The Yardbirds
- Szczegóły
- Odsłony: 389
to angielska grupa rock'owa założona w Londynie w 1963 roku. Pierwszy skład zespołu to wokal i gra na harmonijce Keith Relf, perkusja Jim McCarty, gitarzysta rytmiczny i basista Chris Dreja i basista/ producent Paul Samwell- Smith. Zespół jest gw. znany za sprawą rozpoczęcia kariery trzech najbardziej znanych gitarzystów Eric Clapton, Jimmy Page i Jeff Beck, oni wszyscy uplasowali się na liście Top5 magazynu Rolling Stone wśród 100 najlepszych gitarzystów. Zespół odniósł sukces kilkoma utworami w połowie lat 60- ych w tym tj.: "For Your Love", "Heart Full of Soul", "Shapes of Things" i "Over Under Sideways Down".
Zespół pierwotnie opierał się na blues'ie i został zapamiętany poprzez ich charakterystyczne "szaleńcze" przerwyanie gry na instrumentach, The Yardbirds swój styl w zakresie popu, przodując rock'iem psychodelicznym i wszczesnym hard- rock'iem i przyczynili się do wielu innowacji gitar elektrycznych na przełomie lat 60- ych. Niektórzy zarówno krytycy rock'a jak i też historycy przytaczają ich wpływ na późniejszy punk rock, rock progresywny, jak i też modę heavy metalową. po rozpadzie w '68 roku Reflf i McCarty założyli Renaissance, a gitarzysta Jimmy Page Led Zeppelin.
W 1992 roku zespół został wprowadzony do Rock'n'Roll Hall Of Fame. Zajęli miejsce 89- te na liście "100 Najlepszych Artystów Wszechczasów" magazynu Rolling Stone i uplasowali się na miejscu 37 na liście VH1 "100 Najświetniejszych Artystów Hard Rock'a".
The Yardbirds reaktywowali się w latach 90- ych, w skład wchodzili perkusista Jim McCarty i gitara rytmiczna/ basista Chris Dreja jako jedyni oryginalni członkowie zespołu. Dreja opuścił zespół w 2012 roku pozostawiając McCarty'ego jako jedynego oryginalnego członka teraźniejszego składu.
Historia
Początki
Zespół został założony na przedmieściach południowo zachodnego Londynu w 1963 roku. Relf i Samwell- Smith początkowo byli w zespole o nazwie The Metropolitan Blues Quartet. Po dołączeniu Dreji, McCarty'ego, Top'a Topham pod koniec maja '63 roku wystąpili w Kingston Art School jako zespół wspierający Cyril'a Davis. Po kilku gig'ach we wrzesniu 1963 roku pod nazwą The Blue Sounds zmienili nazwę na The Yardbirds. McCarty twierdzi, że Relf jako pierwszy użył tej nazwy, którą wziął z powieści Jack'a Kerouac'a pt. "On The Road" w której to odnosi się do "rail yard hobos" (tł. bezdomny wędrownik). Dodaje, że Topham interpretował to jako przydomek dla jazz'owego saksofonisty Charlie'ego "Yardbird" Parker'a.
Kwintet zwrócił na siebie uwagę na rozwijającej się brytyjskiej scenie r'n'b kiedy przejęli rolę zespołu house w Crawdaddy Club w Richmond przebijając The Rolling Stones. Repertuar czerpali zarówno z blues'a granego w Chicago przez wykonawców tj. Howlin' Wolf, Muddy Waters, Bo Diddley, Sonny Boy Williamson II i Elmore James jak i też utworów: "Smokestack Lightning", "Good Morning Little School Girl", "Boom Boom", "I Wish You Would", "Rollin' and Tumblin'", "Got Love If You Want It" i "I'm a Man".
W październiku '63 oryginalny wiodący gitarzysta Topham opuścił zespół i został zastąpiony przez Eric'a Clapton. Organizator imprez w Crawdaddy Club Giorgio Gomelsky został manager'em The Yardbirds i perwszym producentem nagraniowym. Pod przwodnictwem Giorgia Gomelsky The Yardbirds w grudniu '63 i na poczatku '64 roku dawali koncerty po Wielkiej Brytanii jako zespół wspierający legendę blues'a Sonny'ego Boy Williamson'a II nagrywając ścieżki na żywo 8.12. i innych dniach. Nagrania zostaną wydane na albumie "Sonny Boy Williamson and the Yardbirds" dwa lata później kiedy to The Yardbirds osiągną szczyt popularności.
Po trasach z Williamson'em The Yardbirds podpisali umowę z wytwórnią EMI Columbia w lutym '64 roku i 20.03. nagrali więcej utworów na żywo w legendarnym Marquee Club w Londynie. Końcowy album, który zawierał większość cover'ów amerykańskiego blues'a i R'n'B, Five Live Yardbirds, został wydany przez Columbię 9 m- cy później i nie dostał się na listę albumów w Wielkiej Brytanii. Po czasie "Five Live" zyskał miano jedno z niewielu nagrań na żywo tamtej ery, ponadto stał się dokumentem historycznym obojga wydarzeń brytyjskiego "ożywienie Rock'n'Roll'a" w latach 60- ych i Clapton'a bycia członkiem zespołu.
Przełomowy sukces i odejście Clapton'a
Skład wliczający Clapton'a nagrał dwa single blues "I Wish You Would" i "Good Moorning, School Girl" zanim zespół osiągnął swój pierwszy poważny hit z "For Your Love" kompozycja napisana przez Graham'a Gouldman z wybitną częścią klawesynu granego przez Brian'a Auger. "For your Love" dostało się na szczyt listy przebojów w Wielkiej Brytanii i Kanadzie a w Stanach Zjednoczonych uplasowało się na miejscu szóstym, lecz to nie zadowoliło Clapton'a, bluesowego purysty, którego wizja rozszerzyła się o dłuższy czas trwania niż 3 minutowe single. Sfrustrowany przez komercyjne podejście nagle dnia 25.03.1965 opuścił zespół w tym samym dniu kiedy to singiel został wydany. Wkrótce Clapton dołączył do John Mayall & The Bluesbreakers, ale nie wcześniej zanim polecił Jimmy'ego Page'a, wybitnego młodego gitarzysty sesyjnego, aby go zastapił. Zarówno zadowolony ze swojej lukratywnej pracy jako muzyk sesyjny jak i też zmartwiony swoim zdrowiem i polityki odejścia Clapton'a w zamian tego Page polecił swojego przyjaciela Jeff'a Beck. Beck zagrał swój pierwszy gig z The Yardbirds po tym gdy tylko dwa dni wcześniej Clapton odszedł.
Stanowisko Jeff'a Beck'a; pionierzy brytyjskiej psychodelii
Gdy Beck przeprowadzał badanie fuzz tone'u, pogłosu, wsparcia, podtrzymywania, zniekształcenia i solowego bębnienia pasowało to bardzo dobrze do coraz bardziej surowego stylu brytyjskiej muzyki beat'owej. The Yardbirds zaczęli eksperymentować z aranżacją elektryczną przypominającą śpiew gregoriański i różne europejskie i azjatyckie style podczas gdy Beck dodawał wszechobecny wpływ bliskiego Wschodu. Beck został wybrany nr. 1 gitarzystą z roku 1966 brytyjskiej muzyki poprzez magazyn Beat Instrumental.
The Yardbirds za czasów Beck'a wyprodukowali wiele przełomowych nagrań. Zawierały single, które stały się hitem, tj.: "Heart Full of Soul", "Evil Hearted You"/"Still I'm Sad", cover Bo Diddley'a "I'm a Man" (tylko Stany Zjednoczone), "Shapes Of Things" i "Over Under Sideways Down", jak i też album The Yardbirds (szeroko znany jako Roger The Engineer).
Beck'a fuzz- tone'owy riff gitary w "Heart Full Of Soul" pomógł przedstawić style gitary zainspirowane Indianami w lecie 1965 roku. Kontynuacja pełnego pogłosu "Evel Hearted You" pogłębiała wschodnie wpływy, podczas gdy strona B, "Still I'm Sad", pokazywała zespół śpiewający jak Gregoriańscy mnisi. Cover Diddley'a, "I'm A Man", był ciężkim blues'owym rock'ierm ocechowany oznaczeniem "wściekłości" The Yardbirds'ów gdzie tempo zostało dwa razy przyśpieszone, a Relf'a harmonijka i Beck'a drapiąca gitara osiągneli punkt kulminacyjny zanim wrócili do oryginalnego rytmu.
Pod koniec sierpnia '65 roku zespół rozpoczął swoją pierwszą trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych. Dla amerykańskiego rynku przygotowano parę albumów: "For Your Love" i "Having A Rave Up" z czego połowa pochodzła ze wcześniejszego "Five Live Yardbirds" albumu zestawiony z nowymi ścieżkami, tj.: "You're a Better Man Than I" i "Train Kept A-Rollin'", oba nagrane z legendarnym producentem Sam Philips'em w Sun Studios w Memphis, Tennessee podczas pierwszej trasy po Stanach. Były jeszcze trzy trasy po Stanach w czasie kiedy to Beck był członkiem i jeszcze krótka trasa po Europie w kwietniu 1966 roku.
Singiel "Shapes Of Things" wg. uzasadnienia muzycznego żurnalisty Richie'ego Unterberger "może słuszne zostać zakwalifikowany jako pierwszy psychodeliczny klasyk rock'a" i zapowiadał nadejście brytyjskiej psychodelii trzy miesiące przed Beatles'ów "Paperback Writer", a na stronie B "Rain". Osiągając miejsce 3- ecie na brytyjskiej liście przebojów, a w Stanach 11- ste "Shapes" było również Yardbirds'ów pierwszym hitem, który oni sami napisali, poprzednie brytyjskie strony A zostały napisane przez Gouldman'a. Niejasne teksty antywojennego protestu Relf'a i oparte zarówno na opiniach Beck'a jak i też na Środkowo- Wschodnim solo odzwierciedlało rosnące objęcie psychodelii przez zespół, podobnie strona B „You're A Better Man Than I” oraz kolejny singiel „Over Under Sideways Down”. Późniejszy został w maju wydany i zawiera bardziej charakterystyczne teksty napisane przez Relf'a i Beck'a, który zainspirował się wschodnią linią gitar.
"Over Under Sideways Down" sesje odbyły się w kwietniu 1966 roku i produkowali album "Yardbirds". Powszechnie było znane pod nazwą "Roger The Engineer" na którym to były słowa nabazgrane pod kreskówką Dreji, która przedstawiała inżyniera Roger'a Cameron'a, który pojawia się na okładce wydania w Wielkiej Brytanii. W Stanach został wydany w okrojonej werski, bez okładki z kreskówką, jako "Over Under Sideways Down". Sesja nagraniowa oznaczyła podział The Yardbirds'ów z ich manager'em, Giorgio Gomelsky gdy autor piosenek Simon Napier- Bell przejął rolę manager'a i podzielił między sobą a Samwell- Smith'em udział w produkcji.
Zespół kierowany przez Relf'a i McCarty'ego zrezygnował z materiału na okładkę pisząc cały album samodzielnie. Na nagranie albumu przydzielono im "cały tydzień", według Dreji, co zaowocowało "ciasną", choć eklektyczną mieszanką blues'a, hard rock'a, mnichowskich śpiewów ("Turn into Earth", "Ever Since the World Began") i afrykańskich rytmów plemiennych ("Hot House of Omagarshid"). Odcinek gitarowy Beck'a był stałą jednoczącą przez cały czas. "Roger The Engineer" zajął 350 miejsce na liście magazynu Rolling Stone w rankingu "500 najlepszych albumów wszechczasów".
Skład Beck- Page
Roger The Engeneer został wydany w czerwcu '66 roku. Wkrótce potem Samwell-Smith odszedł z zespołu w czasie trwające pijackiego gig'u w Queen's College w Oksfordzie i rozpoczął karierę jako producent nagraniowy. Jimmy Page, który był na koncercie, zgodził się tej nocy grać na basie, dopóki gitarzysta rytmiczny Dreja nie będzie mógł ćwiczyć na instrumencie. Zespół dawał koncerty z Page'em na basie, a Beck'iem i Dreją na gitarach grając w Paryżu, Wielkiej Brytanii, Środkowozachodnich Stanach i na wybrzeżach Kalifornii. Później w kolejnych trasach Beck poczuł się źle i został w San Francisco hospitalizowany. 25 sierpnia w Carousel Ballroom (San Francisco) Page przejął rolę wiodącego gitarzysty, a Dreja przeszedł na bas. Beck wraz ze swoją dziewczyną pozostał w San Francisco by zregenerować siły podczas gdy reszta zespołu kończyła trasę. Wiodący gitarowy duet Beck- Page stworzyli awangardowy rockowy singiel "Happenings Ten Years Time Ago" (z przyszłym basistą Led Zeppelin John- Paul Jones'em na basie zamiast Dreji), który to zespół nagrał w lipcu i wrześniu 1966 roku. Strona B brytysjkiego singla była "Psycho Daisies" gniot, który był garażowym śmieciem w fazie rozwojowej trwający dwie minuty z Beck'iem na wokalu i wiodącej gitarze, a Page na basie. Strona B singla w Stanach, "The Nazz Are Blue", również zawiera rzadki wiodący Beck'a wokal.
The Yardbirds również nagrali "Stroll On", przeróbka utworu Tiny'ego Bradshow "Train Kept A- Rollin'" nagranego do filmu Michelangela Antonioni'ego "Blow Up", który został przez krytyków doceniony. Relf zmienił tekst i tytuł 
piosenki, aby uniknąć konieczności uzyskania zgody właściciela praw autorskich. Ich pojawienie się w filmie opowiadającym o fotografie "teraźniejszej" mody (granego przez Davida Hemings'a) przechodzącego kryzys egzystencjalny w Swingowym Londynie pojawił się gdy The Who odmówili, a tłum nie był w stanie uczestniczyć w kręceniu. "Fabryczny" zespół Andy'ego Warhol'a The Velvet Underground również był brany pod uwagę, ale nie był w stanie uzyskać pozwoleń na pracę w Wielkiej Brytanii. Reżyser Antonioni polecił Beck'owi by rozwalił swoją gitarę naśladując tym członka The Who Pete'a Townshend. Gitara, którą Beck w filmie niszczy był tanim instrumentem marki Höfner.
Skład Beck- Page nagrał niewiele więcej w studiu. Żadne nagrania na żywo z dwiema wiodącymi gitarami nie pojawiły się, z wyjątkiem "Great Shakes" reklamą nagraną dla firmy robiącej milkshake'i "Great Shakes" używając otwierający riff z "Over Under Sideways Down", która jest zawarta w kompilacji z 1992 roku "Little Games Sessions & More".
Jedno nagranie zrobione przez Beck'a i Page'a w maju 1966 roku, kilka tygodni wcześniej zanim Page dołączył do The Yardbirds, było "Beck's Bolero". Ten kawałek był zainspirowany "Bolero" Ravel'a i przypisywany Page'owi (chociaż Beck twierdzi iż też napisał ten utwór) z John- Paul Jones'em na basie, Keith'em Moon na bębnach i Nicky'm Hopkins przy pianinie. Mniej więcej w czasie tej sesji zrodził się pomysł "supergrupy" składającej się z Beck'a, Page'a, Moon'a i basisthy The Who John'a Entwistle z sugestią ze strony Entwistle'a, że to "spadnie jak ołowiany balon", a Moon zażartował, że mogliby zespół nazwać "Lead Zeppelin" (czyt. Lid Zeppelin). Chociaż wszyscy muzycy pozostali w swoich zespołach Page wspomniał o rozmowie z 1968 roku kiedy to zdecydował się na nazwę Led Zeppelin. W 1967 roku jako pierwsze zostało wydane "Beck's Bolero" jako strona B Beck'a pierwszego solowego singla „Hi Ho Silver Lining” i kolejnego roku zostało włączone do debiutanckiego albumu The Jeff Beck Group, "Truth".
Scena "swingowego Londynu" przedstawiona w Blow- Up rozwijała się w kierunku psychodelicznego Londynu, lecz The Yardbirds po ich powrocie trzymali się szalonego harmonogramu tras. Otworzyli trasę dla The Rolling Stones, która odbyła się w Wielkiej Brytanii w '66 roku (z Ike'iem & Tiną Turner, Peter'em Jay i Long John Baldry'm, którzy wystąpili wraz z nimi), wydali singiel "Happening", nakręcili scenę w "Blow Up", a następnie wrócili do Stanów na koncert w Filmore West w San Francisco, a następnie otworzyli trasę "American Bandstand, której gospodarzem był Dick Clarck, który dawał trasę pt. "Caravan Of Stars" do której dołączyli w Teksasie. Po kilku występach z The Caravan Beck nagle odszedł i wrócił do San Francisco do Mary Hughes. Zespół, który był nadal w Texasie kontynuował trasę z Dick'iem Clark jako kwartet z Page'em jako jedynym wiodącym gitarzystą. Pod koniec listopada dogonili Beck'a kiedy to Beck oficjalnie opuścił zespół. Brak profesjonalizmu ze strony Beck'a, jego temperament, Relf'a pijaństwo, wyczerpujący i niezadawalający Dick Clark Caravan i inne czynniki wywołujące presje były cytowane, żaden z nich nie dotyczył Beck'a wyrzucenie. beck'a oficjalne odejscie zostało ogłoszone 30.11. w Stanach Zjednoczonych. The Yardbirds dokończyli swoją pozostałą trasę po Stanach z page'em jako jedynym wiodącym gitarzystą i wrócili do Wielkiej Brytanii by dać więcej koncertów, które były przez Napier- Bell'a zaplanowane. Beck kontynuował jako artysta solowy.
Ostateczne dni: era Page'a
Nastepnie Page pokazał grę tego instrumentu łukiem wiolonczelowym (zostało mu to zasugierowane przez David'a McCullum Sr.) z kombinacją pedału wah- wah i fuzz box'u. Inne innowacje obejmowały zastosowanie rejestratora hałasu podczas występów na żywo (w psychodelicznej pieśni pogrzebowej "Glimpses") i wysoko nastrojona gitara by wzmocnić dźwięki zblizone do sitara z którego The Yardbirds byli znani. W międzyczasie komercyjne losy tego występu malały. "Happenings Ten Years Time Ago" osiągnął tylko miejsce 30 na liście Hot100 w Stanach Zjednoczonych, a w Wielkiej Brytanii gorzej wypadł. Zespół przerwał współpracę z Napier- Bell'em i wszedł w współpracę z producentem tworzący hity Mickie'm Most, który pracuje dla Columbia Records, który znany był ze współpracą z The Animals, Herman's Hermits i szkockim piosenkarzem Donovan, ale to posunięcie nie powiodło się by odnieść sukces na liście przebojów. Po nieudanej sprzedaży "Happenings" singiel "Little Games" wydany w marcu 1967 roku okazał się wielką klapą w Wielkiej Brytanii (gdzie było wspierane przez "Puzzles") do tego stopnia, że aż EMI nie wydał tamże kolejnego nagrania The Yardbirds do momentu gdy zespół się rozpadł. W Wielkiej Brytanii '68 roku było zaplanowane wydanie singla "Goodnight Sweet Josephine" ale anulowano. Wersja Tony'ego Hazard'a "Ha Ha Said The Clown"- w której to tylko Relf śpiewa- wspartą oryginalnym utworem Relf'a i McCarty'ego- "Tinker Taylor, Soldier Sailor" był ostatnim singlem zespołu, który dostał się na listę US TOP50 plasując się na miejscu 44 magazynu Billboard w lecie '67 roku.
Epic skompilowała sześć wczesnych hitów ze strony A i B ("New York City Blues", "Still I'm Sad") z najcięższym materiałem pochodzącym z For Your Love ("I'm Not Talking") i "Having A Rave Up ("Smokestack Lightning") i wydało w Stanach The Yardbirds Greatest Hits w marcu '67 roku. Na albumie po raz pierwszy pojawiły się utwory ""Happenings" i "Shapes of Things". Chociaż nie ma na nim "Psycho Daisies", które zostało wydane tylko w Wielkiej Brytanii jako strona B, Greatest Hits przedstawiał prawie kompletny obraz tego "co uczyniło The Yardbirds wspaniałym zespołem", tak myśli krytyk AllMusic Bruce Eder. W opisie autora Greg'a Russo kompilacja również przedstawiała młodych garażowych muzyków rockowych ery psychodelicznej z podręcznym zeszytem tekstów zespołu na przełomie 1965- 66 roku. Greatest Hits było The Yardbirds najlepiej sprzedającym się wydaniem albumu w Stanach plasując się na miejscu 28 na liście przebojów Billboard.
Pierwszą połowę roku '67 zespół skoncentrował się na trasach po Australii, Nowej Zelandii, Danii i Francji (wliczając przystane w Cannes by pomóc w promowaniu Blow- Up). Zagrali tez kilka koncertów w czerwcu w Wielkiej Brytanii zanim wyruszyli do Vancouver by z Page'em zacząć ich czwartą trasę po Ameryce Pn.
Ich ostateczny album Little Games został wydany w lipcu '67 roku ponownie tylko w Stanach. Był to komercyjny i krytyczny niewypał. Przeróbka utworu Harrego Nilsson'a "Ten Little Indians" na krótko uplasowała sie na liście przebojów w Stanach Zjednoczonych.
Większość dni do końca roku The Yardbirds spędzili na trasach koncertowych w Stanach z nowym manager'em Pater'em Grant, ich koncerty stają się cięższe i bardziej eksperymentalne. Zespół rzadko grał swój najbardziej dochodowy singiel z '67 roku woląc mieszać hity za czasów Beck'a ze standardami blues'a i psychodelią tj. "Glimpses", kawałek napisany przez Page'a pochodzący z "Little Games" z gitarą graną łukiem, wcześniej nagranymi szumami z taśm i hipnotyzujący gitarowy wah- wah groove. Również przerobili utwór Velvet Underground ("I'm Waiting For The Man"), Bob'a Dylan'a ("Most Likely You Go Your Way And I'll Go Mine") i piosenkarza folkowego pochodzącego z Ameryki Jake'a Holmes, którego "Dazed And Confused" z nową aranżacją dokonaną przez Page'a i zmodyfikowanym przez Relf'a tekstem został ukształtowany jesienią '67 roku oraz transmisja na żywo z ostatniej amerykańskiej trasy koncertowej w 1968 roku. "Dazed and Confused" przyjął się tak dobrze, że Page wybrał go do pierwszej płyty Led Zeppelin na którym to pojawia się z dalszymi poprawionymi tekstami, a Page'a uznano jako autora tekstu. (Page i Holmes zdecydują się na "zostało zainspirowane przez" przypisując Holmes'owi w 2011 roku).
W 1968 roku psychodeliczny blues rock zespołów Cream i The Jimi Hendrix Experience był niezwykl popularny, ale Relf i McCarty chcieli realizować styl inspirowany muzyką ludową i klasyczną. Page chciał kontynuować swego rodzaju "ciężką" muzykę przez którą Led Zeppelin stanie się ikoną. dreja rozwijał zainteresowanie fotografią. W marcu, Relf i McCarty zdecydowali się odejść, ale zostali przekonani przez dwóch z zespołu by pozostać chociaż dla kolejnej trasy po Ameryce.
Ostateczny singiel zespołu został w styczniu nagrany, a wydany dwa miesiące później. Odzwierciedlając rozbieżności członków zespołu i ich producenta, strona A, "Goodnight Sweet Josephine", był kolejnym singlem popowym wyprodukowanym przez Mickie'go Most, podczas gdy strona B, "Think About It", zawierał proto- Zeppelinowy Page'a riff pochodzący z gitarowego sola "Dazed And Confused". Nie dostało się na listę Billboard Hot100.
Koncert i kilka ścieżek albumu zostały nagrane w New York City w marcu i na początku kwietnia (włącznie z niewydanym utworem "Knowing That I'm Losing You", wczesna wersja utworu, która zostanie ponownie nagrana przez Led Zeppelin jako "Tangerine").
Na prośbe zespołu wszystkie zostały odłożone, ale po tym gdy Led Zeppelin odniósł sukces Epic probowało wydać koncertowy materiał jako Live Yardbirds: Featuring Jimmy Page. Album został szybko wycofany po tym gdy prawnicy Page'a złożyli nakaz.
The Yardbirds zagrali swoje ostateczne koncerty 31.05. i 1.06. w Shrine Auditorium w Los Angeles, a 4. i 5.06. na Spring Fair na torze wyścigowym Montgomery International Speedway mieszczący się w Alabamie. Koncerty w Los Angeles zostały udokumentowane w wydaniu bootleg'owym Last Rave- Up In L.A. The Yardbirds ogłosili odejście Relf'a i McCarty'ego w wydaniu prasowym z dnia 12.06. (pt. "Two Yardbirds Fly") i wrócili do domu by zagrać ostatni koncert, który odbył się 7.07.1968 w College of Technology w Luton, Bedfordshire wspierani przez Linton Grae Sound. Magazyn Rolling Stone ogłosił rozpad mówiąc, że Page "zamierza sam nagrywać".
The Yardbirds, The New Yardbirds i Led Zeppelin
Wraz z nadchodzącym koncertem pod koniec lata 1968 roku po Skandynawii, widzieli zerwanie jako okazję do stworzenia nowego składu wraz z Page'em jako producentem, a Grant'em jako manager'em. początkowo Page opisał swoją wizję dla nowego zespołu jako "nowy rodzaj kolażu dźwięku", który by zawierał melotron podczas gdy gitary wciąż będą zawarte. Członek Procol Harum B. J. Wilson, Paul Francis i muzyk sesyjny Clem Cattini, który gościł na większości utworów The Yardbirds pod nadzorem Most'a byli brani pod uwagę by zostać perkusistą. Młody wokalista i kompozytor Terry Reid został zapytany by zastąpić Relf'a, ale odmówił z powodu nowej umowy nagraniowej z Most'em i polecił wteedy nieznanego Roberta Plant'a. Plant, w zamian, polecił swojego kolegę z dzieciństwa John'a Bonham jako perkusistę. Basista/ keyboard'zista/ aranżer John Paul Jones- który pracował z Page'em we wielu sesjach, w tym także kilka z The Yardbirds- podszedł Page'a i zaoferował swoją pomoc; Dreja złożył pokłon odchodząc z zespołu i kontynuował karierę jako fotograf zespołów rock'owych. próby rozpoczęły się w połowie sierpnia '68 roku; na początku września '68 roku w trakcie trasy po Skandynawii, po tym gdy zespół powrócił do Wielkiej Brytanii po by wyprodukować debiutancki album Led Zeppelin nazwa Yardbirds została przez Page'a zmieniona na The New Yardbirds.
Podczas gdy Page'a nowy skład grał kilka piosenek z kanonu The Yardbirds- zwykle "Train Kept- a- Rollin'", "Dazed And Confused" czy "For Your Love" i urywki solówek Beck'a z "Shapes Of Things"- zmiana nazwy i tożsamości była konieczna w padździerniku '68 roku. Pojawili się w kontraktach, promującym materiale, odcinkach biletów i innych zabezpieczonym materiale jako "The Yardbirds" albo "The New Yardbirds" na trzy występy w październiku '68 z datą Marquee Club podaną jako The Yardbirds "pożegnalne pojawienie się Londynu" a występ w uniwersytecie w Liverpool'u, która odbyła się 19.10. została ogłoszona jako "ostateczny występ" The Yardbirds. Być może było to, przynajmniej częściowo, motywowane nakazem zaprzestania działalności ze strony Drei, który twierdził, że zachował prawa do nazwy „The Yardbirds”, mimo że wiele źródeł wskazuje na to iż Page i Grant ostatecznie postanowili by zmienić nazwę po tym gdy powrócili ze Skandynawii z lub bez szturchniecia ze strony Dreji. Od 19.10.1968 byli Led Zeppelin, nazwa która została zaczerpnieta z dyskusji z członkami The Who Moon i Entwistle "opadający balon o supergrupie, która grała na sesjach "Beck's bolero" w maju '66. Wymowa słowa "lead" (czyt. lid) została zmieniona by uniknąć zddezorientowania przy wymowie. To ostatecznie oznaczało koniec The yardbirds na kolejne 24 lata.
Po The Yardbirds
Relf i McCarty uformowali akustyczny rockowy zespół nazywający się Together, a później Renaissance, który przez okres dwóch lat nagrał dwa albumy dla Island Records. W '73 McCarty uformował zespół Shoot. Relf po produkcji albumów dla Medicine Head (z którymi grał też na basie) i Saturnalia wynurzył się z nowym kwartetem w '75 roku, który nazywał się Armagedon, mieszanka heavy metalu, hard rock'a i wpływów muzyki folkowej, który teraz zawierał założyciela Renaissance Louis cenamo będący przyjacielem z zespołu, perkusistę Bobby Caldwell (poprzednio członek Captain Beyond i Johnny Winter) i gitarzystę Martin'a Pugh (ze Steamhammer, Rod'a Stewart'a "An Old Raincoat Won't Ever Let You Down i niedawno w 7th Order). 14.05.1976 nagrali jeden obiecujący album zanim Relf zmarł w elektrycznym wypadku w studiu, które znajduje się w jego mieszkaniu. W '77 roku zostało uformowane Illusion składający się z oryginalnych członków Renaissance włącznie z McCarty'm i siostrą Keith'a Jane Relf.
W latach 80- ych McCarty, dreja i Samwell- Smith uformowali krótkotrwałą, ale zabawną grupę składającej się z członków The Yardbirds nazywającą się Box Of Frogs, której sporadycznie Beck i Page byli członkami, plus różni koledzy z którymi przez lata nagrywali. Nagrali dwa albumy dla Epic, jeden nosi ich nazwę zespołu "Box Of Frogs" (1984) i "Strange Land" (1986). McCarty był rónież częścią "The British Invasion All-Stars" z członkami Procol Harum, The Creation, The Nashville Teens, The Downliners Sect i The Pretty Things. phil May i Dick taylor z Pretty Things wraz z McCarty'm nagrali w Chicago dwa albumy pod nazwą The Pretty Things-Yardbirds Blues Band- The chicago Blues tapes 1991 i Wine, Women, Whiskey oba wyprodukowane przez George'a Paulus.
W 1992 roku The Yardbirds zostali wprowadzeni do Rock'n'Roll Hall Of Fame. Prawie wszyscy żyjący oryginalni muzycy, którzy byli częścią zespołu odnoszącego sukces w tym także Jeff beck i 
Jimmy Page pojawili się na ceremonii. (Oryginalny wiodący gitarzysta Top Topham nie został uwzględniony). eric clapton, którego wprowadzenie do Hall Of fame było jako pierwsze z trzech nie był w stanie uczestniczyć z powodu swoich obowiązków podczas nagrywania i pracy nad programem dla serii MTV Unplugged. W imieniu zmarłego Keith'a Relf'a pojawiła się jego żona april z synem Danny.
Reaktywacja
W '92 Peter Barton z Rock Artist Management skontaktował się z Jim'em McCarty z pomysłem o reaktywacji The Yardbirds. McCarty był zainteresowany, ale pod warunkiem jeżeli Chris Dreja się zgodzi, ale w tamtym czasie uważał, że jest małoprawdopodobne, że Dreja zechce ponownie koncertować. Póxniej Barton skontaktował się z Dreją, który się zgodził by jednak spróbować. Ich debiutancki gig został zarezerwowany w Marquee Club w Londynie wraz z nowo reformowanymi Animals'ami. Był to wielki sukces. W skłąd wchodził John Idan, który miał rolę wiodącego basu i wokalu. Barton został manager'em tego zespołu i w przeciągu dekady ustalał wszystkie trasy; wciąż okazyjnie z zespołem pracuje.
W 2003 roku został wydany nowy album "Birdland" pod szyldem The Yardbirds przez wytwórnię Favored Nations, który nagrał zespół składający się z Chris'a Dreji, Jim'a McCarty i nowych członków Gypie Mayo (gitara wiodąca, chórki), John Idan (bas, wiodący wokal) i Alan Glen (harmonijka, chórki), który składał się z mieszanki nowego materiału przeważnie napisanego przez McCarty'ego jak i też na nowo nagrane kilka ich największych hitów z goścmi, tj.: Joe Satriani, Steve Vai, Slash, Brian May, Steve Lukather, Jeff "Skunk" Baxter, John Rzeznik, Martin Ditchum i Simon McCarty. Również jeff beck połączył się ze swoimi kolegami, którzy założyli zespół by wykonać utwór "My Blind Life". A potem nastąpiło rzadkie i niespotykane wydarzenie, ponieważ w 2005 roku zostali odwiedzeni przez ich pierwszego gitarzystę, który towarzyszył im w latach 60- ych, Top'a Topham.
Od wydania "Birdland" krótko po tym Mayo został zastąpiony przez Jerry'ego Donahue, a następnie w 2005 roku przez wtedy 20- oletniego Ben'a King, podczas Glen został zastąpiony przez Billy'ego Boy'a Miskimmin ze sławnych Nine Below Zero. W 2007 roku The yardbirds wydali płytę w wersji live, która została nagrana 19.07.2006 zatytułowana "Live at B.B. King Blues Club (Favored Nations)" w której skład wchodzili McCarty, Dreja, Idan, King i Miskimmin.
W nawiązaniu do jego strony internetowej Idan zrezygnował z The Yardbirds w 2008 roku, chociaż jego ostatni gig z nimi był w piątek 24.04.2009 gdy to pojawili się na pierwszym koncercie w nowym live room'ie na stadionie rugby w Twickenham. Był to również ostatni Glen'a gig z zespołem po chwilowym zatrzymaniu gdy Miskmin był niedostępny. Idan i Glen zostali zastąpieni przez Andy'ego Mitchell (wiodące wokale, harmonijka, akustyczna gitara) i David'a Smale (bas, chórki), brat wirtuozowego gitarzysty Jonathan'a Smale. Wiosną 2012 roku Dreja wyruszył w trasę po Stnach by wyzdrowieć po chorobie. W 2013 roku zostało ogłoszone, że opuścił zespół z medycznych powodów i zostanie zastąpiony przez oryginalnego gitarzystę Yardbirds'ów Topham'a.
W grudniu 2014 roku McCarty ogłosił iz obecny skład The Yardbirds się rozpadł. per E- Mail oznajmił fanów, że "w 2015 roku chce pracować nad solowymi przedsięwzięciami i innymi projektami związanymi z The Yardbirds w 2015 roku". okazało się, że to jest nieprawdą po tym gdy The Yardbirds są w trasie od 2015 roku. W maju 2015 roku Topham opuścił zespół i został zastąpiony przez Earl Slick'a, choć Slick nigdy z zespołem nie brał udziału w gig'u.
W sierpniu 2015 roku ogłoszono iż zagrają w Eel Pie Club w Twickenham, zachodni Lodyn 17.10. ze składem składającym się z Jim McCarty, John Idan, Ben King, David Smale i Billyboy Miskimmin. 12.08.2015 ogłoszono iż gitarzysta z Bostonu Johnny A. zostanie najnowszym członkiem The Yardbirds dla trasy po Ameryce Pn., która będzie trwała od 30.10. do 22.10.2015 roku. Johnny A. kontynuował koncertowanie jako wiodący gitarzysta The Yardbirds przez cały 2016, 2017 i 2018 dając w sumie 110 występów zanim odejdzie. Johny'ego A. ostatni wystę z The Yardbirds był 23.06.2018 w The Egyptian Theater, Park City, Utah. Założyciel Ram Jam grający na harmonijce Myke Scavone dołączył do zespołu pod koniec 2015 roku. 15.04.2016 zespół zagrał w Under The Bridge w Londynie z członkami składającymi się z Jim'a McCarty, John'a Idan, Johnny'ego A, Kenny Aaronson i Billyboy'a Miskimmin.
Godfrey Townsend zastąpił Johnny'ego A. w lipcu 2018 roku. Townsend koncertował już wcześniej z John Entwistle, Alan Parsons i jako dyrektor muzyczny przez ostatnie 10 lat był na trasach Happy Together.
Styl muzyczny
Wraz z John Mayall's Bluesbreakers The Yardbirds byli częścią sceny brytyjskiego blues'a w przeciągu lat 60- ch. W czasie gdy blues rock się rozwijał niektóre zespoły zachowały się jak Chicken Shack grając głośniej i agresywnym stylem w czasie gdy The Yardbirds położyli wagę na improwizowaniu instrumentami i ją poszerzyli. Kopiowali klasyki blues'a wykonawców tj.: Howlin' Wolf's Smokestack Lightning (1956) i Bo Diddley's I'm a Man (1955), które składały się z powtórzeń gdzie instrumentalne solówki były krótkimi przerwami powtórzeń wersu. The Yardbirds często poszerzali te instrumentalne sekcje do "heavy jam'ów".
Członkowie
Obecny skład:
Jim McCarty – bębny, perkusja, chórki (1963–1968, 1995– teraz)
John Idan – wiodące wokale (1995–2009, 2015– teraz), gitara wiodąca (1992–1994), bas (1994–2009), gitara rytmiczna (2015– teraz)
Kenny Aaronson – bas (2015– teraz)
Myke Scavone – harmonijka, perkusja, chórki (2015– teraz)
Godfrey Townsend – gitara wiodąca (2018– teraz)
Dyskografia:
Oryginalne albumy 1964- 1988
Studyjne nagrania
Gdzie widnieją dwa nr katalogowe to album został wydany w monograficznej i wersji stereo
Lista albumów z rokiem, tytułem, źródłem, wytwórnią, miejscu na liście przebojów i bibliografią
