2+1 - Nowy kierunek muzyczny

Szczegóły

Odsłony: 2423

2 plus 1 nawiązali współpracę z Andrzejem Mogielnickim i w 1982 roku ukazał się nowy singel z piosenkami „Kalkuta nocą” i „Obłędu chcę”. Te dwa nagrania, utrzymane w stylu nowofalowym, zapowiadały kolejny zwrot w muzycznej karierze grupy. W 1983 roku 2 plus 1 wystąpili na festiwalu opolskim, gdzie zaprezentowali awangardowe show zawierające piosenki z nadchodzącej płyty. Występ ten bardzo spodobał się krytykom, od których zespół zebrał wiele pozytywnych recenzji, a także publiczności, wzbudzając entuzjazm szczególnie wśród młodych ludzi. Wkrótce na rynku pojawił się ósmy album, Bez limitu. Prezentował on zupełnie nowy styl, sposób śpiewania, a także image muzyków. Premierowe nagrania bardzo różniły się od poprzednich dokonań zespołu, będąc połączeniem rocka i synth popu. Wiele piosenek z płyty stało się przebojami, w tym „Nic nie boli”, „Requiem dla samej siebie”, „XXI wiek (Dla wszystkich nas)” i „Superszczur”.

Bez limitu stało się ogromnym sukcesem komercyjnym, osiągając status złotej płyty, a także zebrało pozytywne opinie krytyków – uznawana jest za jedną z najlepszych w dorobku zespołu[7]. 2 plus 1 byli jednym z nielicznych wykonawców popularnych w latach 70., którym udało się z sukcesem kontynuować karierę także w następnej dekadzie, kiedy to rynek muzyczny w Polsce był zdominowany przez muzykę rockową.

W lutym 1984 2 plus 1 wystąpili w Sali Kongresowej w Warszawie. Podczas transmitowanego przez telewizję koncertu zespół otrzymał złote płyty za dwa poprzednie albumy: Easy Come, Easy Go i Bez limitu. Kolejny singel grupy, „Wielki mały człowiek” ukazał się w tym samym roku, będąc zapowiedzią następnej płyty. Piosenka stała się jednym z największych hitów 2 plus 1 i radziła sobie bardzo dobrze na listach przebojów[8]. Nagrywając materiał na nową płytę, zespół rozpoczął współpracę z Maciejem Zembatym i Johnem Porterem.

Video, dziewiąty studyjny album 2 plus 1, ukazał się w 1985 roku nakładem wytwórni Savitor. Muzycznie płyta była kontynuacją elektronicznego brzmienia znanego z płyty Bez limitu, choć nowością było wykorzystanie instrumentów dętych. Zawierała dziesięć nagrań opartych na synth popie i nurcie New romantic. Na singlach wydane zostały utwory „Chińskie latawce”, gdzie anglojęzyczne partie tekstu śpiewa John Porter, „Koszmar” oraz piosenka tytułowa. Nagrano także specjalny program telewizyjny, który promował album. W 1985 roku Cezary Szlązak wydał swój pierwszy i zarazem jedyny singel solowy, z piosenkami „Bezpłatny kurs” oraz „Inne życie, inny świat”.

Po wydaniu płyty Video nastąpił spadek aktywności muzycznej 2 plus 1[3]. Grupa występowała coraz mniej i rzadko pokazywała się w telewizji. W 1986 roku wydano jedynie koncertową kompilację Greatest Hits – Live. Znalazły się tam największe hity oraz fragment koncertu z Sali Kongresowej z 1984 roku. Ukazał się również singel nagrany specjalnie z okazji Mundialu '86, zawierający dwie piosenki: „Orły do boju” i „Trochę nadziei na wygraną”. W 1987 Janusz Kruk zaczął komponować muzykę do przedstawień teatralnych. Skomponował m.in. tło muzyczne do spektaklu Szaleństwa pana Hilarego, opartego na utworze Juliana Tuwima[9]. Zespół nagrał jedną nową piosenkę, „Ocalić coś”, która później trafiła na kompilację różnych artystów pt. Całuj gorąco.