Szczyt jej kariery

Szczegóły

Odsłony: 1404

Wszystko zaczeło się zmieniać gdy Carson spotkała Fred'a Rose w Nashville. On pomógł jej przekonać Capitol by pozostawili jej nagranie w spokoju, a w1951 odniosła debiut solowy utworem "Satisfied", utwór gospel, który napisała w odpowiedzi na niezadowolenie publiczności z powodu jej rozwodu. Kombinacja mocnego alto głosu Carson jak i utwory napędzały poprzez backbeat, który został stworzony tam gdzie rock'n'roll się urodził, publiczność do oklasków. Kopia została opisana przez Carlisle, Chet Atkins i Carlson'a siostrę, Opal, bardziej znaną jako Jean Chapel. Mimo iż utwór na poczatku nie stał się hitem nabrał tempa w ciągu kolejnych lat.

W tym czasie Carson napisała ponad 24 utwory i występowała z gwiazdami country, tj. Ferlin Husky, Jimmy Dickens, Moon Mullican i Elvis Presley. Po ich wystepach ona i Presley śpiewali gospel w duecie, po czym stwierdził, że ona ma większy wpływ na jego styl na scenie niż ktokolwiek inny.

W 1954 roku jej drugim mężem stał się Xavier Cosse, promotor muzyki pop. Częściową zasługą była ze strony jej męża, Carson była w stanie nabyć umowy do nagrań z wytwórnią RCA w 1955 dla której wydała swój pierwszy album tego samego roku.

W 1955 roku Carson mieszkała i nagrywała całą swoją twórczość w Nowym Jorku. Miała serię mniejszych hitów, w tym "Journey to the Sky", "This Ole House" i "Saints and Chariot", połączenie dwóch starych ulubionych utworów, które później Presley podczas koncertu przerobił. Po czym gdy zaśpiewał dla wytwórni William Morris Agency w 1957 roku, Carson i Crosse stali się pełnoetatowymi mieszkańcami Nowego Yorku, a ona zyskała narażenie na skalę kraju występując w talk show Steve Allen'a. Odsunęła się tymczasowo od muzyki zorientowanej na gospel i skierowała się w stronę cytowanego country-popu występując w programie telewizyjnym Tennesse Ernie'go Ford'a i kontynuowała styl częściowo ukształtowany przez wielkie, niskie wokale i popowe orkiestrowe aranżacje. Przez jakiś czas był to udany ruch, ale pod koniec lat 50- ych jej gwiazda zaczęła tracić blask.

U.S. Marine Corps

Szczegóły

Odsłony: 6484

Upamiętnienie artysty

Szczegóły

Odsłony: 1276

Książki poświęcone Niemenowi (chronologicznie):
1. Roman Radoszewski: Czesław Niemen: Kiedy się dziwić przestanę. Monografia artystyczna. Iskry, 2004. ISBN 83-207-1770-1.
2. Marek Gaszyński: Czas jak rzeka. Prószyński i S-ka, 2004. ISBN 83-7337-849-9.
3. Dariusz Michalski: Niemen o sobie. Warszawa: Twój Styl, 2005. ISBN 83-7163-568-0.
4. Tadeusz Skliński: Niemen: dyskografia, fakty, twórczość. Nemunas, 2006. ISBN 83-9230-920-0.
5. Dariusz Michalski: Czesław Niemen: Czy go jeszcze pamiętasz?. Warszawa: MG, 2009. ISBN 978-83-61297-76-5.
6. Jan Edward Czachor: Czesław Niemen w Świebodzinie. Stowarzyszenie Pamięci Czesława Niemena w Świebodzinie, 2010.

Wczesna historia 1971- 1973

Szczegóły

Odsłony: 1750

Po opuszczeniu The Guess Who w szczycie ich kariery, Randy Bachman został oznaczony zarówno "lunatykiem i nieudacznikiem" jak i też "nikt nie chciał ze mną pracować". Wyjątkiem był Chad Allen, założyciel Guess Who gw. wokal i keyboard'zista, który opuścił zespół cztery lata przed Randy'm. Oboje zgodzili się by zbadać muzyczny projekt i Radny dołączył do rodziny. Skutkiem tego był zespół Brave Belt, który został załozony w Winnipeg w 1971 po dodaniu brata Randy'ego Robin "Robbie" Bachman na bębnach, a Gary Bachman pełnił rolę jako manager'a grupy.

Brave Belt's album, który nosił nazwę zespołu jako tytuł gdzie Randy grał dwie wiodące gitary i bas nieszczególnie sprzedawał się najlepiej. Wytwórnia chciała Brave Belt zmusić do koncertowania, więc Randy (po namowie ze strony Neil'a Young'a) zatrudnił gościa z Winnipeg bas- i wokaliste C. F. (Fred) Turner'a by wykoywał w zespole planowe gig'i.

Turner niezwłocznie został zapytany by pozostać pełnoetatowym członkiem wiodącym głosem dla nagrań Brave Belt II w 1972. Chad Belt pojawił się jako wokalista na dwóch utworach Brave Belt II, jednak wkrótce opuścił zespół po tym gdy album był nagrywany. W trakcie trasy koncertowej, która miała wspierać album, kolejne rodzeństwo Bachman'ów, Tim Bachman, został dodany, ponieważ zespół czuł swój trzycięściowy układ za bardzo restryktywny. Brave Belt II równiez nie osiągnął znaczącego sukcesu, a wpołowie 1972 roku ich pomocniczna trasa została odwołana. Ale wpływ Turnera był wyczuwalny gdy skomponował pięć uwtorów do albumu Brave Belt II. Brave Belt II posiadał mocniejsze, bardziej cięższe gitarowe brzmienie od swojego poprzednika, uzupełniony ochrypłym, silnym głosem Turner'a.

W nawiązaniu do autobiografii Randy'ego Bachman'a nasiona BTO zostały posiane w trakcie gig'u na uniwersytecie w Thunderbay, Ontario wkrótce po Alana odejściu. Promotor, zniechecony reakcjami do Alana utworów o charakterze country, którym to zespół wciąż grał, postanowił przenieść Brave Belt do programu Saturday Night Show, a w zamian przywieźć bardziej rock'owego zastepcę z Toronto. Kiedy to nie skutkowało on wręcz błagał Brave Belt'a by pozostał i grał zestaw cover'ów klasycznych utworów rockowych. Gdy zespół grał utwory tj.: "Proud Mary", "Brown Sugar" i "All Right Now" parkiet zaczął się wypełniać, a w nawiązaniu do Randy'ego, "Od razu dostrzegliśmy różnicę między muzyką graną na siedząco w czasie której ludzie mogli pogadać, a muzyką, która by ich porwała do tańca."

Po tym jak Reprise Records wyrzyciło Brave belt z wytwórni, Randy opróżnił własne konto bankowe, aby sfinansować kolejny zestaw nagrań, i zaczął rozglądać się za kolejnym albumem. Zespół ostatecznie dogadał się z Mercury Records, tak, że Randy Bachman ogłosił się jako czysty powiew szczęścia.