Jimmy Page

Szczegóły

Odsłony: 8630

właśc. James Patrick Page (ur. 9.01.1944 w Middlesex, Anglia) to angielski muzyk, autor tekstów i producent nagraniowy, który osiągnął międzynarodowy sukces jako gitarzysta i założyciel grupy rockowej Led Zeppelin.

Page zaczynał swoją karierę jako muzyk sesyjny w studiu w Londynie w połowie lat 60- ych u boku Big Jim'a Sullivan, był jednym z najbardziej poszukiwanych gitarzystów sesyjnych w Wielkiej Brytanii. Od 1966 do 1968 był członkiem The Yardbirds. pod koniec '68 roku założył Led Zeppelin.

Page jest powszechnie uważany za jednego z największych i najbardziej wpływowych gitarzystów wszechczasów. Magazyn Rolling Stone opisał Page'a jako "papieża enegricznego riff'owania" i umieścił go na miejscu trzecim liście "100 najlepszych gitarzystów wszechczasów", tuż po Jimi Hendrix'ie i Eric'u Clapton'ie. W 2010 uplasował się na miejscu drugim na liście Gibson'a pt. "50 Najlepszych Gitarzystów Wszechczasów", a w 2007 czwartym na liście Classic Rock pt. "100 Wildest Guitar Heroes". Został dwa razy wprowadzony do Rock'n'Roll Hall Of Fame; pierwszy raz jako członek The Yardbirds w 1992 roku, a drugi w 1995 jako członek Led Zeppelin.

Młodość

Page jest synem James'a Patrick'a Page i Patrici Elizabeth Gaffikin, który urodził się w zachodnim przedmieściu Londynu w Heston 9.01.1944. Jego ojciec był kierownikiem personelu w fabryce powłok z tworzyw sztucznych, a jego matka, pochodząca z Irlandii, była sekretarką lekarza. W 1952 przeprowadzili się do Feltham, a potem do Miles Road, które znajduje się w Epsom Surrey. W wieku ośmiu lat Page uczył się w Epsom County Pound Lane Primary School, a w wieku jedenastu lat uczęszczał do Ewell County Secondary School in West Ewell. Na swoją pierwszą gitarę, która była hiszpańska natknął się w domu, który mieścił się na Miles Road: "Nie wiem czy przed (niewypowiedziane, ale w myśli: nami) (niewypowiedziane, ale w myśli: gitara) została zostawiona (niewypowiedziane, ale w myśli: w mieszkaniu) przez ludzi czy też był to przyjaciel rodziny- chyba nikt nie wiedział czemu tam była". Pierwszy raz grał na tym instrumencie mając 12 lat, wziął kilka lekcji w pobliskim Kingston, ale w dużej mierze był samoukiem:

"Gdy dorastałem nie było wielu innych gitarzystów.... W mojej szkole był jeszcze jeden gitarzysta, który pokazał mi pierwsze akordy, których się nauczyłem i odtąd zacząłem. Nudziłem się, więc nauczyłem się gry od słuchania nagrań. Więc oczywiście była to bardzo osobista sprawa."

Tym "innym gitarzystą" był to chłopak o imieniu Rod Wyatt, kilka lat starszy od niego i razem z innym chłopcem Pete'em Calvert, chcieli w Page'a domu ćwiczyć; w niektóre dni Page chciał poświęcić seść lub siedem godzin dla ćwiczeń i chciał zawsze zabierać ze sobą gitarę do szkoły średniej tylko po to, aby ją skonfiskować i zwrócić mu ją po lekcjach. Wśród wczesnych wpływów Page'a byli gitarzyści rockabilly Scotty Moore i James Burton, którzy obydwoje grali na nagraniach zrobionych przez Elvis'a Presley'a. Presley'a utwór "Baby Let's Play House" jest cytowany przez Page'a będący inspiracją by grać na gitarze i powtórzyłby, że Moore grał "Whole Lotta Love" i "The Song Remains The Same" w wersji na żywo. W 1957 roku wystąpił wraz z prezydentem Höfner'a, które kupił z pieniędzy, które zarobił w czasie letnich wakacji przy rozwożeniu mleka i który miał przetwornik dzięki czemu można było go wzmocnić, ale jego pierwszą prawdziwą elektryczną gitarą była używana z 1959 roku Futurama Grazioso, później zastąpiona przez Fender'a Telecaster model, który widział granego przez Buddy'ego Holly w telewizji i prawdziwy przykład, który grał na wystawie elektroniki w Earls Court Exhibition Centre w Londynie.

Gust muzyczny Page'a zawierał skiffle (popularny gatunek muzyki tamtego czasu) i akustyczne ludowe brzmienia, jak i też blues'owe Elmore'a James, B.B. King'a, Otis'a Rush, Buddy'ego Guy'a, Freddie'ego King'a i Huberta Sumlin. "W zasadzie był to początek: mieszanka między rock'iem, a blues'em".

W wieku 13 lat Page wraz ze skiffle'owym kwartetem wystąpił tylko raz w programie, który był transmitowany na żywo przez BBC w 1957 roku Huw'a Weldon'a All Your Own, który poszukiwał talentów. Grupa zagrała "Mama Don't Wanna To Skiffle Anymore" i kolejny utwór o ameryksńskim zabarwieniu "In Them Ol' Cottonfields Back Home". Zapytany przez Weldon'a co by chciał po szkole robić Page odpowiedział "Chcę przeprowadzić badania biologiczne [w celu znalezienia lekarstwa na raka], jeśli do tego czasu nie zostaną odkryte".

W wywiadzie przeprowadzonym przez magazyn Guitar Player Page stwierdził iż "na początku było dużo korków, ale jak mówią, musiałem się z tym pogodzić i było to dobre nauczanie". Gdy miał czternaście lat i rozliczał się jako James Page grał w grupie o nazwie Malcolm Austin & Whirlwinds u boku Tony'ego Busson, który grał na basie, Stuart Cockett, który grał do taktu i perkusista o imieniu Tom przebijając Chuck'a Berry'ego i Jerry'ego Lee Lewis. Ten zespół krótko istniał zanim Page znalazł perkusistę do zespołu w którym ówcześnie grał wraz z Rod'em Wyatt, David'em Williams i Pete'em Calvert i wymyślił dla niego nazwę: The Paramounts. The Paramounts grali gig'i w Epsom wspierając raz grupę, która później zaistniała jako Johnny Kidd & The Pirates.

Mimo rozmowy kwalifikacyjnej na stanowisko asystenta laboratoryjnego ostatecznie zdecydował się porzucić szkołę średnią w West Ewel by kontynuować muzykę, robiąc to w wieku piętnastu lat- najwcześniejszego dopuszczalnego wieku w tym czasie- po zdobyciu czterech poziomów G.C.E. O. (skr.i tł. General Certificate of Education- Ogólne Świadectwo Ukończenia Szkoły) i w tyle gw. rzędu wraz z zastępcą dyrektora szkoły Panią Nicholson o jego muzycznych ambicjach przez co całkowicie się uniosła.

Page miał trudności ze znalezieniem innych muzyków, z którymi mógłby regularnie grać. "To nie było tak, że było ich mnóstwo. Kiedyś grałem w wielu grupach ... naprawdę każdy, kto mógł się razem wybrać na koncert”. Po skąpym recitalu beat'owego poety Royston Ellis w Mermaid Theatre na przełomie 1960- 61 roku piosenkarz Red E. Lewis, który widział go, jak gra z Paramounts w klubie Contemporary w Epsom powiedział swojemu menedżerowi, Chrisowi Tidmarshowi, aby poprosił Page'a o dołączenie do zespołu wspierającego Redcaps po odejściu gitarzysty Bobby'ego Oats'a, Page został zapytany przez piosenkarza Neil'a Christian o dołączenie do jego zespołu The Crusaders. Christian widział 15- oletniego grającego Page'a w lokalnej sali i gitarzysta jeździł na trasy z Christian'em w przeciągu m/w dwóch lat, a potem grał na kilku jego nagraniach włącznie ze singlem z '62 roku "The Road To Love".

Podczas swojej podróży z Christian'em Page poważnie zachorował na gorączkę gruczołową przez co nie mógł kontynuować trasy. W trakcie powrotu do zdrowia zdecydował się zawiesić muzyczną karierę, a skoncentrować się na swojej drugiej miłości, malowaniu i zapisał się do Sutton Art College w Surrey. Jak tłumaczył w '75 roku:

Przez cały czas podróżowałem autobusem. Robiłem to przez dwa lata gdy skończyłem szkołę do momentu gdy zacząłem na prawdę dobrze zarabiać. Ale się rozchorowałem. Więc wróciłem do art college'u. A to była całkowita zmiana kierunku. Dlatego mówię, że można to zrobić. Tak oddany, jak grałem na gitarze, wiedziałem, że będę to na zawsze robił. co dwa miesiące miewałem gorączkę gruczołową. Przez następne 18 miesięcy żyłem za 10 dolarów tygodniowo i zyskiwałem na sile. Ale wciąż grałem.

Kariera

Wczesne lata 60- e: muzyk sesyjny

Będąc nadal uczniem Page często występował w Marquee Club z takimi zespołami jak: Cyril Davies' All Stars, Alexis Korner's Blues Incorporated i inni gitarzyści jak Jeff Beck i Eric Clapton. Jednej nocy został zauważony przez John'a Gibb z zespołu Brian Howard & The Silhouettes, który zapytał go o pomoc w nagraniu kilku singli dla Columbia Graphophone Company w tym "The Worrying Kind". Mike Leander po raz pierwszy zaoferował Page'owi regularną pracę w studiu. Jego pierwszą sesją dla tej wytwórni było nagranie "Diamonds", który został napiasany przez Jet'a Harris i Tony'ego Meehan, który dostał się na miejscu 1. liście przebojów singli na poczatku 1963 roku.

Po krótkich próbach z Carter'em- Lewis & The Southerners, Mike'iem Hurst & The Method, jak i też z Mickey Finn'em & The Blue Men Page zobowiązał się do pracy jako pełnoetatowy muzyk sesyjny. Jako sesyjny gitarzysta był znany pod pseudonimem "Lil Jim Pea" (tł. Mały Jim Groszek) by zapobiec dezorientacji z innym znanym angielskim gitarzystą sesyjnym Big Jim'em Sullivan. Page był gw. wzywany do sesji jako "zabezpieczenie" w przypadku, gdy artysta nagrywający potrzebował zastępcy lub drugiego gitarzysty. "Zwykle byłem to ja i perkusista", tłumaczył, "chociaż w tych dniach nikt nigdy nie wspomina o perkusiście, tylko mnie... . ktokolwiek potrzebował gitarzysty szedł do Big Jim'a (Sullivan) albo mnie. W początkowych etapach właśnie powiedzieli, że graj co chcesz, ponieważ w tamtym czasie nie potrafiłem czytać muzyki czy cokolwiek".

Page był ulubionym gitarzystą producenta nagraniowego Shel'a Talmy. W wyniku tego zapewnił sobie pracę sesyjną nad piosenkami dla The Who i The Kinks. Page przypisuje się grę na dwunastostrunowej gitarze akustycznej na dwóch utworach z debiutanckiego albumu The Kinks "I'm A Lover Not A Fighter" i "I've Been Driving on Bald Mountain" i możliwe, że na stronie B "I Gotta Move". Na sesjach grał na rytmicznej gitarze do pierwszego singla The Who "I Can't Explain" (chociaż Pete Townshend nie chciał dopuścić Page'a w końcowym nagraniu; Page grał również wiodącą gitarę na stronie B, "Bald Headed Women"). Page'a studyjne gig'i z '64 roku zawierały: Marianne Faithfull "As Tears Go By", The Nashville Teens'ów "Tobacco Road", The Rolling Stones'ów "Heart Of Stone", Van Morrison & Them's "Baby, Please Don't Go", "Mystic Eyes" i "Here Comes the Night", Dave'a Berry "The Crying Game" i "My Baby Left Me", Brendy Lee "Is It True" i Petuly Clark "Downtown".

W wywiadzie udzielonym w 2010 roku Page wspomniał wkład gitary w przypadkową muzykę do filmu Beatles'ów "A Hard Day's Night" z 1964 roku, który był nagrywany w Abbey Road Studios.

W 1965 roku Page został zatrudniony przez manager'a Stones'ów Andrew Loog Oldham'a by wystąpić jako producent domowy i A&R człowiek dla nowo utworzonej wytwórni Immediate Records, która pozwoliła mu grać i/ lub produkować utwory wykonywane przez John'a Mayall, Nico, Chris'a Farlowe, Twice as Much i Clapton'a. Również w '65 Page był producentem jednego ze wczesnych singli Dany Gillepsie, który nosi tytuł "Thank You Boy". Page również nawiązał z ówczesną wykonawczyni romantycznych utworów Jackie DeShannon. Wraz z Big Jim'em Sullivan skomponował i nagrał utwory do albumu John'a Williams The Maureeny Wishful Album. Page pracował jako muzyk sesyjny do utworu Donovan'a Leitch "Sunshine Superman" i albumów Johnny'ego Hallyday "Jeune Homme" i "Je Suis Né Dans La Rue", albumu Al'a Stewart "Love Chronicles" i grał gitarę w pięciu utworach, które pojawiły się na debiutanckim albumie Joe Cocker'a "With A Little Help From My Friends". Od 1970 roku przez kilka lat Page grał wiodącą gitarę na dziesięciu utworach Roy Harper'a, które obejmują 81min. muzyki.

Zapytany oto w których utworach grał, szczególnie te, w których istnieją kontrowersje co do jego dokładnej roli, Page często wskazuje, że było ciężko dokładnie zapamiętać co zrobił, biorąc pod uwagę ogromną liczbę sesji, w których wtedy grał. W wywiadzie udzielonym radiu wyjaśnił, że "wykonywałem trzy sesje dzienne, piętnaście sesji tygodniowo. Czasem chciałem grać z grupą, a innym razem mogłem wykonywać muzykę filmową, mogło to być sesją folkową... Byłem w stanie dopasować się do tych wszystkich różnych ról".

Mimo, że Page nagrywał z wieloma liczącymi się muzykami większość tych ściezek jest dostępnych w postaci nagrań bootleg'owych, kilka z nich, które zostały wydane pod koniec lat 70- ych przez fanklub Led Zeppelin. Jednym z rzadszych nagrań to sesja jam'owa, którą wykonywał z giatrzystą Stones'ów Keith'em Richards cover'ując Roberta Johnson'a "Little Queen Of Spades". Kilka wczesnych utworów zostało wydane na podwójnej składance Jimmy Page: Session Man. 15.10.1974 również nagrywał z Richards'em, który zajął miejsce zarówno jako wokalista jak i też gitarzysta, w Olympic Sound Studios 15.10.1974. Wraz z Ric'iem Grech na basie i Bruce'em Rowland na bębnach został ucięty utwór o nazwie "Scarlet". W wywiadzie przeprowadzonym przez reportera The Rolling Stone Cameron'a Crowe Page wiernie przedstawił: "Zrobiłem coś co być może mogło być kolejną stroną B Stones'ów. Był to Ric Grech, Keith i ja grający numer nazwanym "Scarlet". Perkusisty nie pamiętam. Brzmiało bardzo podobnie w stylu jak i też nastroju do tamtych "Blond On Blond" ścieżek. To było wspaniałe, na prawdę dobre. Nie spaliśmy całą noc i poszliśmy do Island Studios gdzie Keith umieścił kilka gitar typu reggae w jednej sekcji. Ja dodałem tylko kilka solówek, ale to już była ósma rano kolejnego dnia zanim to zrobiłem. Zabrał taśmy do Szwajcarii i ktoś się o nich dowiedział. Keith powiedział ludziom, że to była ścieżka z mojego albumu".

Page opuścił studio, gdy rosnący wpływ Stax Records na muzykę popularną doprowadził do większego włączenia instrumentów dętych i orkiestrowych do nagrań kosztem gitar. Stwierdził, że jego czas jako muzyk sesyjny służył mu jako bardzo dobrą naukę:

"Moja praca sesyjna była bezcenna. W jednym momencie grałem co najmniej sześć sejsi jednego dnia, sześć dni w tygodniu! A ja rzadko kiedykolwiek wiedziałem co będę wcześniej grał. Ale nauczyłem się rzeczy nawet na moich najgorszych sesjach- i wierz mi grałem na kilku przerażających rzeczach. W końcu powiedziałem dość z tym po tym gdy zacząłem dostawać telefony by wykonywać Muzak. Zadecydowałem, że juz nigdy więcej nie będę prowadził takiego trybu życia; to stawało się coraz głupsze. Przypuszczam, że to był los, że tydzień po porzuciłem wykonywanie sesji Paul Samwell-Smith opuścił The Yardbirds, a ja miałem zaszczyt zająć jego miejsce. Ale z poczatku będąc muzykiem sesyjnym było dobrą zabawą- dyscyplina studia była wspaniała. po prostu odliczyli utwór i nie mozna było poełnić jakichkolwiek błędów.

Późne lata 60- e The Yardbirds

Pod koniec '64 roku Page został poproszony o możliwość zastąpienia Eric'a Clapton w The Yardbirds, ale odmówił na rzecz lojalności do swojego przyjaciela. W lutym '65 Clapton opuścił The Yardbirds, a Page został oficjalnie zaproponowany na jego miejsce, ale nie chcąc rezygnować z lukratywnej kariery jako muzyk sesyjny i w trosce o swoje zdrowie podczas tras koncertowych, zasugierował swojego przyjaciela Jeff'a Beck. 16.05.1966 w IBC Studios perkusista Keith Moon, basista John Paul Jones, keyboard'zista Nick Hopkins, Beck i Page nagrali w Londynie  "Beck's Bolero". Doświadczenie podsunęło Page'owi pomysł by uformować nową supergrupę w której skład będzie Beck wchodził wraz z członkami The Who John Entwistle na basie, a Moon na bębnach. W tym czasie po raz pierwszy Moon zasugierował nazwę "Lead Zeppelin" (czyt. Lid), po tym gdy Entwistle skomentował, że postępowanie wzbije się w powietrze jak ołowiany balon.

W ciągu tygodni Page wziął udział w koncercie Yardbirds'ów w Oxford'zie. po występie udał się za scenę gdzie Paul Samwell- Smith ogłosił iż opuszcza zespół. Page zaproponował zastąpienie Samwell- Smith'a co zostało zaakceptowane przez grupę. Poczatkowo grał bas elektryczny będąc członkiem The Yardbirds zanim ostatecznie przerzucił się na dwie wiodące gitary wraz z Beck'iem gdy Dreja przeszedł na bas. Potencjał muzyczny składu został zatarty, jednak przy międzyosobowych konfliktach spowodowanych ciągłymi trasami i brakiem komercyjnego sukcesu, mimo że wydali jeden singiel "Happenings Ten Years Time Ago". Podczas gdy Page i Beck grali razem w The Yardbirds trio składające się z Page'a, Beck'a i Clapton'a nigdy w tym samym czasie nie grali w oryginalnym składzie. Trzej gitarzyści pojawili się na scenie na koncercie charytatywnym ARMS, który miał miejsce w '83 roku.

Po Beck'a odejściu The Yardbirds pozostali kwartetem. Nagrali jeden album z Page'em na gitarze wiodącej, którego tytuł jest "Little Games". Album otrzymał obojetne recenzje i nie odniósł komercyjnego sukcesu plasując się na miejscu 80- ym na liście Billboard200. Chociaż ich studyjne brzmienie było wówczas dość komercyjne, występy zespołu na żywo były wręcz przeciwne stając się cięższymi i bardziej eksperymentalnymi. Koncerty te zawierały aspekty muzyczne, które Page by udoskonolał później z Led Zeppelin w szczególności przedstawienia „Dazed and Confused”.

Po odejściu Keith'a Relf i jim'a McCarthy w '68 Page zrekonstruował grupę nowymi członkami po to by zrealizować nieskończoną trasę po Skandynawii. W tym celu Page zrekrutował wokalistę Roberta Plant i perkusistę Johna Bonhama, a także skontaktował się z nim John Paul Jones, który poprosił o dołączenie. Podczas trasy po Skandynawii nowa grupa ukazała się jako The New Yardbirds, ale szybko przypomnieli sobie stary żart powiedziany przez Keith'a Moon i John'a Entwistle. Page wstrzymał się z tamtą nazwą by użyć jej do swego nowego zespołu. Peter Grant zmienił na "Led Zeppelin" by uniknąć złej wymowy, która to była "Leed Zeppelin" (czyt. Lid).

1968- 1980: Led Zeppelin

Led Zeppelin jest jednym z najlepiej sprzedającym się muzycznym zespołem w historii audio nagrań. Różne źródła szacują, że zespół sprzedał ponad 200, a nawet 300.000.000 albumów na całym świecie. Z 111,500.000 jednostek zacertyfikowanych przez RIAA, jest drugim najlepiej sprzedającym się zespołem w Stanach Zdjednoczonych. Każde z ich dziewięciu studyjnych albumów uplasowało się na liście Top10 US Billboard Album Chart, a sześć znalazło sie na pierwszym miejscu.

Led Zeppelin byli prekursorem heavy metalu i hard rock'a, a ich brzmie było w dużej mierze efektem wkładu Page jako producenta i muzyka. Indywidualistyczny styl zespołu czerpał z wielu różnych wpływów. Występowali na wielu rekordowych trasach koncertowych, dzięki czemu zyskali reputację poprzez ekscesy. Mimo, że pod koniec lat 70- ych odnosili sukces komerycyjny i w oczach krytyki wydajność zespołu i harmonogram koncertów były ograniczone osobistymi trudnościami członków.

Page wyjaśnił, że od samego początku miał bardzo konkretny pomysł na to, czym chciał by Led Zeppelin było:

"Miałem wiele pomysłów z moich dni z The Yardbirds. The Yardbirds pozwoliły mi dużo improwizować podczas występów na żywo, a ja zaczałem prowadzić podręcznik pomysłów, które ostatecznie wykorzystałem w Zeppelin'ach. Oprócz tych pomysłów chciałem dodać akustyczną strukturę. Ostatecznie chciałem, aby Zeppelin był związkiem blues'a, hard rock'a i muzyki akustycznej z mocnymi refrenami- połączenie, którego nigdy wcześniej nie dokonano. Dużo światła i cienia w muzyce."

Kariera po Led Zeppelin

Led Zeppelin rozpadło się w 1980 roku po śmierci Bonham'a, która nastąpiła w Page'a domu. Page poczatkowo odmówił dotykania gitary opłakując swojego przyjaciela. Do końca lat 80- ych jego praca składała się z serii krótkotrwały współprac w zespołach The Firm i The Honeydrippers, reaktywacji i pracy indywidualnej, wliczając ścieżki filmowe. Stał się także aktywny w działalności filantropijnej.

Lata 80- e

Page powrócił na scenę w programie Jeff Beck Show, które odbyło się w marcu '81 roku w Hammersmith Odeon. Również w '81 Page zjednał się z członkami grupy Yes, basistą Chris'em Squire i perkusistą Alanem White by uformować supergrupę nazwaną XYZ (dla założycieli Yes- Zeppelin). Odbyli kilka prób, ale projekt został zaniechany. Bootleg'i z tamtych sesji ujawniły, że niektóre kawałki z tamtego materiału pojawiły się w późniejszych projektach, szczególnie w utworze The Firm "Hunter" i dwóch utworach Yes "Mind Drive" i "Can You Imagine?". Page dołączył do Yes w '84 roku w Westfalenhalle w Dortmund'zie, Niemcy, grając "I'm Down".

W '82 Page współpracował z reżyserem Michel'em Winner aby nagrać ścieżkę do filmu Death Wish II. Ta i kilka kolejnych nagrań Page'a, włącznie ze ścieżką filmową do Death Wish III zostały nagrane i wyprodukowane w jego studiu nagraniowym The Sol w Cookham, które to zakupił od Gus'a Dudgeon na początku lat 80- ych.

W '83 Page wraz z A.R.M.S. pojawili się na serii koncertów charytatywnych by uhonorować basistę Small Faces Ronnie'ego Lane, który cierpiał na tą chorobę. Do pierwszych koncertów w Royal Albert Hall w Londynie Page'a zestaw składał się z utworów do ścieżki dźwiękowej Death Wish II (ze Steve'em Winwood'em na wokalu) i instrumentalnej wersji "Stairway To Heaven". Następnie odbyła się trasa po Stanach Zjednoczonych wraz z Paul'em Rodgers z Bad Company, który zastąpił Winwood'a, która obejmowała cztery miasta. W czasie trasy Page i Rogers wykonali "Midnight Moonlight", które później pojawi się na pierwszym albumie The Firm. wszystkie te występy ocechował jam utworu "Layla", który ponownie zjednał Page'a z Beck'iem i Clapton'em. W nawiązaniu do książki "Hammer Of The Gods" było to podobno w tym czasie, że Page oznajmił kolegom, że właśnie skończył zażywać heroinę, które to trwało siedem lat. 13.12.1983 Page dołączył do Plant'a na scenie na jeden bis, który odbył się w Hammersmith Odeon w Londynie.

Następnie w 1984 roku Page połączył się z Roy Harper'em na rzecz albumu "Whatever Happened To Jugula?" oraz okazyjnych koncertów występując głównie na akustycznych festiwalach pod różnymi postaciami, takimi jak MacGregors i Themself. Również w '84 roku Page z Plant'em jako The Honeydrippers nagrał album The Honeydrippers Volume 1, a z John Paul Jones'em ścieżkę do filmu "Screem For Help".

Następnie Page współpracował z Rodgers'em na dwóch albumach pod nazwą The Firm. pierwszy album wydany w 1985 roku został zatytułowany The Firm. Zawiera popularne utwory "Radioactive" i "Satisfaction Guaranteed". Album uplasował się na miejscu 17 na liście Billboard pop album chart, a w Stanach zyskał złoto. Następnie w 1986 roku pojawił się Mean Business. Zespół koncertował by wesprzeć oba albumy, ale szybko się rozpadł.

Następnie pojawiły się różne projekty, jak chociażby praca sesyjna dla Graham'a Nash, Stephen'a Stills i The Rolling Stones (na ich singlu z '86 roku "One Hit (To The Body)"). W '86 Page tymczasowo zjednał się ze swoimi dawnymi kolegami z The Yardbirds by zagrać kilka utworów zespołu Box Of Frogs z albumu "Strange Land". W '88 Page wydał solowy albym zatytułowany "Outrider", który zaweirał wkład Plant'a, z kolei Page dołozył się do Plant'a solowego albumu Now and Zen, który został wydany tego samego roku. Do albumu dołożył się także piosenkarz John Miles w utworze otwierającym go "Wasting My Time".

Przez te lata Page ponownie zjednał się z resztą założycieli Led Zeppelin by na żywo wystąpić na kilku okazjach, głównie w 1985 roku dla koncertu Live Aid z dwoma wypełniającymi obowiązki bębniarza Phil'em Collins i Tony'm Thomson. Jednak członkowie zespołu uznali ten występ za niespełniający standardów, ponieważ Page został zawiedziony przez źle dostrojony Les Paul. Page, Plant, Jones, jak i również syn John'a Bonham Jason wystąpili w przedstawieniu z okazji 40- olecia istnienia Atlantic Records, które odbyło się 14.05.1988, zamykając tym samym dwunastogodzinny występ.

Lata 90- e

W 1990 roku odbył sie koncert w ramach pomocy Nordoff-Robbins Music Therapy Centre i The British School for Performing Arts and Technology zobaczyły, że Plant niespodziewanie przyłącza się do Page'a by wykonać "Misty Mountain Hop", "Wearing And Tearing" i "Rock'n'Roll". tego samego roku Page pojawił się wraz z Aerosmith na festiwalu zatytułowanym Mosters Of Rock. Page również wystąpił wraz z założycielami zespołu na ślubie Jason'a Bonham'a. Page podjął również współpracę z David'em Coverdale w '93 zatytułowaną Coverdale Page.

W '94 roku Page ponownie zjednał się z Plant'em by dać przedostatni koncert w serii MTV "Unplugged". 90- sięciominutowa oferta specjalna nazwana "Unledded" miał premierę w najwyższych ocenach w historii MTV. W październiku tego samego roku sesja została wydana jako płyta No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded, a w 2004 roku jako DVD No Quarter Unledded. Po bardzo udanej trasie koncertowej, która odbyła się w połowie lat 90- ych, która wspierała "No Quarter" w '98 Page i Plant nagrali "Walking Into Clarksdale" wraz z perkusistą Michael'em Lee.

Page był mocno zaangażowany w remastering'owaniu katalogu Led Zeppelin. Uczestniczył w różnych dobroczynnych koncertach i pracach, szczególnie Action for Brazil's Children Trust (ABC Trust), która została założona przez jego żonę Jime Gomez- Paracha w 1998 roku. Tego samego roku Page grał na gitarze dla piosenkarza/ prosucenta muzyki rap Puff Daddy do utworu pt. "Come With Me", które bardzo przypominało Led Zeppelin'ów "Kashmir" i zostało uzyte jako ścieżka dźwiękowa do filmu "Godzilla". Później we dwoje wykonali ten sam utwór w Saturday Night Live.

W październiku '99 roku Page dołączył do The Black Crowes by dać koncert trwający dwie noce grając utwory z katalogu Led Zeppelin oraz starych standardów bluesowych i rockowych. Koncert został nagrany i wydany jako podwójny album live pt. Live at the Greek w 2000 roku. W 2001 roku pojawił się na scenie wraz z frontman'em Limp Bizkit Fred'em Durst i Wes'em Scantlin z Puddle Of Mudd na MTV Europe Video Music Awards we Frankfurcie gdzie zagrali wersję utworu Led Zeppelin "Thank You".

Lata 2000

W 2005 roku Page został mianowany oficerem Zakonu Imperium Brytyjskiego w uznaniu za jego działalność charytatywną w Brazylii dla Task Brazil i Action For Brazil's Children's Trust, później został honorowym obywatelem Rio de Janeiro i otrzymał nagrodę Grammy.

W listopadzie 2006 roku led Zeppelin zostało wprowadzone do UK Music Hall of Fame. Transmisja telewizyjna obejmowała przedstawnienie zespołu przez różnych znanych wielbicieli (w tym Roger Taylor, Slash, Joe Perry, Steven Tyler, Jack White i Tony Iommi), wręczenia nagrody Page'owi przez niego krótkiego przemówienia. Po tym grupa rockowa Wolfmother zagrali "Communication Breakdown" by oddać hołd Led Zeppelin. W czasie wywiadu dla BBC w nawiązaniu do wprowadzenia Page oznajmił o planach by nagrać nowy materiał w 2007 roku mówiąc: "To album, który na prawdę musze wydobyc z mojego systemu... tam jest dobry album i jest gotowy do wydania" i "Również na horyzoncie pojawi się kilka rzeczy od Zeppelin'ów".

10.12.2007 żyjący członkowie Led Zeppelin wraz z synem John'a Bonham, Jason Bonham, zagrali koncert charytatywny w O2 Arenie w Londynie. W nawiązaniu do Księgi Rekordów Guinness'a z 2009 roku Led Zeppelin ustanowił rekord świata w konkursie „Najwyższy popyt na bilety na jeden koncert muzyczny” ponieważ 20.000.000 próśb o reaktywację zostało zrealizowanych online. 7.06.2008 roku Page i John Paul Jones pojawili się z The Foo Fighters by zamknąć koncert zespołu w Wembley Stadium grając "Rock'n'Roll" i "Ramble On". Dla Mistrzostw Olimpijskich w 2008 roku Page, David Beckham i Leona Lewis reprezentowali Brytanię w czasie zakończenia ceremonii dnia 24.08.2008 roku. Beckham wjechał na stadion angielskim busem, a Page i Lewis grali "Whole Lotta Love".

W 2008 roku Page był współproducentem filmu dokumentalnego, którego reżyserem był Davis Guggenheim pt. "It Might Get Loud". Film bada historię gitary elektrycznej skupiając się na karierze i stylu Page'a, The Edge i Jack'a White. Premiera filmu odbyła się 8.09.2008 na Toronto International Film Festival. Page uczestniczył również w 3 częściowym dokumentalnym filmie nadawanym przez kanał BBC pt. London Calling: The making of the Olympic handover ceremony on 4 March 2009. 4.04.2009 Page wprowadził Jeff'a Beck w Rock'n'Roll Hall Of Fame. W wywiadzie udzielonym 16.12.2009 Sky News Page ogłosił swoją solową trasę koncertową, która się odbyła w 2010 roku.

Lata 2010

W styczniu 2010 roku Page ogłosił autobiografię opublikowaną przez Genesis Publications w twardej okładce w limitowanej edycji o nakładzie 2.150 kopii. Page jako pierwszy w historii został uhonorowany przez organizację United Nations' Pathways to Peace nagrodą Global Peace Award po potwierdzeniu doniesień, że dnia 10.10.2010 będzie jedną z głównych gwiazd zaplanowanego show w Peace Concert in Beijing.

3.06.2010 Page zagrał z Donovan'em w Royal Albert Hall w Londynie. koncert został nakręcony. 13.07.2011 Page pojawia się niespodziewanie wraz z The Black Crowes w Stepherd's Bush Empire w Londynie. 5.11.2011 roku zagrał wraz z Roy'em Harper na koncercie, który odbył się z okazji jego 70- ych urodzin w Royal Festival Hall w Londynie.

W listopadzie brytyjska konserwatywna członkini parlamentu Louise Mensch rozpoczęła kampanię by mianować Page'a za jego wkład w przemysł muzyczny. W grudniu 2012 roku Page wraz z Plant'em i Jones'em otrzymali coroczne wyróżnienie Kennedy Center Honors od prezydenta Barack'a Obamy, które miało miejsce w trakcie ceremonii w Białym Domu. To wyróżnienie jest najwyższą nagrodą w Stanach Zjednoczonych i jest przeznaczona dla tych, którzy wywarli wpływ na amerykańską kulturę poprzez sztukę. W lutym 2013 Plant zdradził, że był otwarty na reaktywację Led Zeppelin, mówiąc iż nie jest on powodem do spoczynku zespołu, mówiąc "Jimmy Page i John Paul Jones są całkowicie oddani własnym światom i pozostawiają to (jemu) dodając, że on "nie jest złym typem" i że "w 2014 roku nie ma nic do robienia".

10.05.2014 Page otrzymał tytuł doktora honoris causa w trakcie rozpoczęcia ceremonii w Berklee Colege Of Music w Boston'ie Masachusetts. W wywiadzie udzielonym BBC na wiosnę 2014 roku na temat zbliżającej się reedycji trzech pierwszych albumów Led Zeppelin Page stwierdził, że jest przekonany, że fani chętnie zagrają na kolejnym zjeździe, lecz Plant później odpowiedział, że szanse, że to się wydarzy były równe zeru". Następnie Page powiedział The New York Times, że miał dość odmawiania Plant'a odmawiania, mówiąc, że: "W zesszłym roku powiedziano mi, że Robert Plant powiedział, że w 2014 nic nie robi, a co myślą pozostali dwaj koledzy? Cóż, on wie co obaj chłopaki myślą. wszyscy pragnęliby zagrać więcej koncertów dla zespołu. On tylko się bawi i szczerze mówiąc mam tego dość. Nie śpiewam, więc niewiele mogę w tym kierunku coś wskórać", dodając "zdecydowanie chcę grać na żywo. Bo, wiesz, wciąż mam ten blask w oku. Moge nadal grać. Tak po prostu nabieram muzycznego kształtu koncentrując się tylko na gitarze".

Artykuł magazynu NME z dnia 30.07.2014 ujawnił, że Plant był nieco zawiedziony i zdezorientowany przez Page'a w toczącym się sporze Led Zeppelin podczas którego Page oświadczył, że "ma dość" opóźniania ponownego zjednania się zespołu Led Zeppelin ze strony Plant'a. Zamiast tego plant zaproponował gitarzyście Led Zeppelin by pisać z nim akustycznie, ponieważ jest zainteresowany współpracą z Page'em, ale tylko w akustycznej wersji.

30.09.2014 Page- który nie koncertował sam od 1988 roku- ogłosił, że chciałby założyć nowy zespół i wykonać materiały obejmujące całą jego karierę. Mówił o swoich projektach by pójść w p!@du mówiąc: "Nie zebrałem ich (niewypowiedzianie: muzyków) jeszcze, ale zrobię to w następnym roku [znaczy się 2015]. Jeżeli miałbym iść grać grałbym materiał, który obejmował wszystko, od mojej kariery nagraniowej aż do moich bardzo wczesnych dni z The Yardbirds. Z pewnością znajdzie się tam również nowy materiał...".

30.12.2015 Page pojawił się w programie BBC Radio2 pt. "Johnny Walker Meets" w rozmowie z DJ- em Johnny'm Walker. W październiku 2017 roku Page opowiadał o swojej muzycznej karierze w Oxford Union.

Dziedzictwo

Page jest szeroko rozważany zarówno przez rówieśników muzycznych jak i gitarzystów za jednego z największych i najbardziej wpływowych gitarzystów. Jego doświadczenie w studiu jak i The Yardbirds było kluczem do sukcesu Led Zeppelin w latach 70- ych. Jako producent nagraniowy, autor tekstów i gitarzysta pomógł uczynić Zeppelin prototypem dla niezliczonych przyszłych zespołów rockowych i był jedną z głównych sił napędowych rockowego brzmienia tamtej epoki, wpływając na wielu innych gitarzystów.

Gitarzyści na którzy Page wywarł wpływ to m.in. Eddie Van Halen, Ace Frehley, Joe Satriani, John Frusciante, James Hetfield, Kirk Hammett, Zakk Wylde, Yngwie Malmsteen, Joe Perry, Richie Sambora, Angus Young, Slash, Dave Mustaine, Mike McCready, Jerry Cantrell, Stone Gossard, Mick Mars, Paul Stanley, Alex Lifeson, Steve Vai, Dan Hawkins, Char i inni. Członek zespołu Queen Brian May oznajmił Guitarist w 2004 roku: "Myślę, że nikt nie przedstawił lepiej napisanie riff'u niż Jimmy Page- jest jednym ze wspaniałych mózgów muzyki rockowej".

Wyposażenie

Gitary

Dla nagrań wielu materiałów Led Zeppelin z Led Zeppelin'ów drugiego albumu i dalej Page używał gitarę Gibson Les Paul (sprzedaną przez Joe Walsh) wraz ze wzmacniaczem Marshall'a. Gitara typu Harmony Sovereign H1260 była używana zarówno w studiu do nagrań Led Zeppelin III i Led Zeppelin IV jak i też na scenie od 5.03.1971 do 28.06.1972. podczas studyjnych sesji do Led Zeppelin a później do nagrania gitarowego sola w "Stairway to Heaven" używał Fender Telecaster (prezent od Jeff'a Beck). Również używał Danelectro 3021 dostosowaną do DADGAD, szczególnie podczas występów grając "Kashmir".

Page również gra swoją gitarę łukiem wiolonczelowym, jak chociażby w wersji na żywo utworów "Dazed And Confused" i "How Many More Times". Była to technika, którą rozwinął w trakcie swoich sesji. W programie MTV Led Zeppelin Rockumentary Page stwierdził iż dostał pomysł grania na gitarze łukiem od David'a McCallum Sr., który był również muzykiem sesyjnym. Page używał swoją Fender Telecaster, a później Gibson Les Paul dla swoich solówek, które wykonywał łukiem.

Gitary godne uwagi

• 1959 Gibson Les Paul Standard (Nr 1). Sprzedana Page'owi przez Joe Walsh'a za $500. Gitara służyła również Gibson'owi jako model do drugiej serii modeli z Page'a podpisem z 2004 roku. Wyprodukowane przez Gibson'a, a postarzałe przez lutnika Tom'a Murphy'ego, ta druga generacja modeli oddająca hołd Page'owi była limitowana do 25 gitar podpisanych przez Page'a i tylko 150 gitar w całości starego modelu.
• 1959 Gibson Les Paul Standrad (Nr. 2) z odciętą szyją by dopasować do profilu Nr. 1, która do niego należała. Po rozpadzie Led Zeppelin dodał cztery przełączniki, którymi można ręcznie w- i wyłączać przetworniki jak i też szeregowe i fazowe przełączniki, które zostały dodane pod obudowę
• 1971 Gibson EDS-1275. Była używana na kocertach do gry "Stairway to Heaven", "The Song Remains the Same", "The Rain Song", "Celebration Day" (w latach: '71, '72 i '79), "Tangerine" ('75 Earls Court) i "Sick Again" ('75 trasa po Pn. Ameryce)
• 1959 Fender Telecaster. Page dostał od Jeff Beck'a na którą został namalowany psychodeliczny smok, który został przez Page'a zaprojektowany. Grał na niej będąc w The Yardbirds. Była używana do nagrań pierwszego albumu Led Zeppelin i we wczesnych koncertach na przełomie lat 1968- '69. W '71 roku została użyta do nagrania solo w "Stairway to Heaven"
• 1991 Gibson Les Paul Custom Shop. Angielski lutnik Roger Giffin skontruował gitare opartą na gitarze nr. 2, która należała do Page'a. Giffin'a praca została później skopiowana dla Gibson'a oryginalnej serii, który produkował model Les Paul na przełomie lat 90- ych, które były sygnowane Jimmy'ego Page'a podpisem
• 1961 Danelectro 3021. Dostrojona do DAGAD i używana na występach na żywo w utworach ""White Summer", "Black Mountain Side", "Kashmir" jak i też "Midnight Moonlight", który wykonywał z The Firm. Również nastrojona do otwartego G do występu na żywo z "In My Time Of Dying".
• 1958 Danelectro 3021. Dostrojona do otwartego G i używana w trakcie trasy Outrider. Ten rodzaj ma mniejszą osłonę w przeciwieństwie do dużej pieczęci, która jest w dużej osłonie na jego Danelectro z 1961 roku.
• Black Vox Phantom 12- strunowa używana  w 1967 roku zarówno w czasie nagrań albumu The Yardbirds "Little Games" jak i też na scenie. Była to również elektryczna dwunastostrunowa gitara używana zarówno do nagrania "Travelling Riverside Blues" w trakcie sesji BBC jak i też "Thank You" i "Living Loving Maid (She's Just A Woman)", które znajdują się na LP Led Zeppelin II
• 1960 Black Gibson Les Paul Custom (z Bigsby tremolem)- skradziona w 1970 roku. Page wydał ogłoszenie z prośbą o zwrot tego wysoce zmodyfikowanego instrumentu, ale gitara nie została odzyskana aż do 2015- 2016 roku. W 2008 roku Gibson Custom Shop wyprodukował ograniczoną ilość liczącą 25 sztuk tej samej gitary, każda z Bigsby tremolem i nowym zwyczajnym 6- ściostopniowym przełącznikiem.
•  Botswana Brown Fender Telecaster posiadająca Parsons i bialą giętarkę do struny B posiadająca Parsons i bialą giętarkę do struny B posiadająca klon szyi i odzyskany palisander szyi od "Dragon Telecaster", widzianą gw. w latach 80- ych od momentu gdy była to jedna z gw. gitar na scenie w czasie ery The Firm i Outrider. Była zarówno używana w czasie trasy koncertowej Led Zeppelin po Ameryce Pn. w 1977 roku jak i też w Knebworth w 1979 roku i też w znacznej mierze w "Ten years gone" i "Hot Dog".
• 1969 Gibson Les Paul DeLuxe (Nr. 3). Widziana w trakcie The Song Remains The Same podczas sekcji terimin/ solo w "Whole Lotta Love" i do "Kashmir" w trakcie reaktywacyjnego koncertu w O2 arenie. Gitara została wyposażona w Parsons i bialą giętarkę do struny B i używana w znacznym stopniu przez Page'a od połowy aż do późnych lat 80- ych i jeszcze później wraz z Outrider trasą i Page/ Plant "Unledded" specjalnie dla MTV.
• 1969 Gibson Les Paul Deluxe. Uzywana tylko do "Over The Hills And Far Away" w czasie trasy po Ameryce Pn. w 1977 roku. Nieco różniąca się od Les Paul DeLuxe (No. 3), ponieważ ma mniejszą głowę i cienkie siodełko.
• 1964 Lake Placid Blue Fender Stratocaster. Używana do sesji nagraniowej In Thru The Out Door, w Earls Court '75, Kneebworth '79 i w czasie trasy koncertowej po Europie w 1980 roku, która została zorganizowana dla utworu "In The Evening".
• 1966 Cream Fender Telecaster (używana w Physical Graffiti i w "All My Love" podczas trasy po Europie w 1980 roku)
• Fender Electric XII (12- ostrunowa) użyta do nagrania "When The Levee Breaks", "Stairway To Heaven" i "The Song Remains The Same"
• 1972 Martin D28 użyta do nagrania akustycznych utworów po Led Zeppelin IV, użyta na żywo w Earls Court 1975
• W 1994 roku Andy Manson został upoważniony by wykonać kolejną trójszyjną gitarę dla Page'a. Była używana podczas występu "Unledded".

Struny

• Ernie Ball Super Slinky struny do elektrycznej gitary o grubości 009s- 042s

Charakterystyczne modele

Gibson wydał Les Paul podpisaną przez Jimmy'ego Page'a, ale wycofana w 1999 roku, potem w 2004 roku wydał inną wersję, która została również wycofana. Wersja z 2004 roku zawierała 25 gitar popdpisanych przez Page'a, 150 postarzałych przez Tom'a Murphy'ego (uznany mistrz postarzania) i 840 nielimitowanych gitarz z taśmy. Gitara typu EDS- 1275 z Page'a podpisem była produkowana przez Gibson'a. Niedawno Gibson wznowił produkcję Page'a Les Paul Black Beauty z 1960 roku, która została mu w 1970 roku skradziona z nowoczesnymi zmianami. Ta gitara została sprzedana w 2008 roku z nakładem 25 sztuk, które zostały ponownie przez Page'a podpisane, plus 500 dodatkowych niepodpisanych gitar.

W grudniu 2009 roku Gibson wydał 'Jimmy Page "Number Two" Les Paul'. Jest odtworzeniem Page'a znanej "Numer Dwa" Les Paul używaną przez niego od ok. 1974 roku. Ten model zawiera ten sam system przełączania przetworników opracowany przez Page'a z profilu szyja mocniej ścięta, mostki przy szyi i "Pagebucker" przy mostku. W sumie zostało zrobionych 325 sztuk w trzech rodzajach: 25 postarzałych przez pracownika Gibson'a Tom'a Murphy'ego podpisanych i używanych przez Page'a ($26.000), 100 postarzałych ($16.000) i 200 z VOS zakończeniem ($12.000).

Wzmacniacze i efekty

Page zazwyczaj nagrywał mieszanymi wzmacniaczami, tj.: Vox Axis, Fender i Orange. Na występach na żywo używał wzmacniacze Hiwatt'a i Marshall'a. Do pierwszego albumu Led Zeppelin używał gitary Fender Telecaster i wzmacniaczy Supro.

Page używał ograniczoną ilość efektów w tym m.in. Maestro Echoplex, Dunlop Cry Baby, MXR Phase 90, Vox Cry Baby Wah, Boss CE-2 Chorus, Yamaha CH-10Mk II Chorus, Sola Sound Tone Bender Professional Mk II, MXR Blue Box (zniekształcenie/oktawa) i DigiTech Whammy. Page grał również theremin.

Techniki produkcji muzyki

Page jest uznawany za wprowadzenie innowacji w nagrywaniu, które wprowadził za czasów bycia członkiem Led Zeppelin, wiele z nich początkowo rozwinął jako muzyk sesyjny.

"Ta praktyka.... stała się częścią (nauki) jak rzeczy były nagrywane. Uczyłem się umieszczać mikrofon itp. rzeczy co raz działało a czasem nie działało. Na pewno wiedziałem co było dobrze i nie tak z perkusistami, ponieważ wsadzali perkusistów do tych małych kabin dźwiękowych, które w ogóle nie posiadały odchyleń dźwięku i perkusja by ohydnie brzmiała. rzeczywistość jest taka, że perkusja jest muzycznym instrumentem, który wymaga jasnego pokoju i pokoju na żywo.... I tak krok po kroku uczyłem się jak nie nagrywać".

Zdobył reputację dzięki wykorzystaniu efektów w nowy sposób i wypróbowaniu różnych metod korzystania z mikrofonów i wzmacniaczy. Pod koniec lat 60- ych większość brytyjskich producentów muzycznych umieściła mikrofony bezpośrednio przed wzmacniaczami i perkusją, co skutkowało czasem „delikatnym” dźwiękiem nagrań tamtej epoki. W wywiadzie dla magazynu Guitar World Page skomentował, że szczególnie tego dnia wyczuł dźwięki perkusji, które "brzmiały jak kartonowe pudła". Zamiast tego Page był fanem techniki nagrywania z lat 50-ch, a Sun Studio było szczególnie przez niego lubiane. W tym samym wywiadzie przeprowadzonym dla magazynu Guitar World Page zaznaczył: "Nagrywanie było nauką ścisłą", a (niewypowiedziane, ale w myśli: inżynierowie) musieli mieć maksymę: dystans równy głębokości". Biorąc sobie tę maksymę do serca Page rozwinął pomysł umieszczenia kolejnego mikrofonu nieco dalej od wzmacniacza (więcej niż 20 stóp (6m 9,6cm)), a następnie rejestrowanie równowagi między nimi. Przy przyjmowaniu tej techniki Page stał się pierwszym z brytyjskich producentów, który nagrywa zespół z "otaczającym go dźwiękiem"- odległość opóźnienia czasowego nuty od jednego do drugiego końca pokoju.

Do nagrań kilku ścieżek Led Zeppelin, tj. "Whole Lotta Love" i "You Shook Me" Page dodatkowo usunął "zwrotne echo"- technika zabrana ze sobą, którą sam wymyślił będąc członkiem The Yardbirds (tę technikę rozwinął w trakcie nagrań singla "Ten Little Indians" w 1967 roku). Ta technika produkcji pozwoliła wyłapać echo jeszcze zanim główny dźwięk się pojawił, następnie ponownie odwracając taśmę, aby uzyskać echo poprzedzające sygnał.

Page oświadczył, że jako producent celowo aż trzy razy zmienił inżynierów dźwięku na albumach Led Zeppelin, począwszy od Glyn Johns'a, który udzielił się do pierwszego albumu, później Eddie Kramer do Led Zeppelin II aż do Eddy'ego Jones do Led Zeppelin III i późniejszych albumów. Wyjaśnił, że:

"Nagminnie zmieniałem inżynierów, ponieważ nie chciałem by myśleli, że są odpowiedzialni za nasze brzmienie. Chciałem by ludzie wiedzieli, że to ja".

John Paul Jones uznał, że Page'a techniki produkcji były kluczem do sukcesu Led Zeppelin:

Echo w tle i sporo technik mikrofonowych były właśnie zainspirowane. Używając distance-miking.... i małych wzmacniaczy. Wszyscy myślą, że idziemy do studia z wielkimi ścianami wzmacniaczy, ale Page tego nie robi. On używa na prawdę małego wzmacniacza i robi to na prawdę bardzo dobrze tak aby pasował do obrazu dźwięku.

W wywiadzie przeprowadzonym w 1993 roku dla magazynu Guitar World zauważył w swojej pracy jako producent:

"Wielu widzi mnie jako riff'owego gitarzystę, ale ja spostrzegam się w szerszym znaczeniu..... Jako producent nagraniowy chciałbym być zapamietany jako ktoś kto był w stanie utrzymać zespół niekwestionowanych indywidualnych talentów i pchnąć na przód w ciągu swojej kariery zawodowej. Myślę, że uchwyciłem to co najlepsze z naszej produkcji, wzrost, zmiana i dojrzałość na taśmie- wieloaspektowy klejnot, którym jest Led Zeppelin.

Życie osobiste

Partnerki

Na początku lat 60- ych towarzyszką była artystka nagraniowa Jackie DeShannon, która być może była inspiracją do Page kompozycji i nagrania Led Zeppelin "Tangerine".

Francuzka modelka Charlotte Martin była Page'a partnerką od 1970 roku do ok. 1982 lub 1983 roku. Page nazywał ją "My Lady". Razem mieli córkę Scarlet Page (ur. 1971 roku), która jest fotografem.

Również w latach 70- ych Page miał dobrze udokumentowany, kilkuletni związek z "babby groupie" Lori Mattix (również znaną jako Lori Maddox), zaczynając gdy była w wieku 13 lub 14 lat w tym samym czasie kiedy on juz był dorosłym 20- stokilkulatkiem. W świetle ruchu Me Too cztery dekady później ponownie przyciągnęło uwagę pod nazwą ustawowy gwałt.

Od 1986 do 1995 roku Page poślubił Patrcia Ecker, która jest modelką i kelnerką. Mają syna James'a- Patrick'a Page (ur. 04.1988). Później Page poślubił Jimene Gómez- Paratchę, którą spotkał w Brazylii w czasie trasy No Quarter. Adoptował jej najstarszą córkę Janę (ur. 1994 roku) i wspólnie mają dwoje dzieci: Zofię Jade (ur. 1997 roku) i Ashen Josan (ur. 1999). Page i Gómez- Paratcha rozwiedli się w 2008 roku.

Od 2014 roku Page był w związku z aktorką i poetką Scarlett Sabet.

Nieruchomości

W 1967 roku kiedy Page był jeszcze członkiem The Yardbirds kupił Thames Boathouse, które mieści się przy rzecze Thames w Pangbourne, Berkshire i mieszkał tam aż do 1973 roku. Boathouse było również miejscem gdzie Page i Plant pierwszy raz w lecie '68 roku oficjalnie się spotkali i uformowali Led Zeppelin.

W 1972 roku Page kupił od Richard'a Harris Tower House. Był to dom, który William Burgs 9ur. 1827- zm. 1881) zaprojektował w Londynie sam dla siebie. Page powiedział, że: "Wracając do moich nastoletnich czasów zainteresowałem się ruchem Prerafaelickim i architekturą Burgs'a". "Co za piekny świat by odkrywać". Reputaja Burgs'a spoczywa na jego ekstrawaganckich projektach i wkładzie w odrodzeniu gotyku w zakresie architektury z XIXw.

Od 1980 do 2004 roku Page stał się właścicielem Mill House, Mill Lane, Windsor, które ówcześnie należało do aktora Michel Caine'a. Przyjaciel i członek Led Zeppelin John Bonham zmarł w nim w 1980 roku.

Od początku 1970- ych aż do początku lat 1990- ych Page stał się właścicielem Boleskine House, która była własnością okultysty Aleister Crowley. Sekcja filmu sekwncji page fantazji w filmie The Song Remains the Same były nakręcane nocą od strony gór tuż za Boleskine House.

Również wcześniej Page stał się właścicielem Plumpton Place położonym w Sussex, którego ówczesnym właścicielem był Edward Hudson, który był właścicielem magazynu Country Life i z pewnymi częściami domu zaprojektowanymi przez Edwin'a Lutyens. Dom został pokazany w filmie "The Song Remains The Same" w którym to Page siedzi na trawniku i gra na lirze korbowej.

Obecnie mieszka w Sonning, Berkshire położonym w Deanery Garden, dom, który również został zaprojektowany przez Edwin'a Lutyens'a dla Edwarda Hudson'a.

Zażywanie psychoaktywnych narkotyków

Page potwierdził, że w przeciągu lat 70- ych zażywał psychoaktywne narkotyki. W wywiadzie dla magazynu Guitar World w 2003 roku stwierdził, że: "Nie mogę mówić za innych [członków zespołu], ale dla mnie narkotyki były integralną częścią całości od samego początku aż do końca". po trasie zespołu w '73 Page powiedział Nick Kent: "Oh, każdy z kilka razy przegiął pałę. Wiem, że ja przegiąłem i bedąc szczery wobec ciebie niewiele pamiętam co się stało."

W 1975 roku Page zaczął zażywać heroinę, atrybut przypisany Richard'owi Cole, który stwierdził, że Page (w nawiązaniu do niego) zażywał ten narkotyk w tamtym roku w trakcie sesji nagraniowej albumu Presence i wrkrótce po tym Page wyznał jemu, że był uzależniony od tego narkotyku.

W trakcie trasy koncertowej Led Zeppelin w 1977 roku po Ameryce Pn. Page'a uzależnienie od heroiny zaczęło utrudniać jego grze na gitarze. W tym czasie gitarzysta stracił sporo na wadze. Jego wygląd na scenie nie był jedyną oczywistą zmianą; jego uzależnienie sprawiło, że stał się zamkniętym w sobie i odizolowanym co znacznie zmieniło dynamikę między nim a Plant'em. W trakcie sesji nagraniowej do In Thru The Outdoor w '78, Page zmniejszył wpływ na albumie (w stosunku do basisty John Paul Jones'a) jest częściowo przypisywany jego uzależnieniu od heroiny co skutkowało jego długotrwałą nieobecnością w studiu.
Podobno na początku lat 80- ych Page przełamał swoje uzależnienie od heroiny, mimo że został dwa razy aresztowany za posiadanie kokainy w '82 i '84 roku. W '82 roku dostał warunkowe zwolnienie, które trwało rok poza drugiego wykroczenia zwykle kończącym się wyrokiem więzienia został ukarany grzywną.

W wywiadzie przeprowadzonym w '88 roku dla magazynu Musician Page obraził się gdy przeprowadzający wywiad zauważył, że heroina była kojarzona z jego imieniem i domagał sie odpowiedzi na pytanie: "Czy wyglądam na uzależnionego od klapsów? Cóż, jednak nie. Dziekuje bardzo."

W wywiadzie udzielonym dla magazynu Q w 2003 roku Page odpowiedział na pytanie czy żałuje, że tak bardzo angażuje się w heroinę i kokainę:

"W ogóle tego nie żałuje, bo jeżeli na prawdę potrzebowałem być skoncentrowany byłem na prawdę skoncentrowany. I tyle. Oba Presence i In Thru The Outdoor zostały nagrane tylko w trzy tygodnie, to na prawde trochę. Musisz być na szczycie."

Zainteresowanie okultyzmem

Page'a zainteresowanie okultyzmem zaczeło się za czasów szkolnych w wieku piętnastu lat, po tym gdy przeczytał książkę angielskiego okultysty Alester Crowly'ego "Magick in Theory and Practice". Później po tym odkryciu powiedział, że pomyślał:  "Tak to to. Moja rzecz: w końcu znalazłem".

Pojawienie się czterech symboli na czwartym albumie Led Zeppelin było odsyłane do zainteresowanie Page'a okultem. Te cztery symbole reprezentowały każdego członka zespołu. Do Page'a należał tzw. "Zoso" symbol pochodzący z Ars Magica Arteficii (1557) napisaną przez Gerolamo Cardano, starego alcehmicznego grimora gdzie zostało zidentyfikowane jako sigil składający się ze znaków zodiaku. Sigil jest odtworzony w "Dictionary of Occult, Hermetic and Alchemical Sigils" autorstwa Fred Gettings.

W czasie tras i występów po wydaniu czwartego albumu Page często pokazywał się z wyhaftowanym "Zoso" symbolem na swoich ubraniach wraz ze znakami zodiaku. Były one bardzo widoczne na jego "smoczym garniturze", który zawierał znaki koziorożca, skorpiona i raka, które są odpowiednikiem do Page'a znaku słońca, panującego i księżyca.

Grafika wewnątrz okładki albumu Led Zeppelin IV pochodzi od obrazu przypisywanego artyście Barrington'owi Colby na którym wywarł wpływ tradycyjny obraz przedstawiony na karcie Tarota Rider/ Waite, który został zaprojektowany dla karty zwanej "Hermit" (tł. "Pustelnik").

Bardzo mało wiadomo jest o Colby, ale plotki, które krążyły od lat, że sam Page jest odpowiedzialny za obraz. Page przeistacza się w tę postać w trakcie jego fantazyjnej sekwencji w filmie przedstawiający koncert pt. The Song Remains the Same.

Na początku lat 70- ych Page stał się właścicielem okultystycznej księgarni i wydawnictwa The Equinox Booksellers and Publishers, która mieści się na 4 Holland Street w Kensington w Londynie, która nosi tę samą nazwę jak Crowley'ego magazyn The Equinox, który był wydawany co pół roku. W projekcie wnętrza wykorzystano motywy egipskie i art deco, a na ścianie przytwierdzono plan urodzenia Crowley'ego. Przyczyny załozenia księgarni przez Page'a były proste:

"W Londynie nie było tylko jednego sklepu z książkami z dobra kolekcją książek omawiających okultyzm i byłem tak wkurwiony, że nie mogłem dostać tych książek, których chciałem."

Wydawnictwo opublikowało dwie książki kopię Crowly'ego z 1904 roku edycji "The Goetia" i "Astrology, A Cosmic Science" napisaną przez Isabel Hickey. Dzierżawa lokalu ostaecznie wygasła i nie została przedłużona. Jak już Page wspomniał: "Oczywiście, że nie działało jak powinno bez drastycznych biznesowych zmian i na prawdę nie chciałem się na wszystko zgadzać. W zasadzie chciałem by sklep był jądrem i tyle".

Przez wiele lat Page utrzymywał wielke zainteresowanie Crowley'm. W 1978 roku wyjaśnił:

"Uważam, że Aleister Crowly to niezrozumiany geniusz XXw. Jest tak, ponieważ cała jego sprawa polegała na wyzwoleniu osoby, jednostki i te ograniczenia by cię zepsuły, doprowadzając do frustracji co doprowadza do przemocy, przestępczości, załamania nerwowego, zależnie od tego jaki pod spodem masz makijaż. Im dalej jesteśmy w tym wieku, tym bardziej zajmujemy się technologią i wyobcowaniem, wiele punktów, które przedstawił, wydają się na całej linii przeciw sobie manifestować... . Nie twierdzę, że jest to system, za którym wszyscy powinni podążać. Ze wszystkim się nie zgadzam, ale wiele z tego uwazam za istotne i to te rzeczy przez które ludzie go atakowali, więc został źle zrozumiany. ...Nie staram się kogokolwiek Aleister Crowly'm zainteresować podobnie jak ja się interesuję Charles'em Dickens. Chodziło tylko o to, że w danym czasie wykładał teorię samowyzwolenia, która jest tak ważna. Był jak oko na świat, na nadchodzącą sytuację. Moje badania były dość intensywne, ale nie chcę wchodzić w wszczegóły, ponieważ to osobista sprawa i nie ma nic wspólnego z czymkolwiek co nie jest z tym związane, że wykorzystywałem jego system w moim codziennym życiu... Chodzi oto by pogodzić się z własną wolną wolą, odkryć swoje miejsce i czym ono jest i po tym możesz iść naprzód i robić to, nie spędzając całego życia byciem stłumionym i sfrustrowanym. W zasadzie chodzi oto by się ze sobą pogodzić.

Page otrzymał zlecenie napisania ścieżki dźwiękowej do filmu pt. "Lucifer Rising" przez wielbiciela i reżysera filmu underground'owego Kenneth'a Anger. ostatecznie page wyprodukował 23min. muzyki czego skutkiem było niezadowolenie Anger'a, ponieważ film trwa 28min. i Anger chciał ścieżkę dźwiękową do całego filmu. Anger twierdził iż Page domagał się trzech lat na dostarczenie muzyki, a końcowym efektem było 23 minutowe "warczenie". reżyser równiez zdzielił gitarzyście w prasie nazywając go "dyletantem" w okultyzmie i zbyt mocno uzależnionym od narkotyków by móc dokończyć projekt. Page odparł, że spełnił swój obowiązek, do tego stopnia by użyczyć Anger'owi własny sprzet do montażu filmu by pomóc mu w ukończeniu projektu. Page wydał muzykę z filmu "Lucifer Rising" na winylu w 2012 roku poprzez swoją stronę internetową pod nazwą "Lucifer Rising and other sound tracks" (tł. "wschód Lucyfera i inne ścieżki dźwiękowe"). Pierwsza strona zawierała "Lucifer Rising- Ścieżka Główna", podczas gdy druga zawierała ścieżki "Incubus", "Damask", "Unharmonics", "Damask- Ambient" i "Lucifer Rising- Percussive Return". W grudniowym wydaniu magazynu Rolling Stone z 2012 roku pt. "Jimmy Page Looks Back" (tł. Jimmy Page patrzy wstecz), Page powiedział: "...było żądanie sugierujące, że "Lucifer Rising" powinien ponownie z moją muzyką wyjść. Zignorowałem to".

Mimo że Page kolekcjonował Crowly'ego prace to nigdy nie opisał siebie jako Telematy ani był zaangażowany w OTO. W latach 80- ych Equinox Bookstore i Boleskine House zostały wyprzedane gdy Page się osiedlił, założył rodzinę i udzielał w wolontariacie.

Dyskografia

Na początku swojej kariery Page jako gitarzysta sesyjny grał na kilku nagraniach brytyjskich grup rockowych i popowych artystów. Jako członek The Yardbirds nagrał Little games (1967), które zostało w 1992 roku rozszerzone jako "Little Games Sessions & More", Live Yardbirds! Featuring Jimmy Page (1971) i Cummular Limit (2000). Zaczynac w 1968 roku nagrał 9 albumów z Led Zeppelin'ami. Po Zeppelin Page nagrywał w kilku różnych składach. Pierwszym z nich to album ścieżki filmowej "Deathwish II" (z 1982 roku). jako członek The Firm nagrał The firm (w 1985 roku) i Mean Business (1986). Po tym doszły współprace "Whatever Happened to Jugula?" (1985) z Roy'em Harper, Coverdale•Page (1993), Walking into Clarksdale (1998) z Robertem Plant i Live at the Greek (2000) z Black Crowes. Jego jedyny solowy album "Outrider" został wydany w 1988 roku. Jako gościnny wykonawca przyczynił się do kilku albumów i singli.

Dyskografia

Single

• "She Just Satisfies" b/w "Keep Moving", 1965

Albumy

Studyjne

Wzrost: 1,8m

Rodzeństwo:Karen Page Errington

Dzieci:Ashen Josan Page, James Patrick Page II, Scarlet Page, Zofia Jade Page

Wnuki: Griffin Brown, Martha Alice Brown

• Lata 60
• Lata 70
• Lata 50