Big Jim Sullivan
- Szczegóły
- Odsłony: 2232
Spis treści
właśc. James George Tomkins (ur. 14.02.1941- zm. 2.10.2012), bardziej znany jako Big Jim Sullivan był angielskim muzykiem, którego kariera rozpoczęła się w 1958 roku.
Najbardziej znany był jako gitarzysta sesyjny. W latach 60- ych i 70- ych był najbardziej rozchwytywanym studyjnym muzykiem w Wielkiej Brytanii i w przeciągu swojej całej kariery występował w 750 singlach, które uplasowały się na liście przebojów w tym także 54, które uplasowały się na liście UK No. 1 Hits.
Młodość i kariera
Urodził się jako James George Tomkins w szpitalu Hillington, Middlesex, Anglii i uczęszczał do szkoły średniej Woodfield mieszczącej się w Cranfort, Middlesex. W wieku czternastu lat zaczął naukę gry na gitarze i w przeciągu dwóch lat stał się profesjonalistą. Gdy był młody grał z takimi zespołami jak Sid Gilbert & The Clay County Boys, grupa pochodząca ze wschodu wykonująca muzykę swing'ową Johnny Duncan's Blue Grass Boys, Vince Taylor & The Playboys, Janice Peters & The Playboys, jak i też z The Vince Eager Band. Sullivan dawał lekcje gitary bliskiemu sąsiadowi Ritchie'emu Blackmore.
W 1959 roku w The 2i's Coffee Bar spotkał Marty'ego Wilde i został zaproszony by zostać członkiem jego wspierającej grupy The Wildecats, która była otwierającym aktem serialu "Oh Boy!" wyprodukowanym przez Jack Good'a.
The Wildcats wspierali Eddie'ego Cochran'a i Gene Vincent'a w trakcie ich trasy w 1960 roku podczas której Cochran zmarł. Wilde kupił Sullivan'owi Gibson Les Paul, podobno pierwsza, która była grana w Brytanii, którą kupił od Sister Rosetta Tharpe. Później grał na wiśniowo- czerwonej Gibson ES- 345 gitarze.
Sullivan, Ritchie Blackmore i Pete Townshend przekonali Jim'a Marshall'a do produkcji lepszych i tańszych wzmacniaczy.
Muzyk sesyjny
Jack Good zapoznał Sullivan'a z pracą w studiu. Sullivan stał się jednym z najbardziej poszukiwanych gitarzystów w przeciągu lat 60- ych i 70- ych. Często był nazywany jako "Big Jim" w dwojakim znaczeniu, z perspektywy wyglądu i temu, bo zwykle był pierwszym wyborem by grać na gitarze w trakcie sesji dla dużych muzyków i zespołów. W tym samym czasie inny sesyjny muzyk na niektórych tych samych sesjach, Jimmy Page, był nazywany "Little Jim". Sullivan zagrał w ok. 750 przebojach w UK i średnio trzech sesjach nagranionych w ciągu dnia. Grał na pierwszych płytach w Wielkiej Brytanii używając efektu wah- wah- Michael'a Cox "Sweet Little Sixteen" z 1961 roku i Dave'a Berry'iego hicie z 1964 roku pt. "The Crying Game" przy użyciu DeArmound tone i pedału głośności. Grał w utworze P. J. Proby'ego "Hold Me", który był pierwszym nagraniem w Wielkiiej Brytanii przy użyciu fuzzbox'a, którego pożyczył od sesyjnego gitarzysty Eric'a Ford.
Na początku lat 60- ych grał też w utworach wykonawców tj.: Billy Fury, Frank Ifieldield, Adam Faith, Frankie Vaughan, Helen Shapiro, Johnny Hallyday, Freddie & The Dreamersdie, Cilla Black, Tom Jones, Shirley Bassey, Dusty Springfield i innych. W 1962 roku grał na gitarze do albumu zespołu Alexis Corner & Blues Incorporated R&B from The Marquee i pierwszym albumie Georgie Fame pt. "Rhythm & Blues at the Flamingo" w 1964 roku. Na dodatek grał w wielu UK albumach, jak chociażby The Everly Brothers z '63 live album w Olimpii, Bobby'ego Darrin'a albumie z '66 "Something Special", Little Richard'a albumie z '66 roku "Get Down With It: The Okeh Sessions", jak i też na albumie Del'a Shannon z '67 roku "Home & Away". regularnie pojawiał się w kilku brytyjskich programach telewizyjnych i radiowych w tym także: Tom Jones show, Bay City Rollers show "Shang-A-Lang",Top of the Pops, Ready Steady Go! i Saturday Club.
Później w latach 60- i ych i 70- ych Sullivan nadal grał w utworach odnoszących sukces wykonawców tj.: The Walker Brothers, Donovan, David Bowie (grał banjo, gitarę i sitar na pierwszym albumie Bowie'ego, który został w 1967 roku opublikowany), Benny Hill, The New Seekers'ów, Thunderclap Newman, Love Affair, Long John'a Baldry'ego, Marmalade, Small Faces i Rolf'a Harris. W '68 roku grał w utworze George'a Harrison'a "Wonderwall". W 1969 roku reżyserował pierwszy album Amazing Blondel w którym i też zagrał, w tym samym roku grał na albumie "Sound of Sunforest", uwertura, która została użyta do filmu "A Clockwork Orange". W 1971 roku grał w Jean-Claude Vannier Orchestra do albumu Serge'a Gainsbourg pt. "Histoire de Melody Nelson", jak i też grał w filmie Franka Zappy pt. "200 Motels". W '72 przygotował orkiestrową wersję utworu The Who "Tommy".
Sitar
W latach 60- ych Sullivan nauczył się grać na sitarze bywszy na sesjach nagraniowych indyjskiego muzyka klasycznego Vilayat Khan, który go zainspirował. Sullivan wydał album z nagraniami w stylu indyjskim, pod własnym imieniem i nazwiskiem, który nosi tytuł "Sitar Beat" (1967), a kolejne w '68 jako "Lord Sitar" pod pseudonimem Lord Sitar.
Grał sitar w interpretacji muzycznej Kamasutry. Sullivan był też m.in. w kilku angielskich grupach, którzy przyswoili sobie sitar w tym także George Harrison od Beatles'ów, którego regularnie odwiedzał w Esher by się nauczyć tego instrumentu. Poprzez ten okres Sullivan oficjalnie uczył się u Nazir'a Jairazbhoy i aż do 1969 roku praktycznie porzucił gitarę na rzecz sitar. Wraz z Harrison'em, Brian'em Jones'em z The Rolling Stones i Shawn'em Phillips był jednym z najbardziej oddanych temu instrumentowi w przeciągu lat 60- ych.
Odejście od bycia muzykiem sesyjnym
W 1969 roku Sullivan dołączył do zespołu Tom'a Jones'a. W czasie pobytu z Jones'em w Las Vegas zaprzyjaźnił się z Elvis'em Presley'em. Sullivan był wynalazcą talkbox'u, którego przedstawił w Jones'a programie telewizyjnym . W 1971 roku wydał instrumentalny album "Sullivan Plays O'Sullivan" i brał też udział w serii programu telewizyjnego Bay City Rollers "Shang A Lang" dając lekcje gry na gitarze. W 1970 roku skomponował muzykę do science fiction serialu pt. "Space 1999: (The Troubled Spirit)" w której również wystąpił i zagrał część partytury na ekranie jako członek załogi dając koncert na coral sitar.
W '74 roku Sullibvan zjednał siły z producentem nagraniowym Derek'iem Lawrence by założyć wytwórnię nagraniową Retreat Records. wydano jeden album pt. "Big Jim's Back" (1975). Wraz z Nicky'iem Moore stał się wokalistą zespołu Tiger wydając 3 albumy pod tą nazwą zanim zespół w '76 się rozpadł. Retreat Records również produkował różnych artystów. Wsród nich były Labi Siffre, Chas & Dave i McGuinness Flint. Sullivan wyprodukował i zaarnżował Siffire "I Got The...", który został zsamplowany przez Eminem'a. W tym czasie Lawrence i Sullivan wyjechali do Stanów by wyprodukować zespół glam metalowy Angel.
W 1978 roku na 9 lat stał się częścią James Last Orchestra, również podróżował z Olivią Newton- John po tym gdy odniosła sukces z "Grease". W '87 zaczął produkować muzykę do filmów i reklam.
Później uformował duet z gitarzystą/ piosenkarzem/ tekściarzem Duncan McKenzie. Przez wiele lat grali razem, niektóre z ich utworów można nawet na Youtube'ie obejrzeć i nagrali wspólnie album pt. "Aquila".
Sullivan grał w zespole Big Jim Sullivan z Duncan McKenzie'm, Malcolm Mortimore'em i Pete'em Shaw. Również współpracował z duetem Doug Prudenin BJS. W 2006 roku został opisany w serii DVD Guitar Maestros wraz z Doug'iem Pruden.
Śmierć
Sullivan zmarł 2.10.2012 w wieku 71 lat na wskutek komplikacji choroby serca i cukrzycy.
Nagrania godne uwagi
Sullivan'a gra na gitarze pojawia się w wymienionych utworach:
Single nr. 1:
Albumy:
