gold RIAA: Platinum RIANZ: Gold
	"Past Masters Vol. 1 & 2"[C]	Data wydania: 24.10.1988 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Anthology 1"	Data wydania: 21.11.1995 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	2	1	4	1	1	1	5	1	2	1	ARIA: 2x Platinum BPI: 2x Platinum BVMI: Gold IFPI AUT: Gold IFPI NOR: Gold MC: 9x Platinum RIAA: 8x Platinum
	"Anthology 2"	Data wydania: 18.03.1996 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	1	2	9	3	2	4	5	3	2	1	ARIA: Gold BPI: Platinum MC: 4x Platinum RIAA: 4x Platinum SNEP: Gold
	"Anthology 3"[D]	Data wydania: 28.10.1996 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	4	3	15	3	9	9	13	10	5	1	ARIA: Gold BPI: Gold MC: 2x Platinum RIAA: 3x Platinum
	"Yellow Submarine Songtrack"	Data wydania: 13.09.1999 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	8	-	8	12	31	11	1	-	22	15	BPI: Gold RIAA: Gold
	"1"	Data wydania: 13.11.2000 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	1	1	1	1	10	1	1	1	1	1	BPI:: 12x Platinum ARIA: 10x Platinum BVMI: 11x Gold IFPI AUT: 3x Platinum  IFPI NOR: 3x Platinum MC: Diamond RIAA: Diamond (11x Platinum) RIANZ: 15x Platinum SNEP: 2x Platinum
	"Beatles Bop- Hamburg Days"	Data wydania: 6.11.2001 Wytwórnia: Bear Family (D)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Let it Be... Naked"	Data wydania: 17.11.2003 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	7	11	8	8	14	13	6	23	2	5	BPI: Gold ARIA: Gold BVMI: Gold RIAA: Platinum
	"Past Masters"[C]	Data wydania: 9.09.2009 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	31	34	40	-	-	61	-	33	36	-	MC: Gold
	"Anthology Hilights"	Data wydania: 16.11.2010 Wytwórnia: Apple, EMI	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"Tomorrow Never Knows"	Data wydania: 24.07.2012 Wytwórnia: Apple, EMI	44	34	34	15	-	-	22	37	-	24	-
	"I Saw Her Standing There"	Data wydania: 15.04.2013 Wytwórnia: Rock Melon	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-
	"The Beatles Bootleg Recordings 1963"	Data wydania: 17.12.2013 Wytwórnia: Apple, UM	-	-	-	-	-	-	-	-	-	172	-
	"Mono Masters"[E]	Data wydania: 9.09.2014 Wytwórnia: Parlophone (UK), Capitol (US)	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-

Notatka: 

*A- "The Beatles vs The Four Seasons" było nowy przedstawieniem "Introducing... The Beatles" i "Golden Hits Of The Four Seasons"

*B- "From Then To You" w Stanacj Zjednoczonych został zatytułowany "The Beatles Christmas Album"

*C- ^{[a}, [b], [c], [d]} początkowo "Past Masters' zostało wydane 7.03.1988 jako dwa osobne albumy z podwójnym winylowym zestawem połączonym z dwoma zestawami płyt winylowych, które zostały 24.10.1988 roku w Stanach Zjednocoznych wydane, a w Wielkiej Brytanii 10.11.1988 roku

*D- album zawiera równiez utwór wykonany przez George'a Martin'a & His Orchestra

*E- początkowo wydany w 2009 roku jako "The Beatles In Mono" jako zestaw. 9.09.2014 roku w Wielkiej Brytanii został wydany osobno jako dwupłytowy zestaw CD i trójpłytowy zestaw LP, a kolejnego dnia w Stanach Zjednoczonych.

Kompilacje

Lista kompilacji z wybranymi pozycjami na listach przebojów wraz z certyfikatami

Zestawy

• A^ABCDEFGH Zestaw równiez zawiera utwory wykonywane przez George'a Martin'a & His Orchestra
• B "The Beatles EP Collection" to piętnastopłytowy zestaw składający się z 13 oryginalnych EP- ek wydanych przez Parlophone w Wielkiej Brytanii- włącznie z mono i stereo edycją "The Magical Mystery Tour" EP- ki- i nowej płyty zatytułowanej "The Beatles EP", która zawiera stereo mieszanki utworów: "The Inner Light", "Baby You're A Rich Man", "She's A Woman" i "This Boy".
• C "The Beatles In Mono" zawiera eksluzywne wydanie albumu pt. "Mono Masters"
•  
• EP- ki

• Single

•  
• Występ na koniec roku wg. czasopisma "Billboard"

• Notatki:
• A - Ówczesne wydanie "My Bonnie" było przypisywane Tony'emu Sheridan'owi & The Beat Brothers     E- Singiel był przeznaczony na eksport, ale niektórzy sprzedawcy swoją droga sprzedali w Wielkiej Brytanii. Nie uplasował się na listach przebojów i nie jest uważany za "oficjalny" sigiel Wielkiej Brytanii     I- "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" i "With A Little Help from My Friends" zostały wydane jako kompilacje na stronie A wraz z "A Day In The Life" znajdującego się na stronie B. W niektórych europejskich krajach na stronie B znajdował się utwór pt. "Within You Without You". M
• B- ^AB Tollie Records była wytwórnia podległa Vee Jay    F^ABC W odświeżonym kontrakcie z '67 roku Capitol zgodziła się wydać niezmienioną wersję albumów, te wydania mają wspólna kolumnę w tabeli. Swoją drogą Capitol nadal  wydawała dodatkowe albumy pochodzących z singli, EP- ek i wcześnniej nieużytych ścieżek pochodzących z albumów w szczególności "Magical Mystery Tou" i "Hey Jude" J- "Baby It's You" został wydany jako CD maxi singiel wraz z "I'll Follow The Sun", "Devil In Her Heart" i "Boys", które  zostały później wydane na "On Air- Live At The BBC Vol. 2".
• C- Pierwsze wydanie "Introducing... The Beatles" zawierało "Love Me Do" i "P.S. I Love You". Po tym gdy wytwwórnia, Beachwood Music, podlegająca Capitol Records podjęła kroki prawne utwory zostały zastąpione przez "Ask Me Why" i "Please Please Me"   G- Inna wersja tego utworu została wydana na albumie pt. "Let It Be"    K- "Free As A Bird" został wydany jako CD maxi singiel z dodatkowymi utworami: "I Saw her Standing There" i "This Boy'
• D- ^ABCDEFGH Singiel został wydany w tylko wybranych europejskich krajach    H- Autor działu "Chart Beat", Fred Bronson, potwierdza, że "Come Together" i "Something" zostały połączone by utrzymac sie na miejscu pierwszym listy "Hot 100", podczas gdy inny uznany autor, Joel Whitburn, plasuje "Sothing" na miejscu trzecim swojego czasu najwyższej pozycji przed tytułami bywszego połączonym w połowie nakładu płyty.    L- "Real Love" został wydany jako maxi singiel z dodatkowymi utworami: "Yellow Sumbarine" i "Here, There & Everywhere" m- wersja live utworu pt. "Baby's In Black" została później wydana na "Live At The Hollywood Bowl'
•  
• Ruchome płyty: zespół wydał kolejne siedem świątecznych bożonarodzeniowych nagrań znajdujących się na ruchomych płytach, które były przeznaczone dla fanów w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, które obejmowały utwory od '63 do '69 roku i ich długość trwania wynosi od 3:58 do 7:48. Owe krótkie kolecje zawierały mieszankę mówionego i muzycznego przesłania przeznaczonego dla ich oficjalnego fan klubu.
• Inne występy
• Zespół bardzo żadko brał udział w kompilach z innymi wykonawcami
• Lista utworów zespołu na wielokrotnych kompilacjach

•  
• Filmy

•  
• Filmy dokumentalne