Lata 2000–2010

Szczegóły

Odsłony: 1489

W 2004 roku członkowie zespołu zostali odznaczeni przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi.

W 2005 Trubadurzy w składzie Marian Lichtman, Sławomir Kowalewski, Piotr Kuźniak i Jacek Malanowski zaangażowali się w kampanię wyborczą Samoobrony, nagrywając m.in. piosenkę „Polskę trzeba zlepperować” będącą hymnem wyborczym Samoobrony RP, co spowodowało, że z zespołu odszedł Ryszard Poznakowski.

W 2008 roku jeden z członków zespołu Marian Lichtman próbował nieudanie kariery solowej wydając płytę Traces In The Sand. W grudniu 2008 roku Marian Lichtman i Sławomir Kowalewski stworzyli płytę Imieniny z premierowymi piosenkami. Wraz z nimi dwa utwory zaśpiewała Krystyna Giżowska.

W 2008 roku Trubadurzy nagrali premierową piosenkę „Nic nie wychodzi”, do której powstał również teledysk. W lipcu 2009 grupa wzięła udział w audycji „Rozmowy niedokończone” w TV Trwam i wystąpiła na antenie stacji z mini recitalem. W noc sylwestrową 2009/2010 TV Trwam wyemitowała koncert, w którym obok nich wystąpili m.in. Bogdan Trojanek, Iwan Komarenko, Eleni, Krystyna Giżowska, tenor Bogusław Morka i zespół Happy End. W tym samym czasie zespół na żywo brał udział w sylwestrowej „Gwiezdnej Odysei” w Łodzi, którą transmitowały TVP2 i TVP Polonia. W styczniu 2010 zespół nagrał piosenkę „W zimowy wieczór”, do której powstał także teledysk[4]. W tym roku nagrali jeszcze wraz z Krzysztofem Krawczykiem i Krzysztofem Jerzym Krawczykiem utwór „Marynarze szos”, do którego nagrano również teledysk. W sierpniu 2010 grupa wystąpiła na koncercie wyemitowanym przez TV Trwam z Brodnicy. Obok znanych przebojów, można było usłyszeć nowe piosenki. Wraz z nimi wystąpiła także Krystyna Giżowska i zespół Wawele.

Do najbardziej znanych utworów zespołu tej dekady należą utwory: „Nic nie wychodzi”, „Moja fantazja”, „Mój rower”, „Pozostało to w nas”, „W zimowy wieczór”, „Marynarze szos”, „Bez Ciebie tak mi źle”.

Lata 60

Szczegóły

Odsłony: 1659

Debiutowała na profesjonalnej scenie muzycznej w 1962 występem w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Chociaż została zakwalifikowana do finału, nie wystąpiła w nim, ponieważ termin finału zbiegł się z Lekkoatletycznymi Mistrzostwami Polski Młodzików, w których zdobyła mistrzowski tytuł w sztafecie 4x100 m. W czasie studiów na AWF w Warszawie od sierpnia 1965 występowała w składzie bigbitowego zespołu Szejtany, działającego w studenckim klubie „Relax”. W 1965 zdobyła z zespołem pierwsze miejsce na warszawskim przeglądzie zespołów bigbeatowych w klubie „Finka”. W 1966 związała się ze studenckim kabaretem Gag, który działał pod przewodnictwem kompozytora Jerzego Andrzeja Marka i poety Adama Kreczmara.

Pierwszym jej poważniejszym sukcesem był występ w 1967 na Przeglądzie Piosenki Studenckiej w Lublinie i na Giełdzie Piosenki w Częstochowie z piosenką „Jak cię miły zatrzymać” z repertuaru Teresy Tutinas, za którą zdobyła główną nagrodę. Pod koniec listopada tego samego roku wystąpiła na VI Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie, gdzie zdobyła pierwszą nagrodę za piosenki „Jak cię miły zatrzymać” i „Pytania”.

Na początku 1968, obok Skaldów, Niebiesko-Czarnych i Alibabek, wzięła udział w filmie telewizyjnym pt. Kulig w reżyserii Stanisława Kokesza. Zaśpiewała w nim piosenki „Jeszcze zima”, „Trzy, może nawet cztery dni” i „Walc na trzy pas”. W tym samym roku zadebiutowała na VI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w koncercie „Debiutów” z zainspirowanymi amerykańskim folkiem utworami „Zabierz moje sukienki” i „Co ludzie powiedzą”. W tym samym roku dokonała pierwszych nagrań dla Radiowego Studia Piosenki III programu PR.

Na VII KFPP w Opolu w 1969 zdobyła nagrodę Przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Opola za piosenkę „Mówiły mu”. W tym roku występowała także na: Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie („Mówiły mu”), Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Politycznej w Soczi (III nagroda i nagroda dziennikarzy za piosenki „Żyj mój świecie”, „Za duże buty” i „Ech, drogi”) oraz Festiwalu FAMA w Świnoujściu. Rodowicz została nagrodzona Srebrnym Gwoździem Sezonu Plebiscytu Popularności Czytelników „Kuriera Polskiego”, otrzymała też tytuł „Piosenkarki roku” w plebiscycie rozgłośni radiowych oraz tytuł najpopularniejszej piosenkarki w kraju, przyznany w plebiscytach „Jazzu” i „Musicoramy”. Został też nakręcony film telewizyjny Ballada wagonowa z udziałem wokalistki.

Lata 70 – kierunek awangardowy i psychodeliczny

Szczegóły

Odsłony: 2473

W styczniu 1971 nowy skład zarejestrował materiał na podwójny album Niemen z ambitną muzyką w stylu zmierzającym do jazzu, częściowo do słów Norwida. Występował w kraju oraz m.in. w Czechosłowacji i Finlandii. W tym czasie Czesław Niemen uzyskał mieszkanie w Warszawie przy ul. Niecałej 8, finalizował też sprawę rozwodową. Pod koniec 1971 wziął udział w nagraniu płyty z muzyką Andrzeja Kurylewicza. W ciągu całej swej kariery wielokrotnie wspomagał różnych artystów w nagraniach i brał udział w zbiorowych przedsięwzięciach muzycznych czy muzyczno-teatralnych. Napisał wiele utworów dla innych wykonawców, m.in. dla Ady Rusowicz. Przez lata powstały dziesiątki wersji jego piosenek. Czesław Niemen, od 1968 grający na organach Hammonda, z wolna rozbudował swoje klawiszowe instrumentarium, dodając najpierw melotron, a potem, jako pierwszy polski muzyk, syntezator Mooga. Nowoczesne i drogie wówczas wyposażenie pozwoliło mu nagrać wspomniany, prawie całkowicie elektroniczny album, stawiający go w jednym rzędzie z takimi awangardowymi muzykami i grupami jak Tangerine Dream, Klaus Schulze czy Vangelis.

Lata 80. – stan wojenny

Szczegóły

Odsłony: 1466

Karierę Czesława Niemena zakłóciło wprowadzenie stanu wojennego. W maju 1982 z grupą Kombi wystąpił w Sztokholmie, ukazała się też kaseta z jego muzyką filmową. Później występował sporadycznie, np. w listopadzie 1984 grał w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, a 12 grudnia 1985 grał w klubie Stodoła w Warszawie. 11 i 12 lipca 1986 zaśpiewał na zlocie Old Rock Meeting w Operze Leśnej w Sopocie, a jesienią zagrał na festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie. W 1987 wystąpił w Jarocinie, potem grał w Skandynawii, a 29 listopada 1987 dał koncert w Queen Elizabeth Hall w Londynie. W 1988 roku wznowiono kilka jego płyt, m.in. Dziwny jest ten świat, Czy mnie jeszcze pamiętasz? i Niemen Enigmatic. W 1989 ukazała się pierwsza od wielu lat płyta Niemena z nowym materiałem, przygotowywana przez lata Terra Deflorata.

Czesław Niemen zdobył pewną popularność na Zachodzie, zwłaszcza w krajach anglosaskich (gdzie nagrał kilka awangardowych albumów), lecz mimo swego wielkiego potencjału artystycznego nigdy nie zdołał się przedrzeć do pierwszej ligi progresywnego rocka. Pozostał czynnym muzykiem także w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku koncertując, komponując i sporadycznie nagrywając, zajmując się głównie pisaniem muzyki filmowej i teatralnej. W latach 90. zajął się również malarstwem oraz grafiką komputerową. Był wegetarianinem.