Pirackie radio

Szczegóły

Odsłony: 930

Początki muzyczne

Szczegóły

Odsłony: 1140

W 1962 roku poznał Franciszka Walickiego, który zaczął go promować i organizować występy. W tym samym roku odniósł duży sukces na Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie i w nagrodę odbył trasę po kraju z zespołem Czerwono-Czarni. To właśnie Walicki z trudem przekonał Niemena, by zamiast piosenek latynoskich i rosyjskich zaczął grać rocka.

Pogrzeb artysty

Szczegóły

Odsłony: 1542

30.01.2004 urna z prochami została złożona w katakumbach na Starych Powązkach w Warszawie. Żegnało go ok. 2,5-3 tysięcy ludzi, w tym oficjalni przedstawiciele władzy. W momencie rozpoczęcia pogrzebu, o godzinie 13.00, z inicjatywy Marka Niedźwieckiego, wiele stacji radiowych w Polsce wyemitowało „Dziwny jest ten świat”, oddając w ten sposób hołd zmarłemu artyście.

Przełom i sukces

Szczegóły

Odsłony: 6120

BTO drugi album, Bachman- Turner Overdrive II został wydany w grudniu 1973 i stał się ogromnym hitem w US (pikując miejsce IV w 1974), a ich narodowy Canada (osiągnął nr 6 na liście RPM hitowych albumów). Oryginalny tytuł albumu brzmi "Adrenaline Rush". Wydane zostały ich dwa najlepiej znane single "Let It Ride", "Taking Care Of Business". Randy już kilka lat wcześniej napisał rdzeń do "Taking Care Of Business" zatytułowany wówczas jako "White Collar Worker" będąc jeszcze w Guess Who, ale zespół uznał, że to nie ich styl. Jednak pojawił się ponownie w repertuarze BTO w czasie gigów, które wspierały gw. pierwszy album jak to Randy ujął: "Dać Fredo'owi Turner szansę by odpączął jego głos". W przededniu Randy usłyszał DJ Darryl Burlingham'a mówiąc: "Me martwiny sie o interes w radiu C- Fox" i zadecydował wstawić słowa "taking care of business" jako refren gdzie początkowo były "white collar worker".

Tim Bachman opuścił zespół na poczatku 1974 roku wkrótce po tym gdy wydano Bachman- Turner Ovedrive II. Randy Bachman posiadał bardzo silne religijne przekonania i ustanowił reguły by pozostać w BTO. Pośród nich była reguła, że narkotyki, alkohol i stosunek przedmałżeński w czasie koncertów był zabroniony, a Tim rzekomo je wszystkie złamał. Mówi się, że miał okazję by zmienić swój styl życia co wykorzystał, przynajmniej tymczasowo. Istnieją inne, różniące się powody, od wymienonych wytycznych, które doprowadziły do jego odejścia. Niektóre źródła podają, że opuścił zespół z powodu małżeństwa i ochoty studiowania by móc zostać inzynierem nagraniowym i promotorem koncertów. W wywiadzie przeprowadzonym w 2002 roku, brat Robbie powiedział "On został stanowczo zapytany by odszedł. Nie był kalibrem BTO (i) było ciężko na nim polegać. Mam wrażenie, że zespół był w konflikcie z całym jego życiem."

Przesiedlenie do Polski

Szczegóły

Odsłony: 5765

Został przesiedlony do powojennej Polski w 1958 roku w ramach ostatniej fali masowych wysiedleń Polaków z Kresów Wschodnich. Rodzina Wydrzyckich zdecydowała się ostatecznie na repatriację, by Niemen uniknął powołania do Armii Radzieckiej. Rodzina rok spędziła w obozie dla repatriantów w Drawsku Pomorskim, a następnie zamieszkała w Świebodzinie, Białogardzie i ostatecznie Kołobrzegu, a Czesław znalazł się w Gdańsku, gdzie rozpoczął naukę w średniej szkole muzycznej, w klasie fagotu. Równocześnie występował w studenckich teatrach, kabaretach i klubie Żak w Gdańsku, śpiewając po hiszpańsku i polsku piosenki latynoamerykańskie, akompaniując sobie na gitarze. Dwie z tych piosenek pojawiły się potem na jego pierwszej płycie[potrzebny przypis]. Jednocześnie zarabiał, pracując dorywczo w porcie lub strojąc fortepiany. W tym okresie poznał i zaprzyjaźnił się z Helmutem Nadolskim.

W 1960 r. urodziła się jego córka Maria. Wraz z rodziną mieszkał wówczas w Sopocie. Z pierwszą żoną rozwiódł się w 1971 r.

Rhythm and Blues

Szczegóły

Odsłony: 3047

RIAA Certyfikaty

Szczegóły

Odsłony: 10585

W Stanach Zjednoczonyach Recording Industry Association of America (RIAA) przyznaje certyfikat opartego na liczbie albumów i singli sprzedanych na detalicznych i innych pomocniczych rynkach. Inne kraje mają podobne nagrody. Certyfikacja nie upoważnia automatycznie do otrzymania nagrody, wytwórnia płytowa musi o niego wystąpić. Audyt przeprowadzany jest w odniesieniu do dostaw netto po zwrotach (najczęściej używane jest oświadczenie o tantiemach artysty), który obejmuje albumy bezpośrednio sprzedawane do sklepów detalicznych i wielobranżowych, bezpośrednio konsumentom (muzyczne kluby i zamówienie pocztą) oraz inne punkty sprzedaży.

Czytaj więcej: RIAA Certyfikaty

Royal Albert Hall in London

Szczegóły

Odsłony: 2236

Skala diatoniczna

Szczegóły

Odsłony: 2116

Nazwy dźwięków
W pierwszej kolejności poznajemy nazwy dźwięków skali diatonicznej. Jest to siedmiostopniowa skala, w której odległości pomiędzy kolejnymi dźwiękami wynoszą cały ton lub pół tonu. Jej dźwiękom odpowiadają białe klawisze fortepianu.

W dwunastostopniowej skali chromatycznej sąsiednie dźwięki odległe są zawsze o półton. Odpowiada im 12 kolejnych klawiszy fortepianu, zarówno białych, jak i czarnych.

Alfabet muzyczny
Czarne klawisze fortepianu występują w naprzemiennych grupach po dwa i po trzy klawisze. Jeśli znajdziemy dowolną grupę dwóch czarnych klawiszy i naciśniemy biały klawisz znajdujący się bezpośrednio na lewo od niej, będzie to dźwięk C.

Dźwięki, odpowiadające kolejnym białym klawiszom na prawo od C, to:

C, D, E, F, G, A, B[1]

Po dźwięku B następuje znowu dźwięk C, ale o oktawę wyższy od pierwszego.

Bardziej "alfabetycznie" wygląda sekwencja rozpoczynająca się od dźwięku A (biały klawisz pomiędzy drugim a trzecim czarnym klawiszem w dowolnej grupie 3 czarnych klawiszy):

A, B, C, D, E, F, G

Jest to inny rodzaj skali diatonicznej, zwany skalą molową. Różne rodzaje skal molowych zostaną omówione w osobnym rozdziale.

Nazwy sylabowe – solmizacja
W XI wieku włoski mnich benedyktyński Guido z Arezzo wprowadził nazwy nut będące pierwszymi sylabami VIII-wiecznego hymnu do św. Jana Ut queant:

Ut, re, mi, fa, sol, la

Melodia tego hymnu ma tę własność, że każdy kolejny wers zaczyna się o 1 stopień skali diatonicznej wyżej niż poprzedni.

Sukces

Szczegóły

Odsłony: 1433

W 1967 Czesław Niemen wystąpił m.in. na festiwalu w Sopocie oraz w Kolonii w Niemczech, a w styczniu 1968 śpiewał na targach MIDEM w Cannes. Niemen nagrał album Sukces, który został złotą płytą, stał się też bohaterem krytycznego filmu krótkometrażowego pod tym tytułem, w reżyserii Marka Piwowskiego, który pokazano w czerwcu 1968. W październiku 1968 Niemen i Akwarele nagrali jeszcze płytę Czy mnie jeszcze pamiętasz?, a w grudniu Niemen odebrał wspomnianą złotą płytę.