The Pretty Things - Historia
- Szczegóły
- Odsłony: 1022
Spis treści
Historia
1962- 1964: Formacja
The Pretty Things został poprzedzony przez Little Boy Blue & The Blue Boys w którego skład wchodzili Dick Taylor, kolega ze szkoły wyższej Sitcup Art College, której też był uczniem, Keith Richards i Mick Jagger. Gdy Brian Jones rekrutował do swojego własnego zespołu wszyscy trzej dołączyli do Brian'a Jones'a i Ian'a Stewart'a i w czerwcu '62 roku przez Jones'a zostali "Rollin' Stone" nazwani. Z powodu nadmiaru gitarzystów w zespole Taylor przeszedł na bas. Pięć miesięcy później odszedł z The Rolling Stones po tym gdy został przyjęty do Central School of Art and Design w Londynie. Phil May, inny uczeń Sidcup Art College przekonał go by założył nowy zespół. Taylor ponownie grał na gitarze z May'em, który śpiewał i grał na harmonijce. Zwerbowali John'a Stax na bas, Brian'a Pendleton na rytmiczną gitarę, a Pete'a Kitley na perkusję. Niebawem Kitley został zastąpiony przez Viv'a Andrews również znanego jako Viv Broughton.
Student tej samej uczelni do której May wraz z Taylor'em uczęszczali, o imieniu Bryan Morrison, został zwerbowany na stanowisko manager'a. Morrison miał nimi kierować aż do końca lat 60- ych budując swoją własną dzialność Bryan Morrison Agency. Ta agencja reprezentowała Pink Floyd pośród wielu innych zespołów. Nawiązując współpracę z autorem tekstów Jimmy'm Duncan'em na poczatku '64 roku zdobył nagraniowy kontrakt z Fontana Records. Od tego momentu Viv Andrews został zastąpiony przez Viv'a Prince bardziej doświadczonego perkusisty, który grał z Carter Lewis & The Southerners.
1964- 1966: Początek kariery
The Pretty Things początkowy materiał składał się z pogranicza ciężkiego blues- rock'a na który wpływ mieli Bo Diddley i Jimmy Reed. "Rosalyn" #41, "Don't Bring Me Down" #10 i przez nich samych napisany utwór pt. "Honey I Need You" #13 to ich pierwsze trzy single, które pojawiły się na brytyjskiej liście przebojów singli. Nigdy w Stanach Zjednoczonych nie odnieśli przełomu, ale w swojej ojczyźnie i Australii, Nowej Zelandii, Niemczech i Holandii. Ich wygląd i zachowanie było prowokujące z May'em twierdzącego, że ma najdłuższe włosy w Wielkiej Brytanii i Prince'em często powodującym chaos gdziekolwiek poszedł.
Za nie osiągnięcie sukcesu w Stanach Zjednoczonych zespół później obwiniał swój zarząd, który wybrał trasę odbywszą się w lipcu- sierpniu '65 roku na półkuli południowej. Podczas ich dwutygodniowego pobytu w Nowej Zelandii wywołali tak wielkie oburzenie w mediach, że parlament Nowej Zelandii odniósł się do kwestii wydawania muzykom, jak The Prett Things, pozwoleń na wjazd. W przeciwieństwie do tego co podają inne źródła tak na prawdę to zespół nigdy nie otrzymał zakazu na ponowny wjazd do Nowej Zelandii.
Pierwsza z wielku zmian członkostwa na przestrzeni lat rozpoczęła się od Prince'a, którego dzikie wybryki pozostali członkowie nie mogli znieść, był pierwszym, który odszedł w listopadzie '65. Został zastąpiony przez Skip'a Alan. Na początku '66 roku zespół nagrał krótki film pt. "The Pretty Things On Film", który zawierał krótki występ na żywo i szkic do utworu pt. "Can't Stand The Pain" w którym też brał udział ich menadżer Morrison. W tym czasie rzadko wyświetlany film można znaleźć jako dodatkową kompaktową płytę zespołu Snapper pt. "Get The Picture", która została ponownie wydana. W '66 roku scena R'n'B podupadła, a The Pretty Things zaczęli odchodzić zaczynąc z muzyką soul'ową. W połowie '66 roku poraz ostatni uplasowali się na brytyjską listę przebojów przeróbką utworu The Kinks pt. "A House In The Country". W grudniu '66 roku wyszedł singiel pt. "Progress" w którym do zespołu dołączyła sekcja instrumentów dętych i blaszanych.
W grudniu '66 roku Pendleton opuścił zespół i zostanie zastąpiony na scenie przez Billy'ego Harrison'a członka zespołu Them. Po nim w styczniu '67 roku odszedł Stax. John Povey wraz z Wally'm Waller'em, oboje członkowie zespołu Bern Elliott & The Fenmen dołączyli i ponownie zrobili z niego pięciczłonkowym zespołem.
1967- 71: "S.F. Sorrow" i "Parachute"
Ich ostateczny album dla wytwórni Fontana Records był umownym zobowązaniem wyprodukowanym przez Steve'a Roland i podmiotem kontrowersji od momentu gdy "Emotions" został przepełniony instrumentami dętymi i smyczkowymi aranżacjami zarańżowanego przez Reg'a Tisley. Producent wytwórni EMI, Norman Smith, wyraził zainteresowanie pracą z nimi i pod koniec września '67 roku zespół podpisał kontrakt z Columbia wytwórnią należącą do EMI. W listopadzie '67 roku wydali utwór pt. "Defecting Grey" psychodeliczny utwór, który się nie sprzedał. Trzy miesiące później został wydany podwójny singiel pt. "Talking About The Good Times"/ "Walking Through My Dreams", który został zapisany na stronie A.
Ten singiel wyznaczył początek sesji do albumu pt. "S.F. Sorrow". Został wydany w grudniu '68 roku to była pierwsza rock opera, która poprzedziła wydanie albumu The Who pt. "Tommy", który został wydany 23.05.1969 roku. Został nagrany na przełomie grudnia '67 roku i września '68 roku w Abbey Road Studios podczas gdy Pink Floyd pracowali nad "A Saucerful of Secrets" (również wyprodukowanego przez Norman'a Smith'a), a Beatles'i pracowali nad "White Album". W marcu '68 roku perkusista Skip Alan opuścił zespół. Zastąpił go Twink by pomóc zespołowi zakończyć nagranie albumu.
W marcu '69 roku brytyjskie muzyczne czasopismo "NME" doniosło iż wiceprezydent Motown Records, Barney Ales, udał się do Londynu by podpisać kontrakt z The Pretty Things, którzy poraz pierwszy dla amerykańskiej wytwórni zagrają. "S.F. Sorrow" odniósł komercyjną porażkę bez bezwłocznego wydania w Stanach Zjednoczonych. Praca otrzymała tylko skromne wsparcie ze strony EMI, a jej przygnębiająca narracja prawdopodobnie nie pomogła w sprzedaży. Amerykańskie wydanie wyprodukowane przez, Rare Earth Records, wytwórnię należącą do Motown pojawiło się z ponad rocznym opóźnieniem sprawiając wrażenie, że "S.F. Sorrow" podążał tylko za trendem wyznaczonym przez album The Who "Tommy".
W '69 roku zespół poczuł się rozczarowany niepowodzeniem "S.F. Sorrow" po czym Taylor opuścił zespół. Zespół zapożyczył Victor'a, gitarzystę będącego członkiem The Edgar Broughton Band, by zastąpić Taylor'a. Latem '69 roku nagrali album dla młodego francuskiego milionera, Philippe DeBarge, który miał być tylko rozpowszechniany w jego towarzyskim kręgu. Od tamtego czasu krążek wykonany z acetonu został zbootlegowany. W 2010 roku został odebrany przez Mike'a Stax właściciela "Ugly Things" czasopisma opowiadającego o latach 60- ych. Dotarł do jednego z dwóch winylowych płyt, skompilował i nagrał, po czym stały się gwoździem programu składająca się z poczatkowego The Pretty Things składu gdy Dick Taylor wraz z DeBarge'iem właśnie opuścił zespół w czasie sesji nagraniowej utworów i nagrał utwór zatytułowany "Monsieur Rock (Ballad of Philippe)" bonusowy utwór dla tego wydania pt. "Ugly Things UTCD-2207".
Pod koniec '69 roku Twink odszedł by uformować zespół Pink Fairies. Skip Alan zasiadł ponownie za perkusją na czas powrotu zespołu do Abbey Road by nagrać "Parachute", który zachował psychodeliczne brzmienie. Krótko przed wydaniem "Parachute" Unitt opuścił zespół by ponownie dołączyć do Edgar Broughton Band i został zastąpiony przez Peter'a Tolson gitarzysta i założyciel zespołu Eire Apparent. Pomimo wielu występów i uznania sprzedaż płyt wciąż spadała. Zanim zespół w połowie '71 roku się rozpadł wydali z Tolson'em kilka singli.
Pod koniec lat 60- ych zespół zarobił dodatkowe pieniądze poprzez nagrywanie dla muzycznej biblioteki DeWolfe. Niektóre z tych utworów skończyło w niskobudżetowych filmach jak chociażby "What's Good For The Goose" ('69), "The Hounted House Of Horror" ('69) i w kilku delikatnych pornograficznych filmach. Bez zamiaru do oficjalnego wydania te utwory zostały później na wielu płytach skompilowane i wydane pod pseudonimem "Electric Banana: Electric Banana" ('67), "More Electric Banana" ('68), "Even More Electric Banana" ('69), "Hot Licks" ('70) i "Return of The Electric Banana" ('78). Początkowe wydanie zawierało na jednej stronie wokalne, a na drugiej instrumentalne utwory. Kolejne wydania tych albumów na ogół utrzymują prawdziwą tożsamość zespołu w tajemnicy.
Lata 70- e
Pod koniec '71 roku zmienili skład zespołu. Wally Waller, który został asystentem producenta EMI został zastąpiony przez Stuart'a Brooks (byłego członka Black Cat Bones). Podpisali kontrakt z wytwórnią Warner Bros. Records i pod koniec '72 roku wydali "Freeway Madness". Mimo, że Walter nie był już członkiem zespołu pod pseudonimem wyprodukował album i przyczynił się do głównego wokalu do utworu pt. "Over The Moon". Album nie odniósł komercyjnego sukcesu.
W '73 roku David Bowie przerobił ich dwa utwory pt. "Rosalyn" i "Don't Bring Me Down" do swojego albumu "Pin Ups". Mniej więcej w tym samym czasie do zespołu rekrutował, szósty członek, Gordon John Edwards. Wszechstronny muzyk, który potrafił zarówno grać na gitarze jak i też keyboard'zie, również śpiewał.
W '74 roku The Pretty Things był jednym z pierwszych zespołów, który podpisał kontrakt ze Swan Song Records, wytwórnia założona przez Led Zeppelin i Peter Grant'a, który stał się ich manager'em. Stuart Brooks opuścił zespół przed sesją do "Silk Torpedo" pierwszego albumu dla wytwórni Swan Song. Ciąg basu na albumie został nagrany przed przyjazdem nowego basisty, Jack'a Green, przez gitarzystę Pete'a Tolson, który jedynie przyczynił się do chórków.
"Silk Torpedo" był pierwszym brytyjskim albumem wydanym przez wytwórnię Swan Song, która należała do Led Zeppelin. Poraz pierwszy w historii zespołu album uplasował się na ostatnich miejscach listy przebojów Billboard Hot 100. Jimmy Page później skomentował:
"The Pretty Things był zespołem, który na pawdę zmieniał swoją muzykę i zrobił, ponieważ prawdopodobnie nagrali jeden z najlepszych singli tamtego dnia z "Rosalyn". To dzikie! To poważne! A następnie przeszli przez "S.F. Sorrow" i muzyka, która wykonywali w Swan Song była niesamowita. Był tego typu zespołu w którym ktoś powiedział: "Oh, kilka taśm przyszło, byłem skory usłyszeć co zrobili, ponieważ zawsze było tak dobre! Dobre utwory, dobry występ każdego z nich. Świetny zespół".
Podczas sesji nagraniowej "Savage Eye" kontynuacji "Silk Torpedo" pojawiły się napięcia między członkami zespołu wraz z May'em znajdującego się w sprzeczce z nowymi członkami Edwards'em i Green'em. po wydaniu "Savage Eye" May nie pojawił się na głównym gig'u w Londynie po czym został wkrótce zwolniony. Alan, Edwards, Green wraz z Tolson'em próbowali uformować nowy zespół o nazwie Metropolis, ale Swan Song nie była zainteresowana by zaoferować im kontrakt po czym ich drogi się podzieliły. Na krótko Edwards dołączył do The Kinks do ich trasy pt. "Misfits", podczas gdy Green stał się przez kilka tygodni członkiem Rainbow zanim rozpoczął karierę solową.
Lata 80- e
Członkostwo z '67 roku składającego się z Alan'a, May'a, Povery'ego, Taylor'a i Walker'a zjednali się w '78 roku na jednorazowego gig'a w Holandii. Po dołączeniu Pete'a Tolson szcześcioczłonkowy zespół w '80 roku nagrał "Cross Talk" dla Warner Bros. Brzmienie nowej fali nie poprawiło liczby sprzedaży i w '81 roku po wystąpieniu w horrorze pt. "The Monster Club" ponownie się rozpadł.
Przez lata 80- e May i Taylor utrzymywali nazwę przy życiu dzięki poprzez wspierających muzyków, którzy się ciągle zmieniali dając częste koncerty w kontynentalnej Europie, szczególnie w Niemczech gdzie zachowali lojalna rzeszę fanów. W '87 roku wydali "Out Of The Island" album nagrany w studiu na żywo składającego się z nowych nagrań utworów ich katalogu, który był ich pierwszym wydaniem płyty. Pod koniec lat '90- ych mieli udaną blues'ową trasę po Europie wraz z Stan Webb's Chicken Shack i Luther Allison. W skład wchodzili perkusista Hans Waterman (założyciel duńskiej grupy rockowej Solution), basisty Roelf ter Velt i gitarzysty/ keyboard'zisty Barkley McKey (The Waco Brothers, Pine Valley Cosmonauts, Jon Langford, The Mekonsons) grającego gitarę. Do końca '94 roku ten skład często dawał koncerty po Europie.
Lata 90- e
May i Taylor wraz z założycielem i perkusistą zespołu The Yardbirds Jim'em McCarty'm nagrali dwa albumy w Chicago jako Pretty Things/ Yardbirds Blues Band, były to "The Chicago Blues Tapes" z '91 roku i "Wine, Women, Whiskey" oba wyprodukjowane przez George'a Paulus. Również wyprodukowali album z członkiem zespołu The Inmates i Procol Harum, Matthew Fisher'em pod nazwą Pretty Things n' Mates. Został wydany w '92 roku pod nazwą "Rockin' The Garage".
Na początku lat '90- ych byli zajęci wojną przeciwko EMI. Wynikała ona z niezapłaconych tantiem pochodzących z umowy, którą w '68 roku EMI wcześniej zawarła z Rare Earth wytwórnią podlegającej Motown. Przez wiele lat zespół nigdy nie otrzymał tantiem od Rare Earth ani EMI. Zespół wygrał sprawę sądową, której skutkiem było, że w '93 roku EMI zwróciła im wszystkie pierwotne taśmy, prawa autorskie i nieujawnioną sumę pieniędzy jako porozumienie. Ponownie na podstawie komitywy skład z '67 roku postanowił powrócić wraz z Pete'em Tolson, który w '70 roku zastąpił Taylor'a tak jak to zrobili w '80 roku na "Cross Talk". Po wielu próbach Tolson był rozczarowany i odszedł wraz z Frank'iem Holand'em, który zajął Tolson'a miejsce.
Ich wytwórnia Snapper Music wydała ponownie nagraną wersje płyty z wieloma dodatkowymi utworami, plus DVD pt. "S.F. Sorrow", które zostało ponownie nagrane we wrześniu '98 roku na żywo poprzez netcast w Abbey Road Studios wraz z David'em GilmourGilmour i Arthur Brown'em, którzy gościnnie zagrali.
Lata 2000 do teraz
Oryginalny członek grający rytmiczną gitarę, Brian Pendleton, zmarł 16.05.2001 roku na raka płuc w Maidstone. Ich były gitarzysta i keyboard'zista, Gordon Edwards, który również pod koniec lat '70- ych dla The Kinks grał na skutek depresji 28.02.2003 roku popełnił samobójstwo.
W '99 roku wydali studyjny album pt. "Rage Before Beauty", a na poczatku 2000 roku wydali kilka składanek, live album i DVD. W 2003 roku przez Firefly została wydana biografia zespołu pt. "Growing Old Disgracefully" autorstwa Alana Lakey. Książka omawiała długą i zawiłą historię zespołu i dodatkowo skupiała się na postępowaniu prawnym wszczętym na początku lat '90- ych przeciwko EMI.
W 2001 roku Skip Alan miał problemy z sercem co ograniczyło jego zaangażowanie w zespół, a Mark St. John (nie mylić z założycielem KISS/ gitarzysty White Tiger, który ma te samo imię i nazwisko) w razie potrzeby go zastępował. W połowie 2007 roku zespół za pośrednictwem wytwórni Zoho Roots wydał swój jedenasty studyjny album pt. "Balboa Island". Choroby, które pojawiły się w rodzinie oznaczały, ze Waller i Povery nie byli w stanie wziąć udziału w koncertach. Pojawił się nowy skład, który wystąpił wraz z May'em i Taylor'em to Frank Holand na gitarze, Jack Greenwood perkusja i George Woosey na basie.
W czerwcu 2009 roku May, Taylor, Povery i Alan ponownie się zjednali by odebrać nagrodę "Heoes" (tł. Bohaterowie) na corocznej ceremonii Mojo Awards. W połowie 2010 roku Waller, Povery, Alan i Tolson się zjednali by ponownie nagrać "Parachute" by upamiętnić 40- stolecie albumu. Przy użyciu stopki "The XPTs" album został wydany 30.04.2012 roku przez Esoteric Recordings. Tolson zmarł w kwietniu 2016 roku.
30.04.2012 roku została ponownie wydany album pt. "S.F. Sorrow" zatytułowany "Sorrow's Children" zawierający przeróbkę każdego utworu wykonanego przez współczesnych wykonawców został wydany przez Fruits de Mer Records jako winyl i w limitowanej edycji liczącej nakład 700 sztuk. Album zawierał wywiad z May'em i Taylor'em i wersję na żywo "Loneliest Person". Ten ostatni został nagrany podczas gig'u w London's 100 Club w grudniu 2010 roku podczas którego zagrali swój cały pierwszy album.
W 2012 roku zespół powrócił do Nowej Zelandii po raz pierwszy od publikacji złej prasy w '65 roku. Również dali koncert w Australii i dla koncertów w Melbourne zjednali się z oryginalnym basistą John Stax. Był to pierwszy raz ofd momentu kiedy to May, Taylor i Stax zagrali razem w '67 roku.
W 2013 roku The Pretty Things obchodzili swoją 50- a rocznicę dając koncerty w Wielkiej Brytanii i Europie. Album studyjny zespołu pt. "The Sweet Pretty Things (Are In Bed Now, Of Course...) został wydany 10.07.2015 roku. To pierwszy album nagrany z Greenwood'em i Woozy'm członkami uczęszczającymi w koncertach.
W 2018 roku zespół ogłosił iż pod koniec roku kończy działalność. Wszystkie obecne i nadchodzące trasy w 2018 roku zostały podsumowane jako część pożegnalnej trasy.
15.05.2020 roku w wieku 75 lat zmarł Phil May po komplikacjach, które zaszły po operacji biodra.
22.05.2020 była to przewidywana data wydania dwóch utworów z nadchodzącego "cofnietego akustycznego" albumu nagranego przez May'a, Taylor'a i Marka St. John'a tuż przed May'a śmiercią. Album pt. "Bare As Bone Bright As Blood" został wydany we wrześniu 2020 roku.
