Henry Field

Szczegóły

Odsłony: 2088

KFNF

Szczegóły

Odsłony: 2189

KMA

Szczegóły

Odsłony: 1882

Wesley Rose

Szczegóły

Odsłony: 1363

Felice & Boudleaux Bryant

Szczegóły

Odsłony: 2750

Zmiany klucza

Szczegóły

Odsłony: 1129

w muzyce oznacza to, że następuje zmiana z jednego do drugiego tonu co może, ale nie musi byc oznakowane kluczem. To może, ale nie musi towarzyszyć oznakowaniu kluczem

Iza S-D

Szczegóły

Odsłony: 2450

(ur. 28.051938 w Łukowcu Wiszniowskim, zm. 1.05.2019) – polska piosenkarka, wokalistka zespołu Tercet Egzotyczny, związana z zespołem od początku jego istnienia, czyli od 1963 roku.

Życiorys
W roku 1960 ukończyła Liceum Muzyczne we Wrocławiu. W latach 1961–1964 była solistką Operetki Wrocławskiej. W 1964 roku zadebiutowała na dużym ekranie, grając u Wojciecha Hasa w Rękopisie znalezionym w Saragossie. Żona zmarłego w 2002 roku Zbigniewa Dziewiątkowskiego – założyciela i gitarzysty Tercetu Egzotycznego. Pomimo śmierci męża Izabela Skrybant-Dziewiątkowska nie rozwiązała zespołu i zaprosiła do współpracy dwóch nowych muzyków – basistę bluesowego Włodzimierza Krakusa i gitarzystę jazzowego Janusza Konefała. Wraz z zespołem po krótkiej przerwie ponownie wyruszyła w trasę koncertową, odwiedzając m.in. w USA i Wielką Brytanię. W 2006 roku, z okazji 40-lecia zespołu, ukazała się składanka Greatest Hits z największymi przebojami w nowych wersjach. W zespole śpiewają i tańczą jej dwie córki: Anna Dziewiątkowska Trębska i Katarzyna Dziewiątkowska Mleczko.

29 grudnia 2010 w Studiu Koncertowym Radia Wrocław, podczas Koncertu Noworocznego organizowanego przez Tercet Egzotyczny, odebrała z rąk wicemarszałka województwa dolnośląskiego Radosława Mołonia, nadany przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bogdana Zdrojewskiego Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

W 2016 roku otrzymała Dolnośląską Nagrodę Kulturalną SILESIA przyznawaną przez Sejmik Województwa Dolnośląskiego.

W kwietniu 2017 roku za pośrednictwem wydawnictwa „Marina” ukazała się książka zatytułowana „Pamelo, żegnaj” – obszerny wywiad-rzeka. Rozmowę przeprowadził i spisał Robert Migdał.

Overdub

Szczegóły

Odsłony: 1420

to technika używana w nagraniach audio w którym odcinek muzyki jest 2 lub więcej razy nagrywany. Ten sposób mozna spotkać z piosenkarzami jak i instrumentach, ensemble'ach, orkiestrach.

Bubble gum

Szczegóły

Odsłony: 2656

Życie prywatne

Szczegóły

Odsłony: 2283

Od ósmego roku życia nie ma bliskich związków z Kościołem. Przez siedem lat była partnerką Krzysztofa Jasińskiego. W 1986 wyszła za mąż za Andrzeja Dużyńskiego. Świadkami ich ślubu byli Agnieszka Osiecka i Seweryn Krajewski. Ma troje dzieci: Jana Jasińskiego (ur. 1979) i Katarzynę Jasińską (ur. 1982) z Krzysztofem Jasińskim, oraz Jędrzeja Dużyńskiego (ur. 1987)[25], z Andrzejem Dużyńskim. Jest pasjonatką samochodów marki Porsche. Jej pierwszy samochód tej marki można oglądać w muzeum motoryzacji w Otrębusach. Jeździ[od kiedy?] czerwonym porsche 911 Carrera.

Dorobek

Szczegóły

Odsłony: 2306

W swoim dorobku ma około dwa tysiące piosenek, ponad dwadzieścia płyt polskich, a także po jednej angielskiej, czeskiej, niemieckiej, rosyjskiej.
Koncertowała na całym świecie: w Europie, Ameryce, Australii, Azji. Jest laureatką wielu nagród i uczestniczką wielu polskich i światowych festiwali muzycznych.

Wystąpiła między innymi w oratorium Katarzyny Gärtner i Ernesta Brylla „Zagrajcie nam dzisiaj wszystkie srebrne dzwony” (1975), śpiewogrze „Na szkle malowane” (K. Gaertner, E. Bryll), spektaklu Teatru STU w Krakowie „Szalona lokomotywa” według tekstów St. I. Witkiewicza (1977, rola Hildy; na scenie razem z Markiem Grechutą; reż. Krzysztof Jasiński). Zajmuje się też aktorstwem, zagrała w kilku filmach i widowiskach muzycznych.

Regularnie do 2009 występowała w serialu Telewizji Polsat Rodzina zastępcza.

W 1992 ukazała się autobiograficzna książka piosenkarki „Niech żyje bal”. W 2013 wydana została jej kolejna książka autobiograficzna pt. „Wariatka tańczy”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym przez dziennikarza muzycznego, Jarosława Szubrychta. 23.03.2013 odebrała w Kijowie tytuł Człowieka Roku 2012 w Ukrainie.

Od 2011

Szczegóły

Odsłony: 1668

W 2011 na Festiwalu TOPtrendy w Sopocie zajęła piąte miejsce w konkursie TOP za sprzedaż płyty „50”, natomiast na 48. KFPP w Opolu otrzymała Superjedynkę w kategorii Superpłyta (za płytę pt. 50) oraz Superjedynkę Superjedynek za najlepszy festiwalowy występ. 25.11. ukazał się album Buty 2, na którym znalazły się utwory z premierowymi, odnalezionymi po latach przez Rodowicz tekstami autorstwa Agnieszki Osieckiej.
Jak przyznaje w wywiadach, wielokrotnie otrzymywała propozycje bycia jurorem w programach typu talent show: Bitwa na głosy i The Voice of Poland, ale ich nie przyjęła. Podczas finału drugiej edycji The Voice of Poland wręczyła nagrodę zwyciężczyni programu Natalii Sikorze. W 2013 jej piosenka „Futbol” znalazła się na piątym miejscu listy „10 największych przebojów nagranych z myślą o piłkarskich Mistrzostwach Świata” według amerykańskiego magazynu Billboard. W ostatni dzień 2013 zaskoczyła wszystkich na koncercie sylwestrowym Polsatu, na którym zaprezentowała się w kreacji ze sztucznym biustem.

9.04.2014 zaprezentowała utwór „I warto czekać”, który nagrała z dedykacją dla Ukraińców w związku z napiętą sytuacją w kraju. Jesienią tego samego roku wystąpiła w dwóch programach: jako specjalny juror w finale programu SuperSTARcie oraz w finale piątej edycji programu The Voice of Poland, gdzie wraz z Aleksandrą Nizio (późniejszą zwyciężczynią) wykonała utwór „Wielka woda”.

W lutym 2015 zajęła jedenaste miejsce w plebiscycie radia RMF FM na artystę 25-lecia. 13.06. wzięła udział w koncercie „SuperPremier” podczas 51. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, z piosenką „Pełnia”, którą nagrała w duecie z producentem muzycznym Donatanem. Jesienią 2015 była gościem odcinka finałowego czwartej edycji programu Twoja twarz brzmi znajomo, emitowanego w telewizji Polsat. Wokalistka pochwaliła tam występ Michała Grobelnego, który wystąpił w pierwszym odcinku, w jej roli i wykonał utwór „Kolorowe jarmarki”.

15.09.2017 wydała nowy album, zatytułowany Ach świecie.... Pierwszym singlem promującym płytę został utwór „W sumie nie jest źle”, do którego zrealizowano teledysk. 3.03.2018 była jedną z pięciu jurorów w wyborze reprezentanta Polski w 63. Konkursie Piosenki Eurowizji w Lizbonie.

Lata 60

Szczegóły

Odsłony: 1908

Debiutowała na profesjonalnej scenie muzycznej w 1962 występem w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Chociaż została zakwalifikowana do finału, nie wystąpiła w nim, ponieważ termin finału zbiegł się z Lekkoatletycznymi Mistrzostwami Polski Młodzików, w których zdobyła mistrzowski tytuł w sztafecie 4x100 m. W czasie studiów na AWF w Warszawie od sierpnia 1965 występowała w składzie bigbitowego zespołu Szejtany, działającego w studenckim klubie „Relax”. W 1965 zdobyła z zespołem pierwsze miejsce na warszawskim przeglądzie zespołów bigbeatowych w klubie „Finka”. W 1966 związała się ze studenckim kabaretem Gag, który działał pod przewodnictwem kompozytora Jerzego Andrzeja Marka i poety Adama Kreczmara.

Pierwszym jej poważniejszym sukcesem był występ w 1967 na Przeglądzie Piosenki Studenckiej w Lublinie i na Giełdzie Piosenki w Częstochowie z piosenką „Jak cię miły zatrzymać” z repertuaru Teresy Tutinas, za którą zdobyła główną nagrodę. Pod koniec listopada tego samego roku wystąpiła na VI Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie, gdzie zdobyła pierwszą nagrodę za piosenki „Jak cię miły zatrzymać” i „Pytania”.

Na początku 1968, obok Skaldów, Niebiesko-Czarnych i Alibabek, wzięła udział w filmie telewizyjnym pt. Kulig w reżyserii Stanisława Kokesza. Zaśpiewała w nim piosenki „Jeszcze zima”, „Trzy, może nawet cztery dni” i „Walc na trzy pas”. W tym samym roku zadebiutowała na VI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w koncercie „Debiutów” z zainspirowanymi amerykańskim folkiem utworami „Zabierz moje sukienki” i „Co ludzie powiedzą”. W tym samym roku dokonała pierwszych nagrań dla Radiowego Studia Piosenki III programu PR.

Na VII KFPP w Opolu w 1969 zdobyła nagrodę Przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Opola za piosenkę „Mówiły mu”. W tym roku występowała także na: Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie („Mówiły mu”), Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Politycznej w Soczi (III nagroda i nagroda dziennikarzy za piosenki „Żyj mój świecie”, „Za duże buty” i „Ech, drogi”) oraz Festiwalu FAMA w Świnoujściu. Rodowicz została nagrodzona Srebrnym Gwoździem Sezonu Plebiscytu Popularności Czytelników „Kuriera Polskiego”, otrzymała też tytuł „Piosenkarki roku” w plebiscycie rozgłośni radiowych oraz tytuł najpopularniejszej piosenkarki w kraju, przyznany w plebiscytach „Jazzu” i „Musicoramy”. Został też nakręcony film telewizyjny Ballada wagonowa z udziałem wokalistki.

Wczesne lata

Szczegóły

Odsłony: 1194

Jej rodzina pochodzi z Wilna. Ojciec, Wiktor Rodowicz, pracował na Uniwersytecie im. Stefana Batorego, a matka, Janina Rodowicz-Krasucka (1924–2017), pochodziła z rodziny związanej z teatrem. Dziadkowie prowadzili koło Ostrej Bramy aptekę „Pod Łabędziem”. Przodkowie piosenkarki pochowani są na cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie. Ze strony ojca ma pochodzenie rosyjskie i żmudzińskie.

Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku, później Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie. W młodości czynnie uprawiała lekkoatletykę, m.in. w klubie sportowym Kujawiak Włocławek.

Przełom i sukces

Szczegóły

Odsłony: 6144

BTO drugi album, Bachman- Turner Overdrive II został wydany w grudniu 1973 i stał się ogromnym hitem w US (pikując miejsce IV w 1974), a ich narodowy Canada (osiągnął nr 6 na liście RPM hitowych albumów). Oryginalny tytuł albumu brzmi "Adrenaline Rush". Wydane zostały ich dwa najlepiej znane single "Let It Ride", "Taking Care Of Business". Randy już kilka lat wcześniej napisał rdzeń do "Taking Care Of Business" zatytułowany wówczas jako "White Collar Worker" będąc jeszcze w Guess Who, ale zespół uznał, że to nie ich styl. Jednak pojawił się ponownie w repertuarze BTO w czasie gigów, które wspierały gw. pierwszy album jak to Randy ujął: "Dać Fredo'owi Turner szansę by odpączął jego głos". W przededniu Randy usłyszał DJ Darryl Burlingham'a mówiąc: "Me martwiny sie o interes w radiu C- Fox" i zadecydował wstawić słowa "taking care of business" jako refren gdzie początkowo były "white collar worker".

Tim Bachman opuścił zespół na poczatku 1974 roku wkrótce po tym gdy wydano Bachman- Turner Ovedrive II. Randy Bachman posiadał bardzo silne religijne przekonania i ustanowił reguły by pozostać w BTO. Pośród nich była reguła, że narkotyki, alkohol i stosunek przedmałżeński w czasie koncertów był zabroniony, a Tim rzekomo je wszystkie złamał. Mówi się, że miał okazję by zmienić swój styl życia co wykorzystał, przynajmniej tymczasowo. Istnieją inne, różniące się powody, od wymienonych wytycznych, które doprowadziły do jego odejścia. Niektóre źródła podają, że opuścił zespół z powodu małżeństwa i ochoty studiowania by móc zostać inzynierem nagraniowym i promotorem koncertów. W wywiadzie przeprowadzonym w 2002 roku, brat Robbie powiedział "On został stanowczo zapytany by odszedł. Nie był kalibrem BTO (i) było ciężko na nim polegać. Mam wrażenie, że zespół był w konflikcie z całym jego życiem."

Wczesna historia 1971- 1973

Szczegóły

Odsłony: 1976

Po opuszczeniu The Guess Who w szczycie ich kariery, Randy Bachman został oznaczony zarówno "lunatykiem i nieudacznikiem" jak i też "nikt nie chciał ze mną pracować". Wyjątkiem był Chad Allen, założyciel Guess Who gw. wokal i keyboard'zista, który opuścił zespół cztery lata przed Randy'm. Oboje zgodzili się by zbadać muzyczny projekt i Radny dołączył do rodziny. Skutkiem tego był zespół Brave Belt, który został załozony w Winnipeg w 1971 po dodaniu brata Randy'ego Robin "Robbie" Bachman na bębnach, a Gary Bachman pełnił rolę jako manager'a grupy.

Brave Belt's album, który nosił nazwę zespołu jako tytuł gdzie Randy grał dwie wiodące gitary i bas nieszczególnie sprzedawał się najlepiej. Wytwórnia chciała Brave Belt zmusić do koncertowania, więc Randy (po namowie ze strony Neil'a Young'a) zatrudnił gościa z Winnipeg bas- i wokaliste C. F. (Fred) Turner'a by wykoywał w zespole planowe gig'i.

Turner niezwłocznie został zapytany by pozostać pełnoetatowym członkiem wiodącym głosem dla nagrań Brave Belt II w 1972. Chad Belt pojawił się jako wokalista na dwóch utworach Brave Belt II, jednak wkrótce opuścił zespół po tym gdy album był nagrywany. W trakcie trasy koncertowej, która miała wspierać album, kolejne rodzeństwo Bachman'ów, Tim Bachman, został dodany, ponieważ zespół czuł swój trzycięściowy układ za bardzo restryktywny. Brave Belt II równiez nie osiągnął znaczącego sukcesu, a wpołowie 1972 roku ich pomocniczna trasa została odwołana. Ale wpływ Turnera był wyczuwalny gdy skomponował pięć uwtorów do albumu Brave Belt II. Brave Belt II posiadał mocniejsze, bardziej cięższe gitarowe brzmienie od swojego poprzednika, uzupełniony ochrypłym, silnym głosem Turner'a.

W nawiązaniu do autobiografii Randy'ego Bachman'a nasiona BTO zostały posiane w trakcie gig'u na uniwersytecie w Thunderbay, Ontario wkrótce po Alana odejściu. Promotor, zniechecony reakcjami do Alana utworów o charakterze country, którym to zespół wciąż grał, postanowił przenieść Brave Belt do programu Saturday Night Show, a w zamian przywieźć bardziej rock'owego zastepcę z Toronto. Kiedy to nie skutkowało on wręcz błagał Brave Belt'a by pozostał i grał zestaw cover'ów klasycznych utworów rockowych. Gdy zespół grał utwory tj.: "Proud Mary", "Brown Sugar" i "All Right Now" parkiet zaczął się wypełniać, a w nawiązaniu do Randy'ego, "Od razu dostrzegliśmy różnicę między muzyką graną na siedząco w czasie której ludzie mogli pogadać, a muzyką, która by ich porwała do tańca."

Po tym jak Reprise Records wyrzyciło Brave belt z wytwórni, Randy opróżnił własne konto bankowe, aby sfinansować kolejny zestaw nagrań, i zaczął rozglądać się za kolejnym albumem. Zespół ostatecznie dogadał się z Mercury Records, tak, że Randy Bachman ogłosił się jako czysty powiew szczęścia.

Upamiętnienie artysty

Szczegóły

Odsłony: 1379

Książki poświęcone Niemenowi (chronologicznie):
1. Roman Radoszewski: Czesław Niemen: Kiedy się dziwić przestanę. Monografia artystyczna. Iskry, 2004. ISBN 83-207-1770-1.
2. Marek Gaszyński: Czas jak rzeka. Prószyński i S-ka, 2004. ISBN 83-7337-849-9.
3. Dariusz Michalski: Niemen o sobie. Warszawa: Twój Styl, 2005. ISBN 83-7163-568-0.
4. Tadeusz Skliński: Niemen: dyskografia, fakty, twórczość. Nemunas, 2006. ISBN 83-9230-920-0.
5. Dariusz Michalski: Czesław Niemen: Czy go jeszcze pamiętasz?. Warszawa: MG, 2009. ISBN 978-83-61297-76-5.
6. Jan Edward Czachor: Czesław Niemen w Świebodzinie. Stowarzyszenie Pamięci Czesława Niemena w Świebodzinie, 2010.

Życie prywatne

Szczegóły

Odsłony: 1177

Był uczuciowo związany z włoską piosenkarką Faridą, którą poznał na festiwalu Cantagiro we Włoszech. Artystka po wielu latach zwierzyła się, że był miłością jej życia. Dwukrotnie żonaty: z Marią Klauzunik i Małgorzatą Niemen. Z pierwszego małżeństwa ma córkę Marię Gutowską, a z drugiego córki Natalię i Eleonorę.

Pogrzeb artysty

Szczegóły

Odsłony: 1548

30.01.2004 urna z prochami została złożona w katakumbach na Starych Powązkach w Warszawie. Żegnało go ok. 2,5-3 tysięcy ludzi, w tym oficjalni przedstawiciele władzy. W momencie rozpoczęcia pogrzebu, o godzinie 13.00, z inicjatywy Marka Niedźwieckiego, wiele stacji radiowych w Polsce wyemitowało „Dziwny jest ten świat”, oddając w ten sposób hołd zmarłemu artyście.

Choroba

Szczegóły

Odsłony: 2103

Od wielu lat Czesław Niemen cierpiał na nowotwór układu chłonnego, który próbował zwalczyć przy pomocy medycyny naturalnej. Zmarł 17.01.2004 w Centrum Onkologii w Warszawie z powodu powikłań związanych z zapaleniem płuc, na które zapadł w szpitalu[16]. Jego zwłoki, zgodnie z ostatnią wolą artysty, zostały skremowane.