Nie tylko Queen

Szczegóły

Odsłony: 1385

Muzycznie May spełniał się jednak nie tylko w Queen. Podobnie jak Freddie Mercury czy Roger Taylor tworzył solowo. Jako solista wystartował już w 1983 r. minialbumem "Star Fleet Project" nagranym w Los Angeles z grupą przyjaciół - wspomógł go m.in. Eddie Van Halen. Pełnowymiarowy album wydał jednak dopiero w 1992 r., blisko rok po śmierci Freddiego Mercury’ego. Płyta "Back To The Light" cieszyła się niemałym zainteresowaniem. Z tego właśnie albumu pochodzą takie przeboje, jak "Too Much Love Will Kill You" czy "Driven By You". Trzy lata później rozpoczął pracę nad krążkiem wypełnionym przeróbkami piosenek innych wykonawców, roboczo zatytułowanym "Heroes", jednak ostatecznie porzucił pomysł i skoncentrował się na pisaniu własnego materiału. Owocem prac był wydany w 1998 roku longplay "Another World".
May pisał także muzykę filmową. W 2000 r. gitarzysta skomponował ścieżkę dźwiękową do francuskiego filmu "Furia". Fanom jednak przyszło sporo czekać na kolejne solowe wydawnictwa. Nie oznacza to jednak, że Brian May spoczął na laurach. Pojawiał się gościnnie na występach innych wykonawców (m.in. Motörhead, Genesis), często wspomagał także zaprzyjaźnionych artystów w studiu (m.in. Foo Fighters, Meat Loaf). Nagrywał kolejne płyty z Queen, w tym te z niepublikowanymi wcześniej piosenkami z Freddiem oraz wciąż koncertował po całym świecie.

Niemen Enigmatic

Szczegóły

Odsłony: 1995

Od lutego 1969 do lipca 1970 Czesław Niemen z zespołem występował we Włoszech, początkowo jako I Niemen, a od lipca 1969 w zmienionym składzie jako Niemen Enigmatic. Nagrał kilka singli, zarejestrował też fragmenty koncertów. Grał głównie w klubach, a w czerwcu 1970 r. wystąpił na festiwalu Cantagiro. Czesław Niemen blisko związał się z piosenkarką Faridą, z którą w listopadzie 1970 odbył trasę po Polsce. W swej twórczości Czesław Niemen włączał się w kolejne dominujące w światowej muzyce rockowej prądy, tworząc własne, indywidualne i charakterystyczne odmiany muzyki – od rocka psychodelicznego przez symfoniczny rock progresywny (album Niemen Enigmatic z monumentalnym utworem Bema pamięci żałobny-rapsod do tekstu C. K. Norwida) aż po awangardowy jazz-rock (albumy Niemen Vol. 1 i Niemen Vol. 2) oraz muzykę elektroniczną. W październiku 1969, w przerwie włoskich występów, muzycy nagrali płytę z czterema kompozycjami do słów wybitnych polskich poetów, która ukazała się na początku 1970 jako Niemen Enigmatic. Album odniósł duży sukces. Na przełomie 1969/70 zrealizowano też film ilustrujący utwór Bema pamięci żałobny rapsod.

Nieustająca rapsodia

Szczegóły

Odsłony: 2223

Wszystko, co związane z zespołem nie tyle wraca do łask, co cieszy się zainteresowaniem ze zdwojoną siłą. Na półkach sklepowych znów zaroiło się od książkowych biografii, odpowiednio wyeksponowanych płyt, koncertów na DVD i oczywiście koszulek z wizerunkiem Freddiego. To oczywista zachęta do dalszego zgłębiania historii grupy. Lepszej nie trzeba.

"Całkiem nieźle, jak na podstarzałe królowe", powiedziałby Rami Malek jako Freddie. Ba, trzeba przyznać, że właśnie te "podstarzałe królowe" wciąż trzymają świetną formę. Roger Taylor i Brian May nie spoczywają na laurach. To oni, jako producenci, stoją za opowiedzianą na nowo historią Mercury’ego i to oni także wciąż karmią nas swoją muzyką na żywo. Oni też doskonale wyczuli, że to najlepszy moment, by na nowo wypełniać po brzegi fanami największe sale koncertowe.

Queen z Adamem Lambertem ruszają w kolejną trasę o jakże wymownym tytule "The Rhapsody Tour". I chociaż na razie zapowiedzieli koncerty latem w Ameryce Północnej, to już możemy się spodziewać, że to dopiero początek i swoją trasę poszerzą o inne kraje. A to, że te koncerty będą przeżywać prawdziwe oblężenie, jest więcej niż prawdopodobne.

Od 2011

Szczegóły

Odsłony: 1661

W 2011 na Festiwalu TOPtrendy w Sopocie zajęła piąte miejsce w konkursie TOP za sprzedaż płyty „50”, natomiast na 48. KFPP w Opolu otrzymała Superjedynkę w kategorii Superpłyta (za płytę pt. 50) oraz Superjedynkę Superjedynek za najlepszy festiwalowy występ. 25.11. ukazał się album Buty 2, na którym znalazły się utwory z premierowymi, odnalezionymi po latach przez Rodowicz tekstami autorstwa Agnieszki Osieckiej.
Jak przyznaje w wywiadach, wielokrotnie otrzymywała propozycje bycia jurorem w programach typu talent show: Bitwa na głosy i The Voice of Poland, ale ich nie przyjęła. Podczas finału drugiej edycji The Voice of Poland wręczyła nagrodę zwyciężczyni programu Natalii Sikorze. W 2013 jej piosenka „Futbol” znalazła się na piątym miejscu listy „10 największych przebojów nagranych z myślą o piłkarskich Mistrzostwach Świata” według amerykańskiego magazynu Billboard. W ostatni dzień 2013 zaskoczyła wszystkich na koncercie sylwestrowym Polsatu, na którym zaprezentowała się w kreacji ze sztucznym biustem.

9.04.2014 zaprezentowała utwór „I warto czekać”, który nagrała z dedykacją dla Ukraińców w związku z napiętą sytuacją w kraju. Jesienią tego samego roku wystąpiła w dwóch programach: jako specjalny juror w finale programu SuperSTARcie oraz w finale piątej edycji programu The Voice of Poland, gdzie wraz z Aleksandrą Nizio (późniejszą zwyciężczynią) wykonała utwór „Wielka woda”.

W lutym 2015 zajęła jedenaste miejsce w plebiscycie radia RMF FM na artystę 25-lecia. 13.06. wzięła udział w koncercie „SuperPremier” podczas 51. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, z piosenką „Pełnia”, którą nagrała w duecie z producentem muzycznym Donatanem. Jesienią 2015 była gościem odcinka finałowego czwartej edycji programu Twoja twarz brzmi znajomo, emitowanego w telewizji Polsat. Wokalistka pochwaliła tam występ Michała Grobelnego, który wystąpił w pierwszym odcinku, w jej roli i wykonał utwór „Kolorowe jarmarki”.

15.09.2017 wydała nowy album, zatytułowany Ach świecie.... Pierwszym singlem promującym płytę został utwór „W sumie nie jest źle”, do którego zrealizowano teledysk. 3.03.2018 była jedną z pięciu jurorów w wyborze reprezentanta Polski w 63. Konkursie Piosenki Eurowizji w Lizbonie.

Opuszczenie grupy Niebiesko-Czarni i utworzenie grupy Akwarele

Szczegóły

Odsłony: 29136

Oficjalnie opuścił zespół Niebiesko-Czarni w listopadzie 1965, a jesienią 1966 wraz z muzykami formacji Chochoły utworzył zespół Akwarele. W roku następnym odbył z nimi pierwszą trasę, rozpoczętą koncertem 16 stycznia 1967 r. w Jeleniej Górze. Dokonał nagrań dla radia i na małą płytę, a w kwietniu 1967 r. zarejestrował materiał na longplay Dziwny jest ten świat. 25 czerwca 1967 wystąpił z piosenką tytułową z płyty „Dziwny jest ten świat” na festiwalu w Opolu, gdzie wzbudził wielkie zainteresowanie i otrzymał m.in. nagrodę Polskiego Radia. Piosenka „Dziwny jest ten świat” stała się najbardziej znanym z polskich protest songów i hymnem młodzieży końca lat 60.

Ostatnia płyta studyjna

Szczegóły

Odsłony: 8630

Zaś 29.09.2001 wystąpił w Warszawie na koncercie pamięci C. K. Norwida, a 17.11.2001 wyszła ostatnia jego płyta studyjna spodchmurykapelusza, promowana singlem kompaktowym z trzema wersjami utworu Jagody szaleju. Została przychylnie przyjęta przez słuchaczy i krytyków.

Overdub

Szczegóły

Odsłony: 1411

to technika używana w nagraniach audio w którym odcinek muzyki jest 2 lub więcej razy nagrywany. Ten sposób mozna spotkać z piosenkarzami jak i instrumentach, ensemble'ach, orkiestrach.

Paul Francis Webster

Szczegóły

Odsłony: 1873

Peter Brown

Szczegóły

Odsłony: 1154

Pierwsza składanka kompaktowa jego nagrań

Szczegóły

Odsłony: 1415

W 1995 ukazała się pierwsza autoryzowana przez Niemena składanka kompaktowa jego nagrań Sen o Warszawie. Artysta zaczął przymierzać się do wznowienia zasadniczej części swego dorobku, co nastąpiło w 2002 i 2003. Wcześniej, bo w 1999 Czesław Niemen został wybrany na wykonawcę wszech czasów w plebiscycie „Polityki”, wystąpił też wtedy w Trójce.

Pirackie radio

Szczegóły

Odsłony: 930

Początki muzyczne

Szczegóły

Odsłony: 1139

W 1962 roku poznał Franciszka Walickiego, który zaczął go promować i organizować występy. W tym samym roku odniósł duży sukces na Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie i w nagrodę odbył trasę po kraju z zespołem Czerwono-Czarni. To właśnie Walicki z trudem przekonał Niemena, by zamiast piosenek latynoskich i rosyjskich zaczął grać rocka.

Pogrzeb artysty

Szczegóły

Odsłony: 1541

30.01.2004 urna z prochami została złożona w katakumbach na Starych Powązkach w Warszawie. Żegnało go ok. 2,5-3 tysięcy ludzi, w tym oficjalni przedstawiciele władzy. W momencie rozpoczęcia pogrzebu, o godzinie 13.00, z inicjatywy Marka Niedźwieckiego, wiele stacji radiowych w Polsce wyemitowało „Dziwny jest ten świat”, oddając w ten sposób hołd zmarłemu artyście.

Przełom i sukces

Szczegóły

Odsłony: 6118

BTO drugi album, Bachman- Turner Overdrive II został wydany w grudniu 1973 i stał się ogromnym hitem w US (pikując miejsce IV w 1974), a ich narodowy Canada (osiągnął nr 6 na liście RPM hitowych albumów). Oryginalny tytuł albumu brzmi "Adrenaline Rush". Wydane zostały ich dwa najlepiej znane single "Let It Ride", "Taking Care Of Business". Randy już kilka lat wcześniej napisał rdzeń do "Taking Care Of Business" zatytułowany wówczas jako "White Collar Worker" będąc jeszcze w Guess Who, ale zespół uznał, że to nie ich styl. Jednak pojawił się ponownie w repertuarze BTO w czasie gigów, które wspierały gw. pierwszy album jak to Randy ujął: "Dać Fredo'owi Turner szansę by odpączął jego głos". W przededniu Randy usłyszał DJ Darryl Burlingham'a mówiąc: "Me martwiny sie o interes w radiu C- Fox" i zadecydował wstawić słowa "taking care of business" jako refren gdzie początkowo były "white collar worker".

Tim Bachman opuścił zespół na poczatku 1974 roku wkrótce po tym gdy wydano Bachman- Turner Ovedrive II. Randy Bachman posiadał bardzo silne religijne przekonania i ustanowił reguły by pozostać w BTO. Pośród nich była reguła, że narkotyki, alkohol i stosunek przedmałżeński w czasie koncertów był zabroniony, a Tim rzekomo je wszystkie złamał. Mówi się, że miał okazję by zmienić swój styl życia co wykorzystał, przynajmniej tymczasowo. Istnieją inne, różniące się powody, od wymienonych wytycznych, które doprowadziły do jego odejścia. Niektóre źródła podają, że opuścił zespół z powodu małżeństwa i ochoty studiowania by móc zostać inzynierem nagraniowym i promotorem koncertów. W wywiadzie przeprowadzonym w 2002 roku, brat Robbie powiedział "On został stanowczo zapytany by odszedł. Nie był kalibrem BTO (i) było ciężko na nim polegać. Mam wrażenie, że zespół był w konflikcie z całym jego życiem."

Przesiedlenie do Polski

Szczegóły

Odsłony: 5765

Został przesiedlony do powojennej Polski w 1958 roku w ramach ostatniej fali masowych wysiedleń Polaków z Kresów Wschodnich. Rodzina Wydrzyckich zdecydowała się ostatecznie na repatriację, by Niemen uniknął powołania do Armii Radzieckiej. Rodzina rok spędziła w obozie dla repatriantów w Drawsku Pomorskim, a następnie zamieszkała w Świebodzinie, Białogardzie i ostatecznie Kołobrzegu, a Czesław znalazł się w Gdańsku, gdzie rozpoczął naukę w średniej szkole muzycznej, w klasie fagotu. Równocześnie występował w studenckich teatrach, kabaretach i klubie Żak w Gdańsku, śpiewając po hiszpańsku i polsku piosenki latynoamerykańskie, akompaniując sobie na gitarze. Dwie z tych piosenek pojawiły się potem na jego pierwszej płycie[potrzebny przypis]. Jednocześnie zarabiał, pracując dorywczo w porcie lub strojąc fortepiany. W tym okresie poznał i zaprzyjaźnił się z Helmutem Nadolskim.

W 1960 r. urodziła się jego córka Maria. Wraz z rodziną mieszkał wówczas w Sopocie. Z pierwszą żoną rozwiódł się w 1971 r.

Rhythm and Blues

Szczegóły

Odsłony: 3046

RIAA Certyfikaty

Szczegóły

Odsłony: 10568

W Stanach Zjednoczonyach Recording Industry Association of America (RIAA) przyznaje certyfikat opartego na liczbie albumów i singli sprzedanych na detalicznych i innych pomocniczych rynkach. Inne kraje mają podobne nagrody. Certyfikacja nie upoważnia automatycznie do otrzymania nagrody, wytwórnia płytowa musi o niego wystąpić. Audyt przeprowadzany jest w odniesieniu do dostaw netto po zwrotach (najczęściej używane jest oświadczenie o tantiemach artysty), który obejmuje albumy bezpośrednio sprzedawane do sklepów detalicznych i wielobranżowych, bezpośrednio konsumentom (muzyczne kluby i zamówienie pocztą) oraz inne punkty sprzedaży.

Czytaj więcej: RIAA Certyfikaty

Royal Albert Hall in London

Szczegóły

Odsłony: 2236

Skala diatoniczna

Szczegóły

Odsłony: 2114

Nazwy dźwięków
W pierwszej kolejności poznajemy nazwy dźwięków skali diatonicznej. Jest to siedmiostopniowa skala, w której odległości pomiędzy kolejnymi dźwiękami wynoszą cały ton lub pół tonu. Jej dźwiękom odpowiadają białe klawisze fortepianu.

W dwunastostopniowej skali chromatycznej sąsiednie dźwięki odległe są zawsze o półton. Odpowiada im 12 kolejnych klawiszy fortepianu, zarówno białych, jak i czarnych.

Alfabet muzyczny
Czarne klawisze fortepianu występują w naprzemiennych grupach po dwa i po trzy klawisze. Jeśli znajdziemy dowolną grupę dwóch czarnych klawiszy i naciśniemy biały klawisz znajdujący się bezpośrednio na lewo od niej, będzie to dźwięk C.

Dźwięki, odpowiadające kolejnym białym klawiszom na prawo od C, to:

C, D, E, F, G, A, B[1]

Po dźwięku B następuje znowu dźwięk C, ale o oktawę wyższy od pierwszego.

Bardziej "alfabetycznie" wygląda sekwencja rozpoczynająca się od dźwięku A (biały klawisz pomiędzy drugim a trzecim czarnym klawiszem w dowolnej grupie 3 czarnych klawiszy):

A, B, C, D, E, F, G

Jest to inny rodzaj skali diatonicznej, zwany skalą molową. Różne rodzaje skal molowych zostaną omówione w osobnym rozdziale.

Nazwy sylabowe – solmizacja
W XI wieku włoski mnich benedyktyński Guido z Arezzo wprowadził nazwy nut będące pierwszymi sylabami VIII-wiecznego hymnu do św. Jana Ut queant:

Ut, re, mi, fa, sol, la

Melodia tego hymnu ma tę własność, że każdy kolejny wers zaczyna się o 1 stopień skali diatonicznej wyżej niż poprzedni.

Sukces

Szczegóły

Odsłony: 1433

W 1967 Czesław Niemen wystąpił m.in. na festiwalu w Sopocie oraz w Kolonii w Niemczech, a w styczniu 1968 śpiewał na targach MIDEM w Cannes. Niemen nagrał album Sukces, który został złotą płytą, stał się też bohaterem krytycznego filmu krótkometrażowego pod tym tytułem, w reżyserii Marka Piwowskiego, który pokazano w czerwcu 1968. W październiku 1968 Niemen i Akwarele nagrali jeszcze płytę Czy mnie jeszcze pamiętasz?, a w grudniu Niemen odebrał wspomnianą złotą płytę.

Szczyt jej kariery

Szczegóły

Odsłony: 1540

Wszystko zaczeło się zmieniać gdy Carson spotkała Fred'a Rose w Nashville. On pomógł jej przekonać Capitol by pozostawili jej nagranie w spokoju, a w1951 odniosła debiut solowy utworem "Satisfied", utwór gospel, który napisała w odpowiedzi na niezadowolenie publiczności z powodu jej rozwodu. Kombinacja mocnego alto głosu Carson jak i utwory napędzały poprzez backbeat, który został stworzony tam gdzie rock'n'roll się urodził, publiczność do oklasków. Kopia została opisana przez Carlisle, Chet Atkins i Carlson'a siostrę, Opal, bardziej znaną jako Jean Chapel. Mimo iż utwór na poczatku nie stał się hitem nabrał tempa w ciągu kolejnych lat.

W tym czasie Carson napisała ponad 24 utwory i występowała z gwiazdami country, tj. Ferlin Husky, Jimmy Dickens, Moon Mullican i Elvis Presley. Po ich wystepach ona i Presley śpiewali gospel w duecie, po czym stwierdził, że ona ma większy wpływ na jego styl na scenie niż ktokolwiek inny.

W 1954 roku jej drugim mężem stał się Xavier Cosse, promotor muzyki pop. Częściową zasługą była ze strony jej męża, Carson była w stanie nabyć umowy do nagrań z wytwórnią RCA w 1955 dla której wydała swój pierwszy album tego samego roku.

W 1955 roku Carson mieszkała i nagrywała całą swoją twórczość w Nowym Jorku. Miała serię mniejszych hitów, w tym "Journey to the Sky", "This Ole House" i "Saints and Chariot", połączenie dwóch starych ulubionych utworów, które później Presley podczas koncertu przerobił. Po czym gdy zaśpiewał dla wytwórni William Morris Agency w 1957 roku, Carson i Crosse stali się pełnoetatowymi mieszkańcami Nowego Yorku, a ona zyskała narażenie na skalę kraju występując w talk show Steve Allen'a. Odsunęła się tymczasowo od muzyki zorientowanej na gospel i skierowała się w stronę cytowanego country-popu występując w programie telewizyjnym Tennesse Ernie'go Ford'a i kontynuowała styl częściowo ukształtowany przez wielkie, niskie wokale i popowe orkiestrowe aranżacje. Przez jakiś czas był to udany ruch, ale pod koniec lat 50- ych jej gwiazda zaczęła tracić blask.

U.S. Marine Corps

Szczegóły

Odsłony: 6744

Upamiętnienie artysty

Szczegóły

Odsłony: 1368

Książki poświęcone Niemenowi (chronologicznie):
1. Roman Radoszewski: Czesław Niemen: Kiedy się dziwić przestanę. Monografia artystyczna. Iskry, 2004. ISBN 83-207-1770-1.
2. Marek Gaszyński: Czas jak rzeka. Prószyński i S-ka, 2004. ISBN 83-7337-849-9.
3. Dariusz Michalski: Niemen o sobie. Warszawa: Twój Styl, 2005. ISBN 83-7163-568-0.
4. Tadeusz Skliński: Niemen: dyskografia, fakty, twórczość. Nemunas, 2006. ISBN 83-9230-920-0.
5. Dariusz Michalski: Czesław Niemen: Czy go jeszcze pamiętasz?. Warszawa: MG, 2009. ISBN 978-83-61297-76-5.
6. Jan Edward Czachor: Czesław Niemen w Świebodzinie. Stowarzyszenie Pamięci Czesława Niemena w Świebodzinie, 2010.

Wczesna historia 1971- 1973

Szczegóły

Odsłony: 1962

Po opuszczeniu The Guess Who w szczycie ich kariery, Randy Bachman został oznaczony zarówno "lunatykiem i nieudacznikiem" jak i też "nikt nie chciał ze mną pracować". Wyjątkiem był Chad Allen, założyciel Guess Who gw. wokal i keyboard'zista, który opuścił zespół cztery lata przed Randy'm. Oboje zgodzili się by zbadać muzyczny projekt i Radny dołączył do rodziny. Skutkiem tego był zespół Brave Belt, który został załozony w Winnipeg w 1971 po dodaniu brata Randy'ego Robin "Robbie" Bachman na bębnach, a Gary Bachman pełnił rolę jako manager'a grupy.

Brave Belt's album, który nosił nazwę zespołu jako tytuł gdzie Randy grał dwie wiodące gitary i bas nieszczególnie sprzedawał się najlepiej. Wytwórnia chciała Brave Belt zmusić do koncertowania, więc Randy (po namowie ze strony Neil'a Young'a) zatrudnił gościa z Winnipeg bas- i wokaliste C. F. (Fred) Turner'a by wykoywał w zespole planowe gig'i.

Turner niezwłocznie został zapytany by pozostać pełnoetatowym członkiem wiodącym głosem dla nagrań Brave Belt II w 1972. Chad Belt pojawił się jako wokalista na dwóch utworach Brave Belt II, jednak wkrótce opuścił zespół po tym gdy album był nagrywany. W trakcie trasy koncertowej, która miała wspierać album, kolejne rodzeństwo Bachman'ów, Tim Bachman, został dodany, ponieważ zespół czuł swój trzycięściowy układ za bardzo restryktywny. Brave Belt II równiez nie osiągnął znaczącego sukcesu, a wpołowie 1972 roku ich pomocniczna trasa została odwołana. Ale wpływ Turnera był wyczuwalny gdy skomponował pięć uwtorów do albumu Brave Belt II. Brave Belt II posiadał mocniejsze, bardziej cięższe gitarowe brzmienie od swojego poprzednika, uzupełniony ochrypłym, silnym głosem Turner'a.

W nawiązaniu do autobiografii Randy'ego Bachman'a nasiona BTO zostały posiane w trakcie gig'u na uniwersytecie w Thunderbay, Ontario wkrótce po Alana odejściu. Promotor, zniechecony reakcjami do Alana utworów o charakterze country, którym to zespół wciąż grał, postanowił przenieść Brave Belt do programu Saturday Night Show, a w zamian przywieźć bardziej rock'owego zastepcę z Toronto. Kiedy to nie skutkowało on wręcz błagał Brave Belt'a by pozostał i grał zestaw cover'ów klasycznych utworów rockowych. Gdy zespół grał utwory tj.: "Proud Mary", "Brown Sugar" i "All Right Now" parkiet zaczął się wypełniać, a w nawiązaniu do Randy'ego, "Od razu dostrzegliśmy różnicę między muzyką graną na siedząco w czasie której ludzie mogli pogadać, a muzyką, która by ich porwała do tańca."

Po tym jak Reprise Records wyrzyciło Brave belt z wytwórni, Randy opróżnił własne konto bankowe, aby sfinansować kolejny zestaw nagrań, i zaczął rozglądać się za kolejnym albumem. Zespół ostatecznie dogadał się z Mercury Records, tak, że Randy Bachman ogłosił się jako czysty powiew szczęścia.

Wczesne lata

Szczegóły

Odsłony: 1189

Jej rodzina pochodzi z Wilna. Ojciec, Wiktor Rodowicz, pracował na Uniwersytecie im. Stefana Batorego, a matka, Janina Rodowicz-Krasucka (1924–2017), pochodziła z rodziny związanej z teatrem. Dziadkowie prowadzili koło Ostrej Bramy aptekę „Pod Łabędziem”. Przodkowie piosenkarki pochowani są na cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie. Ze strony ojca ma pochodzenie rosyjskie i żmudzińskie.

Ukończyła I Liceum Ogólnokształcące im. Ziemi Kujawskiej we Włocławku, później Akademię Wychowania Fizycznego w Warszawie. W młodości czynnie uprawiała lekkoatletykę, m.in. w klubie sportowym Kujawiak Włocławek.

Wesley Rose

Szczegóły

Odsłony: 1339

Zakończenie działalności Grupy Niemen i Niemen Aerolit

Szczegóły

Odsłony: 8394

Grupa Niemen zakończyła swoją działalność koncertem w Białymstoku w sierpniu 1973. W następnym miesiącu powstała grupa Niemen Aerolit, która nagrała m.in. materiał na pośmiertną płytę 41 Potencjometrów Pana Jana, a w końcu roku 1974 płytę zatytułowaną nazwą zespołu. Jego działalność przerwała śmierć perkusisty Piotra Dziemskiego w marcu 1975, którą Niemen głęboko przeżył. Zadedykował mu płytę Katharsis, nagraną solo również w 1975.

Zespół Niebiesko-Czarni

Szczegóły

Odsłony: 1575

Po odniesieniu pierwszych sukcesów w konkursach wykonawców amatorów, zaczął dzięki Walickiemu występować z zespołem Niebiesko-Czarni i komponować[7]. 10 października 1962 nagrał z nimi małą płytę, tzw. EP, z 4 utworami, w tym śpiewaną przez siebie piosenką Lekcja twista. Związał się uczuciowo z solistką zespołu Adą Rusowicz. W 1963 r. wystąpił na I Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu z własną kompozycją „Wiem, że nie wrócisz”, która przeszła niezauważona. Wyróżniono go tam dopiero w 1964 r.

W grudniu 1963 wystąpił z grupą Niebiesko-Czarni w słynnej paryskiej sali Olympia. W tym okresie, za namową żony Franciszka Walickiego Czesławy, Wydrzycki zaczął posługiwać się pseudonimem artystycznym Niemen[10], jako nie tylko atrakcyjniejszym marketingowo w Polsce, ale także łatwiejszym do wymówienia dla cudzoziemców[4][11][11]. Później oficjalnie zmienił nazwisko na Niemen-Wydrzycki[4].

Nazwisko Niemen Wydrzycki przyjął od rzeki Niemen, płynącej w pobliżu jego miejsca urodzenia[11]. Stosował on jednak odmianę Niemena, Niemenem, inną niż w przypadku nazwy rzeki. Dziennikarz Andrzej Ibis-Wróblewski sugerował, że Wydrzycki powinien odmieniać swój pseudonim tak jak rzekę – Niemna, Niemnem. Artysta z tym się jednak nie zgodził[4].

Również w 1963 r. wystąpił z zespołem w warszawskiej Sali Kongresowej przed występem Marleny Dietrich, przy czym na występ grupy jako supportu nalegała sama Dietrich, która słyszała Niemena wcześniej w Paryżu[7].

Z grupą Niebiesko-Czarni występował na koncertach w Polsce, m.in. na festiwalu w Sopocie w 1965, na Węgrzech i we Francji. W listopadzie 1965 wystąpił jako solista na festiwalu w Rennes. Z zespołem nagrał kilka małych płyt, zrealizował też wiele nagrań dla radia. Zakończył z nim współpracę w listopadzie 1965 roku, po trasie koncertowej w Jugosławii.

Czesław Niemen debiutował jako piosenkarz bigbitowy, śpiewając rock and rollowe i rockowe piosenki w stylu The Beatles oraz ballady. Do największych przebojów pierwszego okresu należą dynamiczny utwór „Czy wiesz?” i sentymentalna ballada „Pod Papugami”. Wkrótce jednak zaczął zmierzać w stronę ambitniejszej muzyki, adresowanej do bardziej wymagającej młodzieży akademickiej. Utwory z okresu współpracy z grupą Niebiesko-Czarni nagrał potem na nowo na płycie Czy mnie jeszcze pamiętasz? z grupą Akwarele.

Od 18 do 20 stycznia 1964 Czesław Niemen wraz z grupą Niebiesko-Czarni występował przed koncertami Marleny Dietrich w Sali Kongresowej w Warszawie. W pierwszej części koncertu Marlene Dietrich usłyszała utwór Niemena „Czy mnie jeszcze pamiętasz”, który w listopadzie 1964 nagrała na płytę z własnym tekstem („Mutter, hast du mir vergeben”)[12].

Zmiany klucza

Szczegóły

Odsłony: 1114

w muzyce oznacza to, że następuje zmiana z jednego do drugiego tonu co może, ale nie musi byc oznakowane kluczem. To może, ale nie musi towarzyszyć oznakowaniu kluczem

Życie prywatne

Szczegóły

Odsłony: 1170

Był uczuciowo związany z włoską piosenkarką Faridą, którą poznał na festiwalu Cantagiro we Włoszech. Artystka po wielu latach zwierzyła się, że był miłością jej życia. Dwukrotnie żonaty: z Marią Klauzunik i Małgorzatą Niemen. Z pierwszego małżeństwa ma córkę Marię Gutowską, a z drugiego córki Natalię i Eleonorę.

Życie prywatne

Szczegóły

Odsłony: 2267

Od ósmego roku życia nie ma bliskich związków z Kościołem. Przez siedem lat była partnerką Krzysztofa Jasińskiego. W 1986 wyszła za mąż za Andrzeja Dużyńskiego. Świadkami ich ślubu byli Agnieszka Osiecka i Seweryn Krajewski. Ma troje dzieci: Jana Jasińskiego (ur. 1979) i Katarzynę Jasińską (ur. 1982) z Krzysztofem Jasińskim, oraz Jędrzeja Dużyńskiego (ur. 1987)[25], z Andrzejem Dużyńskim. Jest pasjonatką samochodów marki Porsche. Jej pierwszy samochód tej marki można oglądać w muzeum motoryzacji w Otrębusach. Jeździ[od kiedy?] czerwonym porsche 911 Carrera.