Led Zeppelin- "IV"

Szczegóły

Odsłony: 2627

- to niezatytułowany czwarty studyjny album brytyjskiej grupy rockowej Led Zeppelin, powszechnie znane jako Led Zeppelin IV, został wydany 8.11.1971 przez Atlantic Records. Album został wyprodukowany przez gitarzystę Jimmy'ego Page'a i nagrany na przełomie grudnia '70, a lutego '71 roku przeważnie na posiadłości wiejskiej w Headley Grange. Album jest sławny porzez "Stairway To Heaven", który został określony jako znak rozpoznawalny zespołu.

Nieoficjalne położenie w Headley Grange zainspirowało grupę i pozwoliło im na wypróbowanie różnych aranżacji materiału i stworzyć utwory w różnorodnym stylu. Po tym gdy zespołu poprzedni album Led Zeppelin III otrzymał obojętne recenzje postanowili, że ich czwarty album oficjalnie nie otrzyma tytułu i zamiast tego to pojawią się na nim cztery symbole wybranych przez członków bez imion czy jakichkolwiek innych szczegółów na okładce. W przeciwieństwie do poprzednich albumów zespół wsparło kilka osób ze sceny muzycznej, jak chociażby wokalistka Fairport Convention, Sandy Denny na "The Battle Of Evermore" i pianista The Rolling Stones, Ian Stewart, na "Rock and Roll". Podobnie jak w przypadku poprzednich albumów większość materiału został napisany przez zespół, mimo że na albumie znajdowała się przeróbka utworu innego wykonawcy, wznowiona hardrock'owa interpretacja blues'owego utworu Memphis Minnie "When The Levee Breaks".

Album odniósł komercyjny i wśród krytyków sukces i jest Led Zeppelin najlepiej rozchodzącym się na świecie albumem w nakładzie 37.000.000 kopii. Jest jednym z najlepiej sprzedającym się albumem w Stanach Zjednoczonych podczas gdy krytycy regularnie pozycjonowali wysoko na listach najświetniejszych albumów wszechczasów.

Pisanie i nagrywanie

Po wydaniu  Led Zeppelin III w październiku '70 roku zespół wziął przerwę w koncertowaniu by skupić się na nagraniu kolejnej płyty. Odmówili wszelkie oferty koncertów włącznie z propozycją gig'u, który byłby transmitowany w telewizji w Sylwestra. Powrócili do Bron- Yr- Aur domu znajdującego się na wsi w Snowdonii, Walii, by napisać nowy materiał.

Sesje nagraniowe do albumu rozpoczęły się w Island Records miesszczącym się w Basing Street Studios Londynie w grudniu '70 roku. Zespół wziął pod uwagę dom Mick'a Jagger'a, Stargroves, jako miejsce do nagrania, ale zrezygnował, bo było za drogo. Kolejnego miesiąca pojechali do Headley Grange, domek letniskowy położony w Hampshire, Anglii, zabierając ze sobą The Rolling Stones Mobile Studio i inżyniera Andy'ego Johns'a wraz z członkiem The Rolling Stones'ów Ian'em Stewart jako asystenta. Johns pracował nad "Sticky Fingers" i polecił mobilne studio. Gitarzysta i producent Jimmy Page później wspomniał: "Potrzebowaliśmy tego typu udogodnienia gdzie mogliśmy wypić filiżankę herbaty, chodzić po ogrodzie i robić co musieliśmy zrobić". To odprężające, nastrojowe środowisko znajdujące się w Headley Grange również pchnęło inne zalety dla zespołu, jak chociażby byli w stanie ot tak spontanicznie zagrać z kilkoma utworami zaczerpniętych od miejscowych muzyków. Basista i keyboard'zista John- Paul Jones wspomina tam nie było baru czy centrum rekreacyjnego, ale to pomogło zespołu skupić się na muzyce nie będąc rozkojarzonym.

Pewnego razu były nagrywane podstawowe ścieżki i w lutym zespół dodał dodatkowe ścieżki w Island Studios. Zgodnie z zaleceniem Jones'a Page zabrał ścieżki z nagraniami do Sunset Sound w Los Angeles by zestawić utwory, które miałyby się ukazać na albumie wydanym w kwietniu '71 roku. Jednak zespołowi nie podobał się efekt końcowy więc po trasie, która odbyła się wiosną i wczesnego lata Page zestawił cały album w lipcu. Z powodu wyboru okładki album ponownie został wydany z opóźnieniem z myślą, że powinien to być podwójny album z ewentualną sugestią, że mógłby być wydany jako EP.

Utwory

Strona Pierwsza

Utwór "Black Dog" został nazwany po psie, który w czasie sesji włóczył się po posiadłości Headley Grange. Riff został napisany przez Page'a i Jones'a podczas gdy utwór "Oh Well" Fleetwood Mac wywarł wpływ na sekcję a cappelli. Wokalista Robert Plant napisał tekst, a później podczas solowych występów śpiewał fragmenty utworu. Solówki w końcowej części utworu były bezpośrednio nagrywane bez użycia wzmacniacza.

"Rock and Roll" była to współpraca ze Stewart'em, która wyłoniła się z improwizacji, która miała miejsce na początku sesji nagraniowych w Headley Grange. John Bonham napisał wprowadzenie, które wyszło z improwizacji wejścia utworu Little Richard'a pt. "Keep A Knockin'". Utwór stał się ulubionym na koncertach bedąc grany jako utwór wprowadzający lub bisowy. Został wydany jako singiel promujący w Stanach Zjednoczonych z mieszankami stereo i mono na każdej stronie.

"The Battle of Evermore" został napisany przez Page'a na mandolinie, którą pożyczył od Jones'a. Plant dodał słowa zainspirowane książką o Szkockich Wojnach Niepodległościowych, którą wtedy czytał. Utwór zawiera duet Plant'a i członkini Fairport Convention Sandy Denny, która jako jedyna dostarcza kobiecy głos, który słychać w Led Zeppelin nagraniu. Plant odgrywał rolę narratora podczas gdy Denny śpiewała część miejskiego krzykacza reprezentując ludzi.

Większość utworu "Stairway To Heaven" została przez Page'a napisana i większość akordów została opracowana podczas gdy sesja zaczęła się w Basing Street Studios. Słowa do utworu zostały napisane przez Plant'a w Headley Grange, które mówią o kobiecie, która "zabrała wszystko nie dając nic w zamian". Ostateczne ujęcie utworu zostało nagrane w Island Studios tuż po sesji Headley Grange. Podstawowemu podkładowi utworu towarzyszy Bonham na perkusji, Jones na elektrycznym pianinie i Page na gitarze akustycznej. Cała grupa przyczyniła się do aranżacji jak chociażby Jones grający na wstępie na flecie, a Bonham'a charakterystyczne wejście na perkusji, która ciągnie się przez pół utworu. Page grał solo na gitarze Fender Telecaster, którą otrzymał od Jeff'a Beck i towarzyszyła mu zarówno przez cały pierwszy album jak i też występach na żywo. Zapisał trzy różne nagrania sola i wybrał najlepszy by na albumie nagrać.

Rozważano nad tym by utwór się na albumie wyróżniał i był często na audycjach radiowych stacji FM grany, ale zespół stanął oporem wszelkim propozycjom by wydać go jako singiel. Utwór stał się gwoździem programu występu na żywo od '71 roku i później; by skopiować zmiany między akustyczną, elektryczną i dwunastostrunową gitarą na studyjnym nagraniu Page grał na gitarze o podwójnej szyi typu Gibson EDS-1275.

Strona Druga

"Misty Mountain Hop" został napisany w Headley Grandge na którym to Jones gra na elektrycznym pianinie. Plant napisał tekst, który mówi o starciu między studentami, a policją, który był konsekwencją posiadania narkotyków. Tytuł pochodzi od J.R.R. Tolkien'a "Hobbit". później Plant śpiewał utwór na solowych występach.

"Four Sticks" został zatytułowany od pałeczek, którymi to Bonham gra na perkusji przez cały utwór, A Jones gra na analogowym syntezatorze. W porównaniu do innych utworów na albumie utwór było ciężko nagrać, ponieważ potrzebował kilku ujęć. Utwór został tylko raz przez Led Zeppelin na żywo wykonany, a w '72 roku ponownie nagrany z Bombay Symphony Orchestra. W '94 roku powstała przeróbka do Page'a i Plant'a albumu pt. "No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded".

"Going To California" to spokojny akustyczny utwór. Został napisany przez Page'a i Plant'a, który mówi o trzęsieniach ziemi w Kalirnii i próbie znalezieniu idealnej kobiety. Muzyka była zainspirowana przez Joni Mitchell, której oboje byli fanami. Ówcześnie utwór był zatytułowany "Guide To California", a końcowy tytuł pochodzi z podróży do L.A. by skompilować album.

"When The Levee Breaks" wywodzi się z blues'owego utworu nagranego przez Memphis Minnie i Kansas Joe McCoy w '29 roku. Utwór rozpoczyna się Bonham'a ciężką grą na perkusji bez akompaniamentu, która została nagrana na korytarzu Headley Grange przy użyciu dwóch Beyerdynamic M 160 mikrofonów, które wisiały na kondygnacji schodów; wyjście z nich zostało przekazane do ogranicznika. Użyto też jednostkę opóźnienia Binson Echorec. Page przypomniał iż próbował nagrać utwór na wcześniejszych sesjach, ale płasko brzmiało. To wprowadzenie było obszernie próbowane w latach 80- ych w muzyce hip hop'owej. Page i Plant zagrali ten utwór na koncercie w '95 roku promując "No Quarter: Jimmy Page and Robert Plant Unledded".

Inne Utwory

Trzy inne utwory pochodzące z tej sesji "Down By The Seaside", "Night Flight" i "Boogie With Stu" (ze Stewart'em na pianinie) zostały dodane cztery lata później do podwójnego albumu "Physical Graffiti". Wcześniejsza wersja utworu "No Quarter" została nagrana w trakcie tych samych sesji.

Tytuł

Po obojętnej, jak nie zdezorientowanej i czasem lekceważącej reakcji krytyki, którą to pod koniec lat '70- ych otrzymał Led Zeppelin III Page zadecydował, że kolejny album Led Zeppelin nie będzie zatytułowany, zamiast tego otrzyma cztery ręcznie narysowane symbole reprezentujące członków zespołu i logo wytwórni na wewnętrznej stronie okładki. Wytwórnia była stricte przeciwko temu pomysłowi, ale zespół był stanowczy i odmówił oddania pierwszych nagrań do momentu aż ich decyzja została zaakceptowana.

Page również stwierdził iż decyzja wydania albumu bez jakichkolwiek napisanych informacji na okładce było sprzeczne z silną radą daną mu przez agenta prasowego, który stwierdził iż po rocznej abstynencji od obu wytwórń i koncertowaniu ruch będzie pokrewny "profesjonalnemu samobójstwu". Page uważał, że "Tak się złożyło, że bardzo wierzyliśmy w to co robiliśmy". Wspomniał, że wytwórnia nalegała, że tytuł musi być na albumie, ale nie ugiął się jako, że przeczuwał iż to będzie odpowiedź recenzentom, którzy nie mogliby zrecenzować jeden album Led Zeppelin bez odniesienia do wcześniejszych albumów.

Wydanie albumu bez oficjalnego tytułu sprawiło iż było to trudne by je móc konsekwentnie rozróżnić. Podczas gdy przez większość powszechnie nazywana Led Zeppelin IV Atlantic Records używała w swoich katalogach nazwy "Cztery Symbole" i "Czwarty Album". Również nawiązywało do ZoSo (którego symbol Page'a można wymówić), "Niezatytułowany" i "Alfabet Runiczny". W przeprowadzonych wywiadach Page często odwoje się do albumu jako "czwarty album" i "Led Zeppelin IV", a Plant o tym myśli, że "to czwarty album i tyle".

Okładka

Na miejscu tytułu Page zadecydował, że każdy członek może umieścić swój znak. początkowo rozważał nad pojedynczym symbolem, potem zadecydował, że mogłoby być cztery, który reprezentuje każdego członka. Zaprojektował swój własny symbol i nigdy publicznie nie ujawnił powodu dlaczego to zrobił. Twierdzono iż jego symbol pojawił się w 1557 roku, który reprezentuje saturn. Symbol czasem nawiązuje do "ZoSo", choć Page wyjaśnił iż pod żadnym względem nie miał być słowem. Jones'a symbol, który wybrał z książki Rudolfa Koch "Książka Znaków" to pojedyncze koło mające w sobie trzy "ryby" (triquetra). Jego zamiarem jest przedstawienie osoby, która posiada ufność i umiejętność. Bonham'a symbol trzy w środku przecinające się pierścienie (boromejskie) został wybrany przez perkusistę z tej samej książki. Symbol przedstawia trójcę matki, ojca i dziecka, ale jeżeli odwrócić to staje się logiem piwa Ballantine. Plant'a symbol przedstawiający pióro w kole było jego własnym szkicem opartym na rzekomo istniejące Mu cywilizacji. Piąty, mniejszy symbol wybrany przez Sandy Denny, która jest wokalistką występującą gościnnie przedstawia jej wkład do "Battle Of Evermore", przedstawia figurę stworzoną z trzech równobocznych trójkątów, pojawia się w wewnętrznej stronie okładki LP przedstawia asterisk.

Podczas trasy po Wielkiej Brytanii, która odbyła się zimą '71 roku krótko po wydaniu albumu można było zobaczy owe symibole na sprzęcie znajdującym się na scenie, Page'a na jednym z jego wzmacniaczy, Bonham'a na przedniej części bębna, Jones'a na pokrowcu do pianina marki Rhodes, a Plant'a na boku kabiny głośnomówiącej. Tylko Page'a i Bonham'a symbol został zachowany na kolejne koncerty.

Dziewiętnastowieczny obraz namalowany olejem znajdującym się na okładce albumu został kupiony przez Plant'a w antykwariacie znajduącym się w Reading, Berkshire. Później obraz został zestawiony i przymocowany do wewnętrznej papierowej ściany znajdującej się w po części zniszczonym domie połozonym na prowincji gdzie miała odbyć się sesja zdjęciowa. Bloki mieszkań widocznych na albumie to wieżowce Salisbury położonych w Ladywood, dzielnicy Birmingham. Page wyjaśnił iż okładka czwartego albumu miała na celu pokazać dychotomię miasta/ wsi, która początkowo ujawniła się na Led Zeppelin III i przypomnienie, że ludzie powinni dbać o Ziemię. Później stwierdził iż okładka miała być  dla "innych ludzi, którzy mieliby się tym rozkoszować", a niżeli oświadczeniem. Okładka została wybrana spośród dziesięciu przez Royal Mail do zestawu "Classic Album Cover" znaczków pocztowych wydanych w styczniu '10 roku.

Ilustracja znajdująca się wewnątrz zatytułowana "Pustelnik" narysowana przez Barrington'a Coleby'ego (przypisywany matce Barrington'a Coleby'ego, który ukazał się na okładce albumu) wzięła się z wpływu obrazu talii tarot kart o tej samej nazwie Rider- Waite. Ta osoba została później przez Page'a w Led Zeppelin filmie koncertowym pt. "The Song Remains The Same" z '76 roku przedstawiona. Obraz znajdujący się wewnątrz odnosi się do "View in Half" (czyt. wiu yn haf) lub "Varying Light" (czyt. werajing lajt). Page przyczynił się do stylu czcionki tekstu utworu "Stairway To Heaven", który jest wydrukowany wewnątrz okładki. Znalazł ją w starym czasopiśmie o sztuce i rzemośle zatytułowanym "The Studio", którą datuje się pod koniec XIXw. Owe litery uważał za interesujące i zlecił kogoś by wykonał cały alfabet.

Wydanie

Album został wydany przez Atlantic 8.11.1971. Był promowany poprzez serię żartobliwych reklam pokazując na okładce każdy symbol. Na liście przebojów w Wielkiej Brytanii uplasowało się na miejscu #10 wspinając się kolejnego tygodnia na miejsce #1 gdzie przez kolejne 90 tygodni się trzymał. W Stanach Zjednoczonych był to najlepiej sprzedający się album, ale nie uplasował sie na liście Top Album zajmując miejsce 2. tuż po "There's A Riot Goin' On" Sly & The Family Stone i "Music" wykonywanego przez Carole King. "W końcu", pisze Lewis, "czwarty album Zeppelin'ów będzie najlepiej sprzedającą się płytą w ich katalogu, której sprzedaż jeszcze potrwa i odniesie sukces w ich karierze zarówno w oczach krytyków jak i też komercyjny". pod kednym względem była mianowana w rankingu jednym z najlepiej sprzedającym się albumem wszechczasów. Album jest jednym z najlepiej sprzedającym się krążkiem wszechczasów rozchodząc się tylko w 2014 roku w ponad 37.000.000 nakładzie. W 2020 roku Recording Industry Association of America mianowała 23x do platinum na równi z sześcioma najlepiej sprzedającymi się albumami w Stanach Zjednoczonych.

Na przełomie lat 70- ych album był kilka razy wznawiany włacznie z płytą winylową w liliowym kolorze wydaną w '78 roku i zestaw kilku płyt wydanym w '88 roku. Pierwszy raz został wydany na płycie CD w '83 roku, ale Page skrytykował ją za brak kontroli jakości mówiąc iż nie użyto pierwotnych taśm nagraniowych ponadto znajdowało się na niej nadmirne syczenie taśmy. W '90 roku ponownie nagrał album w próbie odnowienia katalogu. Kilka utworów zostało uzyty na tamtoroczną składankę zatytułowaną "Led Zeppelin Remasters" i "Led Zeppelin Boxed Set". Wszystkie wznowione nagrania zostały ponownie wydane na "The Complete Studio Recordings", podczas gdy sam album został w '94 roku ponownie wydany.

Wznowwiona wersja Led Zeppelin IV została ponownie wydana 27.10.2014 roku wraz z "Houses Of The Holy". Wznowione wydanie wyszło w sześciu formatach: standardowa płyta CD, deluxe podwójna CD- edycja, standardowa płyta LP, deluxe podwójna płyta LP, super deluxe podwójna płyta CD plus dwie płyty LP wraz z książką w twardej okładce, jak i też w wersji do pobrania 24- bit/ 96k. Edycja deluxe i super deluxe zawiera bonusowy materiał. Wznowiona edycja została wydana z kolorowym obrazem oryginalnej okładki jako dodatkowa okładka umieszczonym wewnątrz oryginalnego albumu. Wznowiona edycja albumu uzyskała na szeroką skalę poparcie ze strony krytyki, włącznie z Rolling Stone, która uważała Page wznowione wersje za "oświecające".

Odbiór Krytyczny

Led Zeppelin IV otrzymał ogromną pochwałę ze strony krytyków. We współczesnym przeglądzie "Rolling Stone" Leny Kaye nazwał go "najbardziej konsekwentnie dobrym" albumem zespołu i chwalił różnorodność utworów: "z ośmiu cięć nie ma ani jednego, który chodzi innemu po pietach, który stara się zrobić więcej za jednym razem". Magazyn Billboard nazwał go "powerhouse albumem", który posiada komercyjny potencjał zespołu trzech poprzednich albumów. Pierwotnie Robert Christgau w "The Village Voice" dał obojetną recenzję, ale później nazwał go arcydziełem "heavy rock'a". Podczass gdy uważał iż kończą się średniowieczne pomysły zespołu sądził iż album pokazał ich u szczytu potencjału pisania tekstów i uważał to za "ostateczny Led Zeppelin heavy metal album".

Z ówczesną recenzją dla AllMusic, Stephen Thomas Erlewine uznał album za "określając nie tylko Led Zeppelin lecz brzmienie i styl ciężkiego rock'a, który był w '70- ych latach" podczas gdy "obejmuje heavy metal, folk, pure rock & roll i blues". W swoim przewodniku heavy metalowych albumów redaktor magazynu "Spin" Joe Gross zacytował Led Zeppelin IV jako "monolityczny kamień węgielny" tamtej generacji. redaktor BBC Music, daryl Easlea stwierdził iż album stworzył zespołu globalny sukces i z powodzeniem połączył ich folkowe pomysły do trzeciego albumu ze stylem hard rock'owym występującym na drugim albumie podczas gdy Katherine Flynn i Julian Ring z "Consequence of Sound" odbierali to jako cechę ich debiutanckiego blues'owego rock'a wraz z innymi stylami pochodzącymi z drugiego i trzeciego albumu. Biografia Led Zeppelin napisana przez Rock and Roll Hall Of fame opisała album jako "w pełni zrealizowaną hybrydę kierunków folokowo- i hard rockowych". Redaktor "PopMatters", AJ Ramirerz, odniósł się do tego jako jeden  z najświetniejszych albumów heavy metalowych wszechczasów", podczas gdy Chuck Eddy nazwał go numerem jeden albumem metalowym wszechczasów w swojej książce z '91 roku pt. "Stairway to Hell: The 500 Best Heavy Metal Albums in the Universe". W nawiązaniu do wypowiedzi badaczki rock'a Mablen Jones Led Zeppelin IV a szczególnie "Stairway To Heaven" pokazuje obecność heavy metalu w kontrkulturowych modach na początku lat 70- ych, jako że album "mieszał mistycyzm post- hippisowski, mitologicznym zainteresowaniem i hard rock".

W 2018 roku Steven Hyden zauważył, że popularność albumu przyczyniła się do wzrostu zwrotnej stronniczości obu stron zarówno krytyków jak i też fanów. Napisał, że "istnieją dwa niepisane prawa" dotyczące albumu. Pierwszym jest to, że słuchacz musi się domagać utworu na drugiej stronie, "głębokie cięcia z wiarygodnością" strony był jego/ jej ulubionym, a drugim było to, że nie powinien nigdy zdradzić to było ich ulubionym, który zespół na albumie wykonuje. Miał skłonność do ośmieszania ówczesnej wypowiedzi "w imieniu wszystkich krytyków, którzy za wszelką cenę starają się mieć argument tym, że "In Through The Outdoor" jest Zeppelin'ów najlepszym albumem". Zauważył, że nawet członkowie zespołu wydają się jakoby sami preferowali na swoich występach grać utwory ze strony drugiej".

Uznania

W 2000 roku Led Zeppelin IV został nazwany 26. najświetniejszym brytyjskim albumem na liście przeprowadzonej przez magazyn "Q". W 2002 roku redaktor magazynu "Spin" Chuck Klosterman nazwał go drugim najświetniejszym metalowym albumem wszechczasów i stwierdził iż to był "najbardziej znanym hard- rockowym albumem, który kiedykolwiek nagrano" jak i też album, który nieumyślnie stworzył metal- "źródło wszystkiego co brzmi, odczuwa się, nawet nieco smakuje metalicznie". W 2000 roku wzięło udział w głosowaniu na liście Colin'a Larkin pt. "All Time Top 1000 Albums" gdzie zajął miejsce 42. W 2003 roku album zajął miejsce 66. na liście magazynu Rolling Stone zatytułowanej "The 500 Greatest Albums Of All time". W 2003 roku album zajął miejsce 66. na liście magazynu "Rolling Stone" pt. "500 Najświetniejszych Albumów Wszechczasów", później uplasował się na miejscu 69. na liście, która została w 2012 roku poprawiona, a w 2020 roku w ponownie poprawionej liście zajął miejsce 58. Został równiez nazwanym siudmum najlepszym album lat '70- ych na liście przeprowadzonej przez Pitchfork. W 2016 roku magazyn Classic Rock mianował Led Zeppelin IV na najświetnuiejszym albumem ze wszystkich albumów Led Zeppelin.

Uznanie za album Led Zeppelin IV

Personel:                                                                                                                                                                                                                                                                             Produkcja:

Led Zeppelin:                                                                                                                                                                                                                                                                       George Chkianz: mieszanie

John Bonham- bębny                                                                                                                                                                                                                                                            Andy Jones: inzynieria,mieszanie

John Paul Jones- bas, elektryczne pianino, mandolina, flety, syntezator                                                                                                                                                                                    Peter Grant: dyrektor produkcji

Jimmy Page- elektryczne i akustyczne gitary, mandolina w "The Battle Of Evermore", produkcja, nagrywanie, nagranie w formacie digital                                                                         Barrington Colby M.O.M.: ilustracja "The Hermit"

Robert Plant- wokale, harmonijka                                                                                                                                                                                                                       Keith Morris- fotografia

                                                                                                                                                                                                                                                                       Graphfreaks- nadzór projektu

Dodatkowi muzycy:

Sandy Denny- wokale na "The Battle Of Evermore"

Ian Stewart- pianino w "Rock and Roll"

Wykresy sprzedaży dla czwartego albumu Led Zeppelin

Certyfikaty

Certyfikaty sprzedaży dla czwartego albumu Led Zeppelin