Rolling Stone

Szczegóły

Odsłony: 1262

to amerykańskie miesięczne czasopismo, które skupia się na pop kulturze. Zostało założone w San Francisco, Californii w '67 roku przez Jann'a Wenner i krytyka muzycznego Ralph'a J. Gleason.

Po raz pierwszy stało się znane poprzez swoją okładkę przedstawiającą muzykę rockową i polityczne doniesienia tworzone przez Hunter'a S. Thompson. W latach 90- ych poszerzyło i skupiło się na młodszych czytelnikach zainteresowanych telewizyjnymi programami dla młodzieży, aktorami filmowymi i popularnej muzyce. Od tamtego czasu powróciło do swojej tradycyjnej mieszanki składającej się z treści, muzyki, rozrywki i polityki. Pierwsze wydanie ukazało sie 9.11.1967 przedstawiając John'a Lennon'a na okładce i od tamtego czasu co dwa tygodnie wychodziło nowe wydanie. Jest znane przez swoje prowokacyjne zdjęcia przedstawiające muzyków, polityków, sportowców i aktorów. poza papierowej wersji w Stanach Zjednoczonych publikowane jest przez stronę, jak i też liczne międzynarodowe wydania.

Obecnym właścicielem jest Penske Media Corporation kupywszy 51% udziałów w '17 roku, a resztę 49% w '19 roku.

Historia

Od 1967 do 1979: założenie i początek

"Rolling Stone" zostało założone w San Francisco w '67 roku przez Jann'a Wenner'a i Ralph'a J. Gleason'a. By wstać z kolan Wenner wziął pożyczkę od swojej rodziny i rodziców swojej przyszłej żony, Jane Schindelheim, w wysokości $7.500. Pierwsze wydanie wyszło 9.11.1967 roku, które przedstawiało John'a Lennon'a w kostiumie do filmu pt. "How I Won The War". Zostało wydane w formacie gazety z głównym artykułem pt. "Monterey Pop Festival". Cena okładki wynosiła 25¢ (równowartość w 2016 roku wynosząca $1.92) i co dwa tygodnie wychodziło nowe wydanie.

W pierwszym wydaniu Wenner wyjaśnił, że tytuł czasopisma odnosi się do utworu blues'owego z 50- ych lat pt. "Rollin' Stone" nagranego przez Muddy'ego Waters'a i Bob'a Dylan'a hitu z '65 roku pt. "Like A Rolling Stone".

"Zapewne się dziwisz co próbujemy zrobić. Ciężko to powiedzieć: coś na styl magazynu, coś na styl gazety. Jego nazwa to Rolling Stone, która pochodzi od starego powiedzenia "Toczący się kamień nie zbiera mchu". Muddy Waters użył tej nazwy do utworu, którego napisał. The Rolling Stones zaczerpali ich nazwę z Muddy'ego utworu. "Like A Rolling Stone" było tytułem pierwszego rock'n'roll'owego utworu Bob'a Dylan'a. Rozpoczęliśmy nową publikację odzwierciedlającą to co widzimy są zmianami w Rock'n'Roll'u i zmianami zwiazanymi z Rock'n'Roll'em".

Niektórzy autorzy przypisywali nazwę wyłącznie do Dylan'a singlu, który stał się przebojem: "Za [Ralph'a] Gleason'a propozycją Wenner zaczerpał tytuł do swojego magazynu od utworu Bob'a Dylan'a". Początkowo "Rolling Stone" utożsamiało się z tą nazwą i zgłosił kontrkulturę hippisowską tamtej ery. Jednak zdystansowało się od podziemnych gazet wydawanych w tamtych czasach, jak chociażby "Berkeley Barb" obejmujących bardziej tradycyjne dziennikarskie standardy i omijających radykalną politykę podziemnej prasy. W pierwszym wydaniu Wenner napisał, że "Rolling Stone" nie jest tylko o muzyce, lecz o rzeczach i postawach, które obejmują muzykę". W artykule wydanym w '17 roku obchodząc 50- ą rocznicę publikacji, redaktor "Rolling Stone" David Browne stwierdził iż nazwa magazynu była ukłonem w stronę The Rolling Stones, jak i też dodatkowo w stronę "Rollin' Stone" i "Like A Rolling Stone".

Czasopisma długotrwający slogan, "wszystkie pasujące wiadomości", był dostarczany przez wczesną uczestniczkę, dyrektorkę i czasem naczelną redaktorkę Susan Lydon. Podniosła to z Prima Aprilisowego żartu pisanego przez Columbia Daily Spectator, który ogłosił "Wszystkie wiadomości, które pasują drukujemy", parodię sloganu "The New York Times" "Wszystkie wiadomości, które pasują do wydruku". Poraz pierwszy rubryka pojawiła się w '69 roku.

W latach '70- ych "Rolling Stone" zaczęło się polityką wyróżniać poprzez gonzo żurnalistę Hunter'a S. Thompson'a, który prowadził dla czasopisma polityczną sekcję. Po raz pierwszy Thompson opublikował swoją najbardziej znaną pracę pt. "Fear And Loathing In Las Vegas" na łamach czasopisma "Rolling Stone" gdzie pozostał współpracującym redaktorem aż do śmierci w 2005 roku. W latach 70- ych magazyn pomógł zapoczątkować karierę wielu znanym autorom, jak chociażby Cameron Crowe, Lester Bangs, Joe Klein, Joe Eszterhas, Ben Fong- Torres, Patti Smith i P. J. O'Rourke. Nagrodę wręczaną przez Spaecialized Journalism na inauguracji National Magazine Awards w '71 roku wygrało wydanie z 21.01.1970 roku przedstawiającego Altamont Free Concert i śmierć Meredith Hunter. Później  w '70- ym roku "Rolling Stone" opublikował artykuł obejmujący 30.000 słów na temat Charles'a Manson'a napisanego przez David'a Dalton i David'a Felton zawierający wywiad z Manson'em przeprowadzonego przez nich obojga w czasie kiedy to przebywał w więzieniu LA County Jail czekając na proces sądowy za co "Rolling Stone" dostał swoją pierwszą nagrodę National Magazine Award. Cztery lata później ci sami wydali okładkę odyseję uprowadzenia Patty Hearst. Dziennikarz, który przeprowadzał wywiad, przemówił w imieniu wszystkich swoich rówieśników, powiedział, że kupił swoją pierwszą kopię magazynu po pierwszym przybyciu na kampus college'u, opisując to jako "rytuał przejścia".

W '72 eoku Wenner wyznaczył Tom'a Wolfe do zaprojektowania okładki przedstawiającej Apollo 17 ostaniej misji NASA na księżyc. W '73 roku opublikował serię składającą się z czterech części zatytułowaną "Post- Orbital Remorse", która opowiada o depresji doznanej przez niektórych astronautów po byciu w kosmosie. Po serii Wolfie zaczął przeprowadzać badania nad programem kosmicznym co przerodziło się w siedmioletni projekt, który przeznaczył na pisanie "The Painted Word", książkę mówiącej o sztuce i by zakończyć "Mauve Gloves & Madmen, Clutter & Vine" zbiór krótszych egzemplarzy i ostatecznie "The Right Stuff".

Rolling Stone zatrudniało autorów, którzy pracowali dla mniejszych czasopism, jak chociażby Paul Nelson'a z "Sing Out!!", który stał się redaktorem recenzji od '78 do '83 roku i Dave'a Marsh z "Creem".

W '77 roku czasopismo przeniosło swoją główną siedzbę z San Francisco do New York City. Naczelny redaktor, Jann Wenner, stwierdził iż San Francisco stało się "kulturalną prowincją".

Od 1980 do 1999: Zmiana na magazyn rozrywkowy

Kurt Loder dołączył do "Rolling Stone" w maju '79 roku i spędził tam 9 lat włącznie jako autor naczelny. "Rolling Stone" zyskało dwoje autorów, Timothy'ego White'a z "Crawdaddy" i David'a Fricke z "Musician". Tom Wolfe napisał do Wenner'a by zaproponował pomysł z rysunku Charles'a Dickens'a i William'a Makepeace Thackeray: by opublikować powieść, która będzie odcinkowo wydawana. Wenner zaoferował około $200.000 by wydać jego pracę w odcinkach. Częsta presja wywoływana z powodu terminu ukończenia dała Wolfe'owi motywację której poszukiwał i od lipca '84 roku do sierpnia '85 roku publikował nowy odcinek w każdym co tygodniowym wydaniu czasopisma "Rolling Stone". Później Wolfie okazał się być niezadowolonym ze swojego "bardzo publicznego projektu" i na wskroś skorygował swoją pracę do tego stopnia, że zmienił swojego głównego bohatera, Sherman'a McCoy, i w '87 roku opublikował to jako "The Bonfire of the Vanities".

"Rolling Stone" było znane ze swojej muzycznej relacji i z Thompson'a politycznych doniesień i w '85 roku zatrudnili agencję reklamową aby ponownie skupiła swój wizerunek na serii "Perception/ Reality" porównując symbole z lat 60- ych do symboli z 80- ych lat co doprowardziło do wzrostu przychodów. W latach 80- ych zmieniło się w bardziej rozrywkowy magazyn. Nadal głównym tematem była muzyka, ale poszerzyło swoje pole o celebrytów, filmy i pop kulturę. Zaczęło również wydawać swoje coroczne czasopismo pt. "Hot Issue". W latach '90- ych magazyn zmienił swój format by przypodobać się młodszym czytelnikom, którzy interesują się młodzieżowymi programami telewizyjnymi, aktorami i obecną muzyką. To doprowadziło do krytyki, że magazyn przedkładał styl nad treścią.

Od 2000 do 2015 roku: ekspansja czytelników

Po długoletnim spadku odbiorców pod koniec 2.000 roku czasopismo doświadczyło znaczące odrodzenie dzięki pracy dwóch młodych dziennikarzy, Michael'a Hastings'a i Matt'a Taibbi. Do nich również dołączył Rob Sheffield, który przeniósł się ze "Spin".

W 2005 roku, Dana Leslie Fields, była wydawczyni "Rolling Stone", która pracowała dla magazynu 17 lat inauguracyjnie wprowadzała do Magazine Hall Of Fame.

W 2009 roku Taibbi wywołał falę ciętych doniesień na temat finansowego krachu tamtego czasu. Doskonale opisał Godlman Sachs jako "świetną wampirzycę piekielną".

Większe nagłówki pojawiły się pod koniec czerwca 2010 roku. "Rolling Stone" wywowało kontrowersję w Białym Domu poprzez publikację w lipcowym wydaniu artykułu Michael'a Hastings'a zatytułowanego "The Runaway General" (tł "Uciekający Generał) cytując krytykę gen. Stanley'a A. McChrystal dowódcy ISAF i dowódcy sił zbrojnych U.S.A.- Afganistan o wiceprezydencie Joe Biden'ie i innych członków administracji Białego Domu. McChrystal zrezygnował ze swojej pozycji krótko po tym gdy jego oświadczenia zostały opublikowane.

W 2010 roku Taibbi po podróży do Jacksonville, Florydy siedząc na rozprawach na sali sądowej udokumentował nielegalne i nieuczciwe działania banków w sądach egzekucyjnych. Jego artykuł pt. "Invasion of the Home Snatchers" również udokumentował próby zastraszenia przez sędziego właściciela domu walczącego o przejęcie, któremu to prawnik Taibbi w sądzie towarzyszył.

W styczniu 2012 roku tuż przed publikacją książki Hastings'a magazyn opublikował ekskluzywne fragmenty. Książka "The Operators: The Wild and Terrifying Inside Story of America's War in Afghanistan" dostarczyła jeszcze bardziej rozgległe spojrzenie na McChrystal'a i kulturę starszych w amerykańskim wojsku i jak to zostali wplątani w takie wojny. Książka stała się bestsellerem Amaznone'a w przeciągu 48 godzin i głównie uzyskała korzystne recenzje. Dziennikarz salon, Glenn Greenwald, opisał ją jako "znakomita", "odważną", "otwierająca oczy". Poprzez nagłośnienie afery Libor okazał się specjalistą tego tematu co doprowadziło do medialnych wystąpień poza "Rolling Stone".

9.11.2012 roku czasopismo opublikowało swoją pierwszą hiszpańskojęzyczną sekcję poświęconej muzyce i kulturze latynoskiej, wydanie zostało opublikowane 22.11.

Od 2016 do teraz: nowa własność

We wrześniu 2016 roku Advertising Age zgłosił, że Wenner był w trakcie sprzedaży 49% udziałów czasopisma firmie pochodzącej z Singapuru o nazwie BandLab Technologies. Nowy inwestor nie posiadał bezpośredniego udziału w redakcyjną treść czasopisma.

We wrześniu '17 roku Wenner Media ogłosiło, że pozostałe 51% czasopisma "Rolling Stone" były na sprzedaż. W grudniu '17 roku Penske Media nabyło pozostałą część od Wenner Media. Od lipca 2018 roku stało się miesięcznym czasopismem. 31.01.2019 roku Penske nabył 49% udziału należącego do BandLab stając się tym samym całkowitym właścicielem czasopisma.

Okładki

Niektórzy artyści znajdowali się na okładce wiele razy i niektóre obrazy stały się ikonami. Na przykład The Beatles pojawili się na okładce więcej niż 30 razy zarówno osobno jak i też jako zespół. Czasopismo jest znane za swoją prowokacyjną fotografię i przez całą swoją historię przedstawiało muzyków i celebrytów na okładce. Vanity Fair nazwało wydanie z dnia 22.01.1981 roku przedstawiającego John'a Lennon'a i Yoko Ono jako "Najświetniejszą okładką "Rolling Stone" Wszechczasów".

Pierwsze dziesięć wydań w kolejności pojawienia się zawierały:

• John Lennon
• Tina Turner
• The Beatles
• Jimi Hendrix, Donovan & Otis Redding
• Jim Morrison
• Janis Joplin
• Jimi Hendrix
• Monterey Pop Festival
• John Lennon and Paul McCartney
• Eric Clapton

Edycja drukowana

Edycja drukowana przeszła przez kilka zmian. Pierwsze wydanie, które trwało od '67 do '72 roku, wyszło w składanej gazecie bez zszywek, o czarnej czcionce i wyróżniało się w jednym kolorze, które co wydanie było zmieniane. Od '73 roku i później wydania były produkowane na czterokolorowej prasie o zróżnicowanym rozmiarze gazety. W '79 roku pojawił się kod kreskowy. W '80 roku stał się czasopismem o dużym formacie (10"x12"). Wydania przeszły na standard rozmiaru czasopisma 8"x11", który poraz pierwszy pojawił się 30.10.2008 roku. Począwszy od nowego miesięcznika wydanego w lipcu 2018 roku powrócił do ówczesnego dużego formatu wynoszącego 10"x12".

Strona internetowa

"Rolling Stone" prowadzi stronę internetową na której publikuje podobną treść do papierowej edycji.

Raz witryna miała obszerne forum dyskusyjne. Pod koniec lat '90- ych rozwinęło się w kwitnącą społeczność z wieloma stałymi członkami i współpracownikami na całym świecie. Jednak strona była nękana przez liczne trole internetowe i złośliwe kody hackerskie, które w znacznej mierze zdewastowały forum. W maju 2004 roku czasopismo raptownie usuneło forum po czym postawiło nowe, bardziej ograniczone, które pojawiło się później w 2005 roku by ponownie zostać usunietym w 2006 roku. W marcu 2008 roku strona ponownie uruchomiła forum, które usunęła w kwietniu 2010 roku.

"Rolling Stone" poświęca jedną ze swoich stron ze spisem treści by promować treść obecnie ukazującą się na stronie wymieniając dokładne linki do artykułów.

19.04.2010 roku strona przeszła przebudowę i zaczęła pokazywać całe swoje archiwum. Po raz pierwszy archiwum pojawiło się w odpłatnej formie, ale od tamtego czasu zmieniło się na darmowe z możliwością darmowego wydruku jak i też darmowej subskrybcji. Wiosną 2012 roku "Rolling Stone" uruchomiło wyszukiwarkę do wszystkich oddziałów, która przeszukuje zarówno stronę jak i też archiwum.

Strona stała się interaktywnym źródłem informacji dotycząceych biografii muzyków i rankingów przeprowadzanych przez czasopismo. Użytkownicy mogą zweryfikować listy w innym źródle i mają wgląd w historię. Na przykład jeden zespół, który znajduje się na obu listach "Rolling Stone's 500 Greatest Albums of All Time" i "Rolling Stones 500 Greatest Songs of All Time" to Toots & The Maytals ze szczegółowymi biografiami napisanych przez "Rolling Stone", które wyjaśnia jak to oni wymyślili termin "reggae" w ich utworze pt. "Do The Reggay". W celu uzyskania wszystkich artystów biografii strona zawiera katalog uporządkowany alfabetycznie.

Glixel

W maju 2016 roku Wenner Media ogłosiło plany utworzenia oddzielnego działu w internecie poświęconym recenzji i kultrze gier komputerowych. Gus Wenner, Jann'a Wenner'a syn, który w tamtym czasie był szefem działu cyfrowej publikacji oznajmił "The New York Times", że "granie w gry jest dzisiaj tym co rock'n'roll był kiedy "Rolling Stone" zostało założone". Początkowo Glixel był prowadzony na stronie "Rolling Stone", a w październiku 2016 roku dostał własną domenę. Artykuły należące do Glixel są też zawarte na stronie czasopisma "Rolling Stone" podczas gdy autorzy artykułów dla czasopisma "Rolling Stone" byli w stanie przyczynić się do Glixel. Strona była nadzorowana przez John'a Davison'a, a jej biura znajdowały się w San Francisco. "Rolling Stone" pozamykał biura w czerwcu 2017 roku i zwolnił wszystkich pracowników pozywając się na trudnościach ze zdalną pracą z oddziałem, a głównym biurem znajdującym się w Nowym York'u. Brian Crecente, zalożyciel blogu Kotaku i współzałożyciel większej strony o grach Polygon'u został zatrudniony jako dyrektor redakcji i prowadzi stronę z głównego biura znajdujądcego się w Nowym York'u. Po sprzedaży właśności należącej do czasopisma "Rolling Stone" firmie Penske Media treść Glixel została przyłączona do stałej publikacji "Variety" gdzie już wspomniany Crecente został dyrektorem redakcji.

Restauracja

W grudniu 2009 roku "Los Angeles Times" doniosło, że właściciele czasopisma "Rolling Stone" zaplanowali otwarcie swojej restauracji w Hollywood & Highland Center, które odbyło się wiosną 2010 roku. Spodziewano się, że restauracja stanie się jedną z pierwszej w kraju sieciówki o ile odniesie sukces. Od listopada 2010 roku "delikatne otwarcie" restauracji było zaplanowane na grudzień 2010 roku. W 2011 roku restauracja została otwarta by zjeść lunch i obiad, jak i też dla nocnego klubu znajdującego się piętro niżej, który był w weekendy otwarty. Restauracja została zamknięta w lutym 2013 roku.

Krytyka

Jedna z głównych krytyk czasopisma "Rolling Stone" obejmuje nastawienie pokoleniowe do lat 60- i 70- ych. Jedna krytyka nawiązywała do listy  "Rolling Stone" pt. " 500 Najlepszych Utworów" jako przykład "niezłamanego zgreda rockisty". W kolejnej odpowiedzi do tego wydania krytyk muzyki rockowej Jim DeRogatis, były redaktor czasopisma "Rolling Stone" w książce o tytule "Kill Your Idols: A New Generation Of Rock Writers Reconsiders  The Classics" opublikował dokładną krytykę listy czasopisma, która przedstawia różniące się opinie wielu młodych krytyków.

Czasopismo "Rolling Stone" było krytykowane zarówno za to, że ponownie rozpatrzyło wiele wspaniałych albumów, które ówcześnie odrzuciło jak i też uznanie od 3 do 5 gwiazdkowej klasyfikacji. Na przykład Led Zeppelin zostało w dużej mierze przez krytyków czasopisma przekreślone w czasie ich najbardziej aktywnych lat w latach 70- ych, ale w 2006 roku artykuł widniejący na okładce uhonorował zespół nazywając go "najcięższym zespołem wszechczasów". Krytyk pracujący dla internetowego czasopisma Slate opisał konferencję odbywszej się w '84 roku podczas której to "The Rolling Stone Record Guide" zostało szczegółowo przeanalizowane. Jak to opisał "Przewodnik praktycznie zignorował hip hop i bezlitośnie zjechał heavy metal te dwa style, które w przeciągu dwóch lat będą dominowały na listach przebojów. W audytorium wypełnionego muzycznymi reporterami mógłbyś dostrzec więcej niż kilka zaniepokojonych śmiechów: "Ilu z nas chciałoby przeczytać recenzję naszego nagrania za 20 lat?"

Zatrudnienie redaktora i założyciela FHM Ed'a Needham jeszcze bardziej rozwścieczyło krytyków, którzy twierdzili, że "Rolling Stone" straciło swoją wiarygodność.

Artykuł napisany w 2003 roku zatytułowany "Rolling Stone's 100 Guitarists of all Time", który wymienił tylko dwoje żeńskich muzyków zaowocowało tym, że w odpowiedzi "Venus Zine" opublikowało swoją własną listę zatytułowaną "Najświetniejsze Gitarystki Wszechczasów".

Konserwatywny publicysta Jonah Goldberg stwierdził iż czasopismo "Rolling Stone" "stało się zasadniczym organem Democratic National Committee". Redaktor naczelny czasopisma "Rolling Stone" Jann Wenner przekazał swoje wszystkie polityczne darowizny Demokratom. W 2016 roku "Rolling Stone" wspierało kandydatkę na prezydenta Hillary Clinton w wyborach na prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Krytyk filmowy pracujący dla czasopisma "Rolling Stone", Peter Travers, został skrytykowany za wielokrotne użycie notatek.

Okładka Tsarnaev

Okładka z sierpnia 2013 roku przedstawiająca wówczas oskarżonego (później skazanego) zamachowca na Boston Marathon Dzhokhar'a Tsarnaev'a spotkało się z szeroką krytyką, że czasopismo "gloryfikuje teroryzm" i że okładka była policzkiem danym wspaniałemu miastu Boston". Internetowa wersja artykułu została wydana wraz ze wstępnym artykułem twierdząc, że historia wpisuje się w tradycję dziennikarstwa i wieloletnie zaangażowanie czasopisma "Rolling Stone" w poważne i przemyślane sprawozdanie najważniejszych politycznych i kulturowych kwestii naszych czasów". Kontrowersyjne zdjęcie okładki, które zostało użyte przez czasopismo "Rolling Stone" znajdowało się ówcześnie na okładce "The New York Times" z 5.05.2013 roku.

W odpowiedzi na protest CVS Pharmacy położonej w Nowej Anglii i Tedeshi Food Shops zakazali swoim sklepom rozgłaśnianie tego problemu. Również zabronili sprzedaży oznajmiając, że problem dotyczy Walgreen, Rite- Aid, Kmart; Roche Bros & Stop; H-E-B , Wallmart; 7- Eleven, Hy- Vee, Rutter's Farm, United Supermarkets; Cumberland Farms, Market Basket i Shaw's. Burmistrz miasta Boston, Thomas Menino, wysłał list do wydawcy czasopisma "Rolling Stone" Jann'a Wenner'a określając okładkę "w  najlepszym wypadku nieprzemyślaną... to potwierdza wiadomość, że zagłada zyskuje popularność poprzez morderców i ich czynniki. Menino również napisał "Odpowiadając Panu w złości miałoby na celu podsycania Pańskiej strategii rynkowej" i zamiast tego Wenner mógłby napisać o ocalonych, którzy przybyli po bombowych zamachach. Na zakończenie napisał "Ocaleni zamachu w Boston Marathon zasługują na artykuł widniejący na okładce "Rolling Stone", chociaż nie czuję, że "Rolling Stone" na nie zasługuje".

UVA fałszywy artykuł o gwałcie

W wydaniu z dnia 19.11.2014 roku artykuł "Gwałt na kampusie" mówił o rzekomym zbiorowym gwałcie, który miał miejsce na kampusie uniwersytetu w Virgini. Oddzielnie zapytani przez bractwo Phi Kappa Psi, owe bractwo zostało oskarżone przez "Rolling Stone" za ułatwianie domniemanego gwałtu, a "The Washington Post" ujawniło poważne błędy, pominięcia i niezgodności w artykule. Artykuł reporterki Sabriny Erderly był podmiotem intensywnej krytyki ze strony mediów. "The Washington Post" i "Boston Herald" wezwali dziennikarzy zaangażowanych w tę historię w celu ich natychmiastowego zwolnienia. Następnie czasopismo "Rolling Stone" wydało trzy przeprosiny za ten artykuł. "The Washington Post" i "Boston Herald" wezwali dziennikarzy zaangażowanych w tę historię w celu ich natychmiastowego zwolnienia. Następnie czasopismo "Rolling Stone" wydało trzy przeprosiny za ten artykuł. Niektórzy sugerowali, że może dojść do postępowania prawnego przeciwko czasopismu przez osoby oskarżone o gwałt.

Redaktor naczelny czasopisma "Rolling Stone", Will Dana, 5.12.2014 roku przeprosił za nie zweryfikowanie faktów tego artykułu. Czasopismo "Rolling Stone" zleciło zewnętrzne dochodzenie tej historii i jej problemów dziekanowi Columbia School of Journalism. Sprawozdanie odkryło błędy dziennikarskie popełnione w artykule o UVA i zbiorowe problemy w doniesieniu czasopismu "Rolling Stone". 5.04.2015 rok czasopsimo "Rolling Stone" wycofało artykuł. Po dochodzeniu i wycofaniu artykułu, które nastąpiło 6.04.2015 roku Phil Kappa Psi ogłosił iż przedsięweźmie wszelkie prawne kroki przeciwko czasopismu "Rolling Stone" włącznie z roszczeniem o zniesławienie.

12.05.2015 roku Nicole Eramo prodziekan UVA główna administrator ds. napaści na tle seksualnym w szkole złożyła w sądzie okręgowym w Charlottesville pozew przeciwko czasopismu "Rolling Stone" o zniesławienie w wysokości $7,500.000.000 powołując się na swoją reputację i emocjonalnym cierpieniu. Oznajmiła zgłoszenie: "Rolling Stone i Erdely wysoce zniesławiające i fałszywe oświadczenie o dziekanie Eramo nie były skutkiem niewinnie popełnionego błędu. Były skutkiem swawolnego dziennikarza, który bardziej był zaangażowany w napisaniu artykułu, który by spełnił jej z odgórnie przyjętą narrację o prześladowaniu kobiet na kampusach college'ów w Ameryce i złośliwego publicysty, który bardziej przejęty był sprzedażą czasopism w celu podwyższenia zarobku dla swojego chwiejącego się czasopisma, aniżeli odkrywania prawdy lub faktów". 4.11.2016 roku po dwudziestogodzinnej naradzie jury składającej się z ośmiu kobiet i dwóch mężczyzn uznali wydawcę czasopisma "Rolling Stone" i Erdely'ego odpowiedzialnego za jej zniesławienie.

29.07.2015 roku troje absolwentów bractwa Phi Kappa Psi złożyło pozew przeciwko czasopismu "Rolling Stone", jego wydawcy Wenner Media i redaktora za zniesławienie i zadanie emocjonalnego cierpienia. Tego samego dnia i zaledwie kilka miesięcy po kontrowersji "The New York Times" doniosło, że redaktor naczelny Will Dana odchodził z czasopisma ostatniego dnia zapisanego na 7.08.2015 roku. 9.11.2015 roku bractwo Phi Kappa Psi złożyło pozew w wysokości $25.000.000 za zniszczenie reputacji spowodowanej  publikacją artykułu przez czasopismo za "lekkomyślne lekceważenie prawdy".

W Popkulturze

Utwór George'a Harrison'a z '75 roku pt. "This Guitar (Can't Keep from Crying)" słowna kontynuacja do jego utworu wraz z The Beatles "While My Guitar Gently Weeps" z '68 roku odnosi się do czasopisma we swojej drugiej zwrotce: "Learned to get up when I fall / Can even climb Rolling Stone walls". utwór został napisany w odpowiedzi na bardzo niekorzystne recenzje ze strony "Rolling Stone" i innych publikacji dla Harrison'a trasy po Ameryce Pn. w '74 roku i albumu "Dark Horse".

Film z 2000 roku pt. "Almost Famous" skupia się na nastoletnich dziennikarzach piszących dla czasopisma na początku lat 70- ych, pomimo że pokazuje fikcyjny zespół Stillwater. Film został wyreżyserowany przez Cameron'a Crowe i opiera się na jego własnych doświadczeniach jako młody dziennikarz pracującego dla tego samego czasopisma z tego samego okresu.

"The Cover Of Rolling Stone" to utwór napisany przez Shel'a Siverstein i nagranego przez amerykański zespół rockowy Dr. Hook & The Medicine Show. Utwór jest satyrą sukcesu w muzycznym biznesie; narrator utworu narzeka, że pomimo posiadania powierzchownych cech gwiazdy rock'a odnoszącej sukces (włącznie z zażywaniem narkotyków, "nastoletnich groupies, które by zrobiły wszystko co powiemy", jak i też szaleńczego sola na gitarze) nie był w stanie doprowowadzić, że ich zdjęcia znalazły się na okładce "Rolling Stone"".

Tytułowy utwór albumu Pink Floyd, "The Final Cut", zawiera wers "Would you sell your story to Rolling Stone?".

W powieści Stephen'a King'a pt. "Firestarter" główni bohaterowie decydują się powiedzieć ich historię "Rolling Stone".

Wydania Międzynarodowe

Wydawca Steve DeLuca oznajmił, że międzynarodowe wydania zazwyczaj zawierają od 50 do 80% amerykańskiej wersji czasopisma przetłumaczone na ich narodowy język i są uzupełnione treścią dotyczącą poszczególnego kraju.

Argentyna- publikowane przez La Nación od kwietnia '98 roku. To wydanie jest również dostępne w Boliwiii, Paragwaju i Urugwaju. W 2007 roku obchodziło swoje 9. urodziny poprzez wydanie "Rolling Stone Argentina's The 100 Greatest Albums of National Rock.

Australia- "Rolling Stone Australia" zaczynało jako dodatek, które pojawiło się w czasopiśmie "Revolution" w '69 roku. Pełna nazwa została opublikowana przez Phillipa Frazer'a w '71 roku. Było wydawane przez Silvertongues od '74 do '87 roku i nextmedia Pty Ltd., Sydney aż do 2008 roku. Redaktorzy i współautorzy godni uwagi to Phillip Frazer, Alistair Jones, Paul i Jane Gardiner, Toby Creswell, Clinton Walker i Kathy Ball. Było to najdłuższe międzynarodowe wydanie, które się zakończyło w styczniu 2018 roku. "Rolling Stone Australia" zostało wskrzeszone 2020 roku.

• Brazylia- publikowane w Brazylii od października 2006 roku do maja 2018 roku przez Spring Comunicações.
• Bułgaria- publikowane w Bułgarii od listopada 2009 roku do sierpnia 2011 roku przez Sivir Publications.
• Chile- publikowane od maja 2003 roku do grudnia 2005 roku przez Edu Comunicaciones i od stycznia 2006 roku do grudnia 2011 roku przez El Mercurio.
• Chiny- licencja na czasopsimo została wydana One Media Group of Hong Kong mieszczącej sie w Chinach. Czasopismo było po chińsku wraz z przetłumaczonymi artykułami i tamtejszą treścią. po roku wstrzymano publikację.
• Chorwacja- publikowane od 2013 do 2015 roku przez S3 Mediji. To wydanie jest również dostępne w Bośni i Hercegovinie, Pn. Macedonii, Czarnogórze, Serbii i Słowenii.
• Francja- przeszło przez wiele przerw i etapów opublikowanego przez różne firmy. Pierwszy raz zostało wypuszczone w '88 roku.
• Hiszpania- opublikowane przez PROGRESS SA (jednostka podlegająca PRISA) w Madrycie od '99 do 2015 roku.
• Indie- wypuszczone w marcu 2008 roku przez MW Com wydawcę Man's World.
• Indonezja- publikowane od czerwca 2005 roku do stycznia 2018 roku przez PT a&e Media.
• Japonia- wypuszczone w marcu 2007 roku przez International Luxury Media.
• Kolumbia- edytowane w Bogocie dla Kolumbii, Ekwadoru, Peru, Panamy i Wenezueli od '91 roku.
• Korea- wypuszczone w 2020 roku na podstawie umowy licencyjnej z Penske Media Corporation.
• Meksyk- publikowane przez PRISA od listopada 2002 roku do 2009 roku. Publikowane od czerwca 2009 roku przez Editorial Televisia (zależne od Televisia) oparte na licencji.
• Niemcy- publikowane od '94 roku przez Axel Springer AG.
• Pd. Afryka- publikowane od listopada 2011 roku przez 3i Publishing.
• Rosja- publikowane od 2004 roku przez Motor Media.
• Środkowy Wschód- publikowane w Dubaju przez HGW Media od listopada 2010 roku.
• Turcja- publikowane od czerwca 2006 roku przez GD Gazete Dergi.
• Wielka Brytania- publikowane pod tytułem "Friends of Rolling Stone", a później jako "Friends" od '69 do '72 roku.
• Włochy- publikowane od '80 roku, zostało wskrzeszone w listopadzie 2003 roku najpierw przez IXO Publishing, a później przez Editrice Quadratum do kwietnia 2014 roku. Obecnie czasopismo jest publikowane przez Luciano Bernardini de Pace Editore. W 2019 roku przerwało papierową wersję przechodzą do internetu.