Henry Field

Szczegóły

Odsłony: 1948

Hipgnosis

Szczegóły

Odsłony: 2741

Historia 1973- 79 formacja i wczesne wydania

Szczegóły

Odsłony: 8697

Wokalista jak i też gitarzysta David Hidalgo spotkał się z bębniarzem Louis'em Pérez'em w Garfield High School mieszczącej się w East Los Angeles, California gdzie pracowali bez wynagrodzenia w niejasnych musical'ach tj. Fairport Convention, Randy Newman & Ry Cooder. Pérez wspomniał: "My patrzymy na siebie pytając siebie wzajemnie: "Ty lubisz to? Myslałem, że byłem jedyny chory w naszej grupie." Pewnego dnia zaszedłem do jego domu gdzie ogólnie spędziłem rok słuchając nagrań, grając na gitarach i zaczynając pisać utwory. Dwa wypżyczone magnetofony typu reel- to- rell od kolegi i stworzylismy multitracking'owe nagrania, które przerzucaliśmy z piosenek parodii do free- form jazz'u.

Historia Applejacks

Szczegóły

Odsłony: 2152

Wszyscy członkowie zespołu, poza Al Jackson'a znali się już za dziecka w harcerstwie. Baggott, Cash i Freeman zaczeli grac w grupie skiffle'owej utworzonej w '61 roku, która nosiła nazwe The Crestas, który występował okazyjnie w lokalnym klubie młodzieżowym. Davies dołączyła do zespołu w 1961, a Gould w kolejnym roku. Z braku wokalisty zespół był stanowczo instrumentalny aż do momentu dołaczenia Al Jackson'a w 1963 roku; zaczeli grac utwory rock'n'roll'owe ocalawszy tym samym siedzibe w Solihull Civic Hall. W czasie zmienili nazwę zespołu na The Jaguars zanim ostatecznie powrócili do ówczesniej nazwy w lipcu '62 roku, która pozostała.

Podpisawszy umowę z wytwórnią Decca póxniej w '63 roku sukces ich opierał się na sile pierwszego singla, który nosi tytuł "Tell me when" napisanego przez Les Reed'a i Geoff Stephens'a. Singiel został wydany w lutym 1964 roku i osiągnął #7 na liście w U.K. Po spotkaniu z zespołem The Beatles, które miało miejsce w czasie próby przed wystepem w telewizji, John Lennon wraz z Paul'em McCartney'em zapewnili zespołowi występ swoim utworem, który był ich drugim singlem pt. "Like Dreamers Do". Nagranie jednak uzyskało miejsce 20 na liście przebojów w U.K., podczas gdy ich utwór "Three little words (I love you)" (równierz wydany w 1964 roku) osiągnął miejsce 23.

Zespół pokłócił się z wytwórnią Decca o ich kolejny singiel. Wytwórnia chciała by nagrali utwór "Chim, chim chiree", jednak zespół nie lubiał go. Mimo, że singiel został ogłoszony (i właśnie przez to jest wymieniany w dyskografii), jednak nigdy nie został wydany. W nawiązaniu do Megan Davies zespół nawet nie nagrał "Chim, chim chiree". Dzięki tej kłótni kolejny singiel "Bye, bye girl" został wydany pół roku później po "Three little words".

Mimo problemów zespołu wytwórnia Decca nadal nagrywała aż do 1965 roku (wraz z pierwszą wersją Ray'a Davis'a "I go to sleep" spotkali się z nieliczną odpowiedzią ze strony publiczności prowadząc do szybkiego powrotu by lokalnie móc występować. Po 1966 roku zespół stał się przedstawieniem na jednym z morskich przewoźników, który pracował dla Cunard przed końcem dekady i często na RMS Queen Mary, RMS Queen Elizabeth and RMS Queen Elizabeth 2.

Freeman i Davies pobrali się we wrześniu 1964 roku z udziałem reszty członków zespołu w roli drużby. Davis ostatecznie odeszła od muzyki zostając pielęgniarką i dyrektorką szpitala National Health Service.

Zespół był raz opisany jako "Solihull Sound", a Chris May i Tim Phillips porównali ich muzyke do biju dwonków domowych, które były popularne w Solihul w tamtym czasie.

11.12.2010 zespół się reaktywował by dac jedyny koncert w kościele St. Mary w Solihull w którym to zespół praktykował we wczesnych latach. Koncert miał za zadanie weszprzeć finansowo kościół.

Oryginalny skład:

- Al Jackson (ur. jako Harry Llewellyn Jackson, 21.04.1945, Birmingham, Warwickshire), gw. wokal (od lipca 1962);
- Martin Baggott (ur. jako Martin Thomas Baggott, 20.10.1947, Birmingham, Warwickshire), gw. gitara (od początku 1961);
- Don Gould (ur. jako Donald Peter Gould, 23.03.1947, Solihull, Warwickshire), organy (od grudnia 1961);
- Phil Cash (ur. jako Philip Peter Cash, 9.10.1947, Birmingham, Warwickshire), rhythm guitar (od początku 1961);
- Gerry Freeman (ur. jako Gerald Ernest Freeman, 5.05.1943, Solihull, Warwickshire), bębny (od początku 1961);
- Megan Davies (ur. jako Megan Kelso Davies, 25.03.1944, Sheffield, na zachodniej stronie jadąc z Yorkshire), bas (od początku 1961)

Historia Czerwonych Gitar

Szczegóły

Odsłony: 1806

Czerwone Gitary w lipcu 2007
W 2006 roku Czerwone Gitary otrzymały Marmurowy Krążek – nagrodę za największą ilość sprzedanych płyt w historii polskiej fonografii.

Rok później zespół zaprezentował nowego singla „Wezmę cię ze sobą”. W 2008 roku Czerwone Gitary nagrywały płytę dla niemieckiej wytwórni Sony BMG Deutschland. Album zatytułowany Herz verschenkt został wydany w 2009 roku. W 2010 roku pojawił się kolejny singiel Czerwonych Gitar „Lecz tylko na chwilę”. W tym samym roku zespół odebrał złotą płytą za album Czerwone Gitary OK.
W 2013 roku w Warszawie[4] oraz w 2014 roku w Zabrzu odbyły się pierwsze w historii koncerty Czerwone Gitary Symfonicznie. W grudniu 2014 roku w Polskim Radiu Rzeszów zespół zagrał koncert Czerwone Gitary Akustycznie – Elektrycznie „Śpiewaj razem z nami”.

Obchody 50-lecia istnienia zespołu przypadające na rok 2015 zespół zainaugurował kilkutygodniową trasą po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. 14 marca w Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku odbył się Złoty Koncert Jubileuszowy. Tego samego dnia odbyła się premiera nowej płyty zespołu zatytułowanej Jeszcze raz, na której znalazło się 15 nowych piosenek, w tym jeden archiwalny utwór Krzysztofa Klenczona. Album kolejno promowały single: „Trochę przed wieczorem”, „Coś przepadło”, „Czerwona gitara”, „Jeszcze raz, pierwszy raz”.

12 czerwca 2015 roku, podczas pierwszego dnia 52. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, Czerwone Gitary odsłoniły swoją gwiazdę w Alei Gwiazd Polskiej Piosenki. Tego samego dnia zespół wystąpił na Festiwalu „Dozwolone od lat 18" na Stadionie Miejskim we Wrocławiu.

31 lipca 2015 roku w Operze Leśnej w Sopocie odbyła się jubileuszowa odsłona koncertu Czerwone Gitary Symfonicznie z towarzyszeniem Orkiestry Symfoników Gdańskich. Utwory zespołu wykonali także zaproszeni artyści m.in. Sarsa Markiewicz, Jacek Stachursky i Marcin Kindla.

Tydzień później – 7 sierpnia 2015 roku – zespół wystąpił podczas I Rockblu Przywidz Festiwal, a wcześniej wziął udział w ceremonii otwarcia Bulwaru Zespołu Czerwone Gitar oraz odsłonięcia Korzeni Rocka – pomnika upamiętniającego gwiazdy polskiego rocka.

14 sierpnia 2015 roku – podczas festiwalu Disco pod Gwiazdami w amfiteatrze w Zielonej Górze, odbył się jubileuszowy występ Czerwonych Gitar z okazji 50-lecia działalności scenicznej. Impreza była transmitowana na antenie Telewizji Polsat.

I nauka, i sztuka

Szczegóły

Odsłony: 1962

I chociaż to muzyka grała wciąż pierwsze skrzypce, plany doktoratu nie zniknęły nigdy z horyzontu. W czasie, gdy odnosił sukcesy z zespołem, realizował się też w "mniej widowiskowej" dziedzinie. Jego praca naukowa zdobywała niemałe uznanie. W 2002 r. został nawet uhonorowany doktoratem honoris causa uniwersytetu w Hertfordshire. Swoją pracę doktorską, pt. Prędkości radialne w zodiakalnej chmurze pyłu kosmicznego, obronił zaś na Imperial College, ale dopiero… w 2007 r. Dr Brian May wciąż zgłębiał tajniki astrofizyki.

Jednak dopiero teraz praktycznie "namacalnie" te dwie pasje się zetknęły. Fani muzyka doczekali się po praktycznie 20 latach nowego, solowego utworu wychodzącego spod jego ręki. A premiera, jak przystało na naukowca i gwiazdę rocka w jednej osobie, była wyjątkowa.

Najnowsza kompozycja Briana Maya uświetniła podniosłe wydarzenie w świecie nauki i imponujące osiągnięcie NASA. Sonda New Horisons zbliżyła się do odkrytej w 2015 r. planetoidy, Ultima Thule na odległość 3,5 tys. km. Nastąpiło to 1 stycznia 2019 r., 33 minuty po północy czasu obowiązującego w centrum kontroli lotu, czyli o 6:33 czasu polskiego. Z tej okazji, m.in. na oficjalnych profilach w mediach społecznościowych Queen, pojawił się najnowszy utwór Briana Maya zatytułowany "New Horizons (Ultima Thule Mix)".

- Ten projekt nadał mi nową energię. Jest to wspaniałe wyzwanie, by połączyć dwie strony mojego życia – astronomię i muzykę. To Adam Stern, pomysłodawca tej misji NASA, rzucił mi w maju tę rękawicę. Zapytał mnie, czy nie skomponowałbym muzyki specjalnie na moment, gdy sonda NH zbliży się do Ultima Thule. To najdalsze miejsce, do którego sięgnął człowiek, i najdalszy obiekt, jaki będziemy mogli na ziemi oglądać z bliska – komentował z zadowoleniem May.

Kto wie, być może niebawem doczekamy się pełnowymiarowego albumu. Natomiast dane, jakie zebrała sonda New Horizons, przesyłane będą aż przez 18 miesięcy. Późniejsza analiza pozwoli dowiedzieć się więcej na temat powstawania Układu Słonecznego. Sonda została wystrzelona w 2006 r., a koniec jej misji przewidziany jest na 2022 r.

Ivy League

Szczegóły

Odsłony: 1727

Iza S-D

Szczegóły

Odsłony: 2227

(ur. 28.051938 w Łukowcu Wiszniowskim, zm. 1.05.2019) – polska piosenkarka, wokalistka zespołu Tercet Egzotyczny, związana z zespołem od początku jego istnienia, czyli od 1963 roku.

Życiorys
W roku 1960 ukończyła Liceum Muzyczne we Wrocławiu. W latach 1961–1964 była solistką Operetki Wrocławskiej. W 1964 roku zadebiutowała na dużym ekranie, grając u Wojciecha Hasa w Rękopisie znalezionym w Saragossie. Żona zmarłego w 2002 roku Zbigniewa Dziewiątkowskiego – założyciela i gitarzysty Tercetu Egzotycznego. Pomimo śmierci męża Izabela Skrybant-Dziewiątkowska nie rozwiązała zespołu i zaprosiła do współpracy dwóch nowych muzyków – basistę bluesowego Włodzimierza Krakusa i gitarzystę jazzowego Janusza Konefała. Wraz z zespołem po krótkiej przerwie ponownie wyruszyła w trasę koncertową, odwiedzając m.in. w USA i Wielką Brytanię. W 2006 roku, z okazji 40-lecia zespołu, ukazała się składanka Greatest Hits z największymi przebojami w nowych wersjach. W zespole śpiewają i tańczą jej dwie córki: Anna Dziewiątkowska Trębska i Katarzyna Dziewiątkowska Mleczko.

29 grudnia 2010 w Studiu Koncertowym Radia Wrocław, podczas Koncertu Noworocznego organizowanego przez Tercet Egzotyczny, odebrała z rąk wicemarszałka województwa dolnośląskiego Radosława Mołonia, nadany przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego Bogdana Zdrojewskiego Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

W 2016 roku otrzymała Dolnośląską Nagrodę Kulturalną SILESIA przyznawaną przez Sejmik Województwa Dolnośląskiego.

W kwietniu 2017 roku za pośrednictwem wydawnictwa „Marina” ukazała się książka zatytułowana „Pamelo, żegnaj” – obszerny wywiad-rzeka. Rozmowę przeprowadził i spisał Robert Migdał.

KFNF

Szczegóły

Odsłony: 1950

KMA

Szczegóły

Odsłony: 1783

Lata 2000–2010

Szczegóły

Odsłony: 1615

W 2004 roku członkowie zespołu zostali odznaczeni przez Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego Złotym Krzyżem Zasługi.

W 2005 Trubadurzy w składzie Marian Lichtman, Sławomir Kowalewski, Piotr Kuźniak i Jacek Malanowski zaangażowali się w kampanię wyborczą Samoobrony, nagrywając m.in. piosenkę „Polskę trzeba zlepperować” będącą hymnem wyborczym Samoobrony RP, co spowodowało, że z zespołu odszedł Ryszard Poznakowski.

W 2008 roku jeden z członków zespołu Marian Lichtman próbował nieudanie kariery solowej wydając płytę Traces In The Sand. W grudniu 2008 roku Marian Lichtman i Sławomir Kowalewski stworzyli płytę Imieniny z premierowymi piosenkami. Wraz z nimi dwa utwory zaśpiewała Krystyna Giżowska.

W 2008 roku Trubadurzy nagrali premierową piosenkę „Nic nie wychodzi”, do której powstał również teledysk. W lipcu 2009 grupa wzięła udział w audycji „Rozmowy niedokończone” w TV Trwam i wystąpiła na antenie stacji z mini recitalem. W noc sylwestrową 2009/2010 TV Trwam wyemitowała koncert, w którym obok nich wystąpili m.in. Bogdan Trojanek, Iwan Komarenko, Eleni, Krystyna Giżowska, tenor Bogusław Morka i zespół Happy End. W tym samym czasie zespół na żywo brał udział w sylwestrowej „Gwiezdnej Odysei” w Łodzi, którą transmitowały TVP2 i TVP Polonia. W styczniu 2010 zespół nagrał piosenkę „W zimowy wieczór”, do której powstał także teledysk[4]. W tym roku nagrali jeszcze wraz z Krzysztofem Krawczykiem i Krzysztofem Jerzym Krawczykiem utwór „Marynarze szos”, do którego nagrano również teledysk. W sierpniu 2010 grupa wystąpiła na koncercie wyemitowanym przez TV Trwam z Brodnicy. Obok znanych przebojów, można było usłyszeć nowe piosenki. Wraz z nimi wystąpiła także Krystyna Giżowska i zespół Wawele.

Do najbardziej znanych utworów zespołu tej dekady należą utwory: „Nic nie wychodzi”, „Moja fantazja”, „Mój rower”, „Pozostało to w nas”, „W zimowy wieczór”, „Marynarze szos”, „Bez Ciebie tak mi źle”.

Lata 60

Szczegóły

Odsłony: 1799

Debiutowała na profesjonalnej scenie muzycznej w 1962 występem w eliminacjach do I Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. Chociaż została zakwalifikowana do finału, nie wystąpiła w nim, ponieważ termin finału zbiegł się z Lekkoatletycznymi Mistrzostwami Polski Młodzików, w których zdobyła mistrzowski tytuł w sztafecie 4x100 m. W czasie studiów na AWF w Warszawie od sierpnia 1965 występowała w składzie bigbitowego zespołu Szejtany, działającego w studenckim klubie „Relax”. W 1965 zdobyła z zespołem pierwsze miejsce na warszawskim przeglądzie zespołów bigbeatowych w klubie „Finka”. W 1966 związała się ze studenckim kabaretem Gag, który działał pod przewodnictwem kompozytora Jerzego Andrzeja Marka i poety Adama Kreczmara.

Pierwszym jej poważniejszym sukcesem był występ w 1967 na Przeglądzie Piosenki Studenckiej w Lublinie i na Giełdzie Piosenki w Częstochowie z piosenką „Jak cię miły zatrzymać” z repertuaru Teresy Tutinas, za którą zdobyła główną nagrodę. Pod koniec listopada tego samego roku wystąpiła na VI Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie, gdzie zdobyła pierwszą nagrodę za piosenki „Jak cię miły zatrzymać” i „Pytania”.

Na początku 1968, obok Skaldów, Niebiesko-Czarnych i Alibabek, wzięła udział w filmie telewizyjnym pt. Kulig w reżyserii Stanisława Kokesza. Zaśpiewała w nim piosenki „Jeszcze zima”, „Trzy, może nawet cztery dni” i „Walc na trzy pas”. W tym samym roku zadebiutowała na VI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w koncercie „Debiutów” z zainspirowanymi amerykańskim folkiem utworami „Zabierz moje sukienki” i „Co ludzie powiedzą”. W tym samym roku dokonała pierwszych nagrań dla Radiowego Studia Piosenki III programu PR.

Na VII KFPP w Opolu w 1969 zdobyła nagrodę Przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Opola za piosenkę „Mówiły mu”. W tym roku występowała także na: Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie („Mówiły mu”), Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Politycznej w Soczi (III nagroda i nagroda dziennikarzy za piosenki „Żyj mój świecie”, „Za duże buty” i „Ech, drogi”) oraz Festiwalu FAMA w Świnoujściu. Rodowicz została nagrodzona Srebrnym Gwoździem Sezonu Plebiscytu Popularności Czytelników „Kuriera Polskiego”, otrzymała też tytuł „Piosenkarki roku” w plebiscycie rozgłośni radiowych oraz tytuł najpopularniejszej piosenkarki w kraju, przyznany w plebiscytach „Jazzu” i „Musicoramy”. Został też nakręcony film telewizyjny Ballada wagonowa z udziałem wokalistki.

Lata 70 – kierunek awangardowy i psychodeliczny

Szczegóły

Odsłony: 2569

W styczniu 1971 nowy skład zarejestrował materiał na podwójny album Niemen z ambitną muzyką w stylu zmierzającym do jazzu, częściowo do słów Norwida. Występował w kraju oraz m.in. w Czechosłowacji i Finlandii. W tym czasie Czesław Niemen uzyskał mieszkanie w Warszawie przy ul. Niecałej 8, finalizował też sprawę rozwodową. Pod koniec 1971 wziął udział w nagraniu płyty z muzyką Andrzeja Kurylewicza. W ciągu całej swej kariery wielokrotnie wspomagał różnych artystów w nagraniach i brał udział w zbiorowych przedsięwzięciach muzycznych czy muzyczno-teatralnych. Napisał wiele utworów dla innych wykonawców, m.in. dla Ady Rusowicz. Przez lata powstały dziesiątki wersji jego piosenek. Czesław Niemen, od 1968 grający na organach Hammonda, z wolna rozbudował swoje klawiszowe instrumentarium, dodając najpierw melotron, a potem, jako pierwszy polski muzyk, syntezator Mooga. Nowoczesne i drogie wówczas wyposażenie pozwoliło mu nagrać wspomniany, prawie całkowicie elektroniczny album, stawiający go w jednym rzędzie z takimi awangardowymi muzykami i grupami jak Tangerine Dream, Klaus Schulze czy Vangelis.

Lata 80. – stan wojenny

Szczegóły

Odsłony: 1561

Karierę Czesława Niemena zakłóciło wprowadzenie stanu wojennego. W maju 1982 z grupą Kombi wystąpił w Sztokholmie, ukazała się też kaseta z jego muzyką filmową. Później występował sporadycznie, np. w listopadzie 1984 grał w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, a 12 grudnia 1985 grał w klubie Stodoła w Warszawie. 11 i 12 lipca 1986 zaśpiewał na zlocie Old Rock Meeting w Operze Leśnej w Sopocie, a jesienią zagrał na festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie. W 1987 wystąpił w Jarocinie, potem grał w Skandynawii, a 29 listopada 1987 dał koncert w Queen Elizabeth Hall w Londynie. W 1988 roku wznowiono kilka jego płyt, m.in. Dziwny jest ten świat, Czy mnie jeszcze pamiętasz? i Niemen Enigmatic. W 1989 ukazała się pierwsza od wielu lat płyta Niemena z nowym materiałem, przygotowywana przez lata Terra Deflorata.

Czesław Niemen zdobył pewną popularność na Zachodzie, zwłaszcza w krajach anglosaskich (gdzie nagrał kilka awangardowych albumów), lecz mimo swego wielkiego potencjału artystycznego nigdy nie zdołał się przedrzeć do pierwszej ligi progresywnego rocka. Pozostał czynnym muzykiem także w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku koncertując, komponując i sporadycznie nagrywając, zajmując się głównie pisaniem muzyki filmowej i teatralnej. W latach 90. zajął się również malarstwem oraz grafiką komputerową. Był wegetarianinem.

Lata 90. – działalność publicystyczna i antypiracka

Szczegóły

Odsłony: 3732

1 marca 1990 Niemen wystąpił na Festiwalu w San Remo, a rok później ponownie na MIDEM. W 1992 wziął udział w spektaklu Księga Krzysztofa Kolumba w Teatrze Muzycznym w Gdyni. W maju 1993 grał w Nowym Jorku, a w 1995 wziął udział wraz z zespołem Dżem i wieloma zaproszonymi muzykami w koncercie upamiętniającym zmarłego Ryszarda Riedla. Występ ten zarejestrowano i wydano na płycie List do R. na 12 głosów.

Zaczął publikować felietony w miesięczniku muzycznym Tylko Rock. Gorąco protestował przeciw pirackim edycjom jego nagrań, które wtedy obficie pojawiły się na kasetach magnetofonowych, a potem na kompaktach. Wyraźnie dawał do zrozumienia, że nie zamierza nagrywać nowych płyt do czasu prawnego uregulowania sytuacji na rynku muzycznym.

Mizoginizm

Szczegóły

Odsłony: 1630

to patologiczny wstręt mężczyzn do kobiet

Młodość Kate Bush

Szczegóły

Odsłony: 1642

Bush urodziła się w Bexleyheath w hrabstwie Kent. Jej ojciec, Robert Bush (1920- 2008) był doktorem medycyny, a matka pochodziła z Irlandii, której imie było Hannah Daly (1918- 1992).

Nagrody i Złote przeboje

Szczegóły

Odsłony: 2848

W 1975 Niemen poślubił swą drugą żonę Małgorzatę, z którą miał dwie córki Natalię (ur. 1976) i Eleonorę (ur. 1977). Występował solo i w zmieniających się składach, nagrywał sporo muzyki teatralnej, od początku 1977 korzystając ze studia Teatru Narodowego w Warszawie. Na przełomie lat 1976/77 nagrał podwójną płytę Idée Fixe, wydaną na początku 1978. Latem 1976 otrzymał odznakę Zasłużony Działacz Kultury i Złoty Krzyż Zasługi. Pod koniec roku odbył wielkie tournée po ZSRR, gdzie wystąpił też w październiku 1977 i kwietniu 1979. W maju 1977 nagrał koncert dla telewizyjnego bloku Studio 2, potem występował w USA, a w lutym 1978 koncertował na festiwalu jazzowym w Bombaju. W 1977 roku dał recital na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Latem 1978 zaproszono go do Hawany na Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów.

W 1978 ukazała się kaseta ze złotymi przebojami artysty, a rok później płyta z podobnym materiałem. W czerwcu 1979 Czesław Niemen wystąpił na festiwalu w Opolu, a 24 sierpnia 1979 w Sopocie zdobył Grand Prix Festiwalu Interwizji piosenką Nim przyjdzie wiosna. We wrześniu 1979 odwiedził rodzinne Stare Wasiliszki. Pod koniec roku Polskie Nagrania bez wiedzy Niemena wydały na krajowym rynku kompilacyjną płytę Postscriptum, która została opracowana jedynie w celach promocyjnych na targi MIDEM w Cannes odbywające się w styczniu 1980 roku (był to jeden z wielu przypadków lekceważenia artystycznej woli muzyka). Krytyk muzyczny Wacław Panek poświęcił mu książkę Kształty mitu. W 1981 roku Czesław Niemen opracował kompozycje muzyczne do spektaklu teatralnego pt. „Tragedia Romantyczna”, którego osiem przedstawień w katowickim Spodku widziało 52 tysiące osób, a który był wystawiony przez studentów WRTV i górnośląską Solidarność.